Cloak

Οι Αμερικάνοι Cloak, όπως και πολλοί άλλοι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, διαθέτουν αυτόν τον αέρα του μεγάλου κατορθώματος. Κάποιες φορές όμως δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις την εσφαλμένη αυτοπεποίθηση, η οποία προέρχεται από ένα μεγάλο επίτευγμα που δεν υπάρχει στα αλήθεια.

Ο υπερβάλλοντας μελοδραματισμός των Cloak προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το παραπέτασμα του black metal, αλλά οι ακουστικές κιθάρες, τα hooks και οι μελωδίες δεν τους αφήνουν. Καπως έτσι η τετράδα από την Atlanta συνεχίζει ακάθεκτη με την συνταγή του εξαιρετικού "To Venomous Depths", καθώς θεώρησε ότι αφού μάλλον πέτυχε δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει και πάρα πολλά πράγματα.

Οι Cloak άλλωστε μάλλον πρεσβεύουν την πιο προσιτή μορφή του black metal, κάνοντας συγχρόνως στον ακροατή πολύ εύκολα αντιληπτές τις επιρροές τους. Το ελαφρύ mid-tempo black metal άγγιγμα των Cloak είναι εμποτισμένο από μπόλικο heavy metal, το οποίο όσο συχνά παραπέμπει προς τους Satyricon ή τους Mercyful Fate, άλλο τόσο και στους Avenged Sevenfold.

Βέβαια πιστεύω ότι το άλμπουμ ίσως να ωφελούταν από περισσότερες αυξομειώσεις στις ταχύτητες ή έστω ένα-δυο blast beat παραπάνω, έτσι για την ποικιλία και να σπάει η μονοτονία, αλλά ταυτόχρονα αυτό είναι και το μυστικό των Cloak, ώστε να αρέσουν ακόμα και στο γείτονα μου τον Μάκη που ακούει Ramones.

Το εξευγενισμένο μελωδικό αμερικανικό black metal των Cloak έχει ντυθεί σουηδικό και χωρίς να προσφέρει εκπλήξεις και χωρίς να προοδεύει ιδιαίτερα σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο τους ανήκει στην κατηγορία με τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς, καθώς καμία σύνθεση δεν στερείται έμπνευσης ή τουλάχιστον ανεπαρκώς κεκαλυμμένης κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας άλλων γνωστών αγαπημένων μας καλλιτεχνών.

Η μπασταρδεμένη φύση του δίσκου είναι σαν οπιούχο αναλγητικό ευρέως φάσματος που καταπραΰνει κάθε είδους πόνο. Οι ακουστικές μελωδίες έχουν στον αντίποδα το σχισμένο λαρύγγι του Scott Taysom, η συνολική συμπιεσμένη metal παραγωγή έχει μέσα της ένα οριακά βρώμικο και λιγδιάρικο ήχο κιθάρας να αντισταθμίζει τις κλασικομεταλλάδικες διαθέσεις με το black και οι ευθυτενής ρυθμοί των τυμπάνων δίνουν σταθερά τον παλμό που σου επιτρέπει να τους ακούς ανά πάσα ώρα και στιγμή. Αυτό το υποτιμημένο άλμπουμ, ίσως να μην είναι αποτελεί την απόλυτη κορυφή για την φετινή χρονιά, αλλά αποτελεί ένα εύπεπτο και ταυτόχρονα ακραίο μεταλλικό άκουσμα για όλη τη χρονιά.