Ανασκόπηση 2022: Progressive Rock/Metal

R.I.P Vangelis

Ο περασμένος Μάιος μας επιφύλασσε μια ιδιαίτερη πίκρα, με τον θάνατο του δικού μας Βαγγέλη Παπαθανασίου, του παγκοσμίου Vangelis. Η αποτίμηση του τεράστιου έργου του είναι σχεδόν αδύνατη σε αυτή την φάση - ακόμα κι αν το προσπαθήσαμε - και πιθανόν να χρειαστούν ακόμα μερικές δεκαετίες για να αντιληφθούμε σε πλήρες μέγεθος το τί ακριβώς δημιούργησε αυτός ο τεράστιος συνθέτης. Για το δικό μας prog χωριό όμως, είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα έχασε τον progressive rock πατριάρχη της, τον άνθρωπο που την έβαλε στον σχετικό χάρτη περισσότερο από κάθε άλλον, τον μουσικό που έφτασε στις υψηλότερες prog κορυφές. Κι όσο κι αν δεν μπορείς να είσαι σίγουρος σχεδόν για τίποτα στην ζωή, είμαστε σίγουροι πως δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος Vangelis. Αφήνει πίσω του όμως μια τεράστια κληρονομιά κι είναι ευθύνη μας να την αξιοποιήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. (A.K)

RIP Alan White (Yes)

Έχοντας προηγουμένως συνεργαστεί με τον John Lennon και τον Georg Harrison, ο Alan White εισήλθε στους θρυλικούς Yes το 1972 και ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ έκτοτε, αποτελώντας τον drummer της μπάντας για 50 συναπτά έτη. Συμμετείχε σε σπουδαία άλμπουμ, και στο βιογραφικό του έχει να επιδείξει εντυπωσιακές συνεργασίες και δουλειές, επηρεάζοντας με το παίξιμό του πολλούς μετέπειτα μεγάλους drummer. Έφυγε από τη ζωή στα 72 του χρόνια, μετά από μια σύντομη ασθένεια, αφήνοντας ένα σημαντικό κενό στον prog κόσμο. (ΧΚ)

RIP Ian McDonald

Στα 75 του εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο ο πολυοργανίστας και εκ των ιδρυτών των King Crimson, Ian McDonald, συμμετέχοντας στο τιτανοτεράστιο "In The Court Of The Crimson King". Και σαν να μην έφτανε αυτό, εν συνεχεία υπήρξε συνιδρυτής των επίσης σπουδαίων Foreigner, συμμετέχοντας στα τρία πρώτα σπουδαία άλμπουμ τους, ενώ συνεργάστηκε και με τον Steve Hackett των Genesis. Χωρίς τον McDonald ίσως να μην υπήρχαν King Crimson και χωρίς τους King Crimson μάλλον το prog θα ήταν διαφορετικό από ότι το ξέρουμε σήμερα. (ΧΚ)

RIP Klaus Shculze (Tangerine Dream)

Ήταν μία πολύ κακή χρονιά για την ηλεκτρονική μουσική το 2022, καθώς έμελλε να χάσουμε δύο από τις πιο επιδραστικές μορφές του ήχου. Πλάι στον «δικό μας» Vangelis, χάνουμε και τον πρωτοπόρο Γερμανό μουσικό Klaus Schulze, την μουσική ιδιοφυία που, εκτός από τη σόλο καριέρα του, μας χάρισε στιγμές ανατριχίλας και με τους μέγιστους Tangerine Dream. Με έναν κατάλογο εκθαμβωτικού εύρους και μάκρους, ο Klaus Schulze αποτέλεσε κομβική μορφή στη μουσική πραγματικότητα, συμβάλλοντας τα μάλα στην krautrock, την ηλεκτρονική, και την ambient. Το αποχαιρετιστήριο δώρο του ήταν το " Deus Arrakis" που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούλιο, αφιερωμένο στην αγαπημένη του μυθολογία επιστημονικής φαντασίας, το Dune. [M.K.O.]

RIP Gary Brooker (Procol Harum)

Δεν μπορεί να γίνει λόγος για τις απαρχές της progressive rock χωρίς να γίνει ειδική μνεία στους Procol Harum. Οι Βρετανοί αποτέλεσαν σίγουρα μία από τις σημαντικότερες μπάντες των ‘60s-‘70s, και ο Gary Brooker μία φιγούρα που διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στη γέννηση του είδους. Στα 76 του χρόνια, ο Brooker, συνθέτης, πιανίστας, τραγουδιστής, και μοναδικό σταθερό μέλος των Procol Harum, θα πεθάνει από καρκίνο, κλείνοντας οριστικά ένα μουσικό κεφάλαιο που έγραφε νέες σελίδες για πάνω από μισό αιώνα. Aποχαιρετούμε τον μουσικό αυτόν, λοιπόν, και ελπίζουμε εκεί που ταξίδεψε να έμαθε αν όντως η ζωή είναι σαν μια φασολιά. [Μ.Κ.Ο.]

Check Also: Welcome back The Mars Volta

Το 2013, μετά από έναν «αδελφικό καυγά», οι Mars Volta διαλύονται. Το τσεκούρι του πολέμου μεταξύ Cedric Bixler-Zavala και Omar Rodríguez-López βέβαια θάφτηκε σύντομα, όμως προτεραιότητα πήραν οι At The Drive In, αφήνοντας τους The Mars Volta στον πάγο επ’ αόριστον. Η συζήτηση άρχισε και πάλι να πυροδοτείται το 2019, όμως καραδοκούσε ο ίδιος φόβος που επικρατεί όπου ακούς πολλές επανασυνδέσεις: ο φόβος της νεκρανάστασης. Απλά, λιτά, κι απέριττα, όμως, το θαυμάσιο "Blacklight Shine", με το αψεγάδιαστο video clip του, προσγειώθηκε για να κλείσει στόματα. Οι The Mars Volta απάντησαν στις απορίες για το «πώς στο καλό θα ακούγεται αυτή τη φορά», εκπαραθύρωσαν λέξεις όπως συνέπεια, κληρονομιά, και επανάληψη, και επανήλθαν στις ζωές μας για να ξαναγράψουν ιστορία. [Μ.Κ.Ο.]

1. Jethro Tull - The Zealot Gene

Ο θρύλος Ian Anderson επανέφερε το όνομα των Jethro Tull στην δισκογραφική επιφάνεια, με ένα άλμπουμ που ξεχειλίζει νοσταλγία. Τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά το μαγικό φλάουτο και οι λοιπές μουσικές εμπνεύσεις του βετεράνου μουσικού ακόμη μπορούν και προσφέρουν συγκρατημένες ανατριχίλες, σε ένα δίσκο - σύνοψη μιας σπουδαίας καριέρας, αλλά απολύτως στοχευμένο και τίμιο στα όσα έχει να προσφέρει και στο σήμερα. Σε επίπεδο ζωντανών εμφανίσεων, δε, η μπάντα κατάφερε άλλη μια φορά να μας καθηλώσει, επιβεβαιώνοντας τη θέση της ανάμεσα στα κλασικά acts που οφείλει κανείς να έχει δει έστω και μια φορά στη ζωή του. (ΣΚ)

2. King's X - Three Sides Of One

Είχαμε την πολύ λογική εντύπωση ότι το "XV", που ανήκει πια στο μακρινό παρελθόν, θα ήταν η τελευταία δουλειά των King’s X. Το σπουδαίο τρίο των Pinnick, Gaskill και Tabor αποφάσισε να βρεθεί για μια ακόμα φορά μαζί και να δημιουργήσει, προσφέροντάς μας έναν rock δίσκο άμεσο και ευθύ μεν, επηρεασμένο και πασπαλισμένο από όλες τις επιρροές που μας έχουν δείξει και στο παρελθόν, δε. Το κλίμα που βγαίνει είναι αυτό μια αρμονικής συνεργασίας και συνύπαρξης μιας παρέας. Αν τελικά το "Three Sides Of One" είναι το τελευταίο δισκογραφικό βήμα μιας αξιολογότατης καριέρας, είναι απολύτως αντάξιό της. (ΠΚ)

3. Magma - Kãrtëhl

Αφού δεν κατάφεραν η πανδημία και οι αλλαγές που αυτή επέφερε να σιγήσουν τους βετεράνους Magma, τότε τίποτα δεν μπορεί. Οι Γάλλοι δισκογραφούν από το 1969 μέχρι σήμερα και έχουν δημιουργήσει ένα δικό τους υπο-είδος στο avant-garde/progressive rock, το επονομαζόμενο Zeuhl στην φανταστική τους γλώσσα, τα Kobaïan. Έπειτα, λοιπόν, από το "Zëss" του 2019 και μια ύπουλη ησυχία, η μπάντα του ηγέτη Christian Vander (τύμπανα) επέστρεψε φέτος με έναν δίσκο που ίσως είναι ο πιο φωτεινός και αισιόδοξος της καριέρας της, μιας καριέρας με πολλά εξωφρενικά disturbing τερτίπια, τα οποία δεν θα συναντήσουμε εδώ. Αντίθετα, εδώ θα θυμηθούμε εξωγήινες μπασογραμμές, soul γυναικεία χορωδιακά, μυστήριες φόρμες και απουσία ρεφραίν. Πρόκειται για ένα ιστορικό συγκρότημα που συνεχίζει τη ιδιότροπη πορεία του, που κανείς δεν γνωρίζει πού θα φτάσει - ούτε καν πώς έφτασε εδώ. (ΜΠ)

4. Queensryche - Digital Noise Alliance

Συνεχίζοντας την ανοδική τους πορεία από τη στιγμή που βρέθηκε ο Todd La Torre πίσω από το μικρόφωνο τους, οι Queensryche έδειξαν ότι μπορούν να συνεχίσουν στα ίδια δημιουργικά ύψη που τους είχε φτάσει το "The Verdict". Το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους υπήρξε grower, έφερε ψήγματα από το ένδοξο παρελθόν του "Rage For Order" και φανέρωσε πως, παρά τις εκτεταμένες αλλαγές μελών, ο τωρινός πυρήνας της μπάντας έχει βρει τον τρόπο να διατηρεί το ενδιαφέρον μας, έστω και με διαφορετικό τρόπο απ’ότι το μυθικό κουιντέτο των '80s. (ΣΚ)

5. Tears For Fears - The Tipping Point

Ίσως κάποιο αναρωτηθούν τι δουλειά έχουν στην ανασκόπηση για τα progressive rock/metal δρώμενα του 2022, οι Tears For Fears. Δεκτόν το ότι δεν ανήκουν απαραίτητα στα rock λημέρια, αλλά με λίγη προσοχή στις λεπτομέρειες θα δείτε ότι η μουσική τους προσέγγιση κινείται εντός του prog κύκλου. Το δίπολο των Roland Orzabal και Curt Smith επέστρεψε δισκογραφικά μετά από δεκαοκτώ χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα από πολλά περισσότερα, και το "The Tipping Point" δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης ως προς την έμπνευση ή την ποιότητα του. Τα τραγούδια πείθουν από μόνα τους, αλλά για τους πιο δύσπιστους που θα ήθελαν κάτι πιο χειροπιαστό για να τους αποδεχθούν σε αυτό εδώ το αφιέρωμα, ας ψάξουν την atmos έκδοση του άλμπουμ, που πέρασε από τα χεράκια του Steven Wilson. Κι ας ρωτήσουν κι αυτόν αν θεωρεί προοδευτικούς τους Tears For Fears. (ΧΚ)

Τα must

1. Marillion - An Hour Before It's Dark

Η μαγική βρετανική πεντάδα εξακολουθεί να τραβά το δικό της, μοναδικό δρόμο και φέτος μεγαλούργησε για μια ακόμα φορά. Βαδίζοντας στα χνάρια των προκατόχων "F.E.A.R." και "The Sounds That Can’t Be Made", οι Marillion μας προσφέρουν ένα ακόμα κομψοτέχνημα. Ο, ακόμα «καινούργιος» για ορισμένους, Hogarth, «κέντησε» στους στίχους, έχοντας εμφανώς ως σημείο αναφοράς του την πανδημία. Οι Rothery, Trewawas, Kelly και Mosley τους έντυσαν με αξιομνημόνευτη δεξιοτεχνία και το αποτέλεσμα είναι μια δουλειά που σε καλεί να καταδυθείς μέσα της και να την απολαύσεις χωρίς όρια. Οι Marillion απέδειξαν ότι δικαίως εξακολουθούν να έχουν την αμέριστη εμπιστοσύνη μας. (ΠΚ)

2. Porcupine Tree - Closure / Continuation

Το καλάθι που κρατούσαμε μετά την περσινή ανακοίνωση της επανασύνδεσης και της κυκλοφορίας νέου υλικού από τους πολυαγαπημένους μας, δεν ήταν και τεραστίου μεγέθους. Παρ’ όλα αυτά, οι Porcupine Tree κατάφεραν να το γεμίσουν και να μας αφήσουν και υποσχέσεις. Αυτό που πέτυχε το "Closure/Continuation" είναι να παντρέψει επιτυχημένα το ύφος στο οποίο είχε κινηθεί ο Wilson στους προσωπικούς του δίσκους με τον ήχο της τελευταίας περιόδου του συγκροτήματος. Ακούγοντάς το ο ακροατής μπορεί να το συνδέσει και με τη solo καριέρα του ηγέτη τους, αλλά και με την ίδια τη μπάντα. Δεν το περιμέναμε και αλαλάζοντες, αλλά πλέον περιμένουμε έτσι την επόμενη δουλειά. (ΠΚ)

3. Oak - The Quiet Rebellion Of Compromise

Το μήνυμα είχε σταλεί από το θαυμάσιο "False Memory Archive" του 2018, ότι οι Oak είναι κάτι παραπάνω από μια καλή prog rock μπάντα. Το φετινό τρίτο τους πόνημα ικανοποιεί τις μεγάλες προσδοκίες με υλικό υψηλού επιπέδου, υλικό που είναι εσωστρεφές αλλά και ευθύ, προσιτό αλλά και με μεγάλο συναισθηματικό βάθος. Αν κάτι διαφοροποιεί τους Oak απο τον σωρό είναι το εύρος των ηχητικών τους αναφορών, με επιρροές που ξεκινάνε από το prog και την pop αλλά φτάνουν μέχρι την ηλεκτρονική και κλασική μουσική, με απώτερο στόχο βέβαια τα υπέροχα τραγούδια. Στόχος που επιτυγχάνεται! (Α.Κ)

4. Motorpsycho - Ancient Astronauts

Σταθεροί στο σχεδόν ετήσιο ραντεβού τους με τη δισκογραφία, οι Motorpsycho συνέχισαν το φανταστικό τους δημιουργικό σερί, με έναν δίσκο που σίγουρα μας απασχόλησε για όλους τους σωστούς λόγους. Η ιστορία της σύνθεσής του είναι πιο σύνθετη από άλλο ένα LP, καθώς αποτελεί παιδί μίας συνεργασίας με τη χορευτική ομάδα του Homan Sharifi and Impure Dance Company. Αστείρευτοι έμπνευσης όπως πάντοτε, κοιτάζουν στο παρελθόν στοχεύοντας στο μέλλον, όντας ένα από τα ελάχιστα σχήματα που δικαιολογεί στο έπακρο τη συνεχιζόμενη και τόσο κοντινή χρονικά παραγωγή και κυκλοφορία νέας μουσικής. (ΣΚ)

5. Birth - Born

Κάποιοι θα το πουν retro-prog, άλλοι θα το θεωρήσουν ως το σωστό prog, το "ορθόδοξο", η ουσία είναι όμως πως οι Birth γέννησαν ένα άλμπουμ μεστό, που το να αναφερθεί ότι θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει εντός των μαγικών - για τον ήχο - '70s, θα αποτελούσε το μέγιστο κομπλιμέντο για το ποιόν του. Η σκηνή του Canterbury αναβιώνει μέσω της μουσικής αυτών των νεαρών Αμερικάνων, οι οποίοι έχω την εντύπωση πως δεν έχουν την απόλυτη επίγνωση των όσων κατάφεραν να δημιουργήσουν, γεγονός που κάνει το "Born" ένα μοναδικό στη σύλληψη του άκουσμα. Οι νοσταλγοί εκείνης της εποχής, οι πιστοί ρέκτες του ιδιώματος και όσοι θεωρούν μια από τις αγαπημένες τους μόνιμες στήλες του site το ProgSession, εδώ βρίσκουν δεδομένα ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς. (ΣΚ)

Τα worth checking

1. Maraton - Unseen Color

To prog που θέλουμε να ακούγεται σήμερα. Επενδύοντας στις μελωδίες, με τις pop καταβολές να βγαίνουν ακομπλεξάριστα μπροστά, το "Unseen Color" φανερώνει μια μπάντα που δε φοβάται να εξερευνήσει νέους δρόμους. Κυρίως όμως, που μέσα από την εξερεύνηση καταφέρνει να δημιουργήσει ένα αποτέλεσμα μοναδικά ενδιαφέρον και συνάμα πιασάρικο. Ποιός είπε ότι το prog μπορεί να ακούγεται μόνο όπως στα 70’s; (NK)

2. Hallas - Isle Of Wisdom

Οι Σουηδοί με το φετινό "Isle Of Wisdom" απεκδύονται των περισσότερων από τις μη rock επιρροές τους και βουτάνε ακόμα περισσότερο στη μαγική hard rock κολυμπήθρα των σπουδαίων '70s. Τα πλήκτρα παραμένουν όσο πομπώδη πρέπει, οι κιθάρες πρωταγωνιστούν προσφέροντας μελωδίες και φτύνοντας solos και όλα δένουν με τη χαρακτηριστική φωνή του Tommy Alexandersson δίνοντας ως αποτέλεσμα την καλύτερη δουλειά της μέχρι τώρα καριέρας των Hallas. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό και απολαυστικό retro rock δίσκο, τον οποίο μέχρι να τον ακούσουμε, απλώς δεν ξέραμε ότι τον χρειαζόμασταν. (ΠΚ)

3. Pattern-Seeking Animals - Only Passing Through

Τρίτος θαυμάσιος δίσκος μέσα σε τρία μόνο χρονάκια για τους Pattern-Seeking Animals, γεγονός που από μόνο του αφήνει το βασικό μοτίβο (see what we did there?) να διαγραφεί καθαρά: αυτό είναι ένα σχήμα απόλυτα αξιόπιστο που, πιθανόν να μην παραδώσει ποτέ κάποιο αδιάσειστο αριστούργημα, αλλά μάλλον δεν είναι ικανό και για κάτι μέτριο. Το prog rock τους είναι πλουραλιστικό, εικονοπλαστικό, δεξιοτεχνικό και κλασικό, χωρίς να ολισθαίνει σε ρετρολαγνείες. Διατηρεί την ευθύτητα και την ποιότητα σε όλο του το πλάτος, επιδεικνύοντας αισθητική και ταλέντο. Αδιάφορο το αν ποτέ θα κάνουν κάποιο breakthrough, ας συνεχίσουν "απλώς" να γράφουν τόσο όμορφες μουσικές. (Α.Κ)

4. Arena - The Theory Of Molecular Inheritance

Η μεταγραφή του Damian Wilson υπήρξε τόσο κομβικής σημασίας για τους βετεράνους Βρετανούς proggers, που πραγματικά καταφέρνει να τους επαναφέρει στα υψηλότερα επίπεδα δημιουργίας τους εδώ και καιρό. Σταθεροί όπως πάντοτε, με ένα ενδιαφέρον concept που καταπιάνεται με θέματα γύρω από τη μοριακή επιστήμη και τη βιοηθική, οι Arena συνεχίζουν να προσφέρουν υψηλής αισθητικής και ποιότητας βρετανικό progressive rock, έχοντας ξανά στις τάξεις τους έναν ερμηνευτή που μπορεί να τραβήξει από μόνος του πολλά βλέμματα προς το μέρος τους. (ΣΚ)

5. D'Virgillio, Morse, Jennings - Troika

Τρεις σημαντικότατοι εκπρόσωποι του prog χώρου, ο Neal Morse (χωρίς συστάσεις), ο Nick D’Virgillio (ex-Spock’s Beard, Big Big Train) κι ο Ross Jennings (Haken) ενώνουν τις υπέροχες φωνές τους και την αγάπη τους για μουσικές βασισμένες στις φωνητικές αρμονίες όπως αυτές των Crosby, Stills & Nash και κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που παρόλο που φαινομενικά είναι αρκετά μακριά από τον prog χώρο, είναι γεμάτο με ποιοτικά στοιχεία που το ξαναφέρνουν κοντά σε αυτό. Κυρίως είναι γεμάτο με υπέροχα τραγούδια, που αν είστε φίλοι των φωνητικών αρμονιών θα σας συνεπάρουν δίχως αμφιβολία. (ΧΚ)

Τα worth mentioning

1. Crippled Black Phoenix - Banefyre

Μπορεί οι εποχές των αριστουργημάτων που κυκλοφόρησαν στα τέλη '00s με αρχές '10s να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για τους Crippled Black Phoenix, ωστόσο η μπάντα του Justin Greaves έχει πια καταφέρει να παγιώσει τη θέση της στην progressive rock σκηνή και να σταθεροποιηθεί σε συγκεκριμένα στάνταρ ποιότητας και ύφους. Με έμφαση σε μια post-apocalyptic μελαγχολία, συνδυασμένη με έντονη διάθεση για κοινωνικοπολιτική κριτική ως αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς τους, οι Crippled Black Phoenix φιλοτεχνούν μία εικόνα της εποχής τους, ώστε κανείς να μην μπορεί να πει πως δεν ήξερε... (ΜΠ)

2. Big Big Train - Welcome To The Planet

Φέροντας το βάρος ενός άλμπουμ που κυκλοφόρησε μετά τον απρόσμενο θάνατο του τραγουδιστή του συγκροτήματος, του David Longdon, το "Welcome To The Planet" είναι ένα ακόμα τυπικά καλό άλμπουμ των Big Big Train, που σε στιγμές - και κυρίως λόγω του D’Virgillio - καταφέρνει να εντυπωσιάσει, όχι όμως και στο σύνολό του. Οι (φανατικοί) οπαδοί του σχήματος το αγάπησαν κι αυτό το άλμπουμ, αλλά για τους υπόλοιπους - πέραν της ειδικής συνθήκης που το συνοδεύει - είναι ένα άλμπουμ που επιβεβαιώνει την θέση τους στο χώρο, χωρίς να εντυπωσιάζει. (ΧΚ)

3. Jonas Lindberg & The Other Side - Miles From Nowhere

Ο Σουηδός Jonas Lindberg και η μπάντα του αποτέλεσε μια από τις ελάχιστες νέες προσθήκες που έκανε στο roster της η κραταιά δύναμη στον χώρο του prog, η Inside Out. Με επιρροές από Spock’s Beard και έχοντας ήδη συνεργασία με μέλη των The Flower Kings, ο Jonas παίζει σε μια δύσκολη prog πίστα, αλλά εν τέλει τα καταφέρνει αξιοπρεπέστατα και αφήνει υποσχέσεις ότι έχει τα φόντα να προσφέρει ωραίες συνθέσεις σε μια ηχητική κατεύθυνση που η πλειονότητα όσων προσπαθούν δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει. Το "Miles Of Nowhere" όμως αξίζει να έχει μια ευκαιρία. (ΧΚ)

4. Von Hertzen Brothers - Red Alert In The Blue Forest

Τα αγαπητά αδέρφια από την Φινλανδία επέστρεψαν με την όγδοη δισκογραφική δουλειά τους να είναι η πιο μακροσκελής και η πιο πολυσυλλεκτική της ως τώρα καριέρας τους. Και για ακόμα φορά τα κατάφεραν εξαιρετικά, παρουσιάζοντας ένα άλμπουμ γεμάτο με διαφορετικές ηχητικές εκφάνσεις, με πολλές φωνητικές αρμονίες και με μερικά πραγματικά καλά τραγούδια όπως το τόσο φορτισμένο "All Of A Sudden You’re Gone" ή το 10λεπτο "Peace Patrol". Με το "Red Alert In The Blue Forest" επιβεβαίωσαν τη θέση τους ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, ιδιαίτερες και αξιόπιστες μπάντες στον prog χώρο. (ΧΚ)

5. The Flower Kings - By Royal Decree

Ο Roine Stolt στέκεται δικαίως ανάμεσα στους σημαντικούς δημιουργούς του ευρύτερου prog χώρου, έχοντας στις πλάτες του μια καριέρα που κρατάει δεκαετίες και έχει προσφέρει πραγματικά διαμάντια του είδους προς ικανοποίηση μας. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, το μοτίβο δημιουργίας της πιο προσωπικής από τις μπάντες που δραστηριοποιείται, των Flower Kings, έχει τελματώσει σε ένα επίπεδο "ναι μεν, αλλά", προσφέροντας ποιοτικούς δίσκους, που δεν μπορούν όμως να ξεχωρίσουν εντός της πελώριας δισκογραφίας τους - αλλά και ούτε στην εκάστοτε χρονιά που κυκλοφορούν. Τα ίδια, πάνω - κάτω, ισχύουν και για το "By Royal Decree", ένα άλμπουμ που ακούγεται ευχάριστα από τους οπαδούς του είδους, αλλά δεν ξεχωρίζει και δεν διεκδικεί κάτι παραπάνω από τη συμπάθεια μας. (ΣΚ)

Check Also: Ο James LaBrie διάλεξε τον δρόμο της διαφοροποίησης και το αποτέλεσμα του "Beautiful Shade Of Grey" κρίνεται ικανοποιητικό, ενώ οι Parius με το "The Signal Heard Throughout Space" κατάφεραν να δημιουργήσουν μια φασαρία γύρω από το όνομά τους, αλλά χρειάζονται ακόμα κάτι παραπάνω για να σταθούν σε πιο μεγάλα σαλόνια. (ΧΚ)

Τα must

1. Disillusion - Ayam

Το να συνδυάσεις την τεχνική με το συναίσθημα, είναι πολλές φορές μια μεγάλη πρόκληση στο χώρο του prog. Οι Disillusion στην τελευταία τους δουλειά, το καταφέρνουν με μαεστρία. Σαν ένα περίτεχνο κέντημα, όπου οι κλωστές μπλέκονται για να δημιουργήσουν κάτι μεγαλύτερο, έτσι και κάθε νότα του "Ayam" συνηγορεί σε ένα φορτωμένο αλλά γοητευτικό σύνολο. Βαρύ όταν πρέπει, ατμοσφαιρικό όταν απαιτείται, είναι ένα άλμπουμ που σε απορροφά στο γλυκόπικρο σκοτάδι του. (NK)

2. Devin Townsend - Lightwork

Οι ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες της μουσικής που γράφει ο Devin γίνονται όλο και πιο φανερές με το πέρασμα του χρόνου. Μετά από ένα άλμπουμ-highlight καριέρας, ο Devin αλλάζει ξανά τους όρους του παιχνιδιού, αφήνοντας πίσω τον μαξιμαλισμό του "Empath" για μια σχεδόν pop/rock ευθύτητα. Παραδόξως όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η ψυχή βρίσκει από ξεκούραση έως και ανάταση, κυρίως διότι το "Lightwork" αποτελείται μόνο από τραγουδάρες που αφήνουν το συναίσθημα να ρέει γυμνό. Μουσική κρυστάλλινη, ειλικρινής, χωρίς υπερβολές, τελικά πανέμορφη! (Α.Κ)

3. Evergrey - A Heartless Portrait (The Orphean Treatment)

Η Napalm έχει αρχίσει και μοιάζει με "νεκροταφείο" σχημάτων, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την έμπνευση τους, καθώς τα δείγματα προς επιβεβαίωση αυτού του ισχυρισμού ολοένα και πληθαίνουν. Μια τέτοια περίπτωση φαντάζουν και οι Evergrey του "A Heartless Portrait", καθώς οι Σουηδοί δεν βγαίνουν από την συνθετική comfort zone τους, προσφέροντας ένα δίσκο που θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει ανά πάσα στιγμή εντός των τελευταίων 10 χρόνων πορείας τους. Αυτό, βέβαια, δεν είναι απαραίτητα επιλήψιμο, αφού όλα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της μουσικής τους δηλώνουν παρόντα κι εδώ σε περίσσεια, σε ένα υλικό συγκροτημένο και συμπαγές, όπως κάθε άλμπουμ αυτού του εργατικού power/prog σχήματος. (ΣΚ)

4. Voivod - Synchro Anarchy

Το να φτιάξεις έναν διάδοχο αντάξιο του τρομερού "The Wake" ήταν εξ’ αρχής πολύ δύσκολο, όμως οι Voivod με τον φετινό τους δίσκο τα κατάφεραν εξαιρετικά καλά. Έχοντας βρει προ πολλού την ισορροπία τους με τον Chewy ισότιμο μέλος στο συγκρότημα, οι Καναδοί εξακολουθούν και στο "Synchro Anarchy" να αναπτύσσουν τις δαιδαλώδεις συνθέσεις τους με συνεχιζόμενη ποιότητα, παραμένοντας μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση τόσο ηχητικά, όσο και δημιοθργικά. Μεγάλη δουλειά μια μπάντα σαράντα ετών να έχει ακόμα και σήμερα κάτι να πει και μεγάλη δουλειά ότι διαπιστώσαμε αυτή τη δεύτερη νεότητά τους και στο σανίδι. (ΠΚ)

5. Wilderun - Epigone

Υπάρχει μεγάλο hype γύρω από το όνομα των Wilderun κι ίσως όχι αδίκως, μιας και το πιάτο που σερβίρουν είναι πλούσιο σε prog υλικά, με folk συμπλήρωμα στα πλάγια και λίγη συμφωνική σάλτσα για το κέφι. Στο "Epigone" αναμετρώνται με τις μεγάλες κορυφές της πρώτης δεκαετίας τους, και συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία που συνδυάζει την αισθητική των Opeth με το κινηματογραφικό όραμα του Devin Townsend. Ίσως τα πρώτα είκοσι λεπτά να κόβονται χωρίς κόστος, όμως το υπόλοιπο άλμπουμ αποτελεί ένα πληθωρικό έργο με ξεχωριστή ατμόσφαιρα και προσωπικότητα. Άσχετα με τον αντίκτυπο που θα αφήσει ο συγκεκριμένος δίσκος, οι Wilderun διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στα prog τεκταινόμενα της εποχής μας. [Μ.Κ.Ο.]

Τα worth checking

1. Charlie Griffiths - Tiktaalika

Ο Charlie Griffiths είναι απαραίτητο μέλος για τους Haken, και γι’ αυτό έμοιαζε θέμα χρόνου κάποια στιγμή να ψάξει τα πατήματά του σε κάτι διαφορετικό - να απελευθερωθεί από το βάρος του ονόματός τους, ας πούμε. Εξακολουθεί να παίζει καθαρόαιμο prog, φυσικά, μεγαλοπρεπές και πολύπλοκο όπως του αξίζει, όμως επιτρέπει αρκετά περισσότερη επιθετικότητα και groove. Οι συνθέσεις είναι αμεσότερες, επηρεασμένες από heavy και thrash ακούσματα, και δεν προσπαθούν να καταρρίψουν τα όρια - σαν να γίνεται συνειδητή απόπειρα να απομακρυνθούμε από τον πιο εγκεφαλικό και πολύχρωμο χαρακτήρα των Haken, ακόμη και της εποχής Vektor/Virus. Με ένα εξαιρετικό καστ πρωτοκλασάτων ονομάτων της prog σκηνής να παρελαύνουν αφήνοντας το στίγμα τους στις συνθέσεις, ο Charlie Griffiths υπογράφει ένα υποδειγματικό δίσκο του ιδιώματος, και στέκει περήφανος και αυτόφωτος. [Μ.Κ.Ο.]

2. Star One - Revel In Time

Αρκετά πιο riff - oriented από τις τελευταίες, πιο ατμοσφαιρικές κυκλοφορίες των Ayreon, και με τον αέρα του άκρατου προοδευτισμού να μην αγκυλώνεται σε στείρες μανιέρες, αλλά να βρίσκεται στην πεμπτουσία του, εκφραζόμενος μέσω ενός απελευθερωμένου songwriting που διασχίζει όλο το μήκος κύματος από το '70s prog έως και το power metal, το "Revel In Time" φαντάζει απολαυστικό. Με τις μνήμες των "Human Equation" και "Universal Migrator" να ξυπνούν, αλλά και μακριά από τα «πρέπει» του μεγάλου ονόματος των Ayreon, ο Arjen Lucassen προσέφερε ένα απελευθερωμένο και απόλυτα ψυχαγωγικό, ουσιαστικά prog δημιούργημα. (ΣΚ)

3. Michael Romeo - War Of The Worlds pt.2

Μένοντας μακριά από τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με τους Symphony X, ο mastermind τους κατάφερε να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ που δικαιολογεί στο απόλυτο τη solo φύση του, αλλά και την εν γένει ύπαρξη του. Χρησιμοποιώντας γνωστές μανιέρες που έχουν πολυφορεθεί στους Symphony X, αλλά με έναν ανανεωτικό αέρα που μονάχα ευεργετικά λειτουργεί, το δεύτερο μέρος του "War Of The Worlds" λειτουργεί ιδανικά, ξεπερνώντας τον προκάτοχο του. Ο Dino Jelusick ταίριαξε πλήρως με το συνολικό concept, προσδίδοντας με τις εξαιρετικές του ερμηνείες έναν πιο δυναμικό αέρα, ενώ οι συνθέσεις καθεαυτές αποτελούν ακόμη μια απόδειξη της μεστότητας και της ουσίας που διακατέχει τον Romeo ως δημιουργό. (ΣΚ)

4. Threshold - Dividing Lines

Το γεγονός ότι ένας καλός δίσκος σαν το "Dividing Lines" δε μας εντυπωσίασε, λέει πολλά για την ποιότητα της μπάντας και τη δισκογραφική τους συνέπεια. Χωρίς να ξεφεύγει από τον καλά καθορισμένο ήχο τους, είναι άλλη μια αξιόλογη προσθήκη στον κατάλογό τους. Παραδοσιακό progressive metal παλαιάς κοπής, δύσκολα θα απογοητεύσει τους φίλους του είδους. Στη φάση της καριέρας τους, η αξιοζήλευτη παραγωγικότητα τους ίσως θα έπρεπε να είναι αρκετή. Από την άλλη, από μπάντες που μας έχουν "καλομάθει", πάντα περιμένουμε το κάτι παραπάνω. (NK)

5. Seventh Wonder - The Testament

Μια αναμενόμενη δισκογραφική επιστροφή υπήρξε αυτή των αγαπημένων Seventh Wonder, καθώς το λυρικό τους prog/power έχει πάντοτε πράγματα να προσφέρει στον απαιτητικό ακροατή του είδους, διαθέτοντας κι έναν από τους καλύτερους τραγουδιστές του χώρου, τον εξαιρετικό Tommy Karevik. Το "Testament" έδωσε αρκετά ποιοτικά ψήγματα γραφής, όντας αρκετά πιο συμπαγές και στοχευμένο από τον άμεσο προκάτοχο του, αλλά με το μοναδικό μειονέκτημα της σύγκρισης με τα παλιότερα άλμπουμ και αυτής της αίσθησης τυποποίησης που αναπόφευκτα συνοδεύει σχεδόν κάθε κυκλοφορία της Frontiers να μην αφήνουν περιθώρια ενθουσιασμού. (ΣΚ)

Τα worth mentioning

1. Lalu - Paint The Sky

Το όνομα της Frontiers δεν προδιαθέτει πάντοτε και με τον καλύτερο τρόπο, όμως στην περίπτωση του/των Lalu τα πράγματα φέτος δεν ήταν έτσι. Ως το όχημα με το οποίο ο Γάλλος Vivien Lalu εκφράζει τις μουσικές του ανησυχίες συνεργαζόμενος με μια πληθώρα μουσικών, το "Paint The Sky" είναι μια τίμια συλλογή κομματιών στην πιο ελαφρά πλευρά του φάσματος του prog metal. Ο τραγουδιστής Damian Wilson κάνει μεν τη διαφορά, όμως η συμμετοχή top ονομάτων του χώρου όπως οι Jordan Rudess, Jens Johansson, Virgil Donati, Simon Phillips δεν είναι απλώς «τυράκι» για τον ακροατή, αλλά προσφέρει κάτι από τον καθένα και στις συνθέσεις. (ΠΚ)

2. Hammers Of Misfortune - Overtaker

Υπάρχουν ελάχιστες μπάντες στο έξω κόσμο με τόσο μεράκι για τους δίσκους τους όσο οι Hammers Of Misfortune. Το αποτέλεσμα είναι πάντα πολυσυλλεκτικό, από όλα τα είδη του παραδοσιακού metal φάσματος, κλασικό heavy, doom, thrash, power, folk, prog... Εκπληκτική στιχουργία και ένα αποτέλεσμα που εφάμιλλό του δεν συναντάς εκεί έξω. Ενώ το "Dead Revolution" του 2016 ήταν, ίσως, ο μόνος δίσκος τους που έδειξε ένα πισωγύρισμα - περισσότερο μάλλον μια σύνοψη θα λέγαμε - ο διάδοχός του ήρθε φέτος να αλλάξει όλα τα δεδομένα. Ο John Cobbett στρατολόγησε δύο μέλη των Vektor και αποφάσισε αίφνης το αποτέλεσμα να είναι το υπέρτατο fusion του κλασικού ήχου των Hammers Of Misfortune όπως αυτό θα ακουγόταν από ένα αμιγώς technical thrash πρίσμα. Αυτό που προέκυψε είναι κάτι κοντά στους Mekong Delta και τους ίδιους τους Vektor: ένα ανίερο sci-fi παραλήρημα. (ΜΠ)

3. Persefone - Metanoia

Οι Persefone δεν ήταν ποτέ fans του "less is more". Κι ούτε θα γίνουν. Στο "Metanoia", βάζουν όσο πιο πολλές ιδέες μπορούν να χωρέσουν. Πληθωρικά παιξίματα, σόλο, αλλαγές ρυθμών έρχονται σαν οδοστρωτήρας να σε παρασύρουν. Ίσως σε στιγμές να μην μπορείς να ακολουθήσεις αυτό το ρυθμό. Αναμφίβολα όμως, ο μουσικός πλούτος που φανερώνεται στην τελευταία τους δουλειά, είναι άξιος προσοχής. (NK)

4. Dog Fashion Disco - Cult Classic

Οι Dog Fashion Disco αδυνατούν να πάρουν τους εαυτούς τους στα σοβαρά, ως γνήσια τέκνα του Mike Patton και όλης της κληρονομιάς που έχουν αφήσει πίσω τους οι Faith No More. Τους λατρέψαμε χρόνια πριν, στο cult classic "Adultery" του 2006, αν και δισκογραφούν από το 1997 μέχρι σήμερα με μικρά νεκρά διαστήματα. Στο φετινό τους αυτοαποκαλούμενο cult classic ακούμε το κλασικό ύφος της μπάντας και μάλιστα πολύ ανεβασμένο ποιοτικά σε σχέση με τις πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Είναι μάστορες στο να παραμένουν παρανοϊκοί μα και ταυτόχρονα πιασάρικοι, με μια ειρωνεία της εμπορικής σκληρής αμερικανιάς, που δεν μπορείς παρά να λατρέψεις. (ΜΠ)

5. Thornhill - Heroine

Τι είναι prog αν όχι η εξέλιξη και η διαρκής αναζήτηση; Το "Heroine" βρίσκει τους Thornhill να αλλάζουν τον ήχο τους μετά το εξαιρετικό "The Dark Pool" του 2019, αφήνοντας τον αμιγώς djent/metalcore χαρακτήρα τους. Αντλώντας έμπνευση από τους Deftones (και τους Muse), διαλέγουν ένα φαινομενικά πιο στρωτό δρόμο, λειαίνοντας τις οξείες ηχητικές κατευθύνσεις. Το αποτέλεσμα; Εμπνευσμένο και διαφορετικό, με εναλλαγές και στιβαρό songwriting. Το μέλλον προμηνύεται λαμπρό για τους νεαρούς Αυστραλούς. (NK)

Check Also: Οι Αυστραλοί Teramaze συνεχίζουν να κυκλοφορούν το ένα άλμπουμ μετά το άλλο, και παρόλο που το "Flight Of The Wounded" έχει και πάλι εξαιρετικά στοιχεία και κρατάει ο όνομά τους ζεστό, κάπου μοιάζει να έχει χαθεί λίγο η μπάλα για τον Dean Wells και την παρέα του. (ΧΚ)

1. Ashenspire - Hostile Architecture

Η απόλυτη μίξη Skyclad και Dodheimsgard, με το sophomore δίσκο της ήρθε να σπάσει κάθε στεγανό που αφορά το σκληρό ήχο και να αναδειχθεί ως μια ρηξικέλευθη, ριζοσπαστική πρόταση στο πραγματικά προοδευτικό σκληρό ήχο. Οι Σκοτσέζοι διαθέτουν κοινές μουσικές συνισταμένες με σχήματα όπως τα προαναφερθέντα, οι A Forest Of Stars και οι Arcturus, αλλά την ίδια στιγμή κάνουν κάτι ολότελα δικό τους, με οξεία στιχουργική προσέγγιση και ακόμη πιο ακραία οπτική περί τέχνης. Αδιαμφισβήτητα ανάμεσα στους πλέον ξεχωριστούς δίσκους του 2022, το υπερβατικό υλικό του "Hostile Architecture" προκαλεί και δεν προτείνεται σε λιγόψυχους. (ΣΚ)

2. Extra Life - Secular Works, Vol. II

Ομολογώ δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό που με περίμενε όταν πρωτάκουσα τον νέο δίσκο των Extra Life. Το Secular Works ανήκει σ’ εκείνα τα ρήγματα στη μουσική που ενώ προέρχονται από ένα είδος σχετικά παγιωμένο, τα φέρνουν όλα τούμπα, κι ύστερα περιμένουν να ξαναπιάσει κάποιος άλλος το νήμα στο βάθος της ιστορίας. Μία αισθητική πρόταση δύσπεπτη, με ιδιότροπα φωνητικά που τιμούν τις βυζαντινές/μεσαιωνικές κλίμακες όσο και την pop, και ένα - αν είναι δυνατόν - μπόλιασμα των Kayo Dot με τους Sieges Even. Ένας δίσκος που απαιτεί προσήλωση και χρόνο. Μην περιμένεις ότι θα τον μάθεις ή ότι θα σου αρέσει από τις πρώτες ακροάσεις. Τα καλύτερα αινίγματα είναι αυτά που ζεις μαζί τους για καιρό. [Μ.Κ.Ο.]

3. Unprocessed - Gold

Ως ένα τολμηρό ρίσκο μπορεί να χαρακτηριστεί το "Gold" για τους Γερμανούς Unprocessed, από τη στιγμή που οι ίδιοι αφήνουν πίσω τους το ύφος που τους ανέδειξε, για να επιχειρήσουν μια στροφή σε πιο εμπορικά, εύπεπτα και pop μονοπάτια. Τώρα αν το καταφέρνουν στο βαθμό που στόχευαν οι ίδιοι είναι μια άλλη κουβέντα, αφού η πρώτη ύλη υπάρχει (βλέπε φωνητικά), αλλά η στροφή είναι τόσο απότομη, που σχεδόν αποκλείει τους παλαιότερους ακροατές τους, οι οποίοι και τους έμαθαν με έναν άλλο χαρακτήρα. Αν μη τι άλλο ενδιαφέρον, φτάνει να δούμε που θα τους οδηγήσει στα επόμενα τους βήματα. (ΣΚ)

4. Sigh - Shiki

Διαβάσατε γι’ αυτούς στο extreme hall of fame της φετινής μας χρονιάς, ωστόσο ετούτη η υπο-λίστα θα ήταν ελλιπής δίχως την άσβεστη avant-garde γιαπωνέζικη παράνοια των Sigh. Μπορεί να δισκογραφούν ήδη από το 1993, ως ανακάλυψη του ίδιου του Euronymous λίγο πριν πεθάνει, μπορεί να έκαναν το μεγάλο μπαμ το 2001 με το εμβληματικό "Imaginary Sonicscape", μα το εξωπραγματικό είναι πως ακόμα και σήμερα οι Sigh ακούγονται επίκαιροι όσο ποτέ και μάλιστα σε διαφορετικά μεταξύ τους ακροατήρια. Με την ώθηση του "Heir To Despair", το "Shiki" έπαιξε μπάλα σε εξωγήινο επίπεδο σε αυτό το συγκερασμό black metal με μια ψυχεδελική εκδοχή της παραδοσιακής ιαπωνικής μουσικής on LSD. Ο χρόνος θα αποδείξει του λόγου το αληθές, αλλά πιθανότατα μιλάμε για τον κορυφαίο δίσκο της ύστερης περιόδου της μπάντας του Mirai Kawashima. (ΜΠ)

5. High Castle Teleorkestra

ΟΚ, υπάρχει και αυτή πλευρά του rock πειραματισμού που αρέσκεται στο να παίζει κάθε genre και να του αλλάζει τα φώτα. Το ερώτημα "κωμικό ή ιδιοφυές;" που πλανάται πάνω από κολοσσούς όπως οι Mr Bungle ή πιο πρόσφατα οι Igorrr, τώρα στέκεται επίσης πάνω από τους High Castle Teleorkestra. Why not both?, απαντάμε με σιγουριά και απολαμβάνουμε ταυτόχρονα waltz, gupsy jazz, brutal metal, κλασική μουσική κι ότι άλλο βάλει ο νους. Αν θεωρείς ότι το Everything Everywhere All At Once ήταν μια απίθανη ταινία, αυτό εδώ είναι το ηχητικό της αντίστοιχο. (Α.Κ)

Check Also: Check Also: Οι Mamaleek μας σέρβιραν έναν ακόμη εφιαλτικό noise rock δίσκο με το Diner Coffee, πλάι στους Ουκρανούς White Ward που εντυπωσιάζουν με το False Light. Σε πιο δυσαρμονικά μονοπάτια, οι Titan to Tachyons μας προσφέρουν τα μυαλά στα χέρια με το Vonals, συνδυάζοντας τη jazz με την progressive death παράνοια [Μ.Κ.Ο.]

1. Playgrounded - The Death Of Death

Στο "The Death Of Death" οι Playgrounded τελειοποιούν τη συνταγή του ήχου τους. Κινηματογραφικοί, σκοτεινοί μα συνάμα συναισθηματικοί. Τα ογκώδη riffs αλληλοσυμπληρώνονται από τα δυστοπικά ηλεκτρονικά στοιχεία, οι ρυθμοί εξυπηρετούν τις εντάσεις. Η ατμόσφαιρες χτίζονται με προσοχή, και σε τραβούν όλο και πιο βαθιά σε ένα μελαγχολικό τόπο αναζήτησης και περισυλλογής. Πλέον, με αέρα μεγάλης μπάντας αλλά και ξεχωριστό, δικό τους χαρακτήρα, δηλώνουν εμφατικά έτοιμοι για το βήμα στις μεγάλες σκηνές. (NK)

2. Mother Turtle - MTV

Στο φετινό δισκογραφικό τους βήμα οι Mother Turtle φαίνεται να ανεβαίνουν επίπεδο, να αλλάζουν πίστα και να καταφέρνουν να χτυπήσουν "bingo". Χρησιμοποιώντας έναν διαφορετικό τραγουδιστή για κάθε ένα από τα οκτώ κομμάτια του "MTV", οι συμπατριώτες μας διατηρούν τις αναφορές τους στο prog των '70s, αξιοποιούνε την κληρονομιά του τεράστιου Frank Zappa και περνάνε το χαρμάνι τους από τις επιρροές τους από τα '90s. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που έχει τα πιο «κανονικά» τραγούδια της καριέρας των Mother Turtle και που ο ακροατής μπορεί να απολαύσει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μην το προσπεράσετε. (ΠΚ)

3. Verbal Delirium - Conundrum

Οι Verbal Delirium ήταν έτσι κι αλλιώς μια καταξιωμένη μπάντα στην συνείδηση του εγχώριου prog κοινού, παρόλα αυτά δεν περιμέναμε ότι το τέταρτο άλμπουμ τους θα αποτελούσε μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Το "Conundrum" διαθέτει μια ξεχωριστή συνθετική ελευθερία, διαθέτει άπλετο φως, είναι βαρύ, πολυστιλιστικό, θεατρικό και γεμάτο φαντασία ταυτόχρονα. Ο Jargon και η παρέα του φαίνεται πως βάζουν πλώρη για ένα διαφορετικό, πληθωρικό prog rock που μοιάζει ξεχωριστό σε παγκόσμια κλίμακα. Κι αν νομίζεις ότι τα λόγια αυτά κρύβουν μια υπερβολή, το "Conundrum" σε προσκαλεί να το δαμάσεις. (Α.Κ)

4. Naxatras - IV

Καταρχάς, πριν πάμε στα καθέκαστα, να πούμε πως μετά από τρία εξαιρετικά εξώφυλλα, κατάφεραν φέτος να έχουν ένα ακόμα πιο όμορφο! Πόσο σπάνιο αυτό για ελληνικές μπάντες; Στα της μουσικής τώρα, οι Naxatras είναι μια από τις πλέον ανερχόμενες μπάντες της παραγωγής μας, ενώ σιγά-σιγά χτίζουν και το όνομά τους στο εξωτερικό. Με χαρά παρατηρήσαμε στον τέταρτο δίσκο τους μια τρομερή ποιοτική άνοδο. Άφησαν πίσω τους πολλά από τα ατοπήματα του παρελθόντος, έβαλαν πλήκτρα και ταυτόχρονα η εμπειρία τους προσέδωσε ουσία. Οι συνθέσεις τους πια στέκονται πανέμορφα και αυτόνομα, στο ενδιάμεσο εκείνο κενό μεταξύ psychedelic rock και progressive rock όπου ποιός δεν θα ήθελε να βρίσκεται; Το "IV" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που αφήνει ακόμα περισσότερες υποσχέσεις, καθώς δείχνουν πως η εποχή της μουσικής τους ενηλικίωσης ξεκίνησε. (ΜΠ)

5. Red Frame - Whakapakoko

Καθαρά και ξάστερα, ένα άλμπουμ-γέννημα του τζαμαρίσματος, της αφομοιωμένης prog rock ιστορίας των '70s (το σύνθημα είναι ο Πορφυρός Βασιλιάς, το παρασύνθημα οι Mahavishnu Orchestra), αλλά και μίας μουσικής παιδείας που ξέρει πώς να κάνει τα παλιά καρπούζια να ακούγονται φρέσκα. Η βαρύτονη κιθάρα με τα ντραμς στο ρυθμικό κομμάτι έχουν εισπνεύσει αρκετές τζούρες από doom, ενώ το βιολί σε ένα εκρηκτικό παραλήρημα ζωγραφίζει από πάνω με όλες τις πιθανές αποχρώσεις του κόκκινου. Το πειραματικό τρίο από τη Θεσσαλονίκη μας χάρισε έναν δίσκο μικρό σε διάρκεια, αλλά τεράστιο ως προς το ηχητικό του ανάστημα. [Μ.Κ.Ο.]

1. Animals As Leaders - Monomyth

Η μπάντα που σε κάθε τραγούδι της κάνει όλους τους μουσικούς να θέλουν να τα παρατήσουν, στο "Monomyth" καταφέρνει με αξιοπρόσεκτη ικανότητα να γράφει τραγούδια με ουσία. Όχι μόνο προκαλούν τα όρια της τεχνικής, αλλά με κάποια μαγική ικανότητα δημιουργούν συνθέσεις που παραμένουν αξιομνημόνευτες αφού περάσει ο πρώτος (κι άμεσος) εντυπωσιασμός. Έχοντας χτίσει το δικό τους μύθο, δεν εφησυχάζονται αλλά προσηλωμένοι στην τέχνη τους εξακολουθούν να είναι δημιουργικοί και παραγωγικοί, αποφεύγοντας τις παγίδες της αυτοαναφορικότητας. (NK)

2. Meshuggah - Immutable

Οι δάσκαλοι και πατέρες του djent, παραμένουν η πιο heavy μπάντα του πλανήτη και στην τελευταία τους δουλειά. Απαράλλαχτοι, με τα ίδια ισοπεδωτικά riffs, τις ίδιες διαολεμένα ευφυείς ρυθμικές εναλλαγές. Η πιο γήινη πλευρά τους φανερώνεται στιγμιαία, ενώ το instrumental "They Move Below" ξεχωρίζει σαν μια από τις πλέον άρτιες συνθέσεις της ύστερης καριέρας τους. Μπορεί να μην αλλάζουν ιδιαίτερα από δίσκο σε δίσκο πλέον. Οι άλλοι όμως πάντα τους ακολουθούν, οι ίδιοι συνεχίζουν να πορεύονται στο παράλληλο σύμπαν τους, όπου όλα είναι σε τέσσερα τέταρτα και τα riffs τους φαίνονται απλοϊκά. Κι εμείς, σαν μαθητούδια καθόμαστε σε μια γωνία και κοιτάμε με θαυμασμό. (NK)

3. Northlane - Obsidian

Οι αυστραλοί μας είχαν δώσει μια πρόγευση της μελλοντικής τους κατεύθυνσης με το προ-τριετίας "Alien". Στο Obsidian, τα djent στοιχεία παραμένουν, εμπλουτισμένα με μια μεγαλύτερη έμφαση στην EDM. To αποτέλεσμα; Πάρτυ δίχως αύριο. Που είναι το prog μέσα σε αυτό; Μα ακριβώς αυτή είναι η ουσία. Το πείραμα είναι άκρως επιτυχημένο κι ακούγεται σύγχρονο και επίκαιρο. Γεμάτο κομματάρες, το "Obsidian" καταφέρνει να παντρέψει το metalcore με το djent και την EDM, χωρίς να ακούγεται στιγμή παράταιρο. (NK)

4. Monuments - In Stasis

Μια σταθερή αξία στο χώρο του djent, οι Monuments βρίσκονται σε μεγάλη φόρμα στο "In Stasis". Αέρας ανανέωσης με τον Andy Cizek πίσω από το μικρόφωνο, ενώ η συνεισφορά του Mick Gordon (Doom, Wolfenstein) σε παραγωγή και σύνθεση κάθε άλλο παρά απαρατήρητη μπορεί να περάσει. Καταιγισμός riffs και κολλητικά τραγούδια φτιάχνουν ένα δίσκο που ακούγεται νεράκι από την αρχή μέχρι το τέλος. Αναμονή μέχρι τον Μάρτη που θα τους δούμε παρέα με τους Leprous και στα λημέρια μας. (NK)

5. David Maxim Micic - Bilo IV

Μια αυτόφωτη οντότητα στο χώρο, ο σέρβος David Maxim Micic με την τέταρτη δουλειά στο ευρύτερο έργο του, "Bilo", παραμένει τόσο εμπνευσμένος και δημιουργικός, όσο πριν από σχεδόν μια δεκαετία. Δε λογαριάζει ούτε προσδοκίες, ούτε πρέπει, ούτε τίποτα. Με ευθύτητα και αγνό συναισθηματισμό, μέσα από τις πληθωρικές του συνθέσεις λέει τη δική του ιστορία. Ουσιωδώς progressive, οργιώδες, δεξιοτεχνικό, ατμοσφαιρικό, έως και παρανοϊκό, το "IV" αποτελεί το αποτύπωμα μιας μουσικής διάνοιας. (NK)

Check Also: Οι αυστραλοί Invent Animate τόσο με το EP τους "The Sun Sleeps, As If It Never Was", όσο και με τα singles "Shade Astray" και "Elysium" τραβάνε τα βλέμματα για την επερχόμενη δισκογραφική τους δουλειά, με μπόλικα ambient στοιχεία, κι ένα χαμηλοκουρδισμένο κράμα djent με metalcore που ξεχωρίζει για τη μελαγχολία του. Οι προ διετίας δημιουργημένοι Allt εκ Σουηδίας, με το δυναμιτισμενο EP τους "The Seed Of Self-Destruction" φέρνουν μνήμες από Vildhjarta, αλλά ακούγονται πιο μελωδικοί και δομημένοι. Πολλά υποσχόμενο σχήμα με έμφαση στα riffs και την ambient επένδυση των κομματιών τους. To "Paralyzed" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της ικανότητάς τους να γράφουν πολύ δυνατά κομμάτια. Οι Unprocessed στο "Gold" παρουσιάζουν μια πολύ μοντέρνα εκδοχή progressive μουσικής, δανειζόμενοι κι εκμεταλλευόμενοι στοιχεία από διάφορα είδη, από pop, electronica αλλά και κλείνουν ξεδιάντροπα το μάτι στους Polyphia με τις κιθάρες τους. Αδιαμφισβήτητα ταλαντούχοι, έχουν το κάτι διαφορετικό αλλά και την ικανότητα να αναδείξουν τις συνθέσεις τους εκμεταλλευόμενοι την δεξιοτεχνία τους. Μια ακρόαση στο "Berlin" αρκεί για να σε πείσει. (NK)

1. The Butterfly Effect - IV

Την αγαπάμε εδώ στο site μας την αυστραλιανή alt-prog σκηνή και ουχί αδίκως. Οι The Butterfly Effect είναι ένα από τα συγκροτήματα που ανήκουν ακριβώς στο κέντρο αυτής, ωστόσο 14 ολόκληρα χρόνια μετά την κορυφαία τους δουλειά, το "Final Conversation Of Kings", ούτε εμείς οι ίδιοι αναμέναμε νέο άλμπουμ τους, πόσω μάλλον δε να μας ροκάρει τον κόσμο. Εντούτοις, η παρέα από το Brisbane, με τη χείρα βοηθείας των νονών Forrester Savell και Nick Didia, κάνουν αισθητή την παρουσία τους με έναν δίσκο που βρίθει εξαιρετικών στιγμών. Αφήνουν υποσχέσεις, δείχνουν πως είναι έτοιμοι να ρολάρουν ξανά και να φτάσουν τα περασμένα τους μεγαλεία, κάτι που μπορεί να πάει από Deftones μέχρι Katatonia και από progressive δομές μέχρι pop ψυχή. (ΜΠ)

2. The Mars Volta - The Mars Volta

Σπάνια οι επανασυνδέσεις είναι τόσο ένδοξες όσο και η ιστορία που σέρνουν πίσω τους. Οι Mars Volta επέστρεψαν ύστερα από δέκα χρόνια σιωπής, για να διδάξουν άλλη μία φορά ότι στόχος στην προοδευτική μουσική δεν μπορεί να είναι κανενός είδους αφοσίωση, ούτε ακόμη και στα πρότυπα που εμείς θέσαμε. Χτισμένος γύρω από τα φωνητικά του Cedric Bixler-Zavala και τις latin/pop ευαισθησίες που μπορούμε να ιχνηλατήσουμε μέχρι πίσω στο ντεμπούτο τους, ο ομώνυμος δίσκος των Mars Volta αποτελεί το ηχητικό αμάλγαμα της εποχής του. Στην εθιμοτυπική βόλτα [pun intended] από την pop που κάνει κάθε prog σχήμα που σέβεται τον εαυτό του, οι Mars Volta λαμβάνουν το βάπτισμα του πυρός με τρομερή άνεση και δεξιοτεχνία. [Μ.Κ.Ο.]

3. Polyphia - Remember That You Will Die

Με σημαία τους τη δεξιοτεχνία, οι Polyphia έχουν καταφέρει να είναι οι guitar heroes της νέας γενιάς. Πηγαίνοντας το κιθαριστικό παίξιμο σε ένα άλλο επίπεδο, ξεφεύγοντας όμως από την υπάρχουσα λογική, παρουσιάζουν κάτι πραγματικά προοδευτικό. Shredding σε κιθάρες με nylon χορδες, bossa nova, ηλεκτρονικά στοιχεία, hip hop, όλα μπλέκονται με μαεστρία. Πραγματικά φρέσκο αποτέλεσμα, που ίσως ξενίσει τους "παραδοσιακούς" progsters, υιοθετεί μια ουσιαστικά προοδευτική νοοτροπία. (NK)

4. Coheed And Cambria - Vaxis II: A Window To The Waking Mind

Συνεχίζοντας να επεκτείνει το μουσικό σύμπαν των Coheed And Cambria σε μακρινούς γαλαξίες (μουσικά και στιχουργικά), ο Claudio Sancez κυκλοφορεί ένα ακόμα πολύ καλό άλμπουμ. Φλερτάροντας με σχεδόν pop μελωδίες στο μεγαλύτερο μέρος του, μέχρι να φτάσει στην prog κλιμάκωση προς το τέλος του, το "Vaxis II" δεν αφήνει περιθώριο στον ακροατή να αμφισβητήσει το ότι οι Coheed And Cambria, μετά από 10 στούντιο δουλειές, παραμένουν οι καλύτεροι στον ήχο που πρεσβεύουν, καταφέρνοντας να παντρέψουν το παραδοσιακό prog με το alternative rock της Αμερικής των 00s με έναν μοναδικό και ενδιαφέροντα τρόπο και κυρίως γράφοντας σταθερά καλά τραγούδια. (ΧΚ)

5. Cave In - Heavy Pendulum

Έχοντας εκτός από την πανδημία να υπερβούν κι ένα ακόμα βουνό, τον θάνατο του μπασίστα τους Caleb Scofield, το έργο των Cave In δεν ήταν καθόλου εύκολο, αφού ακόμα κι η ίδια τους η ύπαρξη ήταν αμφίβολη. Με τον φίλο τους Kurt Ballou των μεγάλων Converge να κάθεται πίσω από την κονσόλα κι αυτό και τον επίσης φίλο τους Nate Newton, επίσης των Convege, να αναλαμβάνει το μπάσο, το "Heavy Pendulum" είναι στη μεγαλύτερή του διάρκεια ένας οδοστρωτήρας που συνοψίζει όλα όσα έχουν προσφέρει οι Cave In στον σκληρο ήχο της τρέχουσας χιλιετίας. Μεγάλη πετυχεσιά και ευτυχής επιστροφή ο φετινός τους δίσκος. (ΠΚ)

1. The Dear Hunter - Antimai

Το τέταρτο και το πέμπτο μέρος της σειράς των "Act" άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει οι The Dear Hunter είναι κοσμήματα του prog χώρου και από μόνα τους αρκούν για να τοποθετούν την μπάντα του Crescenzo μεταξύ των καλύτερων σύγχρονων εκπροσώπων του prog ήχου. Με το "Antimai" καταπιάνεται με ένα νέο concept, φορτωμένο σε ιδέες όπως θα το θέλαμε, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς το επιθυμητό και το βάρος της σύγκρισης με τα "Acts" το κάνει να μοιάζει ως κι απογοητευτικό. Κι όμως δεν είναι κακό άλμπουμ, ειδικά για κάποιον νέο ακροατή ή κάποιον που έχει την όρεξη να επενδύσει λίγο παραπάνω χρόνο σε στοιχεία όπως το concept κι άλλες μικρές, αλλά σημαντικές, λεπτομέρειες. (ΧΚ)

2. Pure Reason Revolution - Above Cirrus

Αν κυκλοφορούσε σήμερα το εμβληματικό ντεμπούτο που έβγαλαν το 2003 οι Λονδρέζοι Pure Reason Revolution, θα καπάρωνε χωρίς πολλά-πολλά θέση στα καλύτερα της χρονιάς. Με αυτό ως δεδομένο για την τρομερή αξία αυτής της μπάντας, να πούμε πως στο δεύτερο μετά-reunion άλμπουμ τους, τα πράγματα είναι αρκούντως διαφορετικά, μα επ’ ουδενί απογοητευτικά. Εδώ, κανονικοποιούν την ύπαρξή τους και επιχειρούν να ροκάρουν περισσότερο και πιο άμεσα από ποτέ. Υπάρχει πολλή ποιότητα εντός, αρκεί να τους προσεγγίσεις από μια Muse-ψυχοσύνθεση (και όχι από μια prog rock φερ’ ειπείν), έπειτα να τους ακολουθήσεις και να δεις πώς φτάνουν στα σύννεφα τύπου cirrus. (ΜΠ)

3. Moon Tooth - Phototroph

Σε αυτήν τη φωτοσύνθεση, οι Moon Tooth παρουσιάζονται οι ίδιοι πιο φωτεινοί, αισιόδοξοι και ματζόρε από ποτέ. Συνεχίζουν στον τρίτο τους δίσκο να μπλέκουν το alternative metal με το progressive rock/metal, και το κάνουν αυτό έχοντας πάντα έναν τρελαμένο, σχεδόν math καμβά να ζωγραφίσουν απάνω. Το "Phototroph" είναι κατώτερο από τους δύο προκατόχους του, καθώς ο πήχης ήταν πολύ ψηλά, μα εξακολουθεί να έχει μέσα του μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του ήχου αυτού σήμερα. Αφανής ήρωας είναι ο Nick Lee (οι μεταλλάδες θα τον γνωρίζετε από τη συμμετοχή του στους Riot V τα τελευταία χρόνια), οι κιθάρες του οποίου ξεφεύγουν παικτικά. (ΜΠ)

4. O.R.k - Screamnasium

Εντυπωσιαστήκαμε με το "Ramagehead", με το νέο τους άλμπουμ όμως οι O.R.k απλώς διατηρούν τα κεκτημένα. Αυτό δεν πρέπει φυσικά να θεωρηθεί απογοήτευση: το σχήμα αυτό (με τις εξαιρετικές μονάδες) εξακολουθεί να παράγει άκρως ενδιαφέρουσα μουσική, διερευνώντας διαρκώς έναν χώρο κάπου ανάμεσα στο progressive rock και το alternative/grunge/hard rock των 90s. Οι στιλιστικές τους αναζητήσεις είναι πολύ επιτυχημένες και διαμορφώνουν μια ξεχωριστή ταυτότητα, αδυνατούν όμως να την μετουσιώσουν σε σπουδαία τραγούδια που θα κάνουν τον prog κόσμο να παραμιλάει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοηθούν, το αντίθετο. (Α.Κ)

1. Elder - Innate Passage

Με τον προηγούμενό τους δίσκο, ονόματι "Omens", οι Αμερικανοί δεν είχαν ακριβώς ενθουσιάσει, όμως με το φετινό "Innate Passage" φαίνεται ότι επέστρεψαν σε φόρμα. Εξακολουθώντας και πάλι να κινούνται σε prog και ψυχεδελικές φόρμες, οι Elder προσπαθούν να πατήσουν πάνω στα βήματα των τεράστιων Motorpsycho. Τα εκτεταμένα τζαμαρίσματα άλλοτε πωρώνουν κι άλλοτε ξεκινάνε λίγο να κουράζουν, καταλήγουν όμως τελικά πάντα να έχουν νόημα. Μπορεί να μην είναι καλύτερη από δουλειές του παρελθόντος όπως το "Lore" ή το " Reflections of a Floating World", αλλά τους βάζει πάλι στο ραντάρ μας. (ΠΚ)

2. Onsegen Ensemble - Realms

Ξεκάθαρα, ένα από τα πιο αυτόφωτα και μαγικά γκρουπ εκεί έξω: οι Onsegen Ensemble συνεχίζουν το ολόδικό τους μονοπάτι που μόνο ως cinematic rock μπορεί να χαρακτηριστεί. Δεν εννοούμε όμως τυπικές post συνταγές αλλά εντελώς άλλες τεχνοτροπίες: Ψυχεδέλειες, η μαγιά της τέχνης του Morricone, folk φωνητικές παραδόσεις και riff-άρες λουσμένες στο φως του Πολικού Αστέρα, μπλέκονται σε ένα συμπαγές, αδιαχώριστο κουβάρι και χαρίζουν ένα ακόμα μουσικό ταξίδι που εξάπτει την φαντασία κι έχει μόνο αγνές προθέσεις. Τους αγαπάμε σταθερά, πιστεύοντας ότι είναι η γκρουπάρα που ακόμα δεν έχεις ανακαλύψει. (Α.Κ)

3. King Buffalo - Regenerator

Οι King Buffalo είναι ένα από τα πλέον ανερχόμενα ονόματα στον psychedelic/prog/stoner ήχο και το παράδοξο είναι πως το πραγματικό τους ξεπέταγμα το έκαναν με ένα εξαιρετικό EP το 2020, άσχετα αν είχαν προηγηθεί ήδη δύο full-length. Έκτοτε, παραμένουν άκρως παραγωγικοί, με δύο ακόμα δίσκους πέρσι. Φέτος, συνέχισαν με το Regenerator, το οποίο και κλείνει τη θεματική τους τριλογία. Με έναν άκρως cool και αβίαστο ήχο, εξερευνούν το heavy rock των '00s, το prog rock των '70s καθώς και την ίδια την ουσία της rock μουσικής, δίχως φρου φρου κι αρώματα. (ΜΠ)

4. Moura - Axexan, Espreitan

Με τον δεύτερο δίσκο τους, οι Ισπανοί όχι μόνο συνεχίζουν το ταξίδι τους στη χασιματική ψυχεδέλεια που δανείζεται στοιχεία από τη folk μουσική της Γαλικίας, μα το ανεβάζουν και δυο-τρία επίπεδα πάνω. Η μουσική τους μπορεί να είναι υπνωτική και σχεδόν τελετουργική, μα είναι και άκρως ηλεκτρισμένη, δανειζόμενη στοιχεία από Motorpsycho ή ακόμα και Hawkwind. Φυσικά, το μεγάλο κλου εδώ είναι η εντοπιότητα και η live αίσθηση που σου αφήνει η μουσική τους, με εντάσεις και λαλιές να εκφέρονται τόσο υπέροχα, είτε από folk όργανα είτε από τους ηλεκτρονικούς ήχους των πλήκτρων. (ΜΠ)

5. Regal Worm - Worm!

Το Βασιλικό Σκουλήκι είναι ένα μουσικό όχημα αφοσιωμένο στη λατρεία του prog rock μιας παλαιότερης εποχής, όταν ακόμη ήταν στα ντουζένια του. Το one-man project του Jarrod Gosling εξερεύνησε αρκετά το progressive rock των '70s σε δύο δίσκους, και τώρα βρίσκεται σε μία φάση krautrockίασης. Με ηλεκτρονικές λούπες, αρχηγικές μπασογραμμές, και σταθερά μοτίβα στα ντραμς, το "Worm!" αποτείνει φόρο τιμής σε μία παράλληλη, και λιγότερο φανερή πλευρά της ιστορίας της προοδευτικής μουσικής. Δεν πρόκειται, όμως, για μιμητισμό χαμηλής θερμιδικής αξίας. Στόχος είναι η ουσιαστική μουσική πρόταση, και όχι απλώς να γίνει ένα φανταχτερό retro αφιέρωμα, προορισμένο για τον στενό κύκλο των οπαδών ενός ιδιώματος. [Μ.Κ.Ο.]

Check Also: Vitskär Süden - The Faceless King

Το Καλιφορνέζικο συγκρότημα μας συστήθηκε πριν δύο χρόνια με το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους, και τώρα ήρθε η ώρα να μας επισκεφτούν ξανά σαν βάρδοι από κάποια μακρινή χώρα (ίσως πλανήτη;). Αφού μας έχουν μαζέψει γύρω από τη φωτιά, οι Vitskär Süden μας αφηγούνται την συνέχεια του μύθου που άρχισαν να χτίζουν δύο χρόνια πριν. Με εμφατικά ψυχεδελική διάθεση, ονειρικές περιδινήσεις, και τη μυστηριακή αύρα που δημιουργεί το space rock, το "The Faceless King" σαγηνεύει με τις ηχητικές του εικόνες, και η ιδιαίτερη αλλά παθιασμένη φωνή του Martin Garner λειτουργεί σαν μία τέλεια ατέλεια που μας βυθίζει στην ατμόσφαιρα της ιστορίας τους. [Μ.Κ.Ο.]

1. Psychonaut - Violate Consensus Reality

Οι Psychonaut έχουν όλα τα εχέγγυα για να κερδίσουν την καρδιά του post-prog κοινού. Είναι αδιαμφισβήτητα παιχταράδες, έχουν μεγαλόπνοες ιδέες και θεματικές, ενώ διοχετεύουν τα καλύτερα στοιχεία συγκροτημάτων όπως οι Ocean, οι Mastodon, και οι Baroness. Στο δεύτερο άλμπουμ τους ακούγονται περισσότερο συγκεντρωμένοι, εξίσου περιπετειώδεις, και λιγότερο φλύαροι. Το "Violate Consensus Reality" σφύζει από ενέργεια, έχει τρομερό ρυθμό, και καταιγιστικά riff, ενώ οι καλεσμένοι στα φωνητικά εντυπωσιάζουν, υποστηρίζοντας κι όχι κλέβοντας την παράσταση. Αν είναι τόσο διασκεδαστικοί και κολλητικοί χωρίς καν να έχουν βρει το δικό τους στίγμα, δεν μπορώ να φανταστώ τι μουσικές θα γράψουν όταν βρουν το άστρο τους και το ακολουθήσουν. [Μ.Κ.Ο.]

2. Dreadnought - The Endless

Το ζευγάρωμα των ειδών για την prog δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Μάλιστα, ενίοτε δεν είναι καν ζητούμενο να γίνεται αβίαστα και ομαλά, σε έναν αγώνα εντυπωσιασμού, όπου το less is more δεν υφίσταται. Οι Dreadnought κάνουν κι αυτοί το δικό τους κολλάζ, με τη διαφορά ότι έχουν φροντίσει να κρύψουν τις ραφές και τα μπαλώματα, και παρουσιάζουν μία μουσική αφηγηματικότητα με φάσεις και κεφάλαια, κι όχι μία σειρά ασύνδετων επεισοδίων. Στο "The Endless", οι Opeth συναντούν τους iamthemorning, σε μία βαρυσήμαντη θεματική περί ανθρώπου και φύσης. Για πολύ καιρό οι Dreadnought σέρνονταν στην περιφέρεια της προσοχής μας, όμως μετά από τον πέμπτο τους δίσκο, πρέπει επιτέλους να τους φέρουμε στο επίκεντρο. [Μ.Κ.Ο.]

3. Ghost Toast - Shade Without Colour

Τους Ghost Toast τους μάθαμε με το "Shape Without Form" του 2020, αν και υπάρχουν ως συγκρότημα ήδη από το 2008. Όταν ξεκινάς από το Ντέμπρετσεν της Ουγγαρίας δεν είναι δα και τόσο εύκολο να φτάσεις στα ξένα αυτιά. Όταν, όμως υπάρχει το ταλέντο, ο στόχος εν τέλει θα επιτευχθεί. Με το φετινό "Shade Without Colour" που παίρνει τον τίτλο του από ποίημα του T.S. Elliot, οπως και ο προκάτοχός του, οι Ούγγροι συνεχίζουν να παραδίδουν το instrumental post-rock/metal τους που έχει τόσες εναλλαγές και πολυπλοκότητα στα riff του, που όχι μόνο αγγίζει τα όρια του progressive, μα τα περνάει κιόλας ουκ ολίγες φορές, με τα αποτελέσματα να είναι απολαυστικά. (ΜΠ)

4. Toundra - Hex

Ενδεχομένως να μην είναι κοινός τόπος η παρακάτω διαπίστωση, ωστόσο οφείλει να διατυπωθεί: Σε έναν παραδοσιακό post-rock ήχο που τείνει να σβήσει, οι Ισπανοί Toundra είναι η σημαντικότερη και ποιοτικότερη σύγχρονη μπάντα. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και στο ίδιο το πανέμορφο "Hex", όπου η μουσική τους παραμένει εξόχως κιθαριστική, συχνά αναδύει ένα έντονα προοδευτικό άρωμα και δεν διστάζει να αγγίζει σε στιγμές πιο heavy φόρμες. Το κερασάκι στην τούρτα δεν είναι άλλο από το "El Odio", στα τρία μέρη του οποίου συνοψίζονται όλοι οι λόγοι γιατί τους αγαπάμε: οι μελωδίες τα ξεσπάσματα, η κάθαρση. Όλα αυτά στα οποία δεκάδες άλλες μπάντες αποτυγχάνουν, οι Toundra τα κάνουν συγκλονιστικά σωστά. (ΜΠ)

5. Venus Principle - Stand In Your Light

Με την ηχηρή απουσία των Anathema από το 2017, αλλά και με την ασταθή πορεία των Crippled Black Phoenix την τελευταία δεκαετία, έχει δημιουργηθεί ένα κενό στον ατμοσφαιρικό prog/post χώρο, κι αυτόν φιλοδοξούν να καλύψουν οι Venus Principle. Στο ντεμπούτο τους, οι ήδη δοκιμασμένοι σε άλλα projects μουσικοί, προσφέρουν εβδομήντα λεπτά ποιοτικότατης μουσικής που, χωρίς να καινοτομεί, πείθει από το πόσο μεστή και πλήρης είναι. Με μία συνθετική αντίληψη που φανερώνει καλλιεργημένο ταλέντο και ωριμότητα, οι Venus Principle καταφτάνουν ως μία μεγάλη υπόσχεση, κι αν ακόμη αποδειχτούν βραχύβιοι, θα παραμείνουν μία από τις πιο απολαυστικές στιγμές της χρονιάς. [Μ.Κ.Ο.]

1. Sikasa - Matter Earth

Τρίτη θέση στο μουντιάλ και πρώτη στα καλύτερα prog ντεμπούτα της χρονιάς για την Κροατία, με τους εξαιρετικούς Sikasa να μας συστήνονται και να κερδίζουν τις εντυπώσεις. Ο ιθύνων νους πίσω από το εγχείρημα, ο Bruno Longfield με κάποιο τρόπο μπλέκει τους παλιούς Opeth με Βαλκανικά στοιχεία και το κάνει να λειτουργεί υπέροχα. Το "Matter Earth" είναι πολυσυλλεκτικό, έχει πολύ δυνατή ατμόσφαιρα και είναι εν τέλει πολύ όμορφα φτιαγμένο. Κρίνοντας από το πρώτο δείγμα γραφής, το μέλλον φαντάζει το λιγότερο ελπιδοφόρο. (ΧΚ)

2. Philosophobia - Philosophobia

Μια πολυσυλλεκτική μπάντα με μέλη από το ευρύτερο φάσμα του prog (Mekong Delta, ex-Pain Of Salvation, Wastefall), οι Philosophobia στην πρώτη τους δουλειά δείχνουν περισσότερη προοπτική, παρά ουσία. Κι αυτό γιατί παρότι έχουν όλα τα στοιχεία εκείνα που φαντάζουν ιδανικά σε έναν οπαδό του Theater-ικού prog metal, παγιδεύονται και μέσα στα κλισέ του. Οι (μεμονωμένες) ιδέες είναι εκεί, τα παιξίματα είναι υψηλού επιπέδου, όμως το songwriting δείχνει χαμένο στην πολυπλοκότητά του. Ένα αξιοπρεπές πρώτο δείγμα, ελπίζουμε για καλύτερη συνέχεια. (NK)

3. OU - one

Το ντεμπούτο των κινέζων OU είναι η τέλεια απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι το prog αδυνατεί να παρουσιάσει φρέσκο πρόσωπο. Οι OU αποτελούν μια πραγματικά ενδιαφέρουσα νέα μπάντα που συνδυάζει τις αρετές του djent/prog με ελαφρώς παράξενες κι εξωτικές φωνητικές γραμμές, δοσμένα σε ένα σύνολο που διακατέχεται από μια νεανική αισθητική. Το ζύγισμα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση είναι έξοχο και, απ' ότι φαίνεται, αυτό το γκρουπ είναι ικανό για σημαντικά πράγματα, αν ελέγξουν το ταλέντο και αξιοποιήσουν σωστά τις εμπειρίες τους. (Α.Κ)

4. Rioghan - Different Kinds Of Losses

Υπάρχει μία πάρα πολύ λεπτή φαγούρα για pop prog, και οι νεοσύστατοι Rioghan είναι ιδανικοί για να την ξύσουν. Έχοντας εσωτερικεύσει τον ποπ λυρισμό των ύστερων Leprous, αλλά και την ροκάδικη μελαγχολία των Katatonia (διόλου τυχαία, ο Einer Solberg και ο Jonas Renkse κάνουν χαριτωμένα, αν και αναξιοποίητα, περάσματα), η Φινλανδή Jenni Perämäki παραδίδει έναν δίσκο γεμάτο χιτάκια. Η γλυκιά φωνή της δεν ακούγεται πάντοτε αγγελική, αλλά δοκιμάζεται και σε πιο μπρουτάλ φόρμες, με συριγμούς και στριγκλιές να δίνουν ένα πρόσθετο βάρος σε ήδη αγριεμένα και djenty riffs. Παρ’ όλο που μπάντες όπως οι Destiny Potato (πλέον Sordid Pink), έχουν δείξει το δρόμο, δεν έχει ακόμη εμφανιστεί ένας ισχυρός μπροστάρης για να τον ανοίξει. Ίσως οι Rioghan να βάλουν μπρος τις μηχανές; [Μ.Κ.Ο.]

5. A-Z - A-Z

Οι Mark Zonder και Ray Alder συναντιόνται ξανά μουσικά, σε ένα άλμπουμ που επανασυστήνει τους δύο μουσικούς στη μουσική βιομηχανία, αλλά συγχρόνως διαθέτει αρκετά οικεία στοιχεία από το κοινό τους - και όχι μόνο - παρελθόν. Ως το πιο ενδιαφέρον και ποιοτικό project που έχει να επιδείξει ο Zonder εδώ και πολλά χρόνια, οι A-Z δεν διεκδικούν τον progressive όρο προς ιδίαν χρήση, αλλά τον "φορτώνονται" λόγω προσέγγισης, ιστορικού και αναπόφευκτων συνδέσεων με το παρελθόν, γεγονός που δεν μας χαλάει διόλου από τη στιγμή που το αποτέλεσμα είναι αρκούντως ανταγωνιστικό. (ΣΚ)

Check Also:

Kings Of Mercia - Kings Of Mercia

Το ομότιτλο άλμπουμ των Kings Of Mercia φαντάζει ως ένας δίσκος παραδοχών και υποχωρήσεων. Ο Jim Matheos εδώ εμφανίζεται να απλοποιεί ελαφρώς το δημιουργικό του ύφος, με συνθέσεις πιο άμεσες και λιγότερο πολύπλοκες, εστιάζοντας στις βασικές αρχές δημιουργίας ενός κομματιού.Την ίδια στιγμή, ο Steve Overland, ο οποίος καλείται να ερμηνεύσει το πιθανόν σκληρότερο υλικό της καριέρας του μέχρι σήμερα, στέκεται αειθαλής και ευπροσάρμοστος, με όμορφες φωνητικές μελωδίες και hooks που κολλάνε στο μυαλό. (ΣΚ)