Ανασκόπηση 2019: Extreme Metal

Ανασκόπηση όλων των εκφάνσεων του ακραίου ήχου για το έτος 54 A.S.

Η χρονιά που φτάνει στο τέλος της και φέρνει και το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας, συνέχισε μια «παράδοση» όσον αφορά τα υπο-ιδιώματα του ακραίου ήχου. Οι σύγχρονοι ρυθμοί, επιτάσσουν στέψεις ηγετών και αμέσως μετά την εκθρόνιση τους για χάρη νέων. Ο κατακλυσμός κυκλοφοριών του ακραίου ήχου, που άφησε το αποτύπωμά του και σε αξιόλογο ποσοστό των συνολικών παρουσιάσεων του site μας, δεν άλλαξε την επικίνδυνη πορεία του. Πάραυτα, η φετινή χρονιά ίσως είχε και μια παράδοξη ιδιαιτερότητα. Μπορεί ο συνολικός πλούτος βλέποντας ξανά με άλλο μάτι το 2019 να μην διαφέρει από τις τελευταίες χρονιές, η αλήθεια όμως μπορεί να χρήζει αναθεώρησης. Οι πραγματικές κορυφές φέτος, μάλλον ήταν σχετικά λίγες, αλλά το ανάστημά τους πιθανώς να επισκιάζει την τρέχουσα δεκαετία, κάτι που δεν είμαστε προς το παρόν σε θέση να κρίνουμε ψύχραιμα.

Η extreme metal μουσική, αντιμετωπίζεται από όλους τους σχετικούς εμπλεκόμενους, ως μια ακραία καλλιτεχνική μορφή έκφρασης, και ως τέτοια, έχει εν μέρει απομυθοποιηθεί, αποποιούμενη το μυστήριο, βλοσυρό και πραγματικά προκλητικό και βλάσφημο περιτύλιγμά της. Δυστυχώς βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις, για τους εντελώς λάθος λόγους, όπως η ακύρωση της συναυλίας των Rotting Christ στην Πάτρα στις αρχές του έτους. Πλέον, είτε μιλάμε για τους Batushka, είτε ακόμη για την επανακυκλοφορία του "Cruelty And The Beast" των Cradle Of Filth, οι επιπτώσεις της καλλιτεχνικής βιομηχανίας έχει ριζώσει και σε ένα φαινομενικά υπόγειο και ελιτίστικο μουσικό παρακλάδι.

Σε αυτά τα πλαίσια, ο ακραίος ήχος λειτούργησε σε δυο άξονες. Στο ένα άκρο, η νέα γενιά που αδιαφορεί εν μέρει για παραδόσεις και μηδενιστικές προσεγγίσεις, συνθέτει μερικούς από τους καλύτερους metal δίσκους της χρονιάς, με έντονη την αισθητική σφραγίδα των σύγχρονων ανησυχιών, ενώ στον αντίποδα, μια σειρά από βετεράνους του χώρου επέστρεψε διαμέσου μιας επιβλητικής παρέλασης ισχυρών ονομάτων που όμοιά της πιθανώς δεν είχε ο ήχος αυτός εδώ και χρόνια. Με τη μουσική όμως να μην έχει αποκλειστικά το μονοπώλιο στην εποχή του θεάματος, σημάδια της ισχύος του ήχου αυτού έφτασαν και σε άλλες όχθες, όπως συνέβη με το Lords Of Chaos.

Η φετινή ανασκόπηση λοιπόν, επιχειρεί να τοποθετήσει όσες κυκλοφορίες του ανωτέρου διπόλου ξεχώρισαν, σε ένα γενικότερο πλαίσιο, αποδεχόμενη για πρώτη φορά στην ομάδα της και τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες του melodic death metal. Τέλος, το Hall Of Fame μάλλον γίνεται θεσμός, μόνο που φέτος το περιεχόμενό του είναι ένα μάθημα σε ποσότητα και ποιότητα πως όσα χρόνια και να περάσουν, οι προπάτορες θα συνεχίσουν να τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους, μέχρι να τους πάρουν και αυτούς...

2019 Extreme Metal All-Star Game vol. I
Παρουσίαση των Global Monstars

Possessed - Revelations Of Oblivion

Το "Revelations Of Oblivion" δεν είναι απλά μια νίκη του Jeff Becerra. Είναι μια νίκη του metal. Μετά από 12 χρόνια απ’ όταν οι Possessed ξανά σχηματίστηκαν για live εμφανίσεις ουδείς περίμενε να ηχογραφήσουν κάτι και αν γινόταν να ήταν τόσο καλό. Ο δίσκος όμως ξεπερνά κάθε προσδοκία, έχοντας τρομερά τραγούδια με τη φωνή του Jeff να μας γονατίζει. Αυτή η αγριάδα της, η δαιμονική της μορφή μας ξυπνάει μνήμες αλλά ταυτόχρονα μας δείχνει ότι αν υπάρχει θέληση μπορούν να γίνουν απίστευτα πράγματα. Από το Μάιο που βγήκε εξακολουθεί να διαλύει ηχοσυστήματα.

Deathspell Omega - The Furnaces Of Palingenesia

Κάθε κυκλοφορία των Γάλλων ηγετών του black metal, είναι από μόνη της σημείο σχολιασμού και ανάλυσης. Πλέον, οι εποχές όπου το ολιστικό τους concept σοκάρει και επαναπροσδιορίζει ένα τεράστιο παρακλάδι του σκληρού ήχου, έχουν παρέλθει. Στη σήμερον ημέρα, υπάρχουν άλλες παράμετροι που ώθησαν πολλούς στο να κρίνουν αυτόν τον δίσκο πέραν της μουσικής του ποιότητας. Εμμένοντας στην αρχική θέση πως τίποτα δεν μπορεί να αγνοηθεί, έτσι δεν μπορεί και να κρυφθεί, η εντυπωσιακή στιχουργική και μουσική προσέγγιση του "The Furnaces Of Palingenesia", ενός δίσκου που κρύβει πολλή πληροφορία σε κάθε του πτυχή, ανάλογη και της οπτικής με την οποία αντιμετωπίζεται.

Blut Aus Nord - Hallucinogen

Αν κάτι έχει γίνει κατανοητό τόσα χρόνια στις αμέτρητες μεταμορφώσεις των Blut Aus Nord είναι ότι αυτές δεν είναι ενστικτώδεις αλλά υπακούουν σε κάτι βαθύτερο. Το ''Hallucinogen'' θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και προσιτό, στα χέρια των Γάλλων όμως μετατρέπεται σε ένα βαθύ, σπειροειδές δημιούργημα, καταφέρνοντας τελικά να δημιουργήσει μια μοναδική ατμόσφαιρα που θα λειτουργήσει σαν δίνη για τον ακροατή που θα δώσει ψυχή και προσοχή. Περισσότερο ένας ψυχολογικός παρά ένας ψυχεδελικός δίσκος, το στοίχημα κερδίζεται με κρότο.

Nile - Vile Nilotic Rites

Έπειτα από κάποια ελαφρώς αμήχανα album και μια αποχώρηση ενός σημαντικότατου μέλους (Dallas Toler-Wade) οι Nile θα κάνουν το θαύμα. Με την είσοδο των νέων Brad Parris, Brian Kingsland αλλά και την καθοδήγηση των παλιών Karl Sanders και Γιώργου Κόλλια θα κυκλοφορήσουν ένα φανταστικό δίσκο, που τους δείχνει σε τρομερή φόρμα. Τα γρήγορα τραγούδια σκοτώνουν ενώ τα επικά τύπου "Seven Horns Of War" ή "Where Is The Wrathful Sky”" δείχνουν ένα σχήμα αναγεννημένο που έχει κι άλλες εκπληκτικές ιδέες να μας παρουσιάσει. Το "Vile Nilotic Rites" μας υπενθυμίζει πόσο σπουδαίοι είναι οι Nile.

Mgla - Age Of Excuse

Η δισκογραφική επιστροφή των Πολωνών, σίγουρα δίχασε τους ακροατές. Μπορεί οι συνθέσεις του "Age Of Excuse" να μη δικαιούνται τίποτα λιγότερο από το να χαρακτηριστούν εξαιρετικές, η αλήθεια είναι όμως πως η επίδραση που είχε το "Exercises In Futility" στο συλλογικό φαντασιακό του ακροατηρίου, εμποδίζει το νέο τους πόνημα να φτάσει προϋπάρχουσες κορυφές. Συνυπολογίζοντας και εξωμουσικά ζητήματα που η ύπαρξή τους θα έπρεπε να λειτουργεί μόνο ως κίνητρο για την αλήθεια και μόνο αυτή, η νέα κυκλοφορία των Mgla είναι μια πύρρειος νίκη που τους διατηρεί, ακόμη, στην ελίτ.

A Necrologue For The Elite
Ο black metal τρόμος, ήταν και φέτος παρών και παντοδύναμος και ιδού οι λόγοι

Misƥyrming - Algleymi

Δεν χρειάζονται παρά λίγα μόνο δευτερόλεπτα ακρόασης για να καταλάβει κανείς γιατί το δεύτερο album των Ισλανδών βρίσκει θέση στα κορυφαία. Διότι είναι κορυφαίο. Η αύρα του ''Algleymi'' είναι τέτοια που κάνει το black metal του να ακούγεται σαν μουσική νεογέννητη, όντας επικό, μυστικό, ευθυτενές και ορμητικό σαν παλιό ηφαίστειο που ξυπνάει. Τα αυτοκρατορικά του riffs και τα περήφανα φωνητικά δηλώνουν χωρίς αμφιβολία ότι αυτός είναι ο διάδοχος του black metal θρόνου.

Vanum - Ageless Fire

Μπορεί στο νήμα του έτους τα βλέμματα να τα τραβούν οι Yellow Eyes, η αλήθεια είναι όμως πως το side project του Rekevics κυκλοφόρησε ένα δίσκο που θα ωθήσει πολλούς να αναθεωρήσουν στο μέλλον. Η μελωδική και επική επιθετικότητα των Bathory, Immortal αλλά και των Rotting Christ, συναντούν πιο post προσεγγίσεις, οι στίχοι μεταδίδουν τον ψυχισμό θυμάτων πολέμου και το τελικό αποτέλεσμα φορτίζει συναισθηματικά, αναζωπυρώνοντας την αιώνια φλόγα που μαστίζει την ανθρωπότητα, μέσω επιβλητικών συνθετικών τεχνοτροπιών.

The Great Old Ones - Cosmicism

Οι The Great Old Ones έχουν καταφέρει μέσα στη δεκαετία που κλείνει σύντομα να γίνουν ένα από τα ποιοτικότερα σχήματα του σύγχρονου extreme ήχου. Και αυτό το απέδειξαν και φέτος κυκλοφορώντας έναν από τους καλύτερους black metal δίσκους. Η γαλλική σκηνή αναδεικνύεται για μια ακόμα φορά και το "Cosmicism" βάζει τα γυαλιά σε όσους επιδιώκουν ανεπιτυχώς να προσθέσουν το post συνθετικό μπροστά από το black metal τους, εφαρμόζοντας το αξιοζήλευτα. Το ποιοτικότατο υλικό του συνοδεύεται με την υπέροχη θεματολογία του H.P.Lovecraft που αναπόφευκτα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την μπάντα.

Yellow Eyes - Rare Field Ceiling

Κλασικό αλλά και απρόσιτο, avant garde αλλά και ωμά underground, το "Rare Field Ceiling" των νεοϋορκέζων Yellow Eyes χρησιμοποιεί τις αντιθέσεις του για να χτίσει το γοητευτικότερο black metal αίνιγμα της χρονιάς. Με τη δύναμη της παράδοσης των αντισυμβατικών αυτής της μουσικής, αποτελεί ένα album-διαμάντι για όσους πιστεύουν ότι η περιπέτεια του αρνητισμού δεν έχει ακόμα ξεπουληθεί, ούτε έχει μετατραπεί σε φόρμα, αλλά ακόμα αντέχει και γεννάει.

Dawn Ray’d - Behold Sedition Plainsong

Η επιστροφή των φουριόζων νεαρών από το Liverpool, ηχεί όσο επιθετική και διαολεμένη επιθυμούν και οι ίδιοι. Για τους Dawn Ray’d, οι εκκλησίες οφείλουν να καίγονται επειδή είναι απομεινάρια της καταπίεσης του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο και όχι απλά επειδή η αντιδραστικότητα είναι αυτοσκοπός. Για να γίνουν πιο κατανοητά τα πράγματα, της γης οι κολασμένοι βρήκαν καθημερινούς ωμούς black metal ύμνους για να συσπειρωθούν υπό τον κυματισμό μαύρων σημαιών, με folk μελωδίες ενός βιολιού να εξαγνίζουν την επαναστατική ψυχή όσων τολμούν να ακούν τέτοιου είδους βλάσφημα τροπάρια αντί για να διαβάζουν τελεσίγραφα.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Η ισλανδική σκηνή είναι επίσης παρούσα και με το νέο πόνημα των Sinmara, του οποίου οι δύστροπες μελωδίες δεν θα βρουν την απήχηση που τους αξίζουν, ενώ ο πιο ορθόδοξος black metal δίσκος της χρονιάς έρχεται από την επαναδραστηριοποίηση των Drastus. Το folk black metal εκπροσωπείται επάξια τόσο από το "Forgotten Paths" των Saor, όσο και από το "Patterns To Mythology" των Falls Of Rauros, που όμως προσφέρει μια πιο post εκδοχή. Παραμένοντας σε post μονοπάτια, οι Downfall Of Gaia με το "Ethic Of Radical Finitude" κυκλοφορούν ένα αρκετά σύγχρονο και sludgy κατάμαυρο ατμοσφαιρικό έργο. Οι Funereal Presence κυκλοφορούν τον δεύτερο (δείτε παρακάτω) πιο πειστικά παλαιομοδίτικο '80s black metal δίσκο, ενώ στον αντίποδα οι Schammasch μπορεί να μην στρέφουν τα βλέμματα πάνω τους εκ νέου, αλλά το avant garde τους φλερτάρει έντονα με το κινηματογραφικό post rock στο "Hearts Of No Light". Οι False με το "Portent" συνθέτουν μακροσκελείς ατμοσφαιρικές και τραχείς συνθέσεις και τους περιμένουμε ως ηγέτες στο μέλλον, ενώ ο πολυπράγμων και εμπειρότατος Nas Alcameth δημιουργεί τους Aoratos το ντεμπούτο των οποίων είναι αντάξιο της φήμης του. Ολοκληρώνοντας, η διαμάχη των Batushka μουσικά έχει ξεκάθαρο νικητή, κάτι που ενστερνίστηκε και το κοινό που απευθύνονται και που πράττει ανάλογα.

For I see Death in their eyes...
...και στις εξής φετινές κυκλοφορίες

Blood Incantation - Hidden History Of The Human Race

Πόσοι δίσκοι γίνονται κλασικοί πριν καν κυκλοφορήσουν; Παρακάμπτοντας τις αδεξιότητες του υπερβολικού hype, το ''Hidden History Of The Human Race'' είναι δικαίως το death metal της χρονιάς, όντας προοδευτικό σε ήχο και ουσία και αισθητικά διαχρονικό ταυτόχρονα. Είναι το είδους του album που θα φέρει νέους ακροατές στο ιδίωμα και θα οδηγήσει ή θα κορυφώσει το early ‘90s death metal revival. Οι δε Blood Incantation στον δεύτερο μόλις δίσκο τους, φτιάχνουν ένα Morbid Angel meets Eloy βδέλυγμα ως οι καλύτεροι αρχιμάστορες.

Nocturnus AD - Paradox

Δεν είναι παράδοξο που ο συγκεκριμένος δίσκος είναι κορυφή. Απλά, με τύπους σαν τον Browning δε γίνεται να πάει κάτι στραβά. Τρομερό come back το οποίο επειδή έγινε κάπως ξαφνικά μας έπεσε σαν κεραμίδα. Με το "Bandar Sign" που όταν μπαίνουν τα πλήκτρα να συναγωνίζεται τον τρελό Άραβα και μια συνέχεια της ιστορίας του "The Key" να μας κόβει την ανάσα. Τρελά παιξίματα, οι κιθαρίστες κάνουν παπάδες αλλά τα πάντα υπηρετούν τα τραγούδια και τις ιστορίες που εξελίσσονται μέσα. Και μην ξεχνάτε, κάπου στην Αίγυπτο κάτω από τη Σφίγγα κρύβεται το "The Antichamber"!

Misery Index - Rituals Of Power

Μακριά από τις αρχικές death/grind ρίζες τους, οι Misery Index κυκλοφορούν τον πιο άμεσο και death metal δίσκο τους, ο οποίος περιέχει και μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις τους. Riffs οδοστρωτήρες, τύμπανα που χωρίς να είναι αχαλίνωτα επιβάλλονται δια της παρουσίας τους, και κυρίως κτηνώδη φωνητικά τα οποία έχουν υψηλή αντίληψη για το σωστό death metal hook. Ανάμεσα στα προαναφερθέντα, ο ενδιαφέρων ιδεαλισμός των στίχων της μπάντας τους επιτρέπει να παραδίδουν ταχύρυθμα μαθήματα κοινωνιολογίας προς κάθε ενδιαφερόμενο.

Graveyard - Hold Back The Dawn

Σε κάθε δίσκο τους οι Ισπανοί Graveyard μπαίνουν όλο πιο μέσα στα λαγούμια του death metal. Το φετινό "Hold Back The Dawn" περιέχει κάποια από τα καλύτερα και σκέτο κόλλημα τραγούδια του είδους. Παράλληλα εξερευνούν τις ιστορίες του Lovecraft αντλώντας απ’ αυτές πραγματική έμπνευση. Από τα solo τους έως τις αρρωστημένες - νεκρικές μελωδίες τους οι κύριοι από την Βαρκελώνη σε κερδίζουν. Ο δε ήχος τους, επίτευγμα των Moontower Studios είναι ό,τι χρειάζεται κάποιος για να απολαύσει αγνό και καλό death. 

Venom Prison - Samsara

Οι βρετανοί Venom Prison στον δεύτερο τους δίσκο δείχνουν ότι δεν ήρθαν για να παίξουν με τις λέξεις ή για να φυλάξουν δυνάμεις. Εξαπολύουν κατά μέτωπο επίθεση και σε βαφτίζουν στην φωτιά του γευστικότατου Death/Hardcore τους με ατσαλένια grooves και riffs, την στιγμή που η Larissa Stupar διεκδικεί τον τίτλο της καλύτερης ερμηνεύτριας του χώρου και της γενιάς της. Το "Samsara" ξεχειλίζει από αυτήν την αστείρευτη ενέργεια που δεν αφήνει αμφιβολίες ή δεύτερες σκέψεις, παρά μόνο σύγχρονα deathcore έπη.

Επιβάλλεται να ακούσεις:Entombed A.D. με το "Bowels Of Earth" κυκλοφορούν τον καλύτερο δίσκο υπό αυτό το όνομα και έναν από τους καλύτερους Entombed δίσκους των τελευταίων πολλών χρόνων, ενώ ο Rogga Johansson με το "Entrance To The Otherwhere" παραδίδει σε νεότερους μαθήματα σουηδικού death metal. Οι οποίοι νεότεροι Gatecreeper όμως, μπορεί να μην τα καταφέρνουν εξίσου καλά όσο οι Tomb Mold με το “Planetary Clairvoyance”, αμφότεροι όμως διατηρούνται στην εμπροσθοφυλακή της αναβίωσης του παλαιομοδίτικου ήχου. Οι Γερμανοί Surface επιχειρούν να αποστασιοποιηθούν από τον σωρό με το "River Of Souls", όπως και ο Mackintosh με τους Strigoi από τους Vallenfyre, ενώ η επιστροφή των Cattle Decapitation αν και εξέχον γεγονός για τον χώρο, πιθανώς να διχάσει αφού η μπάντα επιχειρεί την πιο έντονη ηχητική της διαφοροποίηση έως τώρα.

Το μελομακάρονο μετά τη χριστουγεννιάτικη νηστεία...
... ή η ένοχη απόλαυση του death metal

Soilwork - Verkligheten

Όταν κυκλοφορείς δίσκο πολύ νωρίς στη χρονιά ελλοχεύει ο κίνδυνος να ξεχαστεί μέχρι το τέλος της, ανεξάρτητα από την ποιότητα του. Αυτό δεν συνέβη με το "Verkligheten". Όχι τυχαία, αν αναλογιστεί κανείς τη θέση του στην τελική μας λίστα. Οι Σουηδοί καταφέρνουν και συνδυάζουν επιθετικότητα και μελωδία με τον Bjorn "Speed" Strid να βρίσκεται στην καλύτερη φάση του και να το αποδεικνύει στα φωνητικά. Το "Verkligheten" είναι μάλλον η επιτομή του μελωδικού death metal για το 2019 και ένας από τους συμπαγείς δίσκους των Σουηδών.

Insomnium - Heart Like A Grave

Οι Insomnium αποτελούν μια εγγύηση στον χώρο του μελωδικού death metal. Ξέρεις ότι με κάθε κυκλοφορία τους δεν πρόκειται να απογοητευτείς, ενώ σε μερικές περιπτώσεις δείχνουν ικανοί να μπουν στην αφρόκρεμα του είδους. Κινούμενοι σε πιο μελαγχολικούς τόνους από τους ετέρους Σκανδιναβούς - Φινλανδοί γαρ - με αρκετές κολλητικές συνθέσεις και ορισμένα χαρωπά περάσματα αλλά και μπόλικα πλήκτρα το "Heart Like A Grave" είναι ένας από τους κορυφαίους δίσκους της 22ετούς πορείας των Insomnium, ο οποίος, χωρίς ιδιαίτερες καινοτομίες, σε κερδίζει με την αμεσότητά του.

In Flames - I, The Mask

Το νούμερο 13 δεν ήταν... γκαντέμικο για τους Σουηδούς που επιτέλους μετά από πολύ καιρό και πολλές απανωτές απογοητεύσεις μας έδωσαν ένα άλμπουμ αντάξιο της ιστορίας τους αλλά και κάτι για να τους ξανά-αγαπήσουν οι ‘παλιοί’ οπαδοί τους. Το "I, The Mask" έχει την απαραίτητη ισορροπία μελωδίας και σκληράδας, καλά φωνητικά και συνθέσεις που προκαλούν για headbanging. Όλοι προσευχόμαστε να μην πρόκειται για το τελευταίο φως ενός νεκρού άστρου αλλά την αναγέννηση και τη νέα περίοδο του Friden και της -ανανεωμένης- παρέας του.

Aephanemer - Prokopton

Δεύτερο άλμπουμ για τους Γάλλους death metallers, τρανή απόδειξη του ρεύματος που έρχεται από τη Γαλλία για το είδος και που μας γεμίζει με ανυπομονησία για το τι έρχεται τα επόμενα χρόνια. Το "Prokopton" είναι ένα συμπαγές, ώριμο και γεμάτο μελωδία και φανταστικές συνθέσεις άλμπουμ που με κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις και κάτι παραπάνω. Πολυεπίπεδο και αναπάντεχα ώριμο, πρόκειται για ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς και ήδη ο πήχης για το επόμενο βήμα τους έχει ανέβει πολύ ψηλά.

Amon Amarth - Berserker

Ότι ακριβώς φαντάζεσαι και περιμένεις, αυτό ακριβώς δίνουν οι Amon Amarth με το ενδέκατο τους άλμπουμ. Θεματολογία ίδια και απαράλλακτη όπως και το όλο στυλ τους αλλά πόσο θα απογοητευόμασταν αν ήταν κάτι διαφορετικό. Αυτό που κάνουν το κάνουν τέλεια και μας έδωσαν έναν ηχητικό δυναμίτη, ένα soundtrack για τις μάχες μας υπό τη σκέπη του Θωρ στα συναυλιακά πεδία μάχης της Ευρώπης όπου το κοινό μετατρέπεται στους κωπηλάτες της γαλέρας που οδεύει προς τη μάχη υπό τους ήχους του "Into The Dark".

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Dawn Of Disease κεντρίζουν το ενδιαφέρον με το καλοπαιγμένο τους σουηδικό death metal στο "Procession Of Ghosts" βαδίζοντας πιο πολύ στα χνάρια των At The Gates, ενώ οι οι Nightrage του Ηλιόπουλου πλησιάζουν τα μεγαλεία των πρώτων τους δίσκων με το "Wolf To Man". Σε πιο προοδευτικά μονοπάτια οι In Mourning συνεχίζουν την παράδοση των καλών δίσκων με τις επιρροές των Opeth να έχουν περάσει στο υποσυνείδητο πλέον. Από την άλλη, το "Hexed" των Children Of Bodom δεν καταφέρνει να εκθρονίσει το "Halo Of Blood" από τον θρόνο του κορυφαίου δίσκου της δισκογραφίας τους μέσα στα '10s. Επιπλέον, οι Eluveitie αναγεννώνται με το "Ategnatos" κρατώντας στο έπακρον τα επικά folk χαρακτηριστικά τους και οι Belzebubs ξεπηδούν μεν από ένα κόμικ, μας εκπλήσσουν δε ευχάριστα με το πολύπλευρο και συμπαγές black melodeath ντεμπούτο τους.

Under The Banner Of Black Death...
...αναζητούμε τις κορυφές του blackened death metal

Teitanblood - The Baneful Choir

Αν το "The Baneful Choir" μπορεί να λογιστεί σαν καλύτερο από τα εξωπραγματικά "Seven Chalices" και "Death" θα το απαντήσει ο χρόνος και τα γούστα του καθενός. Αναμφισβήτητα όμως είναι η κορυφαία κυκλοφορία του Blasphemy based χώρου για φέτος. Σε μια κατηγορία όπου οι Teitanblood φαίνονται τόσο μακριά από τα υπόλοιπα group που είναι λίγο τρομακτικό. Όπως και τα συναισθήματα που κουβαλάει αυτό που καλούν για μουσική. Λες και σε τραβούν ρούφουλες σκοτεινοί, δύσοσμοι και λογικά επιβλαβείς. Ακούγεται ολόκληρο και μετά νιώθεις ότι είδες το σκοτάδι κατάφατσα. 

Abyssal - A Beacon In The Husk

Κάθε κυκλοφορία των Abyssal είναι ένα σημαντικό γεγονός στον υπόγειο ακραίο metal χώρο. Αυτήν τη φορά, ο G.D.C. επιχειρεί να προσδώσει ένα πιο φιλοσοφικό μανδύα γύρω από τη δύστροπη μουσική της μπάντας, εμπλέκοντας doom όγκο και black metal αισθητική με καθαρές death metal συνθέσεις αλλά και ambient ανησυχίες. Αν ο μέσος οπαδός είχε την υπομονή να εξερευνεί εις βάθος ακραίες μουσικές όπως συνέβαινε παλαιότερα, τότε πιθανώς αυτή η παραγνωρισμένη δισκάρα να είχε την απήχηση που θα όφειλε στα φετινά death metal πηγαδάκια.

Altarage - The Approaching Roar

Η ισπανική δυσαρμονική και ογκώδης κτηνωδία που μουγκρίζει όταν ακούει το όνομα Altarage, επέστρεψε φέτος με τον καλύτερο δίσκο της μέχρι τώρα πορείας της. Παρά το γεγονός πως το εν λόγω παρακλάδι δύσκολα επιτρέπει ηχητικές αποκλίσεις, οι Altarage επιχειρούν να καλύψουν με ένα πνιγηρό μανδύα τις noise ανησυχίες τους, με τέτοια επιτυχία, ώστε ο ακροατής συχνά να τρομάζει περισσότερο από τις κατά καιρούς σιωπές παρά από τον καταιγισμό παρανοϊκών riffs που απαρτίζουν το "The Approaching Roar". Μην μείνετε μόνο στους Teitanblood.

Mystifier - Protogoni Mavri Magiki Dynasteia

Η δισκογραφική επιστροφή των Βραζιλιάνων κοντά 20 χρόνια αργότερα, δεν λαμβάνει αυτήν τη θέση απλά και μόνο λόγω του cult underground status που διαθέτουν. Η πρωτόγονη μαύρη μαγική τελετουργία που λαμβάνει χώρα στις συνθέσεις του νέου τους δίσκου, διαπερνά ολόκληρο το extreme metal underground, από τις ρίζες του έως τις στιγμές που του χάρισαν πραγματική αίγλη. Η ποικιλομορφία που προσφέρουν οι Mystifier δεν συναντάται συχνά σε τόσο ξεροκέφαλες κυκλοφορίες, ενώ η διαχείριση των ταχυτήτων, των φωνητικών και των riffs εκ μέρους τους είναι υποδειγματική και βρίθει αφοσίωσης και πάθους. Δίσκος που οφείλει να τους επαναφέρει στις κορυφές του χώρου τους.

Deiphago - I, The Devil

Οι Sidapa και Voltaire 666 εκτός από το να καταβροχθίζουν drummers μπορούν να δημιουργούν και να διαχέουν μαύρο και ανίερο χάος. Άλλοτε με βιτριολική υφή, άλλοτε με Βραζιλιάνικη διαστροφή. Στο τελευταίο τους ανόσιο δημιούργημα αποκτούν τον κατάλληλο ήχο για να πειστούν και οι πλέον άπιστοι ότι η καρδιά του ερέβους χτυπά με μανιακούς ρυθμούς. Η παράνοια που υπάρχει σχεδόν σε κάθε νότα, σε κάθε περίεργο γύρισμα ή σε κάθε γρύλλισμα είναι αναμφισβήτητη. Απλά μετά από εδώ δεν υπάρχει επιστροφή. Σας προειδοποιούμε.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Haunter με το "Sacramental Death Qualia" συνθέτουν προοδευτικό blackened death που ηχεί σαν μια πιο διεστραμμένη εκδοχή των κλασικών Opeth, όπως και το supergroup των VLTIMAS ηχεί στο "Something Wicked Marches In" ως μια επιβλητική μείξη των επιμέρους συστατικών που προσφέρουν τα μέλη του. Σε συνέχεια των supergroups, οι Death Worship με το δεύτερο EP τους παραμένουν στην bestial black κορυφή που εν μέρει έχτισαν, ενώ οι Profanatica ελαφρώς οπισθοχωρούν με το "Rotting Incarnation Of God". Παρομοίως, η επιστροφή των Diocletian είναι ελαφρώς προβληματική αν και σταθερής αξίας. Η πραγματική έκπληξη όμως στον εν λόγω ήχο ήρθε από το "Dwell" των Suffering Hour, ένα εκλεπτυσμένο μουσικό έργο μικρής διάρκειας αλλά σημαντικής αξίας, πάντα εν αναμονή του επόμενου ολοκληρωμένου τους δίσκου.

Κατά τον δαίμονα εαυτού
Εκεί όπου οι ταμπέλες παύουν να υφίστανται και όπου οι καλλιτέχνες πράττουν όπως πιστεύουν

מזמור (Mizmor) - Cairn

Ο A.L.N. επιστρέφει με το ιδιαίτερο αυτό project του επιχειρώντας να υψώσει ένα καλλιτεχνικό μνημείο που θα επιστεγάσει όλες τις υπαρξιακές του αναζητήσεις. Το τελικό αποτέλεσμα, περικλείει τόση σκέψη και συναίσθημα, που παρά τους επιβλητικά αργούς ρυθμούς του, συνθέτει ένα εντελώς ξεχωριστό μουσικό μείγμα που στέκει αυτόφωτο στον extreme metal χώρο, αδιαπέραστο, μεγαλειώδες και παράλογα θεατρικό. Οι Mizmor κυκλοφορούν φέτος τον πιθανώς αρτιότερο all around extreme metal δίσκο που αν και εκλεκτικός και δύστροπος δεν παύει να είναι πλήρως εναρμονισμένος με το πνεύμα του δημιουργού του και εν τέλει, πιο άμεσος από ότι μπορεί να φαντάζει.

White Ward - Love Exchange Failure

Καλή η jazz, καλό και το black metal. Αλλά όταν αυτά τα δυο συνδυάζονται, συνήθως το αποτέλεσμα είναι κατάλληλο για τις κρύες νύχτες του χειμώνα, κοινώς σούπα. Όχι, όμως, στην περίπτωση των Ουκρανών. Και αυτό γιατί οι συγκεκριμένοι καταφέρνουν να περνάνε από dark jazz σε black metal και τούμπαλιν, χωρίς να διακόπτουν τη ροή των κομματιών. Παρότι οι White Ward είναι κατά βάση black metal τα jazz στοιχεία δεν είναι γεμίσματα αλλά στέκονται πανέμορφα και προκαλούν έντονα συναισθήματα λόγω αυτής της βίαιης εναλλαγής μουσικών συμπάντων.

Cloak - The Burning Dawn

Μελωδικό blackαριστό metal εξ Αμερικής με πολλούς haters γύρω τους, πράγμα που μόνο καλό μπορεί να δείχνει για την ποιότητα τους. Το mid-tempo blackened heavy metal των Cloak είναι παντός καιρoύ, για κάθε διάθεση και όλες τις ώρες. Προφανώς δεν αλλάζει ζωές, αλλά δεν απογοητεύει ποτέ. Το «μελωδικό» στην περιγραφή της μουσικής του επίσης μην σας τρομάζει. Δεν υπάρχουν Children Of Bodom καταστάσεις εδώ και μην κάνετε το λάθος να τους βάλετε στον απόπατο μαζί με τους Tribulation. Παρά τις διάσπαρτες ακουστικές κιθάρες, διαθέτει επαρκή «βαρβατίλα» για να blackίζει και αρκετές ηρωικές δισολίες για να heavymetalίζει. Φρικτά υποτιμημένο, αλλά αυτό σταματάει εδώ σήμερα. Οι Metallica του black metal αξίζουν την προσοχή μας.

Nightfell - A Sanity Deranged

Το αν κάτι είναι δισκάρα συνήθως φαίνεται εξαρχής. Ε, λοιπόν το πρώτο riff του "No Life Leaves Here" σου λέει ότι εδώ θα φας σκοτάδι και πόνο. Η δυάδα των Tim Call και Todd Burdette θα πάρει τη δύναμη των Bolt Thrower, τη πίσσα των Triptykon με τη μαυρίλα του black metal και θα παρουσιάσει κάτι τόσο δυνατό που δε το πιστεύεις. Αδυνατούμε να καταλάβουμε τι τρέχει στις ψυχικές τους καταστάσεις αλλά τόσο αρνητική διάθεση σπάνια βγαίνει. Ο δίσκος βέβαια μπορεί να λειτουργήσει και ευεργετικά, εκεί στο σκοτάδι. Σύντροφος στη μοναξιά αλλά και καθρέφτης.

Kaleikr - Heart Of Lead

Η πρώτη δισκογραφική απόπειρα των Ισλανδών Kaleikr (πρώην Draugsol), εκ πρώτης όψεως φαίνεται να ακροβατεί μεταξύ των διδαχών των σπουδαίων του προοδευτικού extreme metal. Η αλήθεια είναι, πως παρά την πολύ κοντινή προσέγγιση στην αισθητική των σπουδαίων Enslaved, οι ιδέες των Kaleikr, αν και συχνά δεν μεταμορφώνονται σε εύπεπτα τραγούδια, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα σπάνιας ομορφιάς και ενδιαφέρουσας βαρύτητας, η οποία αδιαφορεί για τις συνήθεις περιστάσεις των ιδιωμάτων εκ των οποίων αντλεί έμπνευση.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Pensées Nocturnes έβγαλαν έναν από τους κορυφαίους δίσκους του avant-garde/ extreme metal χώρου με το "Grand Guignol Orchestra", ενώ το underground superband των Tiso, Grossmann και McMaster γνωστό ως Howling Sycamore συνεχίζει στα ποιοτικό δρόμο που χάραξε ως avant-garde/progressive death με το "Seven Pathways To Annihilation". Στο "The All-Devouring" οι Somn μας παρουσιάζουν μια επιβλητική εκδοχή του blackgaze τους, και αυτή είναι μόνο η αρχή για τους Ρώσους. Τέλος, αν σου αρέσει το blackened punk - ενίοτε και post - τότε οι Devil Master σου έχουν το τέλειο δώρο με το "Satan Spits On Children Of Light".

Grextreme way of living
...δηλαδή η εγχώρια σκηνή για το 2019

Akrotheism - The Law Of Seven Deaths

Ο δεύτερος δίσκος των Akrotheism, συνοπτικά είναι ένα τεράστιο βήμα προς την ελίτ του σύγχρονου ορθόδοξου black metal. Πνιγηρές ατμόσφαιρες, ταυτότητα και μια λογική που στοχεύει στο μέλλον του πραγματικά ακραίου black metal, με φωνητικά ενίοτε τελετουργικά και άλλοτε σχεδόν death metal, οι Akrotheism οφείλουν να κάνουν τον πάταγο που τους αναλογεί. Το "The Law Of Seven Deaths" είναι ένας από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους στο ιδίωμα για φέτος, από μια μπάντα που αν δεν ήταν εγχώρια, πιθανώς να είχε απογειωθεί.

Rotting Christ - The Heretics

Οι βετεράνοι Rotting Christ αν και γνώρισαν τη δεύτερη και πιο εμπορική ακμή τους ανάμεσα σε πρώτη και δεύτερη δεκαετία του μιλένιουμ, δεν εφησυχάζουν. Τα αδέρφια Τόλη συνεχίζουν να είναι ιδιαίτερα δραστήρια και παρότι η riff-ολογία τους έχει περιοριστεί, η πολιτισμική προσφορά τους και στο "The Heretics" παραμένει πλούσια με ποιητικά αποσπάσματα από John Milton, Edgar Allan Poe και Νίκο Καζαντζάκη. Το μελωδικό black metal τους είναι πλέον trademark και χάρις σε αυτό γυρίζουν τον κόσμο κάθε χρόνο, ανεξαρτήτως των μελών που συμπληρώνουν ανά τα χρόνια το ντουέτο.

Order Of The Ebon Hand - VII: The Chariot

Μπορεί να δισκογραφούν ανά δεκαετία αλλά οι Order Of The Ebon Hand όταν χτυπάνε το κάνουν καλά. Πάντα με ξεχωριστή ματιά, κάτι που τους έκανε ιδιαίτερους στην ελληνική σκηνή, καταφέρνουν με το πρώτο τραγούδι τους, "Dreadnaught", να σε παρασύρουν. Οχτώ κομμάτια θα σύρουν το άρμα τους, κάθε ένα με τη δική του προσωπικότητα κάνοντας το "VII: The Chariot" πραγματικά απολαυστικό, δίχως να το βαριέσαι. Το καταπληκτικό με αυτούς είναι ότι μπορεί να αφουγκράζεσαι τις όποιες επιρροές τους αλλά καταφέρνουν να σε πείθουν πάντα ότι είναι το ίδιο τάγμα που είχες αγαπήσει τότε, το 1997.

rgelig - We, The Oblivious

Στον δεύτερο δίσκο τους, οι Βολιότες Sørgelig, επιμένουν να προσπαθούν να πολιτογραφηθούν Νορβηγοί. Ιδιαίτερα ενεργοί στο εγχώριο underground, με μέλη σε Insanity Cult, Isolert και Nihilsect, οι τύποι γνωρίζουν ακριβώς πώς να πραγματώσουν τον ωμό υπόγειο και απειλητικό αέρα που οφείλει να έχει το ιδίωμα. Με γενναίες punk δόσεις αλλά και ελληνικό στίχο υπό περιστάσεις, το "We, The Oblivious", είναι επικίνδυνο και πολλά υποσχόμενο. Μερικές φορές αυτό που οφείλει να επιζητά κανείς στο ιδίωμα είναι η ατμόσφαιρα και η πειστικότητα της απαισιόδοξης και απάνθρωπης νότας που θέλει η εκάστοτε μπάντα να προσδώσει. Ε λοιπόν οι Sørgelig το πετύχανε αβίαστα από την πρώτη κιόλας ακρόαση.

Ectoplasma - White - Eyed Trance

Φέτος εκτός από το "White - Eyed Trance" των Ectoplasma, οι μισοί από αυτούς έβγαλαν και το "Drowned In Gangrenous Blood" με τους Vultur. Συστήνουμε ανεπιφύλακτα και τα δύο αλλά δε μπορούμε να κρύψουμε την αδυναμία μας για αυτό εδώ το μικρό διαμαντάκι. Είναι αυτό το riff στο "Psychomanteum Immolation" και το Autopsy feeling του; Ή μήπως η εφιαλτική αύρα των Entombed στο "Choronzonic Covenant"; Το ‘θα κατεδαφίσω το drum - kit’ παίξιμο του Maelstrom ή τα τρομερά φωνητικά του Γιάννη Grim; Όπως και να χει οι εφιαλτικές ιστορίες που κρύβονται εδώ έχουν σίγουρα πολλά να πουν.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Αίμα με το «Τράγος» κυκλοφορούν έναν αρκούντως απολαυστικό bestial black metal δίσκο που έχει πολλή περισσότερη ουσία από όση μπορεί να προδίδει η πρώτη όψη, ενώ οι Acid Death με το "Primal Energies" παραμένουν αφοσιωμένοι στον προοδευτικό πόλο του death metal και δεν επαναπαύονται στην έως τώρα πορεία τους.

2019 Extreme Metal All Star Game vol. II
Παρουσίαση των Norwegian Blackstars

Lead-in

Η παραδοσιακή νορβηγική μουσική, γνωστή και ως black metal, αποτελεί πάντα κομβικό σημείο στην ανασκόπηση μας. Η φετινή χρονιά ήταν από πολλές απόψεις τόσο ιδιαίτερη και υπερπαραγωγική, γεγονός που μας ώθησε στη δημιουργία μίας ξεχωριστής και ειδικά αφιερωμένης κατηγορίας στο μεγαλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της Νορβηγίας μετά τις κατεψυγμένες ρέγγες.

Βασική πεντάδα Εθνικής Νορβηγίας

Mortem - Ravnsvart

Πριν τους Arcturus υπήρχαν οι Mortem, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το 1989 ένα demo με τον μακαρίτη τον Euronymous των Mayhem σε ρόλο παραγωγού και τον επίσης μακαρίτη Dead ως σχεδιαστή του εξωφύλλου. Μόλις 20 χρόνια μετά, η σύμπραξη μελών από την αφρόκρεμα του νορβηγικού black metal, όπως οι Thorns, οι 1349, οι Mayhem και προφανώς οι Arcturus, βγάζει από τον χιονισμένο τάφο τους Mortem. Με το αποτύπωμα των Arcturus αρκετά εμφανές, το επιβλητικό, αρχοντικό Bathory-κο και ατμοσφαιρικό black metal που θριάμβευσε στα '90s συναντά την ωμότητα και την απόκοσμη ζοφερότητα των πιο ακραίων εκφάνσεων του είδους. Η επιτηδευμένα και οριακά μέτρια παραγωγή προσδίδει με επιπρόσθετη νοσταλγική αυθεντικότητα, χωρίς να φτάνει όμως στα επίπεδα απορίας και δυσφορίας των The Deathtrip.

The Deathtrip - Demon Solar Totem

Και μια που τους αναφέραμε, ας ασχοληθούμε με το δεύτερο "supergroup" της βασικής μας πεντάδας. Όχι επειδή ήταν MVP για φέτος, αλλά το name-dropping που παίζει (ή μάλλον έπαιζε) με τα μέλη δαύτων είναι το εισιτήριο τους σε όλα τα πάρτι. Οι The Deathtrip βέβαια βρίσκονται εδώ εκ παραδρομής λόγω των διεθνών μεταγραφών τους και κυρίως λόγω της προσμονής, της προσδοκίας και του hype που δημιουργήθηκε γύρω από τον προηγούμενο δίσκο τους. Η παραγωγή κασετόφωνο-στον-κουβά ίσως να παίρνει το βραβείο Καλύτερου Darkthrone της χρονιάς, αλλά δεν υποστηρίζει πλήρως τις συνθέσεις με την αρρωστίλα, την ψύχρα και τη λύσσα που όλοι περιμέναμε. Το "Demon Solar Totem" αποδείχθηκε ακριβοπληρωμένο παλτό, αν ήταν μια εφήμερη απολαυστική προσθήκη στη χρονιά που μας πέρασε, η οποία όμως δεν στάθηκε αντάξια των προσδοκιών.

Dold Vord Ens Navn - Gjengangere I Hjertets Mørke

Είναι πρακτικά αδύνατο να προφέρω ή να θυμάμαι το όνομα τους, αλλά ελάχιστοι εκεί έξω κατάφεραν τόσα πολλά, με τόσα λίγα. Τα παλιό, ορθόδοξο νορβηγικό black metal συναντά το αναθεωρητικό καινοτόμο black metal μέσα σε μόλις τέσσερα τραγούδια. Οι Dold Vord Ens Navn ελέω Vicotnic, Lemarchand και λοιπών, καταφέρνουν να γεφυρώσουν μια πλειάδα ετερογενών στοιχείων, διοχετεύοντας πάντα τα καλύτερα στοιχεία από ολόκληρο το εύρος της πολύπλευρης καριέρας των Dodheimsgard. Το "Gjengangere I Hjertets Mørke" μπορεί να είναι μόνο ένα σύντομο ΕΡ, αλλά ανήκει στη δικαιωματικά στην ελίτ αυτής της κατηγορίας, αποτελώντας τη μεγάλη ελπίδα για το μέλλον.

Darkthrone - Old Star

Ο Fenriz είναι ο Διάδοχος. Ο Πεφωτισμένος. Το κατά πόσο βρίσκεται δικαιωματικά σε αυτή την ανύπαρκτη τιμητική θέση, εκεί στα βόρεια, στο Βασίλειο του Black Metal είναι επουσιώδες, κοινότυπα εξηγήσιμο ως κοινωνικό κατασκεύασμα και αποτελεί μια μακρόχρονη διαδικασία εξιδανίκευσης. Αλλά κάπως έτσι είναι και το "Old Star". Ίσως να του αποδίδουμε περισσότερα εύσημα από όσα ενδεχομένως αξίζει, αλλά πατάει πάνω στα ακλόνητα θεμέλια του τεράστιου οικοδομήματος των Darkthrone. Οι Νορβηγοί αφήνοντας όλο και πιο πίσω τις «καθαρές» black metal καταβολές τους, κυκλοφορούν για ακόμα μια φορά κάτι διαφορετικό, χωρίς όμως να καινοτομούν ιδιαίτερα. Δεν γνωρίζουμε που θα οδηγήσει αυτή σταδιακή αποστασιοποίηση από τις black metal γραμμές, αλλά από τους Darkthrone όλα μπορούμε να τα περιμένουμε. Στα λόγια του ίδιου του Fenriz «το “Old Star” αποτελεί το πιο '80s άλμπουμ των Darkthrone» και όλα τα άλλα είναι μάλλον περιττά.

Mayhem - Daemon

Αν και οι σκοτεινές δυνάμεις δεν του επέτρεψαν να μπει (τουλάχιστον) πρώτο στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει από να του δώσουμε τη θέση που του αξίζει εδώ. Αν και σπάνιο να εντυπωσιάζει ένα συγκρότημα με τόσα πολλά χρόνια παρουσίας, οι Mayhem με την πιο γυαλισμένη παραγωγή της καριέρας τους, πάνε πίσω στο χρόνο και μαζεύουν προσεχτικά όλα τα στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίζουν και τα τοποθετούν μέσα στο Daemon. Αυτό το συνονθύλευμα των best-of στιγμών τους επαναφέρει τους Mayhem στο επίκεντρο του black metal, αφού κρατάει σε ανοιχτή σύνδεση την ωμότητα του Euronymous από την κόλαση, με τη δυστοπική πραγματικότητα του Grand Declaration. Οι Mayhem εδραιώθηκαν ακόμα περισσότερο (αν αυτό το θεωρεί κάποιος δυνατό) και επαναπροσδιορίστηκαν στο παρόν και το μέλλον με αυτό το δίσκο. Απλά, το "Daemon" ήταν η κορυφαία black metal στιγμή του 2019. Ας δούμε το replay.

Στον πάγκο κάθονται αλλαγή οι εξής:

Πολλοί θα πουν γιατί δεν βρίσκεται το επικό και μαγευτικό comeback των Borknagar παραπάνω και θα έχουν δίκιο και δεν υπάρχει καλή απάντηση για αυτό. Με μπόλικα καθαρά φωνητικά από το κελέμπριτι τον ICS Vortex παραμένει ένα πηγαία εμπνευσμένο ατμοσφαιρικό black metal, το οποίο καλυτερεύει με κάθε ακρόαση.

• Ταυτόχρονα, χωρίς να έχει βγει και κάτι εξωφρενικά χλιαρό από τη χώρα όπου η μπύρα κάνει 10 ευρώ, υπάρχουν και μερικές κυκλοφορίες οι οποίες άνετα κρατούν τη θέση του αναπληρωματικού και για αυτό τις τσουβαλιάζω και τις τρεις μαζί. Για παράδειγμα οι 1349 ή οι Gaahl’s Wyrd ή ο γραφικούλης ο Abbath (ακόμα να ξεπεράσω την τούμπα του σε εκείνο το φεστιβάλ, βρείτε το βίντεο άμεσα), ενώ καταφέρνουν να ξεπεράσουν κατά πολύ τη βάση σε όλα τα επίπεδα, δεν ξεπερνάνε τον πήχη που οι ίδιοι έχουν θέση εκεί ψηλά (πιο κλισέ φράση πεθαίνεις).

• Οι προσδοκίες είναι πάντα υψηλές από τη Νορβηγία και μερικά outsider όπως οι «φιλειρηνικοί χίπηδες» Nordjevel κατάφεραν να ξεχωρίσουν περισσότερο από τους προαναφερθέντες βετεράνους με πιο ουσιαστικές συνθέσεις, λύσσα, βρώμα, πάθος και υπερηχητικές ταχύτητες.

• Ειδική περίπτωση όμως είναι και οι Sarke με το χαρακτηριστικό αργό black/thrash τους, το όποιο ενίοτε περιβάλλεται και από τους νοσηρούς ήχους ενός κατεστραμμένου keyboard από τα Jumbo. Το γεγονός ότι ο Nocturno Culto είναι πίσω από το μικρόφωνο είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα.

Τέλος, αποχαιρετούμε με μια δόση ατόφιου, ωμού, καθαρού, γνήσιου και αταβιστικού νορβηγικού black metal από τα υπερπαραγωγικά ομορφόπαιδα τους Djevel για τους οποίους δεν κάναμε κριτική και πολύ το έχουμε μετανιώσει. Και του χρόνου.

Spotify Playlist

 
  • SHARE
  • TWEET