Deathspell Omega

Όταν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ιδρυόταν η εν λόγω εταιρεία, ο σκοπός της ήταν λίγο πολύ ξεκάθαρος. Το black metal έπρεπε να στραφεί προς το μονοπάτι που το έκανε ξεχωριστό και επικίνδυνο στην συνείδηση του κόσμου. Μόνο που αυτήν την φορά, θα ήταν ακόμη πιο «ορθόδοξο». Οι Γάλλοι Deathspell Omega, που επιστρέφουν τρία χρόνια από τον τελευταίο τους δίσκο, είναι το συγκρότημα που όχι μόνο πρωτοστάτησε, ηχητικά και αισθητικά, αλλά δημιούργησε μια πληθώρα μιμητών.

Ένα από τα στοιχεία που έκανε το συγκρότημα ανέκαθεν ενδιαφέρον, είναι, πέρα από την γενικότερη μυστικοπάθεια, οι ενδιαφέροντες στίχοι τους, πολύ διαφορετικοί από την πλειοψηφία του ιδιώματος. Ανέκαθεν ιδιαίτερα, ήταν επίσης, μέσα στους τρελούς ρυθμούς και τις μελωδίες που ξεπροβάλλουν, στοιχειώνουν τον ακροατή και μετά χάνονται για να ενωθούν με την συνθετική ραχοκοκαλιά, τα φωνητικά. Η εκφορά των στίχων, από τον «πιθανολογούμενο» τραγουδιστή της μπάντας Mikko Aspa, ηχούσε πάντως σαν μια δαιμονισμένη απαγγελία ενός αποκρυφιστικού έργου κάποιου καταραμένου φιλοσόφου. Συνεπώς, δεν γίνεται να μην σταθεί κάποιος σε αυτό το σημείο.

Ο Mikko Aspa, είναι, το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς, φασίστας. Δεν είναι μόνο οι προσωπικές αντιλήψεις, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς σε συνεντεύξεις του, αλλά και η πληθώρα άλλων projects που «τρέχει. Πρόσφατα, η μπάλα των αποκαλύψεων αλλά και ιντερνετικών δικαστηρίων, παίρνει και τους Πολωνούς Mgla, λόγω των σχέσεών τους, κάτι που όμως δεν είναι της παρούσης. Η επιλογή να αγνοήσει κάποιος τα δεδομένα στοιχεία και να προχωρήσει στην απενοχοποιημένη απόλαυση του "The Furnaces Of Palingenesia", είναι υπαρκτή και επί τάπητος. Στην τελική, δεν θα είναι η πρώτη φορά που, εφόσον το δημιούργημα δεν αντηχεί τις πεποιθήσεις των δημιουργών, μπορεί άνετα να διαχωριστεί από αυτούς. Οφείλει φυσικά να αναφερθεί πως από όσα είναι γνωστά για το συγκρότημα, τους στίχους και την καλλιτεχνική του πορεία, τα επιμελείται ο Hasjarl, όπως και τις συνθέσεις δηλαδή.

Το πώς θα επιλέξει ο καθένας να τραβήξει την διαχωριστική του γραμμή, επαφίεται στην κοσμοθεωρία και το σύστημα αξιών του. Όπως τα περισσότερα πράγματα γύρω μας, ακόμη και η τέχνη περικλείεται σε ένα πολύπλοκο δίκτυο συμβολισμών και συσχετισμών, ανατροφοδοτείται νοηματικά διαρκώς και τελικά αφήνει το στίγμα της ως μια ιστορική παρέμβαση μια δεδομένη χρονική στιγμή στην κοινωνία. Στην προκειμένη περίπτωση, η ανοχή θα μπορούσε να θεωρηθεί συνενοχή, εξίσου εύκολα με το να προσπεραστούν όσα δεν σχετίζονται καθαρά με το μουσικό σκέλος. Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια. Ο περιορισμός καθαρά σε μια αισθητική διάσταση, αντιτίθεται στον τρόπο που το συγκρότημα να κηρύσσει ολιστικά το μήνυμά του. Επιχειρείται λοιπόν, μια προσπάθεια ανάλυσης της οπτικής τους, έξω από το καθαρά μουσικό κομμάτι, ώστε να φτάσουμε στην παρούσα κατάσταση.

Οι Deathspell Omega, μέσω του έργου τους, δίνανε ανέκαθεν μια βαρύνουσα σημασία στην πραγμάτωση του Λόγου. Η διαλεκτική τους οπτική πάνω στις σχέσεις Θεού - ανθρώπου - Εωσφόρου (μια ενδιαφέρουσα περίπτωση του "Entwicklung"), η πυκνή γραφή που, φανερά επηρεασμένη από τον Hegel, επιχειρούσε την ανάδειξη της μεταφυσικής του θείου πνεύματος ως το λογικό επακόλουθο της εξέλιξης του ανθρώπου.  Όπως και στον ιδεαλισμό του Hegel, η διαρκής παρουσία του μεταφυσικού λόγου, ηχεί τόσο μέσα από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της μπάντας (αναφέρονται και στην συνεργασία με τον Aspa), όσο και από το γεγονός πως το "Paracletus", ασχολούταν με το άγιο πνεύμα που θα επιφέρει μια υπόσχεση σε όποιον το ενστερνιστεί, μια πιθανή  τελεολογική μεταφορά του "Geist". Αν συνδυαστεί αυτή η προσέγγιση με την Νιτσεϊκή μεταξίωση, έχουμε τις βασικές γραμμές πάνω στις οποίες πατάει η κοσμοθεωρία της μπάντας.

Έχοντας όλα αυτά υπόψη, νομίζω γίνεται σαφές πως αν κάποιος θελήσει να εμβαθύνει στο νέο τους πόνημα, δεν μπορεί να το κάνει επιλεκτικά. Το "The Furnaces Of Palingenesia", επιχειρεί να ξεφύγει από το θεολογικό τους μοτίβο. Η ιδέα, στιχουργικά, είναι η εξής: Το νόημα έχει εκλείψει, και μια ομάδα ανθρώπων επιχειρεί να ξεσηκώσει τον απλό κόσμο υπό μια επαναστατική προοπτική. Μέσω ενός μηδενιστικού κηρύγματος, ο άνθρωπος πρέπει να δημιουργήσει πάνω στις στάχτες του ένδοξου παρελθόντος. Η ομάδα αυτή, κατακλύζει το μυαλό του κόσμου με ασκητικές ιδέες, που θα οδηγήσουν στην βίαιη σύγκρουση.

Όλα οδηγούνται στην καθιέρωση μιας θρησκευτικής άρχουσας τάξης, που είναι η αποκλειστική πάροχος της αλήθειας. Οφείλουν όλοι να ακολουθούν τα ιερά κείμενα και να φοβούνται το Άλλο, με κάθε αντίθεση να λογίζεται ως θανάσιμη αδυναμία. Είτε είσαι με αυτούς, έτοιμος να θυσιαστείς για ένα ομηρικό ηρωικό κλέος, είτε είσαι εναντίον τους. Η απολυταρχική κυριαρχία έναντι κάθε τι διαφορετικού, οδηγεί σε έναν ολοκληρωτισμό όπου το συμφέρον της εξουσίας ταυτίζεται τρομακτικά με την αίσθηση δικαίου.

Καθ’ όλη την διάρκεια του "The Furnaces Of Palingenesia", γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως οι Deathspell Omega βάλλουν εναντίον του ολοκληρωτισμού πάσης φύσεως. Η άρχουσα τάξη, που εξελίσσεται ως γνώστης των συμφερόντων του κόσμου, έναντι υποσχέσεων για δόξα, τιμή και τα συναφή, οδηγεί στην πραγματικότητα στον πλήρη θάνατό του. Ηχητικά, ο δίσκος ενισχύοντας την  ειρωνική κριτική στην ολοκληρωτική πλευρά της θρησκείας, συνδυάζει τον ήχο του "Paracletus" με τις πνευστές πινελιές του "Synarchy Of Molten Bones".

Τα τραγούδια, συμπαγή, λειτουργούν καλύτερα ως σύνολο, συνεπικουρώντας το concept. Εδώ είναι και οι όποιες αδυναμίες του δίσκου, ο οποίος κινείται σε χώρους που οι ίδιοι έχουν χαρτογραφήσει παλαιότερα. Δεν είναι «μια από τα ίδια», είναι όμως ο λιγότερο απρόβλεπτος δίσκος τους. Μια κεντρική μελωδία επανέρχεται διαρκώς, όλα ηχούν σαν μια έντονη μονάδα, παρά το γεγονός πως τραγούδια όπως τα "The Fires Of Frustration", "Splinters From Your Mother’s Spine", "Sacrificial Theopathy" και "Standing On The Work Of Slaves" εκπλήσσουν διαρκώς με κάθε νέο άκουσμα.

Από τα τύμπανα μέχρι τις πυκνές ατμόσφαιρες, η μπάντα αγγίζει την ψυχεδέλεια αρκετά συχνά. Αν μπορούσαν οι μακροσκελείς τους συνθέσεις να αποδοθούν σε σύντομες φόρμες, θα ηχούσαν όπως τα τραγούδια αυτού του δίσκου. Υπάρχουν και πιο απλοϊκές στιγμές που σε συνολικό πλαίσιο στέκονται καλύτερα από ότι μεμονωμένα, όπως τα “Ad Arma!Ad Arma!” και “1523”. Η μόνη ίσως φορά που επιχειρείται μια καινοτόμα προσέγγιση, είναι στο συγκλονιστικό κλείσιμο “You Cannot Even Find The Ruins…” όπου τα φωνητικά και οι ταχύτητες, συνθέτουν ένα πιο κινηματογραφικό “Apokatastasis Panton”,  συνδυασμένο με την κατάθλιψη ενός “The Crackled Book Of Life”.

Αν ο δίσκος αυτός λοιπόν, είχε κυκλοφορήσει από ένα άλλο συγκρότημα, θα ήταν ένα σοκ που δύσκολα θα μπορούσε να ξεπεράσει ο ακροατής. Κάθε νέα ακρόαση αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση, πως οι εξαιρετικές συνθέσεις, η πλούσια παραγωγή και η εντυπωσιακή απόδοση των στίχων, έρχονται σε δεύτερη μοίρα, τόσο γιατί το συγκρότημα έχει προσφέρει συγκλονιστικά έργα στα ίδια μοτίβα, όσο και γιατί υπάρχει μια εμφανής αντίφαση. Ένα συγκρότημα, που προσέχει κάθε λεπτομέρεια και τα εκάστοτε concept του είναι προέκταση της φύσης του, διατηρεί σε αυτήν την επικριτική αλληγορία, αυτόν τον τραγουδιστή.

Αρνούμενος να έχω μονόπλευρη άποψη και να μιλήσω μόνο για την προφανή αισθητική, δεν είμαι σε θέση να προτείνω το "Furnaces Of Palingenesia" ως μια εκπληκτική επιλογή. Ο καθένας που θα ασχοληθεί, έχοντας κατανοήσει τόσο τα δομικά συστατικά της κυκλοφορίας, όσο και το αποτέλεσμα, μόνο να τα ζυγίσει μπορεί. Όπως αναφέρθηκε και πρόσφατα, ο ρόλος του ακροατή είναι καθοριστικός. Σίγουρα όμως η φοβερή αντίφαση που υποβόσκει σε κάθε δευτερόλεπτο, προβληματίζει και δεν γίνεται να αποκλειστεί από καμία σχετική συζήτηση. Εύχομαι μόνο, να μην είναι ένα είδος μέτα-σχολιασμού και εμπαιγμού της κριτικής προς τον φασισμό. Αυτό, άλλωστε, θα ήταν σατανικό.

Youtube
Bandcamp