Sarke

ΟΙ Νορβηγοί Sarke είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στον ακραίο ήχο. Δραστήριοι για περισσότερο από μια δεκαετία, προσφέρουν σταθερά απολαυστικούς δίσκους υπό ένα πρίσμα αργού και ασήκωτου black thrash. Μην φανταστείτε παραδοσιακές doom καταστάσεις, απλά πιο ρυθμικά μέρη, βαθιά επηρεασμένα από Candlemass και Celtic Frost. Οι συνθέσεις των Sarke, έχουν ένα αρκετά ιδιαίτερο στυλ που δεν συναντάται ξανά στον άρτη του νορβηγικού extreme metal. Φυσικά, ο λόγος που αρκετοί, ασχολούνται, κακώς, με την μπάντα, δεν είναι άλλος από το γεγονός πως στα φωνητικά βρίσκεται ο τεράστιος Nocturno Culto.

Εδώ και μερικά χρόνια πάντως, οι Sarke επιχειρούν σταδιακά να απογαλακτιστούν από τις οπαδικές τους τάσεις, αναζητώντας έναν ακόμη πιο προσωπικό ήχο από τον ήδη υπάρχοντα. Κάποια σημάδια είχαν φανεί σε μερικά τραγούδια του προ διετίας δίσκου τους, "Viige Urh". Στο νέο τους πόνημα, ο ακροατής θα γίνει μάρτυρας μιας ενισχυμένης προσπάθειας διαφοροποίησης, που έχει ως αποτέλεσμα έναν αρκετά διαφοροποιημένο δίσκο. Τα (πολύ) βαριά τους riff είναι παρόντα, όπως και η θεϊκή χροιά του Culto, αλλά πλέον η μπάντα ανοίγει δυναμικά πολλά μέτωπα. Από μοντέρνες πινελιές στην παραγωγή, μέχρι έναν έντονο ‘70s αέρα, και από πιο ατμοσφαιρικά και σχεδόν gothic πεδία, μέχρι progressive εκφάνσεις. Στον πυρήνα βέβαια, υπάρχει πάντα η Celtic Frost επιρροή, μόνο που πλέον η συνιστώσα μετατοπίστηκε από το "To Megatherion" στο "Into The Pandemonium".

Το εναρκτήριο "Ghost War", με το Kashmir-like πολεμικό του riff, είναι μια έναρξη που σωστά καλωσορίζει τον ακροατή σε γνώριμα πεδία. Πάραυτα, οι πνευστές πινελιές είναι παρούσες, και η επική χροιά που συνεπικουρείται από την ερμηνεία του Nocturno Culto, ειδικά όταν δένει με ένα θεσπέσιο black metal riff, το απογειώνει. Η συνέχεια βέβαια, με το “Echoes Of The Ancient Crucifix”, ξεδιπλώνει τις χάρες του νέου προσωπείου της μπάντας. Η συνεισφορά του Anders Hunstand στα πλήκτρα είναι μεγάλη σε όλο τον δίσκο. Παρά τον ιδιαίτερο τόνο των συνθέσεων πάντως, όλες παραμένουν ευκολομνημόνευτες, κάτι που χρεώνεται στο συνθετικό ταλέντο των μελών, ενώ είναι απόλαυση ο Culto να τραγουδάει, με το γνώριμο στυλ του, διαρκώς ειρωνικούς στίχους.

Από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν και δίνουν ταυτότητα στο "Gastwerso" είναι το "Mausoleum". Η σύνθεση, κινείται σε πεδία συμφωνικού black metal, αλλά παραμένει πλήρως necro, αποτρέποντας έτσι τον ακροατή από το να αντιδράσει σπασμωδικά στην αλλαγή αυτή. Τα εξαιρετικά ‘70s leads, την στιγμή που μεταβαίνουν στο ορχηστρικό τμήμα της σύνθεσης, προσφέρουν μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Εξαιρετική σύνθεση πραγματικά, η οποία δίνει την θέση της στην πιο ενδοσκοπική στιγμή του δίσκου. Το "The Endless Wait", χαρακτηρίζεται από μια γοτθική και συνάμα ψυχεδελική αύρα, που απογειώνεται από τον διάλογο μεταξύ της ριζικά διαφορετικής ερμηνείας του Nocturno Culto, με τα γυναικεία εκπληκτικά φωνητικά, των οποίων η είσοδος μοιάζει σαν να ξυπνά τον ακροατή από ένα νεκρικό λήθαργο.

Με το "Ties Of Blood" να είναι μια, ποιοτική, πιο παραδοσιακή Sarke σύνθεση, ο δίσκος φροντίζει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Ο Darkthrone κυνισμός του "Rebellious Bastard" είναι προσωπικά αγαπημένη στιγμή, ενώ το κλείσιμο με το "Cribs Hand" συμπυκνώνει το νόημα του δίσκου, όντας αρκετά θεατρικό. Συνοψίζοντας, οι Sarke παίρνουν πολλά ρίσκα με το “Gastwerso”. Πολλά, λειτουργούν εξαιρετικά, αλλά ως επιμέρους στοιχεία τις περισσότερες φορές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που διαπιστώνεται, είναι πως ενώ όλες σχεδόν οι απόπειρες κρύβουν πίσω τους δουλειά κατά την σύνθεση, δεν διαμορφώνουν μια ενιαία και αδιαπέραστη ταυτότητα.

Αυτό βέβαια, δεν εμποδίζει το "Gastwerso" από το να ηχεί ένα από τα πιο προσιτά και ταυτόχρονα πειραματικά albums που έχω ακούσει στον ακραίο ήχο, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν θα συναντήσει ο ακροατής κάποια πραγματική καινοτομία για το ιδίωμα. Οι Sarke έχουν, με αυτόν τον δίσκο, πολλούς παραπάνω λόγους ύπαρξης, από όσους μπορεί να είχαν προηγουμένως, κυκλοφορόντας μάλλον τον πιο καλλιτεχνικό και ενδιαφέροντα δίσκο της καριέρας τους. Τέτοια φωνητική ερμηνεία από τον Nocturno Culto δεν περίμενα πάντως.