Drastus

Δέκα χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία και δέκα πέντε μετά τον πρώτο τους δίσκο, οι (ο) Drastus, επανήλθαν στις αρχές Μαρτίου, υπό τη σκέπη της NoEvDia, με τον νέο τους δίσκο. Το γαλλικό συγκρότημα, κινείται στους θολούς, αμφιλεγόμενους και  μυστήριους κύκλους του ορθόδοξου, τελετουργικού black metal. Καταφέρνει όμως, όχι τόσο να ντύσει τη μουσική του με, ίσως περιττά, περιβλήματα, όσο το να την κάνει αρκούντως στοχευμένη. Συνδυάζοντας ειλικρινή σοβαρότητα και νεκρική ατμόσφαιρα, με τους δαιδαλώδεις ρυθμούς και την απαραίτητη τεχνική και concept, το "La Croix De Sang" είναι τρομερά ουσιώδες.

Το "Nihil Sine Polum", με τις επιβλητικές κιθάρες και το εξαιρετικό drumming, λειτουργεί σαν μια απαισιόδοξη εισαγωγή. Ακόμη και όταν ανεβαίνουν οι ρυθμοί, καλλιεργείται ένα υποβόσκον συναίσθημα που επηρεάζει άμεσα τη διάθεση του ακροατή. Η τεχνική αρτιότητα των οργάνων και το δομημένο χάος των εναλλαγών, θα κυριαρχήσει σε όλο τον δίσκο με αποτέλεσμα να επικρατεί μια, κατά τα άλλα, ύπουλη αμεσότητα έναντι του δαιδαλώδους ηχητικού background. Η συνέχεια, με το "Ashura", είναι και η πρώτη κορυφή του δίσκου. Μανιακοί ρυθμοί, κιθάρες σε δρομολόγιο δίχως στάση και ένα κλείσιμο που πείθει τον πλέον δύσπιστο πως δεν έχει να κάνει με άλλη μια black metal κυκλοφορία.

Στα μέσα του δίσκου, το "Crawling Death", με τη μαγευτική του εισαγωγή και τα εξαιρετικά riffs που την ακολουθούν, δημιουργεί μια αίσθηση μεγαλείου. Οι μεταφορικοί στίχοι, καθώς και η εκφορά τους πάνω στα ρυθμικά μέρη του κομματιού, κλέβουν την παράσταση, ειδικά με το πιο gothic πέρασμα στα μέσα του τραγουδιού. Η ικανότητα των Drastus να διατηρούν την επιθετικότητά τους, ενώ αξιοποιούν και καθαρά φωνητικά, τους επιτρέπει να δημιουργούν επικές μακροσκελείς συνθέσεις χωρίς να επαναλαμβάνονται. Μετά από το δίλεπτο διάλειμμα του “Hermetic Silence”, οι ταχύτητες επανέρχονται, οι κιθάρες κάνουν αποπνικτική την ατμόσφαιρα και ο ρυθμικός καταιγισμός του "Occisor" είναι γεγονός.

Η αίσθηση που παραμένει αναλλοίωτη με κάθε ακρόαση, είναι πως η μουσική δεν είναι καθόλου σοβαροφανής. Οι Drastus δεν προσπαθούν στιγμή να εκμεταλλευτούν προβλεπόμενες τακτικές,  αντιθέτως, συνδυάζουν μια αφοπλιστική ειλικρίνεια με καίριες τοποθετήσεις μελωδιών ή φωνητικών. Έτσι, από το «ορθόδοξο» αργό κλείσιμο του “Occisor”, ο δίσκος καταλήγει στην κορύφωσή του. Μια εισαγωγή βγαλμένη από τους Deathspell Omega της προηγούμενης δεκαετίας,  ακολουθεί μια ανοδική πορεία, η οποία δεν βρίσκει ανάχωμα πουθενά. Το "Constrictor Torrents", παρασέρνει τον ακροατή σε ένα απόκοσμο ταξίδι, τον απομακρύνει σχετικά εύκολα από τα εγκόσμια και τον στρέφει προς τα εσώψυχά του.

Λίγα συγκροτήματα στο ιδίωμα μπορούν να γράψουν κομμάτια όπως το προαναφερθέν. Με μια αξιέπαινη χρήση καθαρών φωνητικών και doom ρυθμικών μερών, το "La Croix De Sang", δεν έχει να φοβηθεί τίποτα σε συγκρίσεις με άλλους φετινούς δίσκους. Ίσα ίσα, διαθέτει το στοιχείο του αιφνιδιασμού, καθώς εμφανίστηκε από το πουθενά, παρέσυρε στο διάβα του όσους το αντιλήφθηκαν, σηματοδότησε την επαναδραστηριοποίηση ενός obscure συγκροτήματος, και χάνεται αργά και επιβλητικά. Το αίσθημα που μένει μαζί με συγκεκριμένες ηχητικές στιγμές βέβαια, δεν χάνεται εύκολα. Έστω και αργοπορημένα, όσοι επιθυμούν ειλικρινές και ασυγχώρητο black metal, οφείλουν να ασχοληθούν με τον δίσκο. Συνήθως τέτοιες κυκλοφορίες οδηγούν σε μια εξατομικευμένη εμπειρία του ακροατή, οπότε τα περαιτέρω σχόλια περισσεύουν.

Bandcamp
Youtube