Profanatica

Οι Αμερικανοί είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση μέσα στον αχανή κόσμο του ακραίου underground. Η ιστορία τους, λίγο πολύ γνώστη στους οπαδούς του ιδιώματος. Ενώ ήταν από τους πρωτεργάτες της αμερικάνικης black metal σκηνής, δραστηριοποιούνται δισκογραφικά κατά κύρια βάση τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Από το ντεμπούτο τους, "Profanatitas De Domonatia" μέχρι το προ τριετίας εξαιρετικό "The Curling Flame Of Blasphemy", η μπάντα καθοδηγούμενη από τον Paul Ledney, έχει δημιουργήσει έναν κατά- δικό της ήχο. Το βλάσφημο και καταιγιστικό μείγμα death metal με αποτρόπαια black metal αισθητική, είναι τόσο αποτελεσματικό στους σκοπούς του, ώστε η ιδιαίτερη αυτή αισθητική να είναι ικανή να δημιουργήσει ανυπομονησία για τον νέο τους δίσκο.

Εκ πρώτης ακροάσεως, το νέο ανίερο πόνημα των Αμερικανών, συνεχίζει, σε ακόμη πιο κτηνώδεις φόρμες, στην πορεία των τελευταίων δίσκων. Αν υπάρχουν αισθητές διαφορές, έτσι και αλλιώς οι κυκλοφορίες των Profanatica είναι ενιαίες εμπειρίες, έχουν να κάνουν με τον ήχο της μπάντας. Η παραγωγή είναι εμφανώς πιο δυναμική στο "Rotting Incarnation Of God", με τις συχνότητες των μπάσων να κεντρίζουν το ενδιαφέρον, ενώ τα φωνητικά είναι πιο ψηλά στη μείξη. Πράγματι, ο Ledney είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής του δίσκου. Οι συνθέσεις αυτήν τη φορά κάνουν ένα βήμα πίσω όσον αφορά τα περίφημα Incantation-like death metal riffs που τις χαρακτήριζαν στις προηγούμενες δυο κυκλοφορίες. Υπάρχει όμως, για το παρατηρητικό αυτί, μια χρήση synths σε διάφορα κομμάτια του δίσκου. Τέλος, οι ρυθμοί είναι πιο κοντά στους Blasphemy, με τα τύμπανα, (που αψηφούν κλασικά τη χρήση πιατινιών) να καθοδηγούν τους ρυθμούς, ενώ το ιδιαίτερο φωνητικό στυλ κυριαρχεί.

Η εκκίνηση του δίσκου το καθιστά σαφές, ενώ μια πραγματικά σπουδαία στιγμή έρχεται κατά την επανηχογράφηση του "Broken Jew". Πράγματι, η ισοπεδωτική αυτή σύνθεση που πλέον την απολαμβάνει κανείς δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνο το καλτ single, είναι ικανή να κάνει τον ακροατή να δυσφορήσει. H συνέχεια με το "Washed In The Blood Of Lord" μένει στα ίδια επίπεδα απολαυστικής βαναυσότητας, και αποτελεί την πρώτη «κανονική» κορυφή του δίσκου. Σε αυτό το τραγούδι διατηρούνται στο έπακρο όλα τα μεταγενέστερα στοιχεία που με έκαναν να εκτιμήσω το συγκρότημα, με ειδική μνεία στα αργόσυρτα riffs. Το "Sacramental Cum" που ακολουθεί είναι εμφανώς πιο πάνκικο και ποντάρει στην αισθητική του, όπως και το "Mocked, Scourged And Shit Upon".

Φυσικά, είναι απολύτως αναμενόμενο, από το εξώφυλλο μέχρι τους τίτλους των κομματιών, όλα να διέπονται από μια θέληση για προσβολή των πάντων. Οι Profanatica τέτοιοι ήταν και δύσκολα θα επιχειρήσουν να αλλάξουν την προσέγγισή τους. Είναι χαρακτηριστικό πως στον εν λόγω δίσκο, δεν θα επιχειρήσουν εύκολα να εισάγουν κάποιο πιο τεχνικό συνθετικό κόλπο, όλα πρέπει να ηχούν απαραιτήτως πρωτόγονα και αποκρουστικά. Το ομότιτλο, με την εισαγωγή του διαμέσου ενός σόλο μπάσου, θα κινηθεί σε πιο ατμοσφαιρικά πεδία μεσαίας ταχύτητας, με την doom-y «σαπίλα» του να χτυπάει κόκκινο, ενώ το "Eucharist In Ruin" που έπεται, θα κινηθεί στα απολύτως γνώριμα στάνταρ για τους οπαδούς της μπάντας, εμμένοντας και αυτό με τη σειρά του σε μια mid tempo απόκοσμη ατμόσφαιρα.

Αυτή η προαναφερθείσα ατμόσφαιρα, η οποία για ακόμη μια φορά επιτυγχάνεται από τους Αμερικανούς, είναι αυτή που οφείλει κάποιος να συγκρατήσει από το νέο τους πόνημα. Μπορεί να αναζητούσα ελαφρώς περισσότερα death metal riffs, όπως στην έναρξη του "In My Kingdom", η αλήθεια όμως είναι πως το "Rotting Incarnation Of God" είναι άλλη μια πιστοποίηση της μοναδικής ταυτότητας της μπάντας. Οι Profanatica καταφέρνουν ξανά να είναι παρόντες σε μια απαιτητική, για το ιδίωμα, χρονιά, αποδεικνύοντας πως η προσέγγισή τους χρήζει ιδιαίτερης μελέτης από τους επίδοξους ακροατές και προ(σ)καλούν τον οποιοδήποτε να βιώσει ακόμη μια δισκογραφική τους απόπειρα. Τέλος, αυτή η πρόσκληση είναι και ζωντανή, αφού όσοι πιστοί προσέλθουν, θα έχουν την ευκαιρία να βιώσουν το μήνυμα της μπάντας και ζωντανά σύντομα.