Blood Incantation, Esoteric @ Floyd, 16/10/25

Στα πλαίσια, της πιο πρόσφατης, σχεδόν εξ΄ολοκλήρου sold-out, ευρωπαϊκής τους περιοδείας, οι Blood Incantation ανακοίνωσαν πως θα εμφανίζονταν για πρώτη φορά στα μέρη μας. Ένα αντάμωμα που έπρεπε να είχε συμβεί πριν μερικά χρόνια, αλλά μάλλον τα άστρα ευθυγραμμίστηκαν ώστε οι Αμερικανοί progressive death metallers να έρθουν στην Αθήνα την κατάλληλη χρονική στιγμή, με ένα από τα κορυφαία άλμπουμ των τελευταίων 20 ετών στο είδος στις αποσκευές τους, που τους έχει γιγαντώσει. Έτσι, το κοινό που γέμισε ικανοποιητικά το Floyd, ήταν ετερόκλητο. Αυτή, δεν έμελλε να είναι μια death metal συναυλία, αλλά το αποτύπωμα ενός κορυφαίου σύγχρονου σχήματος που αφορά, δικαίως, πολύ κόσμο.

Τη βραδιά άνοιξαν οι special guests Esoteric. Το επιδραστικό funeral doom σχήμα από το Birmingham για περίπου 45 λεπτά απορρόφησε εντελώς το vibe του χώρου. Μπορεί μεγάλη μερίδα του κοινού να μην ήταν προετοιμασμένη για μια τόσο υποβλητική εμφάνιση, αφού αμφίβολο είναι πόσος κόσμος ήταν πράγματι εξοικειωμένος με τον επίπονο αργό death/doom βηματισμό των Άγγλων, αλλά ο επιβλητικός ήχος των Esoteric εν τέλει κυριάρχησε. Τέσσερα κομμάτια, που κάλυπταν σε σημαντικό ηχητικό βαθμό την διαδρομή 30 και πλέον ετών της μπάντας, με τον συνδυασμό φωτισμού, ψυχεδελικών προβολών και καταδίκης που πλανιόταν από τα ηχεία να δημιουργεί μια ζόρικη ατμόσφαιρα.

Οι Esoteric από τις ημέρες των "Epistemological Despondency" και "The Pernicious Enigma" είχαν κάνει αισθητό το στίγμα τους στο underground. To σετ όμως ήταν βασισμένο στο "The Maniacal Veil" του 2008, εποχή όπου το funeral doom αποκτούσε εκ νέου ρίζες στο extreme underground. O frontman και κιθαρίστας, που άκουσε και τα χρόνια πολλά αργότερα ελέω των γενεθλίων του, Greg Chandler φωνητικά ήταν εντυπωσιακός, με τους Esoteric να προσφέρουν βάρβαρο doom and gloom. Ακόμη και όταν τα bpm ανέβηκαν ελαφρά στο φινάλε με το "Culmination" από το πιο πρόσφατο "A Pyrrhic Existence", ένα εξαιρετικό άλμπουμ, και το κοινό κάπως συντονίστηκε με την υποτυπώδη γκρούβα, οι Esoteric δεν έχασαν την απαιτητική τους αίγλη. Ομολογουμένως, μια δύσκολη εμφάνιση για warm-up, που όμως παρουσίασε σε ένα ευρύ κοινό τη δυναμική ενός σημαντικού σχήματος.

Με το μισάωρο κενό που διαμεσολαβούσε να επιτρέπει στο κοινό να πλησιάσει κοντά στη σκηνή, και τα γραντζουνίσματα του soundcheck των Αμερικανών να δονούν το venue, όλα ήταν έτοιμα για μια εμφάνιση «απολύτως αλλού». Όπως γνωρίζαμε από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο ιθύνων νους Paul Riedl, οι Blood Incantation θα παρουσίαζαν ολόκληρο το "Absolute Elsewhere". Δηλαδή, το δίσκο που τους εκτόξευσε ως όνομα σε κοινό πολύ μεγαλύτερο του extreme metal. Η ηχητική σύζευξη και η εντυπωσιακή άποψη του τρίτου LP της μπάντας, καθώς και η φήμη της σαρωτικής απόδοσής του ζωντανά, ήταν υπεραρκετός λόγος για να πείσει σημαντική μερίδα κόσμου να τιμήσει το εν λόγω live. Ομολογουμένως, τέτοιες εμφανίσεις είναι ιδανικές πρώτες γνωριμίες με σχήματα εκτός των προκαθορισμένων γούστων του ακροατηρίου.

Το πρώτο μέρος του σετ λοιπόν, αποτελούνταν από την πλήρη απόδοση των δύο εικοσάλεπτων "The Stagate" και "The Message" που συναποτελούν το "Absolute Elsewhere". Μην περιμένετε σε αυτό το σημείο τεχνικές αναλύσεις, αυτές έγιναν στην κριτική του άλμπουμ. Συναυλιακά, ο ήχος ήταν, αν και όχι ιδανικός, εξαιρετικά ογκώδης, ισορροπημένος και μαζικός. Κάθε πτυχή των δαιδαλωδών συνθέσεων αποδόθηκε εξαιρετικά, οι εναρμονισμένες μεταβάσεις, σαν λεπτοκεντημένο υφαντό από τα χέρια πραγματικών μυστών των ήχων που μπλέκουν, επέτρεπαν στο κοινό να συντονιστεί. Κάθε νεύμα του Riedl, που με το σουλούπι του παρέπεμπε σε ηγετική μορφή άλλων εποχών, προς το κοινό προκαλούσε σωρεία headbanging, υποτυπώδη pits άνοιξαν, η πραγματική όμως συναυλιακή δυναμική δεν ήταν τα αστρικά, ambient περάσματα.

Ήταν το γεγονός πως κάθε death metal riff έσκαγε σαν κύμα πάνω στα βράχια. Δεν υπήρξε νότα που να μην ήταν μαεστρικά τοποθετημένη ώστε και σε live setting να παρασέρνει οτιδήποτε στο διάβα της. Την Πέμπτη, ενώ οι Blood Incantation παρέδιδαν μαθήματα death metal, αφομοιώνοντας επιρροές από όλο το, τεράστιο, φάσμα του ήχου, συμπληρώνονταν 40 χρόνια από την κυκλοφορία του "Seven Churches" των Possessed, του δίσκου που εν μέρει άνοιξε την κάνουλα στις Η.Π.Α. για το ιδίωμα. Οι Blood Incantation, που αποθέωσαν φυσικά τους «δικούς μας» Dead Congregation (μεγάλη επιρροή) και Rotting Christ, είναι η ζωντανή, απτή απόδειξη πως αυτός ο ήχος σε τέσσερις δεκαετίες έχει διευρυνθεί προς πάσα κατεύθυνση, επειδή ακριβώς ο αισθητικός και μουσικολογικός του πυρήνας δεν ξεθωριάζει.

Η ζωντανή απόδοση του "Absolute Elsewhere" δεν απογειώθηκε εξαιτίας των video wall, απολύτως ταιριαστών με το nerd πνεύμα, ή με τον ολόσωστο φωτισμό. Ήταν τιτάνια ακριβώς επειδή μίλησε η μουσική, το πάθος, η αφοσίωση, η επιμονή και το όραμα τα οποία εμπεριέχονται εντώς της. Επειδή, αυτό το συγκρότημα, έχει πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων του και δεν επαναπαύεται αν δεν τις πιάσει. Επειδή, δεν γινόταν να μείνεις ασυγκίνητο από το 45λεπτο αυτό αν ειχες επικεντρωθεί στα επί σκηνής τεκταινόμενα. Κάθε γύρισμα στο τύμπανο, κάθε εμπνευσμένο lead, τα διακριτικά υποστρώματα των synths, το δέσιμο, όλα ήταν σεμιναριακά. Το δεύτερο μέρος του σετ, θα αποτελούσε αναδρομή στην υπόλοιπη δισκογραφία της μπάντα.

Ή αλλιώς, πραγματικό tech-death metal χάος. Το συγκλονιστικό "The Giza Power Plant" μέσα από το "Hidden History Of The Human Race" υπενθύμισε γιατί πριν έξι χρόνια αυτός ο δίσκος έκανε όλα τα ενημερωμένα και σύγχρονα metal ακροατήρια ανά τον κόσμο να παραμιλούν. Βλέπετε, οι Blood Incantation δεν απογειώθηκαν εν μια νυκτί. Και αυτό το κομμάτι, πήρε κεφάλια, τόσο απλά. Πίσω στο πρώτο demo, και το "The Vth Tablet (Of Enûma Eliš)" όσο και το instrumental "Meticulous Soul Devourment" από το εκρηκτικό ντεμπούτο "Starspawn", απέδειξαν πως το όραμα των Blood Incantation υφαινόταν από την πρώτη ημέρα. Η απόδοσή τους δε, βορβορώδης και αιχμηρή, όπως τους αρμόζει.

Το τυπικό ανκόρ ήρθε με το "Obliquity Of The Ecliptic" μέσα από το διμερές single "Luminescent Bridge". Ένα κομμάτι, που όπως συζητήσαμε και στη συνέντευξη, ήταν καθοριστικό σημείο καμπής για την προσωπικότητα και τον ήχο της μπάντας σήμερα. Προσωπικά μιλώντας, το θεωρώ και ιδανική επιλογή αφου φέρει εντός του σε υπερθετικό βαθμό και συμπυκνωμένα μάλιστα, όλες τις πτυχές της μπάντας. Και κάπως έτσι, έπειτα από σχεδόν 80 λεπτά, οι Blood Incantation μας ευχαρίστησαν και αποχώρησαν από τη σκηνή του Floyd. Και όσα περιμέναμε, επιβεβαιώθηκαν. Και οι άπιστοι Θωμάδες, μετανόησαν. Τέτοιες συναυλίες δίνονται μόνο από σύγχρονες μπάντες, πραγματικά σπουδαίες, πραγματικά στην ακμή τους. Τέτοιες βραδιές, μένουν στην εγχώρια συναυλιακή ιστορία ακριβώς επειδή η συγκυρία τις ανάγει σε κρίσιμες. Τέτοια συγκροτήματα, δεν είναι αποτέλεσμα υπερφίαλης μουσικής δημοσιογραφίας και εφήμερου hype, αλλά ανήκουν σε μια ειδική πάστα. Αυτή του σπουδαίου, του μελλοντικά διαχρονικού. Στο τώρα όμως, οι αισθήσεις μας το βίωσαν στο έπακρο. Εις το επανιδείν.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης