Saor

O Andy Marshall εδώ και μερικά χρόνια, προσφέρει με συνέπεια ποιοτικότατους δίσκους folk black metal. Οι Saor, δηλαδή ελεύθερος, είναι το κύριο όχημά του, όπου εξερευνά την παράδοση, τους μύθους και τις ομορφιές της Σκωτίας. Πριν από τρία χρόνια, ο Marshall έφτασε στο peak της παραγωγικότητάς του, κυκλοφορώντας τον καλύτερο έως τότε δίσκο των Saor, ονόματι "Guardians", καθώς και με ένα δεύτερο project ονόματι Fuath, τον πρώτο τους δίσκο, "I". Η φετινή κυκλοφορία των Saor, "Forgotten Paths" είναι ο τέταρτος ολοκληρωμένος τους δίσκος, που θα κινηθεί και αυτός στα ίδια γνώριμα μονοπάτια, που μόνο ξεχασμένα δεν μπορούν να θεωρηθούν όσον αφορά αυτήν την καταπληκτική μπάντα.

Οι εμπνευσμένες μακροσκελείς συνθέσεις των Saor, φροντίζουν με εναλλαγή εντάσεων, και μικρές παραλλαγές δυναμικών βασικών μελωδιών, να μεταβιβάζουν τον ακροατή από το ένα συναίσθημα στο άλλο. Η αρμονική συνύπαρξη αιθέριων φωνητικών με την παραδοσιακή διάλεκτο και των ακραίων φωνητικών, καθώς και των ηρωικών καλπασμών με τις μελαγχολικές μελωδίες, είναι χαρακτηριστικά που συναντώνται σε όλη τη δισκογραφία της μπάντας. Υπάρχει όμως κάτι ιδιαίτερο που εμφανίζεται στο "Forgotten Paths" που το κάνει να στέκεται ισάξια με τις καλύτερες στιγμές τους και συχνά να τις ξεπερνάει.

Στον νέο τους δίσκο, οι Saor, επιστρέφουν σε μια εποχή όπου το ιδίωμα αυτό, επικαλούταν τα συναισθήματα στα οποία στόχευε, καθαρά με μεταλλικά στοιχεία. Σε μια ενδοσκοπική κίνηση, ξαναβρίσκουν τον δρόμο που για κάποιους πλέον δεν υφίσταται, τον διασχίζουν και φτάνουν σε ένα σημείο που θα χαράξουν τη δική τους πορεία, προεκτείνοντάς τον. Στην πορεία, βρίσκουν τα στοιχεία που ενσωμάτωσαν στον ήχο τους και τα αξιοποιούν καθαρά όταν είναι αναγκαίο. Η φύση όμως δεν είναι για τον Marshall ένα βασίλειο της αναγκαιότητας. Η φύση και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλουργεί, είναι ένας ελεύθερος κόσμος δημιουργίας, όπου το μονοπάτι που διαβαίνει δεν είναι μονόδρομος. Κάθε νέα σύνθεση διαθέτει μια εξέλιξη, ψυχολογική και μουσική. Σε κάθε περίπτωση όμως, τα συναισθήματα που γεννιούνται στον ακροατή είναι έντονα και οι μουσικές είναι αληθινές, βιωματικές και επιβλητικές.

Η αρχή του δίσκου γίνεται με το ομότιτλο κομμάτι. Ο Neige των Alcest συνδράμει φωνητικά, σε μια καταιγιστική και περιπετειώδη σύνθεση έντεκα λεπτών. Η μαυρομεταλλική έναρξη, χτίζει πάνω σε έντονα συναισθήματα σκοτεινά και μη. Στην πορεία, το τραγούδι θα γίνει πιο μελωδικό για να μπλεχτεί με τα παραδοσιακά όργανα και γυναικεία φωνητικά ώστε η αρχική οργή να δώσει τη θέση της σε μια ηρεμία. Η εκ νέου έξαρση μαζί με τους ψιθύρους που διαλέγονται με τα black metal φωνητικά, ξυπνάει σε πιο επικό τόνο συναισθήματα που δεν έπρεπε να παραγκωνιστούν. Η προσωρινή παύση θα δώσει στιγμιαία τη θέση της σε μουσικά μέτρα αγαλλίασης και ηρεμίας, οι βηματισμοί πλέον είναι συνειδητοί, το τοπίο και οι στίχοι παρακινούν τον ακροατή να προχωρήσει αποφασιστικά στην εξερεύνηση του παρόντος δίσκου.

Η συνέχεια, φέρνει τον ακροατή αντιμέτωπο με το "Monadth". H ήρεμη εισαγωγή του συνεχίζει εκεί που το ομότιτλο σταμάτησε, για να δώσει με τη σειρά της τη θέση της σε «καλπάζον» τέμπο που βρίσκεται πιο κοντά στο "Aura" από ότι στο "Guardians". Το εν λόγω κομμάτι φυσικά θα αξιοποιήσει καθαρά φωνητικά και μελαγχολικές μελωδίες για να δώσει ένα πιο μουντό τόνο. Η χαρακτηριστική τακτική των Saor να ρίχνουν σταδιακά τις ταχύτητες για να φορτίσουν συναισθηματικά τις συνθέσεις τους, επανεμφανίζεται χωρίς όμως να γίνεται κουραστική.

Το Bròn που ακολουθεί, ήταν και το πρώτο δείγμα του δίσκου. Η κορυφαία ίσως στιγμή του "Forgotten Paths", φαντάζει πιο ήρεμη και ονειρική, χάρη στα έγχορδα και στα εξαιρετικά γυναικεία φωνητικά. Το εισαγωγικό δύστροπο riff μετατρέπεται σε ένα πιανιστικό mid tempo για να ξαναγυρίσει σε επιθετικές διαθέσεις, όπως ακριβώς ξεκίνησε και ο δίσκος. Η πονεμένη και συναισθηματική κορύφωση εδώ θα επέλθει ύστερα από ένα εξαιρετικό χτίσιμο εντάσεων και μελωδιών. Η τελευταία όμως αίσθηση του δίσκου είναι το πεντάλεπτο κλείσιμο με το "Exile". Μπορεί να δίνει την αίσθηση πως περισσεύει και δεν κολλάει αρκετά με τα τρία κεντρικά κομμάτια, φροντίζει όμως να αποστασιοποιήσει σταδιακά τον ακροατή ώστε να μπορέσει να επεξεργαστεί την εμπειρία του. Δεν στέκεται όμως το ίδιο ψηλά με το συνολικό αποτέλεσμα.

Το "Forgotten Paths" είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, με μνημειώδεις συνθέσεις. Οι μελλοντικές ακροάσεις θα παγιώσουν τη θέση του στο ατμοσφαιρικό folk black metal γενικότερα, και στη δισκογραφία των Saor ειδικότερα. Το γεγονός παραμένει πως μαζί με συγκροτήματα όπως οι Panopticon, παραμένουν από τους σημαντικότερους πρέσβεις του ιδιώματος. Μα τον Cernunnos, ακόμη και ο ίδιος ο Samwise Gamgee εγκρίνει! Οι Saor δεν επαναπαύονται και παρουσιάζουν μια συνθετική εξέλιξη. Τα μονοπάτια που για άλλους είναι ξεχασμένα, για τους Saor είναι διαρκής πηγή έμπνευσης.

Bandcamp