Surface

Οι Surface πρόκειται για ένα death metal συγκρότημα από το Αμβούργο. Γενικά οι Γερμανοί το σπάνε γενικά το «μεταλλόμετρο» σαν λαός και έχουν και δυνατή παράδοση στο χώρο του death με συγκροτήματα όπως οι Necrophagist, Obscenity, Fleshcrawl και άλλοι πολλοί και φυσικά να μην μιλήσω για τον ευρύτερο μεταλ χώρο. Οι κύριοι Surface λοιπόν «γεννημένοι» το 2010 και ήδη με δύο άλμπουμ στο ενεργητικό τους και τιμώντας στο έπακρο τη μακρά αυτή γερμανική παράδοση, μας παραδίδουν εν έτει 2019 μάλλον τη πιο ολοκληρωμένη και ώριμη δουλειά τους. Η παρουσία τους σε συναυλίες με Kreator, Megadeth, Powerwolf και Hämatom τους ώθησε σε ένα καλύτερο και πιο επαγγελματικό προσανατολισμό και αυτόν είναι ολοφάνερο με το τελευταίο πόνημα τους με τίτλο "River Of Souls".

Το «ποτάμι» αυτόν όπως ίσως μαντέψατε αναφέρεται στην ελληνική μυθολογία και τον ποταμό του Άδη, τη Στύγα η οποία ήταν η αρχέγονη χθόνια θεότητα που έδωσε το όνομα της στο ποτάμι αυτό ("Styx"). Οι Surface παράγουν μουσική και στίχους ορμώμενοι και επηρεασμένοι από την ελληνική μυθολογία και μια ματιά στους τίτλους και μόνο του "River Of Souls" αρκεί για να μπεις στο κλίμα. Αλλά μακριά από τίτλους και επιρροές πρέπει να παραδεχτώ ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ που έρχεται από το πουθενά και με εκπλήσσει ευχάριστα. Το ομότιτλο "River Of Souls" έχει ρυθμό, riff, βαριά ντραμς και την πρέπουσα αγριοφωνάρα από τα βάθη του Άδη. Οι εναλλαγές είναι άψογες και δεν βαριέσαι, κάτι βασικό για το είδος όπου πολλά ακούγονται τα ίδια. "Ode To The Son" είναι μια ωδή στο headbanging ενώ οι φωτιές της Ρώμης καίνε τα πάντα στο πέρασμα τους και τρέφονται από τον τεράστιο όγκο του μπάσου και των ντραμς στο "Feed The Fires Of Rome". Όλα τα κομμάτια θα μπορούσαν άνετα να ήταν ένα μόνο τεράστιο κομμάτι αφού το στυλ είναι παρόμοιο και υπάρχει ομοιογένεια και συνέπεια στις συνθέσεις που όμως δεν σημαίνει έλλειψη έμπνευσης αλλά μάλλον ότι βρήκαν ένα στυλ και έμειναν με αυτόν και καλά έκαναν. Το "Ovoviviparus Serpentes" είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού του δίσκου αν και προσωπικά ξεχωρίζω το "Replace The Immortals" και την επικότητα που αναβλύζει.

Οι Surface αναζητούν να βγουν από την αφάνεια του σωρού και με το βήμα αυτόν κάνουν ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να το πετύχουν. Καλύτερη παραγωγή, καλύτερες συνθέσεις και ένα αποτέλεσμα που ακούγεται μονορούφι χωρίς να γίνεται μονότονο αλλά αντίθετα ολοένα και πιο πορωτικό και εθιστικό με κάθε ακρόαση.