Gatecreeper

Το ιδίωμα του παλαιομοδίτικου death metal της σουηδικής σχολής, έχει πολλάκις αναφερθεί πως είναι ένα από τα πιο αναζωπυρωμένα extreme metal ιδιώματα της δεκαετίας που φτάνει στο τέλος της. Ανάμεσα στις τόσες κυκλοφορίες, ένα ντεμπουτο, είχε εμφανισθεί που είχε προσδώσει μεγάλη ελπίδα και αισιοδοξία για μια ανερχόμενη δύναμη στη σκηνή. Το "Sonoran Depravation" των Gatecreeper ήταν στο μυαλό μου μαζί με το "Slaves Beyond Death" των Black Breath, δυο από τις πιο ενδιαφέρουσες «φρέσκες» κυκλοφορίες του ήχου αυτού. Συνεπώς η δισκογραφική επιστροφή των Gatecreeper με τον δεύτερο δίσκο τους, όχι μόνο δεν μου ήταν αδιάφορη αλλά την αδημονούσα κιόλας.

Οι πρώτες ακροάσεις συνηγορούν προς μια ουσιαστική διαφοροποίηση από τον προηγούμενο δίσκο τους. Οι ταχύτητες έχουν πέσει αισθητά, και ο άμεσος ήχος των Dismember/Bolt Thrower, δίνει τη θέση του σε ένα δίπολο Grave/Asphyx. Το groove είναι εκεί, η εξαιρετική παραγωγή και τα πειστικά φωνητικά επανεμφανίζονται δίχως να πέρασε μια μέρα, αλλά αν υπάρχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, αυτό είναι η απουσία μνημονικών riffs. Μπορεί η αίσθηση που μένει στο τέλος της ακρόασης να κρύβει την παγίδα της άμεσης ικανοποίησης, η γνώμη μου είναι πάντως, πως όσες φορές συμβαίνει αυτό, είναι κυρίως γιατί έρχονται στο μυαλό μουσικά «δάνεια» από τους σπουδαίους του είδους.

Επειδή όμως στην τελική μιλάμε για άμεσο death metal, που δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, τα προαναφερθέντα μπορούν να περάσουν και σε δεύτερη μοίρα. Η πιο doom-y έναρξη, μπορεί να μουδιάσει τον ακροατή, όταν όμως έρθει η ώρα του "From The Ashes", θα επέλθει ένα χαμόγελο στον ακροατή. Το mid tempo groove του με τα mid ‘90s Dismember leads θα είναι κατάλληλο ορεκτικό για την πρώτη κορυφή του δίσκου. Το "Ruthless" είναι εξαιρετικό και διαθέτει μερικές από τις καλύτερες κιθάρες του δίσκου εκπέμποντας ταυτόχρονα την απαραίτητη δυσωδία. Η αίσθηση αυτή, αλλά σε υψηλότερες ταχύτητες θα συνεχισθεί και με το ταιριαστά ονοματισμένο "Barbaric Pleasures".

Ενώ πολλοί προπάτορες του εν λόγω ήχου την προηγούμενη δεκαετία έδειχναν σημάδια καμπής, οι Grave διατήρησαν υψηλά την ποιότητά τους. Ρίχνοντας τις ταχύτητες και προσθέτοντας doom/death έπη που υμνούν τους Celtic Frost (το "Monotheist" ηχεί βασική επιρροή του "Deserted") είχαν ανέκαθεν την ανάλογη ποικιλία. Δυστυχώς ενώ ηχούν αρκετά κοντά σε αυτό οι Gatecreeper, δεν καταφέρνουν να επαναφέρουν ποιοτικές ταχείες συνθέσεις, κάτι που είναι και η κυριότερη διαφοροποίηση στο δεύτερο τους πόνημα. Το "Sweltering Madness" θυμίζει αρκετά Black Sabbath, έχει και ένα εξαιρετικό σόλο, αλλά η απογείωση δεν είναι η αναμενόμενη. Η αντίθεση όμως που χτίζει για να μπει το "Boiled Over", επιτρέπει στο κομμάτι να λειτουργήσει καλύτερα εντός πλαισίου. Αργό βασανιστικό Bolt Thrower έπος που εκβιάζει το αποτέλεσμα του με την ψυχή και τα leads του. Μαζί με το κλείσιμο του "Absence Of Light" είναι οι πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις από τις «αργές» του δίσκου.

Οι Gatecreeper με το "Deserted" σίγουρα θα εκτιμηθούν από τους λάτρεις του ήχου. Σε μια χρονιά όμως, που παλιές καραβάνες, περισσότερο ή λιγότερο ιστορικές, έχουν κυκλοφορήσει δυνατούς δίσκους, το δεύτερο πόνημα της μπάντας προβληματίζει ελαφρώς. Φυσικά, μες τη γενικότερη ανυπαρξία του συγκεκριμένου ήχου για φέτος, το "Deserted" μένει αξιοπρόσεκτο. Αν διέθετε μια μεγαλύτερη ποικιλία στις ταχύτητες του σε σύνολο συνθέσεων και όχι απλά σε μονομερή ξεσπάσματα, θα είχε ξεπεράσει πιθανώς το επίπεδο του προκατόχου του. Με ειδική μνεία στην εκπληκτική συμπαραγωγή από τους Kurt Ballou και Brad Boatright, το πόρισμα είναι πως το "Deserted" ικανοποιεί την πείνα αλλά δεν χορταίνει πλήρως τον ακροατή.