Deiphago

Πολλές συζητήσεις έχουν προκαλέσει οι Deiphago είτε λόγω των δίσκων τους είτε λόγω των συναυλιών τους. Το θέμα γύρω από αυτές εστιάζεται στο αν είναι «κουλοί», αν αξίζει το κόπο κάποιος να ασχοληθεί μαζί τους ή αν πίσω από όλη αυτή τη χαοτική μουσική δεν κρύβεται απολύτως τίποτα της προκοπής. Για να ξεκαθαρίσω τη στάση μου και για να είμαι τίμιος απέναντί σας δηλώνω αναφανδόν λάτρης τόσο των πρώτων δίσκων τους όσο και των τελευταίων. Επιπρόσθετα το "I, The Devil", το πέμπτο ολοκληρωμένο τους, μου έχει αλλάξει τον αδόξαστο στην κυριολεξία, τόσο που να το θεωρώ μάλλον ότι καλύτερο έχουν βγάλει ποτέ.

Το συγκρότημα αποτελείται από τους Sidapa στις κιθάρες και Voltaire 666 στο μπάσο και φωνή των οποίων η καταγωγή είναι από τις Φιλιππίνες. Τους Deiphago τους ξεκίνησαν εκεί κάπου στις αρχές του 1990 αλλά η επίσημη δισκογραφική τους έναρξη τοποθετείται το 2006 με το "Satanik Eon" και αφού το ντουέτο έχει πλέον μετακομίσει στη Κόστα Ρίκα όπου διαμένουν μέχρι σήμερα. Οι πρώτοι δίσκοι τους περιείχαν ένα πολύ βίαιο κράμα από πρώιμους Beherit, Sarcofago και Sodom αλλά παιγμένα εντελώς χύμα και τόσο ακραία που ένιωθες μια μαύρη επίθεση από τοξικές ουσίες σαν να σε λούζουν με οξύ. Προφανώς σε αρκετά αυτιά αυτό ακουγόταν σαν μια δήθεν πατάτα με αποτέλεσμα οι πλείστες κριτικές να ρίχνουν φτυάρι μέχρι τέλους.

Στα επόμενα άλμπουμ τους οι Deiphago ρίχνουν περισσότερο βάρος στον ήχο τους και στο πως αυτό το χαοτικό και επιθετικό μίγμα τους θα τελειοποιηθεί. Αυτή η νοοτροπία και η πορεία θα μας οδηγήσει στο "I, The Devil" όπου ηχογραφήθηκε από τον Kurt Ballou, με τον συγκεκριμένο να έχει κάνει θαύματα. Χωρίς να αλλοιώσει τον χαρακτήρα των Deiphago έχει καταφέρει να προσδώσει σε κάθε όργανο τον χώρο του αλλά ταυτόχρονα όλα μαζί να λειτουργούν σαν μια αβυσσαλέα καταιγίδα που καταστρέφει τα πάντα στο διάβα της.

Ο παράξενος τρόπος που δομούν τα τραγούδια τους οι Deiphago ίσως αρχικά ακουστεί σαν απλός ενοχλητικός ήχος αλλά υπάρχει αρκετό ψωμί και δουλεία από πίσω. Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι σε πολλά σημεία, όπως στο εκρηκτικό "11:4:6" νιώθεις ότι έχουν μπει στο studio σαν θεριά ανήμερα και πράττουν κάτι σαν τελετουργία χαοτικής θορυβοποιητικής επίθεσης. Σαν να μην υπάρχουν στεγανά λογικής και να έχουν κυριευτεί από ακραία συναισθήματα που θα πρέπει να τα αμολήσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Το "I, The Devil" σε πολλά σημεία λειτουργεί λες και έχεις απέναντι σου ένα θηρίο που ουρλιάζει, που θέλει να καταβροχθίσει τα πάντα στο διάβα του. Μια μορφή απόκοσμη, ένα χαοτικό δημιούργημα που ισοπεδώνει και καταρρακώνει χρόνο, χώρο και συναισθήματα. Και όταν τελειώσει με αυτά σαν αδηφάγο θεριό εξαφανίζει και το τίποτα... και το κενό το ίδιο.

Ο ακροατής θα το νιώσει μπροστά του, σαν μια απειλή. Αλλά, αλίμονο, διότι κάποιες στιγμές ο δίσκος μοιάζει να αλλάζει κέντρο βάρους, και ο παρατηρητής γίνεται αυτός η μαύρη λάβα . Μεταμορφώνεσαι εσύ στο ουρλιάζων χάος. Ευτυχώς λίγες φορές λαμβάνει χώρα διότι αλλιώς θα συνδεόμασταν με το τρελοκομείο. Το φινάλε, στο ομότιτλο τραγούδι είναι μια ένδειξη του τι επέτυχαν οι Deiphago με το "I, The Devil".

Ας παραδοξολογήσουμε όμως ωσάν του αρμόζει και στο κλείσιμο της παρουσίασης τούτης. Ο δίσκος σίγουρα θα σας φέρει σε δύσκολη θέση. Ίσως να είναι και επιτηδευμένα έτσι. Πολύ πιθανόν να γίνει και θέμα κοροϊδίας. Άλλωστε δίσκοι σαν τους πρώτους των Beherit, Blasphemy ή τα necro των Darkthrone τυγχάνανε ίδιας «μεταχείρισης». Ας μη κρυβόμαστε ο δίσκος είναι μνημείο αντίθεσης και ακρότητας. Είναι προτεινόμενος αλλά με δική σας ευθύνη.