In Flames

Άλμπουμ νούμερο 13 για τους Σουηδούς βετεράνους του μελωδικού metal και πάλαι ποτέ κορυφαίους του σουηδικού death metal. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια οι προσπάθειες τους δεν είχαν κάτι να μου πουν, με αποτέλεσμα να έχω πλέον καταλήξει στο συμπέρασμα πως ότι η μουσική τους πλέον δεν με αγγίζει. Βαρύγδουπη δήλωση, αν σκεφτεί κανείς ότι από το "Lunar Strain" μέχρι και πριν το "Sounds Of A Playground Fading" ή αλλιώς από το 1994 μέχρι το 2011, δεν υπήρχε σύνθεση που να μη λάτρεψα.

Οπότε, με το "I, The Mask" ήμουν εξαρχής ιδιαίτερα επιφυλακτικός. Ωστόσο, μην έχοντας πλέον κάτι να χάσω - αφού η απογοήτευση είχε έρθει αρκετά νωρίτερα - η ακρόαση του θα ήταν μερικές ώρες χαμένες ακόμα, στη χειρότερη. Οφείλω να ομολογήσω, ότι παραδόξως τα πρώτα δείγματα "I, The Mask", "I Am Above" και "(This Is Our) House" δεν ήταν αυτό που περίμενα. Με την καλή έννοια.

Η έναρξη του δίσκου με το αρκετά βαρύ "Voices" και τα γρυλιστά φωνητικά του Friden με άφησαν πραγματικά έκπληκτο, ταξιδεύοντάς με πίσω στο 2008. Η συνέχεια με το γρήγορο - και φαινομενικά βγαλμένο από το "Come Clarity" - ομώνυμο ήταν σαφώς καλό σημάδι. Οι ταχύτητες δεν πέφτουν ούτε στο "Call My Name", που δεν είναι από τα κορυφαία του δίσκου, όπως το "I Am Above", που ακολουθεί, το οποίο βγάζει όση ενέργεια δεν είχε όλο το "Battles". 

Ακουστικό intro στη συνέχεια και ένα πιο μελωδικό κομμάτι που έχει στοιχεία από το ομώνυμο του "Come Clarity" και το "The Chosen Pessimist". Το "Follow Me" αφήνει τον Friden να βγάλει την πιο εκφραστική του πλευρά με τα καθαρά φωνητικά του σε ένα από τα πιο κολλητικά ρεφρέν του δίσκου. Εδώ κάνουν την εμφάνισή τους και μερικά στοιχεία από τους Passenger, το project του Friden με τον Engelin. Ο πρώτος προβληματισμός έρχεται με το περιβαλλοντικά ανήσυχο "(This Is Our) House" και τα κακόγουστα χορωδιακά φωνητικά. Ωστόσο, στην πρώτη ηχογράφηση του νέου drummer Tanner Wayne στη θέση του Rickard, και παρ’ όλη την υπερβολική ευθυμία του κομματιού, θα βρεις όμορφα lead και ρεφρέν. Δίνει, όμως, πάσα σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το οποίο αγγίζει ευαίσθητες χορδές με τους στίχους του να αναφέρονται σε παλιότερες στιγμές (κομμάτια και δίσκους) της μπάντας. Δεν θα ήταν όμως παρά μια αποτυχημένη απόπειρα να κερδίσουν οπαδούς της παλιάς φουρνιάς, αν δεν ήταν μια εμπνευσμένη σύνθεση με πολύ συναισθηματικά φορτισμένη απόδοση από τον Friden.

Στο "In This Life" έχουμε μια ακόμα μελωδική στιγμή του "I, The Mask", με το ρεφρέν, ωστόσο, να υστερεί. Περνάμε εν συνεχεία στο καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκου, το οποίο, χωρίς υπερβολές, έρχεται από τα '00s. Το "Burn" έχει επιθετικότητα, μελωδία, εξαιρετικό ρεφρέν, όλα αυτά για τα οποία αγαπήσαμε τους In Flames. Επιρροές από ανατολίτικες μελωδίες έχει το "Deep Inside" που ακολουθεί, μια πτυχή των Σουηδών που δεν είχαμε δει στο παρελθόν, και η οποία εμπεριέχει αρκετό ενδιαφέρον. Εισαγωγή με πιάνο και Friden στο "All The Pain" λίγο πριν κλείσει ο δίσκος, σε ένα κομμάτι που εξελίσσεται σαφώς σε κάτι καλύτερο από μια μελό μπαλάντα που προμηνύει η αρχή του. Για τέλος, οι Σουηδοί μας φύλαξαν το "Stay With Me". Ένα up-tempo κομμάτι, αρχικά ακουστικό, που σταδιακά δυναμώνει, αλλά δεν είναι αυτό που θα μας έκανε να πούμε ότι «κράτησαν το καλό για το τέλος».

Με άλλα λόγια, οι In Flames κατάφεραν στο 13ο τους δίσκο να κερδίσουν τουλάχιστον έναν παλιό οπαδό τους. Δεν γύρισαν σε παλιό στυλ, αλλά φαίνεται ότι αυτή τη φορά υπήρχε έμπνευση σε ό,τι έκαναν. Προσωπικά, εκτιμώ ότι το "I, The Mask" μπορεί να γίνει ο άξιος διάδοχος του "A Sense Of Purpose". Σε αυτό συνέβαλαν τόσο ο Gelotte με τις συνθέσεις του, όσο και ο Friden, ο οποίος ομολόγησε πως έκανε και φωνητικά μαθήματα πριν από το δίσκο - και αυτό φαίνεται. Πραγματικά ελπίζω να μην ήταν μια αναλαμπή στην κατηφόρα που φαινόταν ότι είχε πάρει η δισκογραφία τους και η πορεία τους από δω και στο εξής να είναι ανοδική.