Aephanemer

Prokopton

Primeval (2019)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 15/04/2019
​Τα διαμάντια έχουν αξία γιατί είναι σπάνια και το δεύτερο άλμπουμ των Γάλλων είναι και σπάνιο και όμορφο. Ένα melodeath αστραφτερό διαμάντι
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Θα αρχίσω την κριτική μου αντίστροφα λέγοντας ότι το δεύτερο αυτό άλμπουμ των Γάλλων είναι ίσως από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Σε ένα ταλαιπωρημένο είδος όπως αυτό του melodic death που υπάρχει πλέον πληθώρα generic κυκλοφοριών και δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς ποιός και τι αξίζει πραγματικά, ευτυχώς βγαίνουν κατά καιρούς συγκροτήματα σαν τους Γάλλους από την Τουλούζη που σε ταρακουνάνε ευχάριστα.

Το group ξεκίνησε ως σόλο project του Martin Hamiche ο οποίος κυκλοφόρησε ένα EP το 2014 ("Know Thyself") το οποίο έχοντας θετική απήχηση ώθησε τον Hamiche να προσλάβει μουσικούς και να δημιουργήσει μια full μπάντα και έτσι το 2016 ήρθε στο φώς το πρώτο αρκετά αξιόλογο άλμπουμ "Memento Mori". Το όνομα Aephanemer, προέρχεται από τη σύνθεση των γαλλικών λέξεων "éphémère" (εφήμερο) και "fanée" (ξεθώριασμα).  Και σας εγγυώμαι πως δεν πρόκειται να ξεθωριάσει σύντομα η μουσική τους από το μυαλό σας.

Το "Prokopton" ξεχειλίζει από ποιότητα και αυτό είναι φανερό από την αρχή ("Prokopton") που θυμίζει κάτι από Ensiferum και Arch Enemy σε πολλά κέφια ειδικά με τα τραχιά φωνητικά της Marion Bascoul. Δυναμικά ριφς, ντραμς σε έκσταση, πιασάρικες μελωδίες και ενορχήστρωση με βιολιά που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα επική και τρομερά διασκεδαστική. Υπάρχει μια σχετική ομοιογένεια ειδικά στα πρώτα τέσσερα κομμάτια αλλά παράλληλα κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό και έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Π.χ. τα καθαρά φωνητικά της Marion στο "Snowblind" δίνουν κάτι το folk στο τραγούδι. Οι Kreator συναντούν τους Blind Guardian και τους Kalmah στο "Back Again", το "Bloodline" είναι το χιτάκι του δίσκου και μάλλον το καλύτερο κομμάτι του με πολλά επίπεδα που φανερώνουν όλο το μεγαλείο των Aephanemer ως προς την τεχνική τους, την μελωδικότητα και το μεγαλείο των συνθέσεων και της ενορχήστρωσης. Συναγωνίζεται ίσως το φινάλε του δίσκου. Τα εννέα λεπτά του "If I Should Die" αποτελούν ένα φινάλε αντάξιο όλων των συνθέσεων που προηγήθηκαν και κλείνει ένα album που μετά από 44 λεπτά ακρόασης θέλεις να ξαναπάς στην αρχή για να ανακαλύψεις και άλλα πράγματα.

Οι Aephanemer κατάφεραν να μην πέσουν στην παγίδα που θέλει τα δεύτερα άλμπουμ να μην καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις προσδοκίες που γεννάνε τα ελπιδοφόρα ντεμπούτα. Εν αντιθέση μάλιστα, μας έδωσαν κάτι πολύ καλύτερο, ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και αποδεικνύουν ότι το melodeath είναι εδώ και παράγει ακόμα συγκροτήματα που μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω, που βασίζονται μεν στα γνωστά κλισέ των βιολιών και της επικότητας αλλά οι Γάλλοι το έκαναν αυτό με φινέτσα και ευρηματικότητα. Ένα ακόμα συν και για το καταπληκτικό εξώφυλλο του Niklas Sundin (Dark Tranquility) και την αψεγάδιαστη παραγωγή των Dan Swanö και Mika Jussila.

  • SHARE
  • TWEET