Rotting Christ

The Heretics

Season Of Mist (2018)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 09/01/2019
Ο 13ος δίσκος των Rotting Christ θα ικανοποιήσει πλήρως, χωρίς να εντυπωσιάσει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το ραντεβού με τους Rotting Christ, σαν κλεισμένο από καιρό τρια χρόνια μετά το "Rituals", είναι ένα γεγονός που «εχθροί» και φίλοι της μπάντας περιμένουν με ανυπομονησία. Το σίγουρο είναι ότι ένα ακόμα πόνημα των βετεράνων θα προκαλέσει χιλιάδες σχόλια με βασικό ερώτημα το αν πάει τη μουσική τους ένα βήμα παραπέρα. Προτού ακούσεις το "The Heretics" οφείλεις να αναρωτηθείς αν αυτό είναι το ζητούμενο σε μια μπάντα με ιστορία τριών δεκαετιών.

Η πρώτη επαφή με το "The Heretics" ήταν άκρως ενθαρρυντική. Το εξαιρετικό εξώφυλλο δίνει και πάλι χρώμα στους δίσκους των Christ, κάτι που έλειπε από το "Aealo" και πέρα. Επιπλέον τα πρώτα δείγματα με τα "Fire, God And Fear" και "Heaven And Hell And Fire" ήταν αρκετά αντιπροσωπευτικά του ύφους του νέου δίσκου. Ακόμα και αν το σόλο στο πρώτο θυμίζει διασκευή του αντίστοιχου στο “Δαιμόνων Bρῶσις”. Ευτυχώς, τα δυο αυτά κομμάτια, αν και ανήκουν στις κορυφαίες στιγμές του "The Heretics", δεν είναι τα καλύτερα του.

Πιο συγκεκριμένα, το εναρκτήριο "In The Name Of God" δουλεύει καλά ώστε να συνδέσει το "Rituals" με το παρόν, χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό. Πολύ σύντομα στο δίσκο έχουμε πιθανώς την κορυφαία σύνθεση του. Το "Vetry Ziye" - με τη συμμετοχή της Irina Zybina των ГРАЙ - ακούγεται τόσο ωραίο μα και ταυτόχρονα τόσο οικείο.

To "Hallowed Be Thy Name" προφανώς δεν είναι διασκευή σε Iron Maiden αλλά ένα κομμάτι που ενδεχομένως περίσσεψε από το "Rituals". Πάμε παρακάτω.

Η προοπτική του "Dies Irae" δυστυχώς δεν ολοκληρώνεται ποτέ και μένει έτσι ένα από τα καλά κομμάτια του δίσκου, ενώ θα μπορούσε να εκτοξευτεί.

Το "I Believe" είναι μια άξια συγχαρητηρίων ιδέα για μελοποίηση αποσπασμάτων από την Ασκητική του Καζαντζάκη. Η υλοποίηση οδηγεί σε ένα κομμάτι το οποίο θα μπορούσε να είναι μια σύμπραξη των Rotting Christ με τους VIC.

Στις πιο επικές στιγμές των Rotting Christ ανήκει το "The Time Has Come", ένα επίσης πολύ καλό κομμάτι του "The Heretics".

Το "The New Messiah" έχει μια τζούρα από "Wolfera The Chacal" και γενικότερα μια αίσθηση εποχής "Non Serviam", οπότε αυτομάτως σε κερδίζει.

Τέλος, το δεύτερο πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου δεν είναι άλλο από το "The Raven", μια σύνθεση που πατάει πάνω σε ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του Poe. 

Με το "The Heretics" οι Rotting Christ δεν καλούνται να αποδείξουν τίποτα. Σαφώς τόσα χρόνια στη δισκογραφία έχουν καταφέρει τα πάντα. Πλέον μετά το γεμάτο ρίσκα - που για μένα τους βγήκαν - "Rituals", επιδιώκουν να γυρίσουν σε πιο «βατά» μονοπάτια. Ωστόσο, η απουσία concept σε συνδυασμό με την κατάχρηση κοινότοπων λέξεων όπως fire, death, fear τα τελευταία χρόνια, αφαιρούν κάτι από τη συνοχή του δίσκου, ενώ οι λιγοστές πιο αδύναμες στιγμές δεν αφήνουν τις αρκετές πραγματικά δυνατές να το απογειώσουν.

Προσωπικά, για ακόμα μια φορά οι Christ με ικανοποίησαν, αφού δεν ζήταγα από αυτούς να με εντυπωσιάσουν και πάλι. Ας απαιτήσουμε την πρωτοτυπία και τα καινοτόμα στοιχεία από μπάντες νεοσύστατες και ας αφήσουμε τους φτασμένους καλλιτέχνες να απολαμβάνουν τους καρπούς που τόσα χρόνια έθρεψαν. Ενίοτε μπορεί και να κάνουν την έκπληξη, ειδικά οι συγκεκριμένοι έχουν αποδείξει ό,τι μπορούν.

  • SHARE
  • TWEET