Belzebubs

Το black metal έχει διανύσει πλέον μια τεράστια πορεία στην συνείδηση του φιλομέταλλου κοινού. Η προκλητικότητα όμως του είδους με όλα τα αντικοινωνικά χαρακτηριστικά της έχει πλέον εξανθρωπιστεί και «ρομαντικοποιηθεί». Το black metal (ή η αισθητική του περισσότερο) αποτελεί πόλο έλξης ως ακόμα ένα παρακλάδι του mainstream, το οποίο και καλά ακόμα αντιστέκεται στο συρμό και την μόδα, ενώ αυτή την στιγμή είναι η μόδα.

Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος. Το αίσθημα ότι αυτή η κατάσταση εκλαμβάνεται ως προδοσία ή κανονικότητα που δημιουργεί πόλωση είναι ό,τι πιο black metal μπορούσε να συμβεί.

Έχοντας αυτά υπόψη, ας δούμε για τον δίσκο των Belzebubs. Το άλμπουμ είναι βασισμένο στους χαρακτήρες του comic "Belzebubs" του JP Ahonen ,το οποίο όσοι ΔΕΝ έχουν διαβάσει την ελληνική μετάφραση γνωρίζουν ότι είναι πολύ αστείο. Φυσικά οι Belzebubs δεν είναι το πρώτο καρτούν που έγινε εικονικό συγκρότημα, το οποίο κυκλοφορεί ένα κανονικό δίσκο. Στο metal ήδη τους έχουν προλάβει οι τιτάνιοι Dethklok, ενώ ήδη από τον προηγούμενο αιώνα ο Damon Albarn των Blur, πρωτοστατεί με τους Gorillaz στο μη-metal mainstream, ενώ η φάση αυτή πάει πολύ πίσω στα 60s με την Josie and The Pussycats.

Αν κρίνω βέβαια τον δίσκο των Belzebubs με αυστηρά μουσικά κριτήρια, θα έλεγα ότι ψιλό-κινείται στα όρια αυτού που λέγαμε στα '90s "majestic black metal", αλλά επειδή κατέληξε να είναι βρισιά αυτός ο όρος, το ντεμπούτο των comic strip χαρακτήρων από την Φιλανδία είναι απλά ένα συμβατικό μελωδικό blackened death metal.

Θα έδινα άραγε την ίδια σημασία σε αυτό το άλμπουμ εάν δεν μου το είχαν σερβίρει έτσι μέσα σε αυτό το χαριτωμένο πιάτο με corpsepaint; Μάλλον όχι, αλλά πλέον είναι αδύνατον να απομονώσεις την περιρρέουσα μυθοπλασία του strip ή την ποιότητα των animation.

Είναι ένα τρελό κόλπο του μάρκετινγκ που πέτυχε ή απλά τα παιδιά πίσω από τους Belzebubs έκαναν ένα βήμα και λίγο προσπάθεια παραπάνω; Μας τράβηξαν την προσοχή, απλά όχι μόνο με την μουσική. Είναι καλύτερο και πιο ασφαλές υποθέτω από το να βάζουν φωτιές σε κτίρια.

Ίσως να μην είναι η μεγαλύτερη μπάντα του κόσμου όπως οι Dethklok, αλλά το "Pantheon Of The Nightside Gods" είναι πολύ πάνω από το μέσο όρο. Αν και βασίζεται με λίγη νοσταλγία σε όλα τα κλισέ του είδους, τα χειρίζεται δεξιοτεχνικά και αποτελεί συγκριτικά ένα προϊόν που αξίζει την προσοχή μας και τα λεφτά μας περισσότερο από τις τελευταίες διεκπεραιωτικές προσπάθειες των επαγγελματιών της πρώτης εθνικής, όπως των Dimmu Borgir, των Amon Amarth ή των Rotting Christ.

Χωρίς να δίνει την αίσθηση ότι αποτελεί συμπίλημα επιρροών το "Pantheon Of The Nightside Gods" ενίοτε είναι αρχετυπικό συμφωνικό black metal (βλ. Cathedrals of Mourning και προσοχή στο κιθαριστικό σόλο από ατόφιο ατσάλι), ενώ άλλες φορές είναι ξεκάθαρα μελωδικό blackened death που χρωστά πολλά στους Dissection (βλ. The Faustian Alchemist).

Βέβαια υπάρχουν και πιο ακουστικά σημεία και καθαρά φωνητικά -έτσι για την ποικιλία- που αγγίζουν ξεκάθαρα το progressive rock, όπως στο "The Crowned Daughters" (προσέξτε το επικό μπάσο), το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε δίσκο των Ayreon ή του Devin Townsend. Φυσικά, οι Belzebubs άμεσα σπεύδουν τα αντισταθμίσουν την ύπαρξη ακουστικής κιθάρας με το "Dark Mother", το οποίο ξεκινά με ένα αλύπητο blast beat.

Προφανώς δεν φέρνει μουσικά κάτι νέο στο τραπέζι, αλλά η νοσταλγική προσέγγιση τύπου Stranger Things με Lords Of Chaos αισθητική μπορεί να είναι και κάτι που -προς το παρόν- μπορείς να χαρακτηρίσεις ακόμα και ως αντιδραστικό και ριζοσπαστικό. Κάτι σαν το black metal δηλαδή.