Ανασκόπηση 2020: Progressive Rock & Metal

Ο χαμός του Neil Peart

Είναι εύλογο ότι όσο η rock μουσική παλιώνει, τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι θάνατοι αγαπημένων μας μουσικών - για την ακρίβεια, συμβαίνει ήδη. Η περίπτωση του Neil Peart ήταν όμως ιδιαίτερα σκληρή για τον κόσμο του progressive rock, έναν κόσμο που στο πρόσωπο του Καναδού ντράμερ είχε βρει ένα από τα απόλυτα αρχέτυπα του. Ο Neil δεν ήταν μόνο ένας από τους καλύτερους κι επιδραστικότερους ντράμερ στην ιστορία του rock, αλλά κι ένας εκπληκτικός στιχουργός, καθώς κι ένας ιδιαίτερα φιλοσοφημένος άνθρωπος. Κατέληξε λοιπόν να συμβολίζει πιο ολιστικά τον prog μουσικό ως πρότυπο καλλιεργημένου homo universalis που εκφράζει την πρόοδο σε ήχο και σε σκέψη, αφήνοντας πίσω του μια πολυεπίπεδη παρακαταθήκη. Η ξου από δω αρρώστια πήρε μαζί της τον Neil στην ηλικία των 67 ετών και το θλιβερό αυτό γεγονός σημάδεψε το prog σύμπαν μας φέτος. Μαζί όμως με τη βαθιά θλίψη, το έργο του Neil Peart θα είναι για όλους μας ένα φωτεινό άστρο, μέχρι να σβήσει ο χρόνος. (Α.Κ)

Η επιστροφή των Psychotic Waltz στην ενεργή δισκογραφία

Μια επιστροφή που όχι πολύ καιρό πριν έμοιαζε ουτοπική, συντελέστηκε φέτος, με τους Psychotic Waltz να αναβιώνουν το θρύλο τους, κυκλοφορώντας ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Το "The God-Shaped Void" αποτέλεσε το λογικό - κι ετεροχρονισμένο - επόμενο βήμα μετά το "Bleeding", προκαλώντας ρήγη συγκίνησης και φανερώνοντας ένα λιγότερο προοδευτικό, αλλά εξίσου συναρπαστικό και ωριμότερο από ποτέ μουσικό πρόσωπο. (Σ.K)

Rest in peace our beloved Cynics Reinert & Malone

Δεν έφτανε η απώλεια του drummer Sean Reinert στο ξεκίνημα της χρονιάς, το αποτελειωτικό χτύπημα για τους Cynic ήρθε πρόσφατα, με το χαμό του μπασίστα τους Sean Malone. Δυο προσωπικότητες με σημαντική επιρροή στο μουσικό χώρο, έχοντας αφήσει το στίγμα τους τόσο με το εμβληματικό "Focus", όσο και με τις συμμετοχές τους σε πολυάριθμα projects στο χώρο. Δυο φιγούρες που όσο χαμηλών τόνων ήταν, τόσο μεγαλούργησαν με τις δημιουργίες τους. Το γεγονός πως και οι δυο τους "έφυγαν" εκεί γύρω στα 50 τους χρόνια, αφήνει μια μεγάλη θλίψη αλλά και ένα κενό που θα μείνει ανεκπλήρωτο. (Ν.Κ)

Petrucci - Portnoy reunion, ηταν δίκαιο κι έγινε πράξη

Οι φιλίες καμιά φορά είναι πιο δυνατές από τις δυσκολίες και τις αναποδιές. Και το δίδυμο Petrucci - Portnoy δε θα μπορούσε να μείνει για πάντα στον πάγο. Έμελλε να μεσολαβήσει μια πανδημία για να κάτσει ο Petrucci να γράψει επιτέλους το νέο του σολο δίσκο, με τα περισσότερα τραγούδια να έχουν γραφτεί εδώ και πολλά χρόνια. Η αδιαμφισβήτητη χημεία μεταξύ των δύο ακούγεται στο "Terminal Velocity", και όσοι δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν την απώλεια του Portnoy από τους Dream Theater βρήκαν μια μικρή παρηγοριά στο δίσκο. Ίσως να είναι και μια υπόσχεση για την επιστροφή των Liquid Tension Experiment; Για να δούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον... (Ν.Κ)

Το τελευταίο (; ) στούντιο άλμπουμ των Fates Warning

Οι αποχαιρετισμοί δεν είναι ποτέ εύκολοι. Ούτε είναι εύκολο να φανταστείς έναν κόσμο που δεν θα περιμένεις νέα δουλειά από μια αγαπημένη σου μπάντα. Δεν είναι ότι ήρθε από του πουθενά, καθότι ο ψυχισμός του Jim Matheos ήταν πάντα εύθραυστος, αλλά δεδομένου ότι οι Fates Warning συνεχίζουν να κινούνται σε υψηλά επίπεδα (όπως απέδειξαν και με το "Long Day Good Night") και λόγω του δεσίματος που έχουν οι οπαδοί της μπάντας με τις μουσικές της, ε το χάπι που μας σέρβιραν με το τελευταίο τραγούδι του τελευταίου τους άλμπουμ, δεν θέλουμε να καταπιούμε τόσο εύκολα. Και δεν θα κακοκαρδίσουμε κανέναν αν αλλάξει άποψη πάντως... (Χ.Κ)

Kansas - The Absence Of Presence

Γεμάτες μελωδίες, σαν μια απεικόνιση του αρτιστικού του εξωφύλλου, δομές που δικαιολογούν τον prog χαρακτηρισμό μετά από καιρό και μια λογική ανάγκη το βλέμμα να κοιτάζει μονάχα στο ένδοξο παρελθόν. Αυτό είναι το "The Absence Of Presence" των αειθαλών Kansas, ένα άλμπουμ ικανό να μας χαρίσει ένα νοσταλγικό ταξίδι στα '70s, αλλά και μια κυκλοφορία που όσο καλή και να είναι - που δεδομένα είναι - λειτουργεί περισσότερο σαν περιεκτική υπενθύμιση των πεπραγμένων τους. (Σ.Κ)

Fish - Weltschmerz

Αν και το καταληκτικό άλμπουμ αυτού του σπουδαίου δημιουργού δεν περικλύει όση από τη μαγεία του θα θέλαμε, αποτελεί ένα κύκνειο άσμα με τη δική του σημειολογία, αλλά και με τη βαρυσήμαντη αποστολή να κοινωνήσει για μια τελευταία φορά τη δική του αλήθεια. Στιχουργικά σαφώς πιο ενδιαφέρον, με μια σκοτεινή αύρα που ταιριάζει στη δυσοίωνη εποχή που κυκλοφορεί, το "Weltshmerz" κρατάει μια αφηγηματική στάση ως προς τα όσα έχει να παραθέσει, μια ενδοσκοπικότητα που λειτουργεί αποτρεπτικά από το να το προσεγγίσει κανείς «ελαφρά τη καρδία». (Σ.Κ)

Rick Wakeman - The Red Planet

Πέρασαν 17 χρόνια από το τελευταίο άλμπουμ του Βρετανού keyboard wizard που ήταν πλήρως προσανατολισμένο σε prog ύφος, με το "The Red Planet" να επαναφέρει τις διαστημικές αναζητήσεις του "Out There" στο προσκήνιο. Σαφώς πιο πομπώδες και ποικιλόμορφο, το υλικό του δίσκου υπήρξε απολύτως αντιπροσωπευτικό της δημιουργικής οπτικής του πρεσβύτερου Wakeman, όντας ίσως το πιο συναρπαστικό πόνημα που είχε να μας προσφέρει στην post-millennium καριέρα του. (Σ.Κ)

Pendragon - Love Over Fear

Με έντονο το υδάτινο στοιχείο, γεγονός που υποδηλώνεται ήδη από το πανέμορφο εξώφυλλο του, το "Love Over Fear" αποτελεί ένα έργο κατευθείαν από τα ενδότερα του ψυχισμού του ανήσυχου πνεύματος που ακούει στο όνομα Nick Barrett. Σε αυτήν του, λοιπόν, την πιο πρόσφατη κατάθεση ψυχής, ο Βρετανός δημιουργός - παραδόξως - επιβεβαιώνει τους συνήθως υπερφίαλους ομοεθνείς του μουσικογραφιάδες, οι οποίοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τον τελευταίο δίσκο των Pendragon ως έναν από τους καλύτερους της καριέρας τους και ορόσημο της φετινής prog εσοδείας. (Σ.Κ)

Hawkwind Light Orchestra - Carnivorous

Εμπνευμένο από τον COVID-19 και τη γενικότερη πανδημική κατάσταση, το "Carnivorous" ξεκίνησε κατ’ουσίαν ως solo project του Dave Brock το φθινόπωρο του ‘19, μέχρις ότου η συμμετοχή περισσοτέρων μελών των Hawkwind το μετατρέψει σε μια light εκδοχή της ιστορικής μπάντας. Πέραν τούτου, είναι εντυπωσιακή η συνέπεια στη δισκογραφία που επιδεικνύεται από το σχήμα σε κάθε έκφανση του, επιτυγχάνοντας όχι μόνο να ακούγεται και φέτος με περίσσεια έμπνευσης, αλλά και να κυκλοφορεί ένα άλμπουμ αρκούντως ανταγωνιστικό με μια ντουζίνα προηγούμενων δίσκων τους. (Σ.Κ)

Lunatic Soul - Through Shaded Woods

Σε μία χρονιά με τόσες πολλές κυκλοφορίες από μεγάλα prog ονόματα, δεν θα στοιχηματίζαμε ότι οι Lunatic Soul θα έμπαιναν στη μεγάλη μας 30άδα. Αποδείχτηκε όμως ότι δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην ηχητική ζεστασιά του νέου έργου του Mariusz Duda, ενός έργου που στρέφεται στη folk κληρονομιά της Ανατολικής Ευρώπης και την αποδίδει με τις πιο θερμές prog αποχρώσεις. Θερμό, μυσταγωγικό, προσωπικό αλλά και τόσο θετικό ως προς την επικοινωνία του με τον ακροατή, το "Through Shaded Woods" είναι ένα υπέροχο άλμπουμ που σηκώνει κάποια από τα βάρη της ρουτίνας ενώ σε οδηγεί σε σκιερά δάση και λαμπρά ηλιοβασιλέματα. (Α.Κ)

Motorpsycho - The All Is One

Ο progressive χαρακτήρας του δίσκου δεν περιορίζει το συγκρότημα σε μανιέρες και στεγανά, αλλά αποτελεί ουσιαστικά τη συνταγή της επιτυχίας τους. Από δίσκο σε δίσκο και από εποχή σε εποχή, κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, μια συνεχής εξέλιξη κι ένα κλείσιμο της τριλογίας Gullvåg που πολλοί θα ζήλευαν. (Σ.Κ)

Wobbler - Dwellers Of The Deep

Ακόμα και όσοι θεωρούν ότι στο παρόν το symphonic prog αποτελεί μια δεινοσαυρική μουσική έκφραση, βρίσκουν αδύνατο να αντισταθούν στη μαγεία των Wobbler. Προφανώς, γι αυτό ευθύνεται το εκπληκτικό τους ταλέντο αλλά και η βαθιά γνώση/αγάπη για τα μεγάλα prog μνημεία των '70s. Το πέμπτο τους full length (και δεύτερο σερί αριστούργημα) διατηρεί την μπάντα στην απόλυτη κορυφή της ιεραρχίας των γνήσιων κληρονόμων των Yes και προσφέρει τέσσερα μεγάλα κεφάλαια/συνθέσεις γεμάτα περιπέτεια και εκφραστική τελειότητα. Κόσμημα για κάθε διαχρονική progressive rock δισκοθήκη, το "Dwellers Of The Deep" κουβαλάει πάνω του την αύρα του διαχρονικού. Αν είναι να πάρεις μαζί σου μόνο ένα symphonic άλμπουμ από το 2020, πρέπει να είναι αυτό. (Α.Κ)

Arabs In Aspic - Madness And Magic

ΟΙ Arabs In Aspic έχουν στοιχεία που μπορούν να θέλξουν καθολικά τους φίλους του ‘70s heavy/prog rock, με τη μουσική τους να είναι τόσο αποκλειστικά «παλιά» αλλά εξίσου συναρπαστική κι εμπνευσμένη. Στην, ίσως, αρτιότερη στιγμή τους, το "Madness And Magic" δεν είναι απλώς ένας δίσκος που θα απολαύσει κάθε απαιτητικός ρετρολάγνος, αλλά μια πανέμορφη δουλειά που στέκεται στις κορυφές του είδους του για φέτος. (Σ.Κ)

Pattern-Seeking Animals - Prehensile Tales

Το δεύτερο άλμπουμ των Pattern-Seeking Animals ήρθε με φόρα, λίγους μόνο μήνες μετά το ντεμπούτο, για να αποδείξει ότι αυτό το σχήμα πρέπει να προσμετρηθεί στις πολύ υπολογίσιμες νέες prog δυνάμεις. Όσο και αν η μουσική (όπως και τα βιογραφικά των επιφανών μελών τους) συσχετίζεται εμφανώς με την τέχνη των Spock's Beard, το "Prehensile Tales" έρχεται να εμπλουτίσει τον ήχο της μπάντας, να διευρύνει τις ενορχηστρώσεις τους και να χαρίσει μουσικές συγκινήσεις που πρέπει να βιωθούν ως αυτόφωτες. Κι αν το άλμπουμ δεν έχει κάτι καινούριο να προσφέρει στον prog κόσμο, οι μαγευτικές μελωδίες και οι εξαιρετικά στημένες συνθέσεις, δικαιολογούν απόλυτα τη θέση της μπάντας μαζί με όλους τους ξεχωριστούς. (Α.Κ)

Worth exploring prog rock albums

Neal Morse - Sola Gratia

Σχεδόν αβίαστα, ο Neal Morse έφτιαξε και παρέδωσε ένα ακόμα εντυπωσιακό progressive rock άλμπουμ, βασισμένο σε μια συνθετική τεχνοτροπία την οποία μοιάζει να κατέχει καλύτερα από οποιονδήποτε. Σαν ένα - τρόπον τινά - sequel του "Sola Scriptura", το "Sola Gratia" περιλαμβάνει ό,τι μπορεί να αγαπάει κανείς στο (παραδοσιακό) progressive rock και κυρίως στις μουσικές του πρώην mainman των Spock’s Beard. (Σ.Κ)

Pure Reason Revolution - Eupnea

Και ναι, η ανατροπή ολοκληρώθηκε: η επιστροφή μιας ελαφρώς obscure βρετανικής prog rock μπάντας των '00s, κατέληξε να προσμετράται στις ποιοτικότερες εκπλήξεις της χρονιάς. Ίσως ευθύνεται ο ευγενικός, σύγχρονος και τρομερά εκλεκτικός ήχος της μπάντας - ήχος που δεν υπολείπεται ηλεκτρονικών, pop και alternative αναφορών. Ίσως είναι απλώς η δύναμη τρομερών συνθέσεων όπως τα "Ghost & Typhoons" και "Silent Genesis", με το δεύτερο να είναι ένα εκ των prog τραγουδιών της χρονιάς. Όποιος κι είναι ο λόγος, το "Eupnea" είναι ένα θαυμάσιο και πολυσυλλεκτικό rock άλμπουμ που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο και δημιουργεί σημαντικές προσδοκίες για το μέλλον. (Α.Κ)

Gazpacho - Fireworker

Όσο κι αν αγαπάμε τους Gazpacho, είχαμε αρχίσει να νιώθουμε ότι η δημιουργική τους φωτιά αρχίζει - αξιοπρεπώς - να σβήνει, ποτέ όμως τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία. Το "Fireworker" φέρνει νέα ηχητικά στοιχεία στο art rock σύμπαν των Νορβηγών και αναδύει κέφι, όρεξη και μια αναπάντεχη δημιουργική ορμή. Μετά τα ηλεκτρονικά στοιχεία του "Soyuz", σειρά έχει η ομοιογενής ένταξη pop αναφορών, το concept είναι ξανά φοβερά ενδιαφέρον και, στην κορυφή, ένα τρομερό "Space Cowboy" φέρνει πίσω τις αναμνήσεις από τις ανατριχίλες που μας χάρισε κάποτε το "Demon". Ακόμα κι βιάστηκες να ξεγράψεις τους Gazpacho, εκείνοι δεν ξεγράφουν τους εαυτούς τους, παρά διαλέγουν ακόμα να εξελίσσονται. (Α.Κ)

Hallas - Conundrum

Ο ήχος που πρεσβεύει και παρουσιάζει το "Conundrum" δεν είναι ακριβώς καινούριος, με αυτή τη μίξη prog rock με heavy psych, disco εμπνεύσεις και επικό proto-metal feeling να χρωστάει σχεδόν τα πάντα στα ‘70s, εκτός φυσικά από την αστείρευτη έμπνευση και τον ανανεωτικό αέρα που φέρει. Μονοπωλώντας το ενδιαφέρον των πιο ρομαντικών και ιδεαλιστών, αλλά και όσων ακούνε πρώτα με την καρδιά και κατόπιν με τα αυτιά, οι Hallas ήρθαν για να μείνουν. (Σ.Κ)

The Flower Kings - Islands

Άπειρη αγάπη και σεβασμό για τον μουσικό και άνθρωπο Roine Stolt. Άπειρη αγάπη για τους The Flower Kings και τους τόνους μουσικής που περιλαμβάνει κάθε άλμπουμ τους. Αλλά, εδώ και μερικά άλμπουμ καμία δουλειά τους δεν περνάει τη διαχωριστική γραμμή του «συμπαθητικού» και του «περνάω καλά ακούγοντάς το», που κι αυτό μπορεί να οφείλεται στην άπειρη αγάπη που ανέφερα παραπάνω. Στην ίδια κατηγορία κατατάσσω το φετινό "Islands", το οποίο έγραψαν κατά το lockdown γιατί απλά είχαν χρόνο. Το σέβομαι, συνεχίζω να θαυμάζω την παραγωγικότητα του(ς) και να τους αγαπώ, αλλά πάμε παρακάτω στο νέο άλμπουμ των Transatlantic τώρα... (Χ.Κ)

And some prog rock albums you may have not heard of

Kristoffer Gildenlow - Homebound

Ο πάλαι ποτέ μπασίστας των Pain Of Salvation, έχοντας μετακομίσει μόνιμα στην Ολλανδία έχει ακολουθήσει δυο παράλληλους δρόμους. Ο ένας είναι αυτού του sessionά πολυτελείας, προσφέροντας τις υπηρεσίες του ως μπασίστας σε διάφορα σχήματα της ολλανδικής prog σκηνής, με πιο σταθερή παρουσία στους Kayak. Ο δεύτερος είναι ο δρόμος των προσωπικών δουλειών, στον οποίο επιστρέφει μετά από ένα πολύ καλό ("Rust") κι ένα εξαιρετικό ("The Rain") άλμπουμ, με μια ενδιάμεση, σχεδόν ακουστική, εσωστρεφή και αρκετά προσωπική δουλειά. Το "Homebound" είναι ένα άλμπουμ που σε κερδίζει με ήπιο τρόπο και χωρίς να συγκλονίζει αποτελεί μια ιδιαίτερη και αξιολογότατη δουλειά από έναν εξαιρετικά συμπαθή σε όλα του καλλιτέχνη και άνθρωπο. (Χ.Κ)

Jakko M Jakszyk - Secrets & Lies

Ο τραγουδιστής των King Crimson έχει πολλά αντιτουριστικά στοιχεία. Από το όνομά του που δεν έχω τολμήσει καν να το προφέρω και τη μη θελκτική για marketing εμφάνιση ως το ότι μοιάζει να παίζει μουσική μιας άλλης εποχής. Επειδή, όμως, εδώ μιλάμε για prog τίποτα από τα παραπάνω δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο, καθότι στην πραγματικότητα το νέο προσωπικό του άλμπουμ είναι ποιοτικό και με μια ωραία συνοχή που το καθιστά αρκετά όμορφο άκουσμα στο σύνολό του, ενώ έχει και 2-3 στιγμές σαν το "The Trouble With Angels" που ξεχωρίζουν. Τίποτα το φοβερό, αλλά αξιόλογο άλμπουμ, που - κακά τα ψέματα - αν δεν το κυκλοφορούσε η Inside Out δεν θα του έδινα ποτέ μια ευκαιρία. (Χ.Κ)

Lazuli - Le Fantastique Envol Du Dieter Bohm

Αν σε ενοχλούν τα Γαλλικά, πάω πάσο. Αν όμως όχι, οι Lazuli εξακολουθούν να είναι, εδώ και χρόνια, ένα από τα πιο σταθερά και ποιοτικά άγνωστα σχήματα εκεί έξω. Το ένατο τους άλμπουμ "Le Fantastique Envol Du Dieter Bohm" αποτελεί ένα ακόμα δείγμα έξοχου φωτεινού rock που prog-ίζει με τόσο Wilson τρόπο, αφήνει χώρο στο έγχορδο Léode για έντεχνες world αναζητήσεις και προσφέρει άλλη μια συλλογή εξαιρετικών συνθέσεων. Ίσως δεν «δαγκώνουν» τον ακροατή αλλά ότι τους λείπει σε ορμή, τους περισσεύει σε ομορφιά και καλαισθησία. (Α.Κ)

Airbag - A Day At The Beach

Μέσα στο 2020, λίγες φορές δυσκολεύτηκα τόσο με δίσκο όσο με το "A Day At The Beach" των Νορβηγών Airbag. Πρόκειται για ένα εξωφρενικά ποιοτικό γκρουπ και το πέμπτο τους άλμπουμ είναι φωτιά, σε παραγωγή, συνθέσεις και ταλέντο. Αρνούνται όμως επιμελώς να αυτονομηθούν από τις επιρροές τους - πόσες παραλλαγές του "Arriving Somewhere But Here" θα βγουν ακόμα; - στερώντας από τον εαυτό τους τη δυνατότητα να πετάξουν ψηλά, με δικά τους φτερά. Ακόμα κι έτσι, πρέπει να τους ακούσεις και να σχηματίσεις τη δική σου γνώμη, να τριπάρεις με το "Machines And Men", να θαυμάσεις ή να θυμώσεις με αυτό το πολύ ιδιαίτερο συγκρότημα. (Α.Κ)

Godsticks - Inescapable

Το πέμπτο άλμπουμ των Godsticks του σούπερ-ταλαντούχου Darren Charles είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες prog προτάσεις που μας ήρθαν φέτος από το Μεγάλο Νησί. Ένα άλμπουμ που ακροβατεί ανάμεσα στον εναλλακτικό και τον προοδευτικό του χαρακτήρα, το "Inescapable" στηρίζεται σε πολύ ωραίες, «λογικές» rock συνθέσεις που πραγματεύονται ζητήματα κατάθλιψης με δυναμικό και θετικό τρόπο. Η μουσική είναι έξυπνη και προσιτή ταυτόχρονα και στον Charles μπορεί επίσης να απονεμηθεί το βραβείο "Chris Cornell χροιά της χρονιάς". Μπάντα που φαίνεται να έχει συγκεκριμένο ταβάνι αλλά και αδιαπραγμάτευτη ποιότητα. (Α.Κ)

Caligula's Horse - Rise Radiant

Με ίσως αργά αλλά σίγουρα σταθερά βήματα, οι Caligula's Horse μοιάζουν αποφασισμένοι να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκηνή του μοντέρνου progressive metal χώρου. Το "Rise Radiant" ξεχωρίζει συνολικά σαν μια δουλειά που σφύζει από λυρισμό, έχοντας πάντοτε το τεχνικό στοιχείο δοσμένο με ουσιώδη τρόπο και όχι χάριν εντυπωσιασμού. Σε ενα χώρο που η αισθητική πολλές φορές ακροβατεί κοντά στα όρια της υπερβολής, οι Αυστραλοί παραμένουν εντυπωσιακά καλαίσθητοι και συναισθηματικοί. Ας μην ξεχνάμε πως στο "Autumn" βρίσκουμε ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του 2020. (Ν.Κ)

Psychotic Waltz - The God-Shaped Void

Πριν πραγματοποιηθεί, ήταν ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα comeback. Τώρα που πραγματοποιήθηκε, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι πρόκειται για μία από τις πιο σοφές και ουσιαστικές επιστροφές που γευτήκαμε ποτέ από παλιά, θρυλική μπάντα. Οι Psychotic Waltz δεν έκαναν το λάθος να προσπαθήσουν να αναπαράγουν τα περασμένα αλλά επιχείρησαν να διαφοροποιήσουν και να εκμοντερνίσουν τον ήχο τους, όντας πια λιγότερο progressive και πιο κοντά σε κλασικές φόρμες μελωδικού heavy metal. Κερδίζοντας έτσι σε ακεραιότητα, το "The God-Shaped Void" έμεινε ελεύθερο να κριθεί καθαρά για την ποιότητα του κι εκεί η ετυμηγορία είναι σαφής: ένας θαυμάσιος δίσκος, με πολλές υπέροχες στιγμές και την ανεξίτηλη σφραγίδα ενός μοναδικού γκρουπ. Κόντρα σε κάθε λογική πρόβλεψη, οι Psychotic Waltz είναι ξανά μαζί μας και φλερτάρουν με τις κορυφές, όπως άλλοτε. (Α.Κ)

The Ocean Collective - Phanerozoic II

Η καταπληκτική κολλεκτίβα των The Ocean έπιασε το ζενίθ της - κατά τα προσωπικά μου γούστα πάντα - με το πρώτο μέρος του "Phanerozoic" το 2018. Διακρίνοντας τη δημιουργική σπίθα που είχε ανάψει ήμουν σίγουρος ότι η συνέχειά του θα ήταν πολύ δυνατή, αλλά δεν έβλεπα πως θα το ξεπεράσουν. Για το πρώτο έπεσα μέσα και για το δεύτερο δεν έχει καμία σημασία. Το δεύτερο μέρος μπορεί να είναι καλύτερο, λίγο λιγότερο καλό ή ισάξιο του πρώτου, αλλά όλα αυτά ακούγονται σαν φιλολογικές σαχλαμάρες μπροστά σε ένα ακόμα άλμπουμ μεγαλείου, έντασης και έμπνευσης, που διαφοροποιείται τόσο-όσο από τον προκάτοχό του και διατηρεί τους The Ocean στο υψηλότερο των επιπέδων. (Χ.Κ)

Fates Warning - Long Day Good Night

Οι Fates Warning είναι εκείνο το βιβλίο-κειμήλιο-θησαυρός που έχει ξεμείνει σκονισμένο στο ράφι τέρμα αριστερά στη βιβλιοθήκη. Έτσι, το "Long Day Good Night" αποτελεί το απόσταγμα της συλλογικής βιογραφίας τους, σαν κάποιο όνειρο που είδες στην ενήλικη ζωή και σε έστειλε να θυμηθείς μυρωδιές από το πατρικό σου σπίτι. Θα μας λείψουν. (Σ.Κ)

Haken - Virus

Κάποιοι ενδεχομένως δεν το έχουν πάρει χαμπάρι (ή δεν θέλουν να το πάρουν) αλλά οι Haken είναι πλέον το πιο μεγάλο/σημαντικό όνομα της νέας γενιάς του progressive metal. Και η αλήθεια είναι πως το υποστηρίζουν άψογα, τόσο με τις εντυπωσιακές ζωντανές εμφανίσεις τους όσο κυρίως με το ότι κυκλοφορούν με απόλυτη συνέπεια τον ένα εξαιρετικό δίσκο μετά τον άλλον. Το "Virus" (τίτλος κι αυτός για άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2020) είναι το δεύτερο μέρος του concept που ξεκίνησε με το "Vector" (μπλέκοντας ταυτόχρονα μέσα και την ιστορία του "Cockroach King" από το "The Mountain") και συνεχίζει το σερί των εξαιρετικών δίσκων. (Χ.Κ)

Worth exploring prog metal albums
Γιατί μια πεντάδα ποτέ δεν είναι αρκετή

Sons Of Apollo - MMXX

Ένα άλμπουμ που δικαιολογεί την ύπαρξη αυτού του supergroup, με τους Sons Of Apollo καταφέρνουν να δείξουν ότι έχουν θέση στο progressive metal ιδίωμα του σήμερα. Δίχως να ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά με το know-how του καλού prog να κατέχεται από καθέναν από τους συντελεστές του, το "MMXX" μας χαρίζει τον πιο εντυπωσιακό Sherinian από την εποχή του "Falling Into Infinity" και εντείνει ξανά τις προσδοκίες για ένα ακόμη καλύτερο μέλλον. (Σ.Κ)

Vulkan - Technatura

Με στυλ κάπου ανάμεσα στο metal και το rock και με ένα σωρό ετερόκλητες επιρροές, οι Σουηδοί Vulkan στο τρίτο άλμπουμ τους δείχνουν κάτι παραπάνω από έτοιμοι για το σημαντικό ξεπέταγμα. Τα πολλά Tool στοιχεία αναμιγνύονται με κλασικούς prog και alternative ήχους, διαμορφώνοντας μια όμορφη και αρκετά σύγχρονη πρόταση, ενώ το concept κοινωνικού προβληματισμού ευθυγραμμίζεται με τα θετικά στερεότυπα του prog. Πλούσιες ενορχηστρώσεις, εξαιρετικά φωνητικά, ατμοσφαιρικά τραγούδια και, γενικώς, ότι χρειάζεται κανείς για να καλωσορίσει τους Vulkan στο club των πολύ αξιόλογων. (Α.Κ)

Ebonivory - The Long Dream I

Σε μια χρονιά με ελάχιστα φρέσκα ονόματα στο χώρο - λογικό σε ένα βαθμό - οι Αυστραλοί Ebonivory κατάφεραν να ξεχωρίσουν με το… Αυστραλέζικο progressive metal τους, που αντλεί στοιχεία και επιρροές από ένα ευρύ φάσμα, είτε αυτό είναι οι Karnivool, είτε οι Dream Theater, είτε οι Coheed And Cambria, προσθέτει πρωτότυπες πινελιές και τελικά αποτυπώνει ένα πολύ ιδιαίτερο τελικό αποτέλεσμα. Απαιτητικό αλλά και εντυπωσιακό το "The Long Dream I" θα μπορούσε να ήταν ο βατήρας τους. Αν… (Χ.Κ)

Teramaze - I Wonder

Μπορεί ο ιθύνων νους της μπάντας Dean Wells να είναι ολίγον (πολύ) ψεκασμένος, αλλά στο μουσικό κομμάτι τα τελευταία χρόνια δεν απογοητεύει. Αφού αλλάζει τους τραγουδιστές σαν τα πουκάμισα, και γενικά τρώγεται με τα ρούχα του, αποφάσισε να αναλάβει ο ίδιος και το κομμάτι των φωνητικών στο "I Wonder". Κλείνοντας το μάτι στις pop καταβολές του, πάντα όμως με ενδιαφέρουσες συνθετικές ιδέες με βάση την κιθάρα, μπορεί μεν να έχει χάσει το momentum που είχε πάρει με το "Her Halo", δεν παύει όμως να δημιουργεί δίσκους με ουσία και πλούσιο περιεχόμενο. Αυτή τη φορά εστιάζει λίγο περισσότερο στο συναισθηματικό κομμάτι, και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. (Ν.Κ)

Our Oceans - While Time Disappears

Λίγο πριν την εκπνοή της χρονιάς, το δεύτερο άλμπουμ αυτού του τρίο από την Ολλανδία ήρθε για να ταράξει τα νερά. Παρά την προϋπηρεσία των μελών τους σε extreme tech μονοπάτια (Cynic, Pestilence), οι Our Oceans μας καλούν σε ένα alt/prog όργιο με φανταστικά, εκτυφλωτικά παιξίματα και ένα περίτεχνο songwriting που ενώνει τον Jeff Buckley με το math rock και τον djent-οειδή ήχο. Τρομερό σε στυλ κι αισθητική, το "While Time Disappears" θα μπορούσε να είναι ακόμα ψηλότερα αν οι αρμονίες του δεν ήταν τόσο δύσκολες, ακόμα κι έτσι όμως οφείλει να προσμετρηθεί στις αποκαλύψεις του 2020, αναφορικά με τον «φρέσκο» prog ήχο. (Α.Κ)

Vennart - In The Dead, Dead Wood

Χωρίς τυμπανοκρουσίες και σχεδόν με DIY υπόβαθρο, το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του πάλαι ποτέ frontman των Oceansize εντυπωσιάζει με τη δύναμη των τραγουδιών του. Το "In The Dead, Dead Wood" διαθέτει μια πληθώρα στοιχείων που ξεκινούν από το alternative και το post rock και φτάνουν ως τις παρυφές του djent, αν κάτι κλέβει όμως την παράσταση είναι η εκπληκτική φωνή του Mike Vennart και τα φανταστικά τραγούδια - με το "Silhouette" να είναι άνετα εκ των κορυφαίων alt/prog tracks που ακούσαμε πρόσφατα. Ανάσα φρεσκάδας! (Α.Κ)

Protest The Hero - Palimpsest

Κι ενώ ετοιμάζονται να συμπληρώσουν 20 χρόνια ύπαρξης, οι Protest The Hero εξακολουθούν να εκφράζουν την τεχνοκρατική υπεροχή του μοντέρνου prog ακριβώς όπως την πρώτη μέρα. Βασικά και ακόμα καλύτερα, αφού δίπλα στα trademark εξωφρενικά τους παιξίματα, το songwriting τους μοιάζει να κερδίζει σε ωριμότητα κι εστίαση. Παραμένουν λοιπόν εξίσου εντυπωσιακοί και περισσότερο ουσιαστικοί, με το "Palimpsest" να σκιαγραφεί το μουσικό προφίλ μιας σημαντικότατης μπάντας που βρίσκεται ακόμα στην ακμή της. Όσο για το στυλ τους, ας το αφήσουμε καλύτερα, οι Protest The Hero υπερβαίνουν τα ιδιώματα με κάθε riff, όπως πάντα. (Α.Κ)

The Hirsch Effekt - Kollaps

Υπέρ-ταλαντούχο γκρουπ από τη Γερμανία που δεν διστάζει να μπολιάσει στον ήχο του στοιχεία που ξεκινάνε από το post και το djent, φτάνοντας μέχρι το core και το extreme metal. Το "Kollaps" τα περιπλέκει όλα αυτά ενώ αναδύει μια αύρα σύγχρονου και all-around progressive metal, έχοντας ταυτόχρονα το ατού μιας ευρωπαϊκής καλλιτεχνικής φινέτσας. Πρόκειται για έναν φοβερά ενδιαφέρων δίσκο που δεν θα φοβάται να παίρνει μετρημένα ρίσκα και δεν μοιράζεται τις αρετές του με φειδώ. Φαντάζει πολύ λογικό να εξελιχθούν σε μια νέα και πολύ υπολογίσιμη prog δύναμη. (Α.Κ)

Bird Problems - Beyond The Nest

Πρόκειται απλώς για ένα EP. Κι όμως, στα σκάρτα είκοσι λεπτά της διάρκειας του, το "Beyond The Nest" των Καναδών Bird Problems κάνει πολύ ξεκάθαρο το πόσο ταλαντούχα είναι αυτή η μπάντα. Κληρονόμοι του ήχου των Protest The Hero, με περισσότερα όμως jazz και mathcore στοιχεία, οι Bird Problems γράφουν κομματάρες, έχουν απίστευτη άποψη στις κιθάρες και τα φωνητικά και χάρισαν μία από τις πιο απολαυστικές τεχνικά στιγμές του «νευρόσπαστου» prog για τη χρονιά που φεύγει. Αναμένουμε ένα full length για να επικυρωθεί η άποψη μας. (Α.Κ)

Flying Colors - Third Stage: Live In London

Το "Third Stage" αποτυπώνει με πολύ ωραίο τρόπο την εξέλιξη του σχήματος και πως η χημεία των μελών του έχει γίνει ακόμα καλύτερη με τα χρόνια και σε συνθήκες ζωντανών εμφανίσεων, καθιστώντας τους ως μια από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες μπάντες του σύγχρονου progressive (κι όχι μόνο) ήχου. Έτσι, το supergroup των Mike Portnoy, Steve Morse, Neal Morse, Dave LaRue και Casey McPherson μας προσφέρει την εμφάνιση της μπάντας τον περασμένο Δεκέμβριο, στην τελευταία της συναυλία επί ευρωπαϊκού εδάφους, έχοντας πλέον να επιδείξει τρεις στούντιο και τρεις ζωντανές κυκλοφορίες σε οκτώ χρόνια ύπαρξης. (Σ.Κ)

Dream Theater - Distant Memories: Live In London

Από την πιο πρόσφατη περιοδεία της μπάντας μας έρχεται ως ντοκουμέντο το ένατο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ των Dream Theater, το οποίο μπλέκει στο setlist του το - ακόμη φρέσκο τότε - "Distance Over Time" και το εμβληματικό "Scenes From A Memory" (το οποίο συμπλήρωνε 20 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε). Η απόδοση του σχήματος δεν επιδέχεται σχολίων, εκείνη του James LaBrie επιδέχεται τόσων που θα αποφύγουμε να επεκταθούμε, με την κυκλοφορία να είναι απόλυτα αντιπροσωπευτική της τωρινής τους κατάστασης, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. (Σ.Κ)

Ayreon - Electric Castle Live And Other Stories

Μπορεί η νέα στούντιο δουλειά του Arjen Lucassen με τους Ayreon να μην ενθουσίασε ακριβώς, αλλά νωρίτερα μέσα στη χρονιά είχε προλάβει να κυκλοφορήσει - σε ένα αντικειμενικό πακέτο - την οπτικοακουστική αποτύπωση των επετειακών σόου που ήταν αφιερωμένα στο θρυλικό "Into The Electric Castle". Για περισσότερες πληροφορίες και περιγραφές επί αυτού σας παραπέμπω στην παρουσίαση του, αλλά επί τη ευκαιρία σας υπενθυμίζω ότι πραγματικά αξίζει να το δείτε αυτό το DVD. Τι εννοείτε ότι δεν έχετε ακούσει ακόμα το πρωτότυπο άλμπουμ; Γιατί το κάνετε αυτό στον εαυτό σας; (Χ.Κ)

Riverside - Lost N' Found

Μια από τις τελευταίες συναυλίες που προλάβαμε να δούμε στη χώρα μας, πριν η πανδημία κλείσει τα πάντα, ήταν αυτή των Πολωνών Riverside, και όλοι λίγο-πολύ θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μιλάμε για μια θαυμάσια μπάντα επί σκηνής. Έχοντας προχωρήσει πλέον μπροστά και έχοντας κλείσει έναν 5ετή κύκλο θλίψης από τον χαμό του κιθαρίστα τους Piotr Grudzinksi κυκλοφορούν ένα οπτιοκοακουστικό αποτύπωμα της τελευταίας περιοδείας μαζί του, το 2015, για το "Love, Fear And The Time Machine". Με φανταστικό set, πάντα καταπληκτική απόδοση και την αναπόφευκτη συναισθηματική φόρτιση, αυτή είναι μια κυκλοφορία που πρέπει να έχει κάθε οπαδός της σπουδαίας αυτής μπάντας. (Χ.Κ)

Redemption - Alive In Color

Με τον Tom Englund πλέον στον ρόλο του frontman και μετά από μια αρκετά αξιόλογη δισκογραφική δουλειά μαζί του, οι Redemption βρίσκουν την ευκαιρία στο φιλόξενο περιβάλλον του ProgPower USA να απαθανατίσουν την εμφάνισή τους και να την κυκλοφορήσουν στο "Alive In Color". Μπορεί να έχουν σημαντικούς guest καλεσμένους, όπως τον Chris Poland και τον Ray Alder να ανεβαίνουν επί σκηνής, αλλά είναι οι Simone Mularoni (κιθάρα) και Vikram Shankar (πλήκτρα) που κεντρίζουν βλέμματα και αυτιά με τα παιξίματά τους, σε μια πολύ δυνατή live κυκλοφορία. (Χ.Κ)

Check also:

Yes - The Royal Affair Tour: Live In Las Vegas

Το 17ο ζωντανά ηχογραφημένο Yes άλμπουμ φαντάζει υπόθεση για εκείνους τους λίγους, φανατικούς ακροατές τους, οι οποίοι επιθυμούν να έχουν στην κατοχή τους όλα όσα το αγαπημένο τους σχήμα έχει να προσφέρει. Με μονάχα ένα έτος να έχει παρέλθει από το "50 Live", το περσινό live άλμπουμ που γιόρταζε τη συμπλήρωση μισού αιώνα ύπαρξης της μπάντας, ακόμη ένας ανάλογος δίσκος εμφανίστηκε φέτος, παρουσιάζοντας ένα ντοκουμέντο της εμφάνισης της στο Hard Rock Hotel του Las Vegas, τον Ιούλιο του 2019. (Σ.Κ)

Subsignal - A Song For The Homeless: Live in Rüsselsheim 2019

Με τη «συγγένεια» με τους υπέροχους Sieges Even να μην ξεχνιέται, οι Subsignal κυκλοφόρησαν κι εκείνοι ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ από μια περσινή εμφάνιση στα πάτρια εδάφη τους, το οποίοι λειτουργεί άψογα ως μια περίληψη της μέχρι τώρα πορείας τους με αυτό το όνομα. (Σ.Κ)

Steve Hackett - Selling England By The Pound & Spectral Mornings: Live At Hammersmith

Το "Genesis Revisited" κάνει την επιστροφή του, με το θρυλικό κιθαρίστα των τελευταίων να μας προσφέρει ως κειμήλιο το ζωντανά ηχογραφημένο δείγμα της συναυλίας του στο Hammersmith Odeon το 2019, παρουσιάζοντας τότε τα "Spectral Μornings" και "Selling England By The Pound" στην ολότητα τους. (Σ.Κ)

Jargon - The Fading Thought

Ο Jargon, στην πρώτη του solo απόπειρα, χτίζει πιο γερές γέφυρες με chamber rock σχήματα του παρελθόντος, παρά με αυτό που θα λέγαμε symphonic prog. Ο λυρισμός είναι η λέξη-κλειδί για την κατανόηση του "The Fading Thought", με τις συνθέσεις να έχουν έντονη συναισθηματική φόρτιση, μια γλυκόπικρη μελαγχολία κι έναν ρομαντισμό που μοιάζει ασυγκράτητος σε στιγμές. (Σ.Κ)

Guppy Fish - The Fall Of Man

Το ντεμπούτο των Αθηναίων Guppy Fish αποτέλεσε μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της περασμένης χρονιάς για τα εγχώρια prog τεκταινόμενα. Οι Riverside και οι καρποί των Akerfeldt/Wilson ορίζουν σε μεγάλο βαθμό το στίγμα της μπάντας και η μουσική τους είναι πλήρης ατμόσφαιρας, με τα καλά σκηνοθετημένα πλήκτρα να κλέβουν ελαφρώς την παράσταση. Κάτι παραπάνω από μια αξιόλογη πρώτη προσπάθεια, το "The Fall Of Man" δημιουργεί προσδοκίες για ένα δημιουργικό μέλλον και είναι σίγουρο ότι αν δουλέψουν περισσότερο στα προσωπικά τους στοιχεία, θα μας απασχολήσουν πολύ δυνατά. (Α.Κ)

Parthian Shot - Promises

Παλιές καραβάνες οι Parthian Shot και με σωρεία πετυχημένων ζωντανών εμφανίσεων στο ενεργητικό τους, καταφέρνουν επιτέλους να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους full length και να μας ταξιδέψουν, ως επί το πλείστον, στις '90s μέρες του progressive metal. Οι κλασικοί Dream Theater είναι το βασικό σημείο αναφοράς, αν και το "Promises" έχει σημαντικό μουσικό πλούτο και πολλές καλές ιδέες, στα σχεδόν 70 λεπτά του. Τα πολύ καλά - αν και πολύ οικεία - παιξίματα και οι όμορφες συνθέσεις, κάνουν τον δίσκο να ακούγεται συνολικά πολύ ευχάριστα. Μένει να δούμε αν στο μέλλον η μουσική τους συγχρονιστεί περισσότερο με τον ήχο του σήμερα ή αν θα παραμείνει ερωμένη της χρυσής εποχής του prog metal. (Α.Κ)

Calyces - Impulse To Soar

Το πνευματικό παιδί των (αδικοχαμένων) Tardive Dyskinesia, οι Calyces με την παρθενική τους δισκογραφική δουλειά θυμίζουν ένα μείγμα από Mastodon, Baroness, Tool, έχοντας επιρροές και από τη λεγόμενη Djent σκηνή. Μέχρι και σαξόφωνο θα βρει κανείς σε ένα δίσκο αναμφίβολα πλούσιο μουσικά, που έχει πολλά να δώσει στους ακροατές που ψάχνουν το κάτι πιο περίπλοκο και περιπετειώδες. Ως ντεμπούτο, το "Impulse To Soar" δεν μπορεί να κρυφτεί από τις επιρροές του, έχει όμως εκείνα τα στοιχεία χαρακτήρα που μας δίνουν κίνητρο να τους προσέξουμε και να περιμένουμε με ενδιαφέρον τα επόμενά τους βήματα. (Ν.Κ)

Sedate Illusion - UnGod Me

Ξεκινώντας αναμενόμενα από τους πανταχού παρόντες Dream Theater και Symphony X και καταλήγοντας στους Shadow Gallery, Savatage και Fates Warning, οι Κερκυραίοι progsters επιδίδονται και πάλι σε αυτό το «πατροπαράδοτο», κλασικό prog metal των '90s. Τόσο δομικά όσο και συναισθηματικά, με τα αναμενόμενα τεχνοκρατικά ξεσπάσματα, τη λυρικότητα και τις εύληπτες μελωδίες σε περίσσεια, το "UnGod Me" αποτέλεσε μια αξιόλογη προσπάθεια κι ένα ειλικρινές εκφραστικό μέσο των προβληματισμών του σχήματος. (Ν.Κ)

John Petrucci - Terminal Velocity

Θα μπορούσε να μπει στη διδακτέα ύλη της χημείας το πόσο πολύ ταιριάζουν οι Mike Portnoy και John Petrucci. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο το πόσο, μα πόσο, μα πόσο, πιο ωραίο ακούγεται το "Terminal Velocity" σε σχέση με τα τελευταία άλμπουμ των Dream Theater σε πολλούς τομείς. Σε μια χρονιά με πραγματικά πολλά καλά instrumental άλμπουμ η δεύτερη προσωπική δουλειά του John Petrucci ξεχωρίζει και δεν μπορώ να γνωρίζω τι ντόμινο εξελίξεων θα μπορούσε να φέρει η πρώτη συνύπαρξή του με τον Mike μετά από 10 χρόνια (ήδη ενεργοποιήθηκαν οι LTE) αλλά τα πάντα μοιάζουν καλύτερα όταν αυτοί οι δυο είναι μαζί. Γαμώτο, δηλαδή... (Χ.Κ)

ΥΓ: Dave LaRue κι εσύ Θεούλης είσαι...

Tigran Hamasyan - The Call Within

Το "The Call Within" δεν είναι ένα άλμπουμ που απευθύνεται περισσότερο στον φίλο του Miles απ' ότι στον φίλο των Meshuggah, τουλάχιστον για εκείνους τους ακροατές που βλέπουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Αποτελεί μια μουσική αποτύπωση του ονειρικού εσωτερικού κόσμου του Tigran Hamasyan, ενός κόσμου που εμπνέεται από την αρμένικη ιστορία, από χάρτες, ιερές γεωμετρίες και ονειροταξιδιώτες, σε ένα πρωτότυπο αισθητικό κολάζ. (Σ.Κ)

Derek Sherinian - The Phoenix

Πολυπράγμων και άοκνος ο Derek Sherinian, πέραν του εξαιρετικού "MMXX" των Sons Of Apollo, κυκλοφόρησε και το νέο προσωπικό του άλμπουμ μέσα στη χρονιά, έχοντας τον σπουδαίο Simon Phillips ως κύριο σύνεργο και μια σειρά από μουσικάρες να εμφανίζονται σε αυτό. Είτε μιλάμε για τους Planet X, είτε μιλάμε για τα προσωπικά του άλμπουμ, ο Sherinian γενικά δεν κάνει εκπτώσεις, ούτε στην ποιότητα, ούτε στην ποσότητα, αλλά τολμώ να πω πως το "The Phoenix" είναι από τις πιο μεστές του δουλειές, με αποκορύφωμα το κλείσιμο του "Pesadelo" όπου παρέα με τον Kiko Loureiro το ρίχνουν στο κέντημα. Ωραία πράγματα γενικώς. (Χ.Κ)

Kiko Loureiro - Open Source

Έπρεπε να μπει στους Megadeth για να αποκτήσει την αναγνώριση που του άξιζε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ενας κιθαρίστας με φοβερό συνθετικό και παικτικό ταλέντο, αλλά κυρίως χαρακτήρα, στο "Open Source" εκσυγχρονίζει τρόπον τινά τον ήχο του, ενστερνιζόμενος πιο φρέσκους ήχους κι επιρροές, παραμένοντας όμως εφευρετικός. Η εμφάνιση του προκατόχου του στους Megadeth, Marty Friedman μονο χαμόγελα μπορεί να προκαλέσει (και είναι και πανέξυπνη κίνηση εμπορικά). Δεν είναι ο δίσκος που θα ξαναφέρει την κιθάρα στο προσκήνιο, είναι όμως μια δουλειά που επιβεβαιώνει το γεγονός πως ο Kiko ανήκει πλέον στο ίδιο επίπεδο με τα μεγαθήρια του παρελθόντος. (Ν.Κ)

Plini - Impulse Voices

Ο Αυστραλός κιθαρίστας Plini δεν είναι πια ανερχόμενο αστέρι αλλά από τους ελαχίστους νέους βιρτουόζους που διεκδικούν τον χαρακτηρισμό του guitar hero. Στη νέα του δουλειά, θα ακούσει κανείς όλα όσα περιμένει από έναν ευφάνταστο shredder - απαράμιλλη τεχνική και φαντασία - αλλά, επιπλέον, θα γευτεί και ωραιότατες rock/fusion συνθέσεις υψηλής αισθητικής που μπορεί πραγματικά να απολαύσει, ακόμα κι αν οι κιθαριστικές αναζητήσεις δεν είναι το νούμερο ένα ζητούμενο. Το αντίστοιχο κοινό ήδη τον αποθεώνει. (Α.Κ)

Check also:

Gösta Berlings Saga - Konkret Musik

Οι Σουηδοί instrumental rock μάστορες είναι αρεστοί στους πάντες - σε φίλους του prog, του psych, του post, σε όλους! Στο νέο τους έκτο άλμπουμ, αφήνουν πίσω τους τις μακροσκελείς φόρμες και εξερευνούν ένα up-tempo κινηματογραφικό στυλ που ενσωματώνει πολλά στοιχεία από electronica και kraut, με αναμενόμενα ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Αφήνοντας μια urban horror επίγευση, το "Konkret Musik" είναι ένα πανέμορφο instrumental άλμπουμ, από εκείνα που μπορούν να σου αρέσουν ότι μουσική και αν προτιμάς. (Α.Κ)

Sonar with David Torn - Tranceportation Vol. 2

Το τρίτο συνεργατικό άλμπουμ ανάμεσα στην ελβετική minimal/prog μπάντα και τον Αμερικανό avant κιθαρίστα, παραδίδει ακριβώς ότι και τα προηγούμενα. Αν οι εξωφρενικές πολυρυθμίες, οι υψηλής αισθητικής αυτοσχεδιασμοί και τα ηχοτόπια των ύστερων King Crimson είναι μέσα στις προτιμήσεις σας, τα "Tranceportation" θα σας ταξιδέψουν στον παράδεισο της εγκεφαλικής rock μουσικής, όντας έργα προσιτά μέσα στον ακαδημαϊσμό τους. Ζήστε το trip. (Α.Κ)

Pixie Ninja - Colours Out Of Space

Παλιές και νέες μουσικές μπλέκονται σε ένα διαστρικό prog/kosmische κουβάρι, παραμένοντας προσιτό στους περίεργους περαστικούς. Κι ενώ μια εκπληκτική συλλογή από vintage synths ήχους συναντά τα post grooves του σήμερα, οι Νορβηγοί Pixie Ninja ψάχνουν ταυτόχρονα τα ίχνη της κοσμογονίας του H.P Lovecraft και παραδίδουν ένα εντελώς αλλού instrumental άλμπουμ, κόσμημα στον έτσι κι αλλιώς σπουδαίο κατάλογο της Apollon Records. Προχωρήστε άφοβα! (Α.Κ)

Jazz Sabbath - Jazz Sabbath

Χτίζοντας μια πολύ έξυπνη ιστορία (και περιμένοντας αδίκως να μην παίρνουν κάποιοι τόσο σοβαρά τον εαυτό και τη μουσική που ακούνε) ο Adam Wakeman σκαρφίστηκε την ιδέα των Jazz Sabbath ενώ… έπαιζε με τους Black Sabbath. Πέραν του πολύ ωραίου στόρυ (αξίζει να δείτε βιντεάκια και να γελάσετε με την καρδιά σας), ο Adam αποδομεί τέλεια τα τραγούδια των Sabs και έχοντας δυο σπουδαίους μουσικούς στο πλευρό του δημιουργεί ένα jazz τρίο πιάνο-μπάσο-drums (και με συνδρομή κάποιων guest σε κιθάρες) τα μεταλλάσσει σε κάτι ολοκαίνουργιο και συνάμα αναγνωρίσιμο. Απλά υπέροχο το όλο εγχείρημα και σαν ιδέα και σαν αποτέλεσμα. (Χ.Κ)

Conception - State Of Deception

Οι Νορβηγοί prog/power metallers αποτελούν μεγάλη αδυναμία μας και ικανοί για το καλύτερο, γι αυτό και οφείλουμε να είμαστε αυστηροί μαζί τους. Έτσι, το "State Of Deception", το οποίο υπήρξε η πλήρης υλοποίηση της δισκογραφικής τους επιστροφής, μάλλον λύγισε υπό το βάρος των (υπερβολικών) προσδοκιών μας, όντας ένα άλμπουμ που αγκαλιάστηκε συναισθηματικά, αλλά περισσότερο αφήνει ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Ας είναι. Και μόνο η επαναδραστηριοποίηση τους αρκεί για την ώρα, επιτρέποντας τους να μας «χρωστάνε» ένα μεγάλο comeback δίσκο για το άμεσο μέλλον. (Σ.Κ)

Green Carnation - Leaves Of Yesteryear

Οι Green Carnation είναι από τις αγαπημένες μας μπάντες των '00s και η αλήθεια είναι ότι αυτή η επιστροφή άργησε πολύ. Το "Leaves Of Yesteryear" δεν μπορεί να κριθεί πολύ αυστηρά γιατί, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι ακριβώς μια νέα δουλειά αλλά ένα μεγάλο EP που φέρνει ξανά την μπάντα στη δράση. Και χωρίς να είναι κακό ή μέτριο, δημιουργεί την άβολη διαπίστωση ότι μάλλον εμείς εξελιχθήκαμε σαν ακροατές πολύ περισσότερο απ' ότι εκείνοι σαν μπάντα. Το συναίσθημα υπάρχει εκεί - σε στιγμές - αλλά λείπει η δυναμική του αποτελέσματος και η οποιαδήποτε έκπληξη. Μάλλον θα χρειαστεί να περιμένουμε μια πραγματικά καινούρια δουλειά για να αποκτήσουμε ολοκληρωμένη εικόνα. Ως τότε, δεν είμαστε σίγουροι ότι οι Green Carnation είναι απαραίτητοι στο prog του σήμερα. (Α.Κ)

Ayreon - Transitus

Ο γλυκύτατος Arien, πιστός στην τρέλα του και πάντα στον κόσμο του, δεν μπορεί να βγάλει πραγματικά κακό δίσκο. Στο "Transitus" έχοντας και πάλι μεγαλεπήβολα σχέδια, παρουσιάζει ένα ομολογουμένως απαιτητικό άκουσμα. Ίσως τόσο απαιτητικό που καμιά φορά χάνεται η προσοχή. Μπορεί να μας φταίει η εποχή του streaming και της μειωμένης προσοχής, πάντως παρότι καλό άλμπουμ, δεν διεκδίκησε τον ανάλογο χρόνο στο ηχοσύστημά μας. (Ν.Κ)

The Pineapple Thief - Versions Of The Truth

Όταν ο πήχης έχει τεθεί όσο πιο ψηλά γίνεται, τότε κάθε επόμενη προσπάθεια κρίνεται με διπλή αυστηρότητα. Το "Versions Of The Truth" δε μπορείς να πεις πως είναι μια κακή προσπάθεια, το κάθε άλλο. Είναι όμως ένα άλμπουμ που θα το ακούσεις, ενδεχομένως θα το ευχαριστηθείς αρκετά, αλλά και θα το ξεχάσεις πολύ γρήγορα. Σαν ένα φαγητό που όλα τα υλικά είναι πρώτης ποιότητας, αλλά το τελικό αποτέλεσμα συμπαθητικό αλλά λίγο αδιάφορο. Ίσως το ότι η προσέγγιση αυτή τη φορά είναι λίγο πιο απογυμνωμένη, να αφήνει κι αυτή την αίσθηση αδιαφορίας. Αλλά οι Pineapple Thief μας έχουν μάθει καλύτερα, κι έτσι περιμένουμε κι εμείς τα καλύτερα από αυτούς. (Ν.Κ)

Elder - Omens

Με μουσικές συγκινήσεις που συναγωνίζονται την απόλαυση μιας κούπας τσαγιού και ένα υπερβολικό hype που δεν επέτρεψε σε πολλούς να αξιολογήσουν πραγματικά το ποιόν του, το "Omens" δεν υπήρξε απλώς ένας κακός οιωνός για τη φετινή έμπνευση των Elder, αλλά και ένα φλύαρο, γερασμένο άκουσμα που δεν θα δικαιολογούνταν να κυκλοφορήσει ούτε από κάποια μπάντα ξεχασμένων βετεράνων. Ίσως στο επόμενο καλύτερα; (Σ.Κ)