Nordjevel

Οι παραδόσεις, πολλοί υποστηρίζουν πως υπάρχουν για να σπάνε. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που είναι πεπεισμένοι πως οι παραδόσεις δεν είναι παρά μια διαρκής καταπίεση του παρελθόντος πάνω στο σήμερα, η κυριαρχία των νεκρών επί των ζωντανών. Στον αντίποδα, υπάρχει και μερίδα της κοινωνίας, που είναι θύλακας προστασίας των παραδόσεων, των συλλογικών φαντασιακών, της συλλογικής μνήμης. Άμεση συνέπεια είναι πως οι διαφορετικές αυτές απόψεις θα υφίστανται σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής, φυσικά και στην μουσική. Εδώ μπαίνουν οι Nordjevel. Το συγκρότημα, με το ιδιαίτερα γλαφυρό όνομα, κατάγεται από την Νορβηγία, και επιδίδεται στο προφανές και διαδεδομένο τοπικό άθλημα του black metal.

Η έκφραση "True Norwegian Black Metal" σίγουρα συμβολίζει αρκετά και υπονοεί πολλά περισσότερα. Η εν λόγω ταμπέλα, άθελά της συχνά καθορίζει εξαρχής τα στάνταρ μιας κυκλοφορίας. Παρόλα αυτά, ήδη φέτος υπάρχουν παραδείγματα που προσπέρασαν την προκατάληψη. Κάπου στα όρια ανάμεσα στην έκπληξη και το αναμενόμενο, κινείται και το "Necrogenesis". Είναι αλήθεια πως ο προηγούμενος, πρώτος τους δίσκος δεν με είχε ενθουσιάσει ιδιαίτερα. Τρία χρόνια μετά τον ομότιτλό τους, επανέρχονται με διαφοροποιημένη σύνθεση, και πιο ποικιλόμορφο δίσκο. Στα τύμπανα, ο Dominator (ex - Dark Funeral) και στις κιθάρες ο Destructhor (ex - Zyklon/Morbid Angel) πλαισιώνουν τον Doedsadmiral (επίσης Svartelder) και έτσι οι απαιτήσεις είναι υψηλότερες.

Η εκκίνηση του δίσκου γίνεται με το "Sunset Glow". H εκρηκτική αυτή εισαγωγή, δεν χάνει δευτερόλεπτο, ξεκαθαρίζοντας μέσω του κολασμένου groove της, πως οι πειραματισμοί θα είναι μηδαμινοί. Ο μίξη επιτρέπει στις μελωδίες να ακούγονται ξεκάθαρα, τα τύμπανα είναι καταιγιστικά και τα φωνητικά, με τους ρυθμούς από πίσω, θυμίζουν Tsjuder και Urgehal. Η συνέχεια με το "Devilry" αναδεικνύει σύντομα τον πραγματικό πρωταγωνιστή του δίσκου. Η κιθαριστική δουλειά του Destructhor στο "Necrogenesis" είναι εντυπωσιακή. Τα riff συνεπαίρνουν, η μετάβαση από πιο thrash σημεία σε τεχνικά solos είναι εντυπωσιακή και οι ρυθμοί με μικρές εναλλαγές κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον.

Οι ταχύτητες διατηρούνται υψηλές παρά τα μικρά μελαγχολικά περάσματα. Συνεπώς, όσο κυλάει ο δίσκος κάποιος θα πίστευε πως κινείται σε μια προβλεπόμενη ποιότητα. Η είσοδος του "Amen Whores" ξανά απαιτεί την προσοχή καθώς πλέον το μανιακό riffing λειτουργεί σαν μαύρη τρύπα. Επιπρόσθετα, το άγχος που μεταδίδεται μέσω της ενορχήστρωσης, της επιτρέπει μέσω της σωστής φωνητικής ερμηνείας να φτάνει σε βλάσφημη κορύφωση περνώντας και μέσα από ένα εντυπωσιακό breakdown. Το "Fevered Lands" που ακολουθεί, μέσω του πληθωρικού του riffing δίνει μια πιο ατμοσφαιρική και αιθέρια αίσθηση. Φυσικά, οι ατμόσφαιρες είναι αυτές μιας αποξενωμένης γης, ενός τοπίου που εμπνέει την καταστροφή. Πάραυτα, δεν είναι σύνηθες φαινόμενο τεχνικά verse riff να επικαλούνται black metal ατμόσφαιρες.

Ο δίσκος διαρκεί 47 λεπτά και αποτελείται από εννέα τραγούδια. Σίγουρα η διάρκεια μπορεί να αποτελεί ένα αρνητικό στοιχείο, ειδικά σε ένα τέτοιο ιδίωμα, όπου η επαναληπτικότητα μπορεί να αποτελεί δίκοπο μαχαίρι. Όταν δε το στυλ διατηρείται στα πιο παραδοσιακά πλαίσια, παρά τις ενέσεις φρεσκάδας που ανιχνεύονται με την πρώτη ακρόαση, μερικά τραγούδια υψηλών ταχυτήτων θα μπορούσαν να διαρκούν ελαφρώς λιγότερο. Η υπάρχουσα συνοχή δε, δεν υποβαθμίζει αρκετές από τις μονάδες, καθώς το ξεκούραστο για τον ακροατή drumming επιτρέπει π.χ. σε κομμάτια όπως το "Nazarene Necrophilia", να βρίσκονται προς το τέλος του δίσκου και να μην δημιουργούν την ανάγκη προσπέρασης. Το επιβλητικό mid tempo groove, αρκούντως πιασάρικο, θυμίζει ύστερους Satyricon.

Παρά την κατά τόπους επιτακτική ανάγκη για περικοπές, το "Necrogenesis" κλείνει με ένα οκτάλεπτο έπος. Το "Panzerengel" με τον επιβλητικό του ρυθμό και τα ποικίλα φωνητικά, χτίζει αρκετά πάνω στα ρυθμικά του μέρη, δημιουργώντας μια αίσθηση μακάβριου μεγαλείου. Το ενδιαφέρον σόλο στα μέσα, λειτουργεί και σαν εκτόνωση αλλά και σαν αλλαγή κατεύθυνσης. Το φινάλε δε, σε πιο αργούς ρυθμούς έπειτα από την ταχύτατη μετάβαση, μιλιταριστικό, με  υπόβαθρο το εντυπωσιακό drumming, καταλήγει σε ένα ικανοποιητικό τελευταίο riff. Οι ακροάσεις του "Necrogenesis" συνηγορούν πως μερικές φορές η παράδοση σου παρέχει αρκετά υλικά ώστε να ακούγεσαι σύγχρονος. Στην τελική, ένας καλός δίσκος παραδοσιακού Νορβηγικού black metal πάντα θα ξεχωρίζει σχετικά εύκολα. Οι Nordjevel με το "Necrogenesis" δεν σοκάρουν, δεν απογοητεύουν, κερδίζουν οπαδούς, δεν απευθύνονται σε όσους ψάχνουν διαρκώς την καινοτομία, ενώ, κυριότερα, δεν είναι μια μπάντα κλώνος. Τέτοια riff δεν παράγονται κατά χιλιάδες.

Bandcamp