Nile

Από τη τελευταία φορά που αφήσαμε τους Nile έχουν συνέβη αρκετά πράγματα. Το "What Should Not Be Unearthed" έδειχνε ένα συγκρότημα, σίγουρα μια κλάση παραπάνω από τον περίγυρό τους, δίχως όμως να φτάνει στα μεγαλεία των πρώτων δίσκων. Ίσως μια τέτοια αναφορά βέβαια δώσει λάθος εντυπώσεις σε όσους δε γνωρίζουν καλά το group. Τι σημαίνει ‘πρώτων δίσκων’; Είναι σίγουρο ότι το shock που πάθαμε από άλμπουμ τύπου "Among The Catacombs Of Nephren - Ka", "Black Seeds Of Vengeance" και "In The Darkened Shrines" δε μπορεί να επαναληφτεί. Θέλεις ότι τότε σε κυρίευε η έκπληξη ή η νέα αίσθηση που έφερναν στο death metal, όπως και να είχε οι Nile σε άφηναν με το στόμα ανοικτό. Το φανταστικό βέβαια ήταν ότι με τόσο υψηλά στάνταρ, κατάφεραν με τα "Annihilation Of The Wicked", "Ithyphallic" και "Those Who The Gods Detest" όχι μόνο να εδραιώσουν τη μουσική τους αλλά και να βρουν ακόμα μεγαλύτερα ακροατήρια. Οι Nile στο τέλος της δεκαετίας των zeroes ήταν από τις σπουδαιότερες και σημαντικότερες μπάντες, οι νέοι οδοιπόροι του ακραίου αυτού στυλ. Εκεί όμως άρχισε μια μικρή πτώση.

Ουσιαστικά τα επόμενα δύο άλμπουμ αν τα έβγαζαν άλλοι θα καρπώνονταν αρκετά θετικά σχόλια. Για ένα group σαν τους Αμερικάνους όμως δεν τράβαγαν τόσο. Φαινόντουσαν σε κάποια σημεία κουραστικά ή χωρίς ιδιαίτερο προσανατολισμό. Εξυπακούεται ότι και το ίδιο το brand name τους ανεβάζει τόσο τον πήχη και ίσως οι δίσκοι αυτοί να ψιλό αδικούνται από αυτό. Αλλά, να σου που έρχεται το "Vile Nilotic Rites" και επιβεβαιώνει ότι κάτι δεν τράβαγε ως έπρεπε με το σχήμα. Παρόλο που έχει φύγει ένα τόσο σημαντικό μέλος, σαν τον Dallas Toler - Wade. Μιλάμε για έναν βασικό συνθέτη, κιθαρίστα, με σχεδόν 20 χρόνια στο group, μέσα σε όλες τις κλασικές κυκλοφορίες πλην του ντεμπούτου. Και όμως. Οι Nile όχι μόνο δε μασάνε, αλλά δείχνουν τόσο πεινασμένοι για brutal death metal και ιστορίες από τις Μούμιες που σε κάνει να αναρωτιέσαι. Τι στο Ρα έπαθαν; 

Ο νέος τους δίσκος μοιάζει με μια επανεκκίνηση. Τα νέα μέλη, οι Brad Parris στο μπάσο και Brian Kingsland στις κιθάρες όχι απλώς έχουν ενσωματωθεί, αλλά φαίνεται σαν να κατοικούσαν τριγύρω του Νείλου από αρχαιοτάτων χρόνων. Τα τραγούδια στο "Vile Nilotic Rites" έχουν τόση πληροφορία και ωραία πράγματα να ανακαλύψεις που νιώθεις ότι κάθε φορά ακούς νέες πτυχές. Είναι τόσο εμπνευσμένα που τελικά αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είχαν άδικο που αρκετοί οπαδοί τους ένιωθαν παράξενα με τις προηγούμενες δύο κυκλοφορίες. Ο νέος δίσκος, ναι, είναι σίγουρα αντάξιος του ονόματος Nile. Δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία.

Το "Long Shadows Of The Dread", τραγούδι που αποφασίστηκε να είναι και lyric - video προάγγελος, είναι ορισμός του opener. Είναι μάλλον το πιο απλό, ή εύπεπτο, με τόσο έντονα τα πρώτα του δευτερόλεπτα που νιώθεις ότι σε βαρούνε βαριοπούλες. Το πρώτο riff, με το ασταμάτητο drumming του Κόλλια δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις. Λες και σου επιτίθεται αμμοθύελλα, αλλά αντί για άμμο, έχει σφυριά! Τρελαινόμαστε με τα solo, ειδικά στο τελευταίο το οποίο έχει ένα καλούπωμα από τα τύμπανα που το κάνουν τελείως τρελό.

Δεύτερο τραγούδι, το "The Oxford Handbook Of Savage Genocidal Warfare". Πιο Nile τίτλος πεθαίνεις! Το συγκεκριμένο, βγάζει ένα νέο πρόσωπο. Από ένα σημείο και μετά είναι έντονα επηρεασμένο από Cannibal Corpse, ενώ κάπου εκεί γίνεται το έλα να δεις από τα drums. Είναι τόσο καταιγιστικά που νιώθεις ότι κατακλύζεσαι. Με ακουστικά η απόλαυση ανεβαίνει, μιας και ο πανικός που λαμβάνει χώρα είναι δύσκολο να συγκρατηθεί σε όλες του τις λεπτομέρειες. Αυτό προφανώς πηγαίνει σε όλη την έκταση του "Vile Nilotic Rites", όπως επίσης ότι χρειάζεται αρκετά ακούσματα για να πιάσεις όλο το νόημα. Αυτά προφανώς είναι ψιλά γράμματα για τους πωρωμένους του group, οπότε προχωράμε.

Το ομότιτλο σαρώνει χάρη στο βασικό του θέμα. Είναι λες και σε σπιλώνουν κατάρες. Αλλά η συνέχεια με το "Seven Horns Of War" αποκαλύπτει και το πρώτο ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ τραγούδι για το δίσκο. Οι κόρνες στην αρχή σε προϊδεάζουν για το τι θα ακολουθήσει, σε βουτούν σε κάτι που μπορεί να θυμίσει το "Dawn Of Megiddo". Αλλά πιστέψτε με, αυτό είναι μόνο η αρχή. Μετά υπάρχει πραγματική απογείωση, μια σύνθεση εξαιρετικά δουλεμένη σε κάθε μικρό της σημείο. Εκεί που θα ξανά σκάσουν οι κόρνες, θα μπείτε σε κλίμα Lord Of The Rings. Λες και στην πέφτουν τα ορκ. Σε 9 παρά κάτι λεπτά οι Nile ακούγονται επικοί, απειλητικοί και κάργα μεταλικοί. Προσκυνάμε.

Συνέχεια με το "That Which Is Forbidden", όπου πάλι ακούμε εκπληκτικά riff. Εκεί είναι και η μεγάλη νίκη του group. Έχει πέσει δουλειά, πολύ δουλειά. Ακόμα και σε πιο μικρής διάρκειας τραγουδιών, τύπου "Snake Pit Mating Frenzy" υπάρχουν τόσα πολλά μέσα που αναρωτιέσαι για πόσο καιρό καθόντουσαν να τα ετοιμάσουν. Αλλά, εκεί που αρχίζεις να λες «οκ δε παίζει, κάτι μέτριο θα χουν βάλει μέσα» έρχονται τα "Revel In Their Suffering", το ατμοσφαιρικό "Thus Sayeth The Parasites Of The Mind" και ειδικά το "Where Is The Wrathful Sky" που σε αφήνουν σέκο. Το τελευταίο είναι εκπληκτικό. Πραγματικά. Μπαίνει με έντονο drumming, ρολάρει με βάση τις δίκασες και ακούγεται σαν να σε παρασέρνουν. Έχει περίεργα κοψίματα, φανταστικό percussion και σου βγάζει μια αίσθηση μεγαλείου. Σαν να είσαι θεατής σε κάτι τεράστιο.

Το φινάλε του "Vile Nilotic Rites" έρχεται με τα "The Imperishable Stars Are Sickened" και "We Are Cursed". Το πρώτο έχει στοιχεία που ακούμε για πρώτη φορά στους Nile. Επαναλαμβάνουμε, υπάρχουν αρκετά πράγματα που δείχνουν ανανέωση εδώ μέσα. Το κλείσιμο περιλαμβάνει αρκετά βαριά riff και μια σχεδόν αποπνικτική ατμόσφαιρα. Οι Αμερικάνοι, σοφά κατά τη γνώμη μας, επιλέγουν να μην τρελάνουν εντελώς τον ακροατή και αναδεικνύουν περισσότερο συναίσθημα παρά ξύλο. Άλλωστε έχει γίνει τέτοιο μακελειό πριν που φτάνεις εξουθενωμένος στα τελευταία λεπτά. Σαν δρομέας. Αυτό δείχνει και μια εναλλακτική προσέγγιση για πληρέστερη απόλαυση. Αν σπάσετε το άλμπουμ σε δύο μέρη θα το ευχαριστηθείτε περισσότερο. Έτσι δε θολώνει το μυαλό σας με τον βομβαρδισμό στοιχείων και φανερώνεται το πόσο καλή δουλεία έκαναν οι Nile. Σκεφτείτε ότι υπάρχει τέτοιο παίξιμο ας πούμε στα drums, που πρέπει να στοχεύσεις εντελώς εκεί για να πάρεις ιδέα του τι γίνεται. Κάποια σημεία jazz - ίζουν ξεκάθαρα αλλά πλαισιώνονται από τόσες ομοβροντίες που δε προλαβαίνεις να τα συλλάβεις. Για αυτό και πιστεύουμε ότι ο δίσκος αυτός μπορεί μακροπρόθεσμα να τραβήξει ακόμα περισσότερη προσοχή.

Για το death metal ιδίωμα μια νέα δουλειά των Nile όχι μόνο δε περνά απαρατήρητη αλλά κάποτε το καθόριζε. Δεν γνωρίζουμε αν θα γίνει αυτό με το "Vile Nilotic Rites", προφανώς και είναι πολύ δύσκολο. Αλλά σίγουρα ξεπερνάει τόσο εύκολα τους προηγούμενους δύο δίσκους και τους βρίσκει σε τόση δαιμονιώδη φόρμα που δε γίνεται να μη χαροποιήσει τους fan τους. Σίγουρα αυτό που παίζουν δεν απευθύνεται σε πολλούς, με την έννοια ότι ακούγονται πάρα πολύ ακραίοι για να είναι mainstream, ακόμα και στο χώρο τους, αλλά δεν παύει ακόμα και σήμερα η παρέα του Sanders και Κόλλια να θυμίζει ότι άμα γουστάρεις πολύ κάτι μπορείς να κάνεις θαύματα. Δείχνουν τέτοια αφοσίωση και πείσμα που μα τα χίλια προκατακλυσμιαία χειρόγραφα δε μπορείς να μην το χειροκροτήσεις.