Acid Death

«Δεν μπορείς να διδάξεις νέα κόλπα σ’ ένα γέρικο σκυλί» λένε σε μια απεχθή ρήση λαϊκής «σοφίας», ρήση που αποτελεί μια τέλεια δικαιολογία της πνευματικής ανεπάρκειας για εξέλιξη και πρόοδο και μια λογική νομιμοποίηση της μετριότητας. Τα μουσικά παραδείγματα που αποδεικνύουν το αναληθές της ρήσης είναι ευτυχώς πολλά. Ανάμεσα τους και οι Acid Death οι οποίοι με τρεις δεκαετίες δισκογραφίας στην πλάτη τους θα μπορούσαν άνετα να αράξουν και να διασφαλίζουν τα κεκτημένα, ξανά και ξανά. Όμως το αθηναϊκό κουαρτέτο δεν έμεινε και ποτέ ακίνητο για να πράξει διαφορετικά τώρα. Θα μπορούσαν επίσης να ικανοποιούνται από την εκτίμηση και την οικειότητα που απολαμβάνουν από το κοινό τους. Να βγάζουν κάνα δίσκο που και που, να τους χειροκροτούμε όποτε τους βλέπουμε ζωντανά κι όλα να έχουν καλώς.

Αντίθετα όμως η μπάντα, ειδικά έπειτα από την επαναδραστηριοποίηση της, μοιάζει όλο και πιο πεινασμένη σε κάθε νέο δίσκο, πιο φιλόδοξη και πιο στρατηγική ως την εξερεύνηση νέων περιοχών. Το μοναδικό στην περίπτωση τους είναι ότι η εξερεύνηση εξακολουθεί πάντα να προχωρά χωρίς την ενσωμάτωση «νεωτεριστικών» στοιχείων. Ο βασικός σκελετός επιρροών της μουσικής τους παραμένει αναλλοίωτος, οι Coroner, οι Kreator, οι Death, οι Maiden/Metallica πίσω από τις κουρτίνες... Κι όμως ο ήχος τους προχωρά, αλλάζει, πλουτίζει, διότι προφανώς η φαντασία τους είναι ακόμα ζωντανή κι ακμαία.

Το "Primal Energies" αποτελεί τον 6ο full length δίσκο των Acid Death κι από πολλές απόψεις μοιάζει σαν να κλείνει έναν μεγάλο κύκλο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το πιο βατό τους άλμπουμ, όχι βέβαια επειδή ξαφνικά έγιναν απλοί αλλά εξαιτίας της νομοτελειακής διαμόρφωσης ενός songwriting που μοιάζει με το απόσταγμα όλων όσων έχουν ως τώρα κατακτήσει. Τραγούδια όπως τα "Inner Demons" και "Fire Of The Insane" τραβάνε μια ευθεία γραμμή που φτάνει στις πάντα γερές ρίζες τους: techno thrash το λέγαμε παλιά, τώρα θα του βάζαμε 40 φλύαρα επίθετα, ορμητικό και πλούσιο metal κατά βάση που στέκεται ακριβώς στη μέση από τις κλασικές και τις εντελώς extreme άκρες του φάσματος του.

Το progressive συστατικό της μουσικής τους για πρώτη φορά μοιάζει να μην είναι ούτε αιτία ούτε αφορμή για τίποτα και αιωρείται ελεύθερο, χωρίς όμως να τους δεσμεύει. Όταν βέβαια επιλέγουν να το φέρουν στο προσκήνιο, σαν ένα μυστικό όπλο που ξεπροβάλλει πίσω από ωκεανούς από riff, το κάνουν με χαρακτηριστική άνεση και πειθώ. Το εναρκτήριο "My Bloody Crown" έχει έντονα προοδευτικό αέρα - όχι βέβαια μόνο εξαιτίας του θαυμάσιου fusion σόλο του σαξοφώνου- και ηχεί σαν μια πρώιμη θέαση ενός πιθανού μουσικού μέλλοντος για την μπάντα, ένα μέλλον που φαντάζει ακόμα πιο ορατό στο "H.U.M.A.N" που κλείνει το άλμπουμ, μια καθαρή progressive metal σύνθεση που πατάει στιβαρά έξω από extreme εδάφη. 

Η μεγάλη κουβέντα βέβαια θα γίνει για το σαντούρι του "Reality And Fear". Λαμπρή ιδέα πραγματικά, για όσους όμως επιθυμούν να δουν το δάσος και όχι το δέντρο, δεν είναι το σαντούρι που κάνει σπουδαίο το track αλλά η ίδια του η μελωδία που τολμάει να απλώνεται προς νέες και άγνωστες κατευθύνσεις. Φυσικά και θα θέλαμε τους Acid Death να βουτήξουν βαθύτερα σε τέτοια νερά και να μπολιάσουν κι άλλο το metal τους με αυτά τα σοφά ethnic vibes. Ακούγοντας όμως το "The Rope", προσωπικό μου αγαπημένο τραγούδι του άλμπουμ, σκέφτομαι ότι ίσως δεν είναι απαραίτητο. Με το ανατριχιαστικό εισαγωγικό του riff και το υπέροχο ημι-ακουστικό κόψιμο στη μέση, θα πιστέψεις κι εσύ ότι λίγη σημασία έχουν τα υλικά μπροστά στο ζητούμενο της μελωδικής τους απελευθέρωσης. Ας γίνει με όποιους όρους θέλουν.

Έχοντας σαν σύμμαχο τον ζεστό και καθαρό ως τις προθέσεις του ήχο (συμπαραγωγή της μπάντας και του Tommy Vetterli των Coroner), τα 50 λεπτά του "Primal Energies" σφύζουν από ξεροκέφαλο μεταλλικό πάθος και ελεγχόμενη διάθεση για καινοτομία. Η ισορροπία τους είναι ανάλογη μιας πολύ ψημένης και ώριμης μπάντας που έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί επιτέλους μια ευρύτερη αναγνώριση της δουλειάς της και μια ανάλογη διεύρυνση του ακροατηρίου της. Χωρίς να είναι το άλμπουμ που αλλάζει κάτι στον παγκόσμιο metal χάρτη του 2019, οι Acid Death προχωράνε ακάθεκτοι, ετοιμάζονται να διαβούν νέα κατώφλια και τινάζουν αδιάφορα τη χαίτη τους μακριά από τις απαθείς, τεμπέλικες και «γέρικες» μουσικές καρδιές. Άλλοι γυαλίζουν τα γαλόνια τους, άλλοι είναι ελεύθεροι να τα ξηλώσουν και να αποκτήσουν καινούρια.