Mgla

Όταν ο John Rawls μιλούσε για το πέπλο (εδώ θα μπορούσε να είναι μια ομίχλη) της άγνοιας, καθαρά πολιτικά, έκανε λόγο περί μιας αρχικής κατάστασης τυφλής ισότητας. Εκεί, κάθε κατάσταση θα μπορούσε να κριθεί, όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά, αφού θα αγνοούνταν όλα τα στοιχεία που μπορεί να μεροληπτούσαν της κρίσης των εμπλεκόμενων. Βέβαια, κατά την ταπεινή μου άποψη, στην προκειμένη περίπτωση, θα υπήρχε μια έμφυτη μεροληψία δηλαδή, οδηγώντας στον οφελιμισμό που τόσο ο Rawls απεχθανόταν. Συνεπώς, δεν μπορεί να αγνοηθεί τίποτα, ειδικά όταν γίνεται λόγος για μια δημιουργία βαθιά ριζωμένη στην ταυτότητα και το κοινωνικό πλαίσιο των δημιουργών της.

Οι Mgla, πριν από τέσσερα χρόνια κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους black metal δίσκους της δεκαετίας. Έκτοτε, η δυναμική και η φήμη τους μεγάλωσαν, το "Exercises In Futility" έγινε ένας από τους λίγους καθολικά αποδεκτούς extreme δίσκους, οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι σημείο αναφοράς και η όλη τους αισθητική, από τους στίχους μέχρι τη σκηνική τους παρουσία, αντικείμενα σχολιασμού και συχνά αποθέωσης. Εν μέρει δίκαια, κατά τον γράφοντα. Σε μια εποχή που υποτίθεται τα προβλήματα είναι πιο ατομικά, πιο περίπλοκα και το σκοτάδι και ο φόβος δεν είναι τόσο μεταφυσικά, η εκλαϊκευμένη άποψη των Πολωνών, βρήκε πολλούς θαυμαστές.

Όπως αναφέρθηκε βέβαια πρόσφατα, κατά την κριτική του νέου δισκογραφικού πονήματος των Deathspell Omega, αλλά και σε μια γενικότερη συζήτηση περί μουσικών ακροατηρίων, κάποιες σκιές ξεπροβάλλουν μέσα από την πολωνική ομίχλη. Οι υπόνοιες πως οι Mgla είναι μια ακροδεξιά μπάντα με αρκετές φασιστικές συνδέσεις, έγιναν ξεκάθαρες. Συναυλίες ακυρώθηκαν, η σύνδεση με τον Mikko Aspa αναδείχθηκε, οι ίδιοι απάντησαν βέβαια. Είναι οι Πολωνοί ένα φασιστικό συγκρότημα; Κρίνοντας από το καλλιτεχνικό περιεχόμενο των δίσκων τους, μάλλον όχι. Είναι οι ίδιοι σαν άτομα υπεύθυνοι για το παρελθόν τους και τις αρκετά ενοχλητικές συνεργασίες τους; Αν ο μηδενισμός των στίχων τους δεν είναι επιλεκτικός (υπερασπίστηκαν την επιλογή της Northern Heritage ως δισκογραφικής τους), τότε ναι είναι. Η συζήτηση θα καταλήξει, μοιραία στον διαχωρισμό των ταυτοτήτων του καλλιτέχνη-ανθρώπου. Μπορεί αυτός ο διαχωρισμός να είναι πλήρως διακριτός; Προφανώς και όχι, δεν είμαστε συνάθροιση πτυχών αλλά διαρκής ανάμειξη και ανατροφοδότησή τους. Με τον νέο τους δίσκο να τιτλοφορείται «Εποχή της Δικαιολογίας» θα έπρεπε να είναι το λιγότερο αφελής κάποιος για να απολαύσει απλά τα εκπληκτικά του riff.

Είναι αρκετά εύκολο, σε τελική ανάλυση, να αποδομήσει κανείς κυριολεκτικά οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του. Η σχέση αιτίου-αιτιατού, δεν είναι ποτέ αναγκαία και επαρκής συνθήκη για την πλήρη κατανόηση σχέσεων που δεν άπτονται της επιστήμης. Πάνω σε αυτό το ρήγμα, μπορούν αρκετοί να κατηγορηθούν ως χυδαίοι θετικιστές, ως δεσμοφύλακες μιας πολιτικής ορθότητας, ως μάταιοι αναζητητές νοήματος και ενδιαφέροντας σε έναν κόσμο που καταρρέει υπό το βάρος των αυθαίρετων παραδοχών που κρύβονται στα θεμέλιά του. Εκεί πατάνε και οι Mgla στον νέο τους δίσκο.

Age Of Excuse I: Demanding patterns, connections, developments: Were there any to be found? And was it sapience indeed that kept pushing this broken cart?

O νέος δίσκος της μπάντας ξεκινάει όπως ακριβώς και ο προηγούμενος, με έναν περίεργο ενοχλητικό ήχο, και τότε, οι χαρακτηριστικές μελωδίες, κάνουν την είσοδό τους. Ο ροκ ρυθμός είναι εδώ, το drumming που τιθασεύεται και ανατροφοδοτεί την ορμή της μπάντας είναι κυρίαρχο, ο ήχος, οργανικός και ζωντανός φέρνει μνήμες και οι μακρόσυρτες μελωδίες αναδύονται επιβλητικά. Ομολογουμένως, εντυπωσιακή έναρξη που κινείται στο ιδιαίτερο στυλ των Πολωνών, υπενθυμίζοντας όλα τα στοιχεία που τους έχουν αναδείξει. Το τέλος δε, του τραγουδιού, επικαλείται μια προσέγγιση προς την αιώνια επιστροφή του Νίτσε. "There are no paths to follow/But a nightmare of endless repetition".

Age Of Excuse II: The stench of Zeitgeist is the incense of discarded shrines as the corpses put on powder and rouge So that the hoax can proceed, ever sidewards

Η εσωστρέφεια που χαρακτήρισε και ανέδειξε στιχουργικά το προηγούμενο έπος τους, επανεμφανίζεται, με συνεπείς ρυθμούς, στο δεύτερο μέρος του δίσκου. Τα φωνητικά του M., έχουν μια βραχνή άρθρωση, η οποία επιτρέπει στον ακροατή να αντιλαμβάνεται τους στίχους, των οποίων η εκφορά, σε σημεία απόλυτα στοχευμένη, λειτουργεί ως συναισθηματική κορύφωση των κιθαριστικών μελωδιών, συνεπικουρούμενη από τις εναλλαγές ταχυτήτων στα τύμπανα. Το τραγούδι αυτό, είναι η απόλυτη πιστοποίηση της έντασης που μπορεί να προκύψει από τέτοιες καλά δουλεμένες λεπτομέρειες. Βέβαια, οι Πολωνοί δεν μπορούν να αποκοπούν από όσα τους έχουν καταλογισθεί, με τις post rock μελωδίες να μοιρολογούν εξαιρετικά, έως ότου οι τελικοί στίχοι να δείξουν μια μπάντα εύθραυστη. "Would a new flood please finally come / A real rain and an assortment of plagues".

Age Of Excuse III: At the end of the day it's the same old script: Do you believe in victory or do you hail defeat

Με τις δομές και τις λεπτομέρειες του "Age Of Excuse" να ακολουθούν κατά πόδας σε πλήρη αντιστοιχία αυτές του "Exercises In Futility", η πρώιμη κορυφή του δίσκου κάνει την εμφάνισή της. Εδώ θεωρητικά θα έπρεπε οι γνώμες να ξεκινήσουν να διίστανται. Γίνεται λόγος περί μιας ακόμη κορυφής, μιας ακόμη συγκλονιστικής κατάθεσης ουσίας από την μπάντα, ή υπάρχει μια επανάπαυση, μια καλλιτεχνική στασιμότητα; Προσωπικά, κρίνω πως οι Πολωνοί, πέφτουν θύματα του μηδενισμού τους. Η αποδόμηση των πάντων, η ανικανότητα να χαράξει κάποιος την πορεία του, βλέποντας τον Σίσυφο ευτυχισμένο (κάτι που οι Mgla στηλίτευαν στον προηγούμενο δίσκο τους), δίνει τη θέση της σε μια αταβιστική επιστροφή στην πρότερη θέση τους.

Ναι, ο Νίτσε είναι παρών, ως ένα κυνικό όχημα που μας οδηγεί πέραν του καλού και του κακού. Οι Πολωνοί, επιτίθενται στις κατηγορίες ("And only after the graves are filled/With remains of dissidents/And the frame of reference is torched Together with forbidden thoughts") και παραδίδουν ένα έπος αγανάκτησης, μια επίθεση προς τους δήθεν θεματοφύλακες ηθών και όσους αναζητούν μια νέα, αδύναμη, κατ’ αυτούς, κοινωνία. Οι όξινες κιθάρες προσφέρουν μια από τις κορυφαίες αισθητικά στιγμές στο ιδίωμα για φέτος, ειδικά γύρω στο 2:30, όπου το συγκεκριμένο riff συγκλονίζει. Η εναλλαγή που ακολουθεί δε, θα πρέπει να θεωρείται κλασική. Το κλείσιμο του κομματιού, είναι η πιο εξωστρεφής στιγμή του συγκροτήματος εδώ και χρόνια.

Age Of Excuse IV: Deconstruct with no promise of a restore pattern/ And become free through the truth of the prelest prophets

Καθαρά καλλιτεχνικά λοιπόν ο δίσκος δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο τόσο για το συγκρότημα, όσο και για το ιδίωμα. Η συνειδητή όμως έλλειψη νοήματος από πλευράς του συγκροτήματος προσδίδει στο "Age Of Excuse" ακριβώς όσα θέλουν οι δημιουργοί του. Η ταυτότητά τους είναι τόσο ισχυρή, όπου πολύ λίγες εξωτερικές μουσικές επιρροές διεισδύουν και πέραν της συναισθηματικής φόρτισης και των μουσικών δανείων από το παρελθόν τους, καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν μια από τις κορυφές του ιδιώματος για φέτος. Στο "Age Of Excuse" επανέρχονται λίγες από τις εκλεπτυσμένες μελωδίες του "With Heart Towards None" πάνω στην τεχνοτροπία και τα συναισθήματα του "Exercises In Futility".

Βαθιά ριζωμένοι στον ήχο τους, οι Mgla σε έξι συνθέσεις συνοψίζουν ιδανικά τα κυριαρχικά τους στοιχεία, απολογούμενοι όμως στους εαυτούς τους.

Η εσωστρέφεια συνδυάζεται με τη στιχουργική επίθεση στους γύρω τους. Δεν είναι πολλές οι φορές που ένα συγκρότημα μεταδίδει ακριβώς ηχητικά όσα είχε στο μυαλό του. Η αναμονή βέβαια, δεν θεωρώ πως δικαιώνει, καλλιτεχνικά πάντα, το τελικό αποτέλεσμα. Μουσικά βέβαια, είναι μια καταθλιπτική αντίδραση της μπάντας (χωρίς γενικόλογα: "Acknowledge the presence of a sinister side/That reaches far and wide beneath the surface") προς στους επικριτές της. Βαθιά ριζωμένοι στον ήχο τους, οι Mgla σε έξι συνθέσεις συνοψίζουν ιδανικά τα κυριαρχικά τους στοιχεία, απολογούμενοι όμως στους εαυτούς τους. Ο εσωτερικός μονόλογος των στίχων, σπάει σε πολύ λίγα σημεία ("Age of Excuse V: Let's just try and pretend That our corpses still have some class") και οι επαναλαμβανόμενες ακροάσεις συνηγορούν περί μιας κυκλοφορίας που δείχνει να παραδίδεται σε όσα ήθελε να κριτικάρει. Στην τελική, η διαρκής επιστροφή και οι συνεχόμενες πνευματικές δοκιμασίες αποδόμησης, απαιτούν αυτοκριτική. Υπάρχει όμως και ένας ύπουλος τρόπος υπεκφυγής. Η αναζήτηση μιας τελεολογίας.

Age Of Excuse VI: We cover our eyes in a call to arms / And turn one edge toward ourselves

Αν το τέλος κινεί τα νήματα, αν εν τέλει τίποτα δεν έχει νόημα, τότε τι νόημα έχουν οι επιθέσεις, οι συγκρούσεις και οι κατηγορίες; Βέβαια, τότε, όλα δικαιολογούνται. Η δεύτερη ξεκάθαρη κορυφή του δίσκου, είναι το τελευταίο του κεφάλαιο, το φινάλε του. "What has to be done, has to be done" και τα καλύτερα riff του δίσκου αρχίζουν να οδηγούν προς ένα προδιαγεγραμμένο κλείσιμο. Με κρυφές αναφορές στον Hegel, οι Mgla πριν σιγήσουν θα «ξεχωρίσουν» τους εαυτούς τους από τον όχλο όπως στο εξώφυλλο και θα επιτεθούν με ένα δίκοπο όπλο που εν τέλει θα στραφεί εναντίον τους. Τέσσερα χρόνια μετά, οι Πολωνοί επιστρέφουν στο παρελθόν τους γιατί δηλώνουν πως μόνο καλλιτεχνικά κινούνται, εξ’ ου και οι τόσες ηχητικές ομοιότητες. Καθαρά μουσικά, η επιστροφή αυτή είναι συγκλονιστική. Αν όμως κάποιος αναζητεί ουσία πέρα από το αισθητικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να αναλογιστεί αρκετά περισσότερα. Σίγουρα πάντως, η δήθεν εποχή της δικαιολογίας, αποδεικνύει πως κανείς μας δεν είναι υπεράνω κριτικής, και όλοι μας οφείλουμε, αν μπούμε στον χορό, να χορέψουμε. Τα λάθη και οι δαίμονες μας δεν είναι δικαιολογίες, αλλά πτυχές μας.

Youtube