Nightfell

Πάνε τέσσερα χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο των Nightfell, "Darkness Evermore", όπου, όσοι τον είχαν πάρει χαμπάρι, βίωσαν ένα ποιοτικότατο και μελαγχολικό black/doom υβρίδιο. Αυτήν τη φορά, η μπάντα από το Portland, επανέρχεται με τον τρίτο και πιθανώς καλύτερο δίσκο τους. Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ήταν το 2012, όταν δυο εκλεκτοί κύριοι αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Οι Nightfell, που παίζουν ένα εντελώς δικό τους black/death/doom metal, αποτελούνται από δύο άτομα.

Στα τύμπανα και εν μέρει στα φωνητικά, βρίσκεται ο Tim Call (Aldebaran, Mourful Congregation, Weregoat, The Howling Wind, Terror Oath κ.ά.). Όσοι γνωρίζετε τα project του, σίγουρα κατανοείται πως μιλάμε για πειστήριο ποιότητας. Τα έγχορδα και τα κυρίως φωνητικά, τα έχει αναλάβει ο κύριος Tom Burdette (His Hero Is Gone, Tragedy κ.α.). Αν έχεις μια επίγνωση των άλλων ιστορικών μπαντών που έχει συμμετάσχει ο Burdette, τότε θα θες να ακούσεις τον δίσκο χωρίς επιπλέον κουβέντα. Η συμβολή του σε αυτό που ονομάζεται (neo)crust, είναι κολοσσιαία. Προσωπικά, θεωρώ πως οι Tragedy καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το πώς ηχούν όλες οι neocrust μπάντες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Επιστρέφοντας λοιπόν στον δίσκο, πέραν των άριστων leads, ο ακροατής θα κληθεί αντιμέτωπος με μουσική, βαθιά συναισθηματική, η οποία, διαμέσου μιας άριστης παραγωγής, θα τον εθίσει σε ένα καλώς εννοούμενο σκοτάδι.

Η απόγνωση, η απελπισία, αλλά και μια οικειότητα που πιθανώς μπορεί να προκαλέσει η μοναξιά, όλα συναντώνται στις έξι συνθέσεις του δίσκου

Πριν αναλογισθεί κανείς αν υφίσταται όντως κάτι τέτοιο, οφείλει να επισημανθεί, πως ο ψυχισμός ενός ατόμου κινείται σε ολάκερο το φάσμα των ψυχικών καταστάσεων. Το τμήμα που επιζητούν οι Nightfell ως πεδίο δράσης, είναι, όπως απεικονίζει και το εξαίρετο εξώφυλλο, οι καταστάσεις όπου το πνεύμα και το ψυχικό σθένος δοκιμάζονται. Η απόγνωση, η απελπισία, αλλά και μια οικειότητα που πιθανώς μπορεί να προκαλέσει η μοναξιά, όλα συναντώνται στις έξι συνθέσεις του δίσκου.

Αρχής γενομένης με το "No Life Leaves Here" και το εναρκτήριο τεράστιο riff του, οι Nightfell ξεκαθαρίζουν τις προθέσεις τους. Ο ήχος, πιο δυναμικός και μαζικός από ότι παλαιότερα, αναδεικνύει μια σύνθεση της οποίας η κορύφωση συγκλονίζει. Το αγχωτικό drumming, μαζί με τις απόκοσμες κραυγές, περικυκλώνουν τα doom/death riffs που, θα ενδώσουν σε gloom μελωδίες, μέχρι να επιστρέψουν σε ένα καταιγιστικό φινάλε. Αν κάποιος επικαλεσθεί τους Bolt Thrower αλλά και τους Grave, ειδικά τις αργές στιγμές των δεύτερων, και τις διαπεράσει από το πρίσμα των Triptykon, τότε θα έχει σχεδόν κατανοήσει ηχητικά τους Nightfell.

Δεν είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, τυχαίο πως οι Nightfell δημιουργήθηκαν το 2012, τη χρονιά που κυκλοφόρησε το τελευταίο LP των Tragedy

Έχοντας περάσει καιρός από την κυκλοφορία του δίσκου, με έπιασα να συναντώ προσεγγίσεις που ανακαλούν τον ήχο της θρυλικής doom/death σκηνής των 90s, ως ηχητικό φάρο αυτού του δίσκου. Η αλήθεια είναι πως όση ηχητική συνάφεια και να υπάρχει, προσωπικά εντοπίζω αλλού τη μαύρη ρίζα του κακού. Δεν είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, τυχαίο πως οι Nightfell δημιουργήθηκαν το 2012, τη χρονιά που κυκλοφόρησε το τελευταίο LP των Tragedy.

Το "Darker Days Ahead", πλέον, ηχεί σαν προφήτης στα αυτιά μου, αν και δίσκος που κυρίως λόγου της διαφοροποίησής του στις ταχύτητες, δεν χρήζει της ίδιας αποθέωσης με παλαιότερες δημιουργίες τους. Από το εναρκτήριο του δίσκου αυτού όμως ("No Cemeteries Here") και την ομοιότητα στον τίτλο με αυτό του παρόντος δίσκου, μέχρι τις μελωδίες του ομότιτλου που δεν απέχουν διόλου μακριά από τη συγκλονιστική αυτή στο μέσον του "(As Of Now) We Must Succumb", νιώθω πως ο Burdette, ήξερε τι ήθελε να πετύχει με τους τότε πειραματισμούς του και πλέον έχει βρει την Ιθάκη του.

Το οκτάλεπτο προαναφερθέν έπος, με το επιβλητικό του μελωδικό χτίσιμο, βασίζεται εξίσου στην εκφορά κομβικών στίχων όσο και στις υποβόσκουσες black metal (ή neοcrust;) μελωδίες του. Περί τα μέσα του, θα φορτίσει τόσο έντονα συναισθηματικά, ώστε τους ψιθύρους και το αργό και επιβλητικό του κτίσιμο, θα το διαδεχθεί ένα δεύτερο σκέλος που δύσκολα θα ακούσει κανείς όμοιο του. Μπορεί, τεχνικά, η μπάντα να μην φανερώνει τις δυνατότητες της, η αλήθεια όμως είναι πως κάθε μελωδία έχει τόσο συναίσθημα, που ακόμη και αν τυχόν κρίνει κανείς πως ορισμένα riff επαναλαμβάνονται, μάλλον θα παραδοθεί στο επιδιωκόμενο συναίσθημα.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός πως μπορείς να σιγοτραγουδάς τουλάχιστον ένα riff/φωνητική γραμμή ανά κομμάτι σε ένα black/death/doom δίσκο

Πράγματι, τα leads και τα ρυθμικά μέρη, είναι τόσο εθιστικά, όσο και το σκοτεινό περιβάλλον που καλλιεργούν. Συνεπώς, η όποια ένσταση για ποικιλομορφία, καταρρίπτεται εύκολα ως άκαιρη. Το μικρό "To The Flame" θα προσδώσει ίσως μια πιο Primordial πινελιά χωρίς όμως να αποπροσανατολίζει από το κυρίως πιάτο που είναι το "The Swallowing Of Flies". Η σύνθεση διαθέτει αρκετά μουσικά μέρη, μεταξύ τους και το πιο γαλήνιο του δίσκου, ώστε να σηκώσει το βάρος της ευθύνης για τυχόν παρασπονδία. Είναι εκπληκτικό το γεγονός πως μπορείς να σιγοτραγουδάς τουλάχιστον ένα riff/φωνητική γραμμή ανά κομμάτι σε ένα black/death/doom δίσκο.

Με την ακρόαση να βαδίζει προς το τέλος της, ένα ανίερο ιντερλούδιο δίνει τη θέση του στο μεγαλοπρεπές, ομότιτλο (σχεδόν). Η πιο αργή και εκκλησιαστική σύνθεση του δίσκου, κατακτά τον απαραίτητο χωροχρόνο ώστε να βυθίσει τον ακροατή στην παράνοια. Αν υπάρχει ένα μικρό ελάττωμα, είναι πως φαίνεται πως οι Nightfell επιδίδονται στο ίδιο συνθετικό trick περί τα μέσα κάθε σύνθεσης. Αν όμως η μελωδία στα 6:30 του ομότιτλου, δεν σε ενθουσιάσει, τότε απλά προσπέρασε άφοβα. Αν τελικά, αποφασίσεις να ενδώσεις στο "A Sanity Deranged", επιτρέποντας στον εαυτό σου να το βιώσει πλήρως, θα βρεις, έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και ίσως, έναν από τους δίσκους που σπάνια θα τον αποχωριστείς στο μέλλον.

Bandcamp