Teitanblood

The Baneful Choir

Norma Evangelium Diaboli (2019)
Από τον Γιάννη Δούκα, 20/11/2019
Μετά τον Θάνατο, έρχεται κι άλλος τρόμος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Φίλε αναγνώστη, προσπάθησα μπόλικες φορές να μεταφέρω ότι συμβαίνει στο “The Baneful Choir” είτε σε μια κόλλα χαρτί, είτε σε χαρτοπετσέτες είτε οπουδήποτε. Η τελική κατάληξη ήταν να αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή μιας και φαινόταν αδύνατον να περιγραφεί το τι παθαίνει κάποιος με τους Ισπανούς Teitanblood και τον τελευταίο τους δίσκο. Επειδή όμως αρχίζω να παρατηρώ ότι εμφανίζονται πράγματα που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ή κάποια γεγονότα όπου η λογική παραιτείται παίρνω το θάρρος για μια ύστατη προσπάθεια. Πρέπει κάπως να μαθευτεί, ο τρόμος και οι κραυγές όλων αυτών που έρχονται από τα έγκατα και τα απύθμενα χάσματα. Ας είναι αυτό μια ύστατη προειδοποίηση πριν παρουσιαστούν και μας τραβήξουν κάτω, ανακαταλαμβάνοντας αυτό που νομίζαμε ως χώρο και χρόνο της ύπαρξης μας.

Παρελθόν

Ένα καταραμένο fanzine, αθώο στην αρχή, έφερε τον εφιάλτη στη πόρτα μου. Ονομαζόταν Necroscope, με αρίφνητες σελίδες και συγκροτήματα μέσα. Κάπου λοιπόν στις αρχές του 2006 το υπ’ αριθμόν 16 πολωνικό βιβλιαράκι παρουσίασε μια συνέντευξη κάποιων Teitanblood. Ο παράξενος κύριος NSK, γνωστό μούτρο για όσους ταξίδευαν σε festival ανά Ευρώπη μίλαγε για το συγκρότημα, το demo του “Genocide Chants To Apolokian Dawn” και το ερχόμενο split με κάποιους άλλους υπηρέτες του τρόμου, Proclamation. Αλίμονο μου! Μπαίνω στη διαδικασία για την παραγγελία αυτού του δίσκου, της κασέτας και η ζημιά έγινε. Ένα παίξιμο κοντά σε Von, Archgoat, Blasphemy, Demoncy και Incantation με πολύ άγριες διαθέσεις με έβαλε να αναμένω τις επόμενες δουλειές τους. Εκεί οι διάολοι αυτοί, (δύο τον αριθμό, με τον J να χτυπάει εκστατικά τα τύμπανα) ανατροφοδοτούμενοι απ’ το σκοτάδι και τα ανίερα οράματά τους αύξαναν τις εντάσεις που προσέφεραν οι δίσκοι τους. Το “Seven Chalices” του 2009 σε σακάτευε, ενώ το δεύτερο “Death” ήταν τόσο ζωντανό που ένιωθες ότι ήσουν σε μια άλλη διάσταση, αλλού. Σαν να χεις μπει στο κρυφό κόσμο ενός διεστραμμένου μυαλού, η λύσσα και η ακρότητα σε πολιορκούσαν ακριβώς μπροστά σου. Θειάφι και φλόγες σε κύκλωναν ενώ ο δίσκος περιέγραφε εφιάλτες αλλόκοτους που ήθελαν να καταπιούν με βουλιμία το μυαλό σου και την όποια θετικότητά σου. Οι αθεόφοβοι συμμάχησαν με τον πιο ακραίο δαίμονα επί της γης. Με τον διαβόητο Chris Reifert, το στόμα της πανούκλας. Αυτός εκτόξευε κατάρες σε όποιον περιέργως αφουγκραζόταν το κάλεσμά τους. Το τέλος ήταν απαξιωτικό για την ανθρώπινη φύση. Μια τραγωδία, ένας μηδενισμός. Εκφραζόταν δίχως καμία ενοχή προς εσένα. Αλλά το τέλος δεν είχε ολοκληρωθεί καθώς φαίνεται τώρα.

Τα Ισπανικά αυτά δαιμονικά όντα δεν κορέννυαν τη λύσσα τους με το “Death”. Ο τρόπος που έφτανε στο φινάλε του αυτός ο άρρητος εφιάλτης μαζί με τον μαύρο μεσαιωνικό τρόμο του “Accursed Skin” έδειχνε προς το “The Baneful Choir”. Ωσάν να είναι η τελευταία πράξη για την αποσκυβάλιση του ανθρώπου. Η ώρα έχει έρθει… 

Παρόν

Η ύπαρξη και διάδοση φωτογραφιών, όπου τα μέλη από δύο έγιναν τέσσερα δεικνύει την έντονη παρουσία των Javi Bastard και CG Santos. Η προσφορά τους στα προηγούμενα βδελύγματα αναμφισβήτητη, ο ένας σε θέματα ήχου, παραγωγής ενώ ο άλλος με το μπόλιασμα ambient κηλίδων στη λογική. Γιατί η τόσο εμφαντική παρουσία τους; Η φανέρωση ετούτη είναι εξέχουσας σημασίας για το “The Baneful Choir” αφού πλέον οι Teitanblood θα αποκτήσουν τον ΑΠΟΛΥΤΟ για αυτούς ήχο. Έρχεται από τα τάρταρα, από τις κρύπτες κάτω, με τις μπάσες συχνότητες ενισχυμένες. Η εξωκοσμική απειλή του “Death” θα μετακομίσει και θα έρθει εδώ, δίπλα μας. Ωιμέ! Τα οράματα δεν είναι πλέον φαντασία. Είναι εδώ και σε απειλούν. Υπογείως αρχικά αλλά η παρουσία τους γίνεται αισθητή με την έρπουσα σήψη του “Black Vertebrae”. Λες και η απόκοσμη ύπαρξη των Abscess δεν εκοιμήθει και δημιούργησε ένα ακόμα αργό, ερεβώδες και μουχλιασμένο ον, έτοιμο να φέρει την καταστροφή. Η αλλόκοτη πλευρά που έσερνε το “Death”, ίσως δύσκολα αντιληπτή εν αρχής, εδώ είναι ξεκάθαρη. Δίχως να κρύβεται τίποτα. Οι ακραίες ταχύτητες και η παράκρουση που εξαπολύει ο J στα “Leprous Fire”, “Ungodly Others” και “Inhuman Utterings” διαλύει τα πάντα. Ξάφνου σε αρπάζουν Blasphemy τραμπουκισμοί ενώ, κατάρα στα αυτιά μας και τις αισθήσεις μας, αυτά που παίζουν οι κιθάρες είναι εντελώς μεταλικά. Ο Javi εκτός της παραγωγής αν μη τι άλλο αντιλήφτηκε ότι σπέρνοντας solo με στυλ Florida θα άρπαζε κι άλλες ψυχές. Ή όπως ο NSK που με δόλωμα thrash riff σαν στο “Verdict Of The Dead” θα αντέκρουε τις όποιες ενστάσεις. Αλήθεια, με τον πιο πρόδηλο τρόπο οι Teitanblood σε πελεκούν ανελέητα.

«Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου.» - Ludwig Wittgenstein από το Tractatus Logico Philosophicus

Θα μπορούσε να ισχύει σε ένα μέσο έκφρασης σαν τη μουσική; Προφανώς όχι. Διότι στο ομότιτλο τραγούδι ακούμε τέσσερις νότες. Πως μα τους θεούς λαμβάνουμε τόση, μα τόση ακρότητα! Για όνομα της λογικής! Αυτό το riff θα μπορούσε να είχε γραφτεί από έναν αρχάριο που πιάνει για πρώτη φορά μπάσο στα χέρια του. Πως το κάνουν, μα τις φλόγες όλων των κολάσεων; Ή μήπως αυτό είναι η τέχνη. Εκεί που το άρρητο βασιλεύει. Αλήθεια αν ένας πίνακας είναι τα χρώματά και μόνο, πως βγαίνει μια εικόνα που δημιουργεί κάτι; Αυτό το μοναδικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό, κάτι που ο καθένας κραδαίνει με τον προσωπικό, δικό του τρόπο θα χρησιμοποιήσουν εδώ οι Teitanblood για να μας σύρουν στον όλεθρο.

Μέλλον

Αν η καλλιτεχνική σύμπραξη των τεσσάρων προσωπικοτήτων στους Teitanblood μα τον Timo Ketola συνεχιστεί φοβάμαι πολύ για εμάς. Ο Φιλανδός γεννάει εφιάλτες σε εικόνες και οι Ισπανοί τις μετατρέπουν σε ήχους. Αλλά και στον αντίποδα. Η μουσική θα δημιουργήσει άλλες εικόνες σε μια ακολουθία που αν συνεχίσει έτσι το death metal θα φτάσει σε σημεία όχι απλά δυσθεώρητα αλλά και απάτητα. Ακούγεται τριγύρω, είναι death metal όμως; Ας μη διυλίζουμε τον κώνωπα, ότι και να είναι, όπως και να ονομαστεί αυτό που προξενεί είναι ανομολόγητο. Αν κάποτε τοποθετούσαμε τις κασέτες των Archgoat και τους δίσκους των Blasphemy στο black ήταν λόγω θεματικής. Οι Teitanblood είναι η νέα πνοή για το death, φέρουν κάτι τόσο έντονο στη μουσική τους, τόσο νεκρικό που δεν μπορεί να αγνοηθεί! Είναι ο ζόφος, ο τρόμος, είναι η αρρώστια και η δυσωδία που έρχεται απ’ τα υπόγεια. Ίσκιοι λυσσασμένοι που θέλουν να ουρλιάξουν τους εφιάλτες τους και να τους μεταφέρουν σε άλλους. Μερικές φορές μας φέρνει τους στίχους της Καζαντζακικής Οδύσειας:

«Σα λασπερά υπνωμένα ζά οι νεκροί σφιχτοκουβαριασμένοι,

με άσπρα καυκάλια χωματόφραχτα τ’ ανάσκελα σαπίζαν. » Α 736-737

Άλλες φορές νιώθεις ότι έχουν βουλώσει οι υπόνομοι σε μια πόλη και μαζί με τα κόπρανα και τους νεκρούς αρουραίους έρχονται και άλλες υπάρξεις να πάρουν το είναι τους, αυτό που έχει εξαφανιστεί εδώ και άπειρα χρόνια. Ας μην αγνοηθεί αυτή η κραυγή αγωνίας καλέ μου αναγνώστη! Πρόσεξε τους ψίθυρους, πρόσεξε αυτές τις καταχθόνιες συχνότητες. Και σύρε μαζί μας αυτό το μακάβριο χορό…

  • SHARE
  • TWEET