Ανασκόπηση 2025: Modern Hard N' Heavy

Deftones

Πόσο αξιοθαύμαστο είναι για μια τόσο επιδραστική μπάντα, να παραμένει φρέσκια και επίκαιρη, τριάντα χρόνια αργότερα; Με το "Private Music" για άλλη μια φορά βρήκαμε λόγο να τους θαυμάσουμε. Μια μυσταγωγική εμπειρία που λειτουργεί ως ιδανικό συμπλήρωμα στη δισκογραφία τους, υπενθυμίζοντας πως το σκοτάδι των Deftones παραμένει το ίδιο γοητευτικό. Κάθε πτυχή του ήχου τους είναι εδώ, κάθε ακρόαση ξεδιπλώνει κι ένα ακόμη επίπεδο. Αυτές οι διαρκείς ανακαλύψεις είναι που κάνουν το δίσκο μια περιπέτεια που κάθε φορά προκαλεί τον ίδιο ενθουσιασμό. 

Sleep Token

Μετά το παγκόσμιο φαινόμενο που δημιούργησαν, οι Sleep Token έρχονται με το "Even In Arcadia" να αποδείξουν ότι δεν ήταν πυροτέχνημα. Μια μπάντα που βρίσκει λάτρεις αλλά και επικριτές, συνεχίζει στο δικό της δρόμο να φέρνει μαζί κόσμους φαινομενικά αταίριαστους. Κοινός παρονομαστής, το συναίσθημα. Για πρώτη φορά με τόσο αφοπλιστική ειλικρίνεια, μπορεί να μην πιάνουν την άπιαστη ομολογουμένως κορυφή του "Take Me Back To Eden", ωστόσο δεν πτοούνται από τη δαμόκλειο σπάθη που αιωρείται πάνω από το κεφάλι τους λόγω της έκρηξης δημοτικότητας. Εμπνέονται από αυτή, και διοχετεύουν τις δυσκολίες μέσα από το όχημα της φωνής του Vessel, τα εμφατικά τύμπανα του 'II', και μέσα από αναρίθμητες μελωδίες μεγαλουργούν ξανά.

Three Days Grace

Ο πρώτος δίσκος τους με δύο τραγουδιστές και όγδοος συνολικά βρίσκει τους Καναδούς να παίζουν όπως θα περίμενε κάποιος μαθαίνοντας ότι ο αυθεντικός τραγουδιστής Adam Gontier επέστρεψε μετά από καμιά δεκαετία και ο Matt Walst που τον είχε αντικαταστήσει έμεινε κι αυτός. Στο "Alienation" συνδυάζουν το πρόσφατο παρόν τους με τους ήχους του παρελθόντος τους και σε γενικές γραμμές, ικανοποιούν. Τα "Mayday" και "Dominate" είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα κι αν καταφέρουν να κερδίσουν τον ακροατή με ένα-δυο ακούσματα, τότε το ίδιο θα καταφέρει κι ο δίσκος.

Halestorm

Η Lzzy Hale και η παρέα της δεν έχουν σκοπό να κατέβουν από την κορυφή. Το "Everest" είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις από τους Halestorm: σκληρό, ογκώδες rock 'n' roll με μεγάλα ρεφρέν και μια ηχητική παραγωγή που σπάει τα τζάμια. Η Lzzy, σε φορμα-καριέρας, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι μια από τις κορυφαίες φωνές του σύγχρονου rock. Ο δίσκος βελτιώνει τη συνταγή τους: ατόφιο, μπλουζ-επηρεασμένο hard rock με μια μοντέρνα metal αιχμή. Tο soundtrack για όποιον θέλει ατόφια ενέργεια και την αίσθηση του αήττητου, ακριβώς σαν να κατέκτησε την κορυφή του Έβερεστ.

Yungblud

Ο μικρός σατανάς του ευρύτερου σκληρού ήχου τον τελευταίο χρόνο πρόλαβε να βρεθεί στην ίδια σκηνή με τον παιδικό του ήρωα Ozzy Ozbourne και έστησε μόνος του ένα φεστιβάλ με φθηνό εισιτήριο για όλα τα άτομα που δεν μπορούν πλέον να προσεγγίσουν τις υπέρογκες τιμές των συναυλιακών εισιτηρίων. Ο Yungblud μπορεί να το παίζει κακό παιδί για τον κίτρινο τύπο, στις πράξεις όμως μάλλον είναι το καλύτερο και αυτό αντικατοπτρίζεται στη μουσική του. Στο "Idols" δεν μεγαλουργεί, αλλά σοβαρεύει. Δεν θέλει να προκαλέσει, όπως στα πρώτα του βήματα, μα να δημιουργήσει. Η βρετανική σπιρτάδα του προσφέρει ένα rock σύγχρονο, βγαλμένο από την καθημερινότητα της γενιάς του, η οποία τον υπερασπίζεται με απόλυτη πίστη. Είμαστε εδώ να παρακολουθούμε όσα έχει να προσφέρει.

Check also: Κι αν δεν σου έφτασαν αυτά, μπορεί οι Tyler Joseph & Josh Dun να έγιναν μπαμπάδες, παράλληλα όμως το σερί κυκλοφοριών των Twenty One Pilots με κοινή ιστορία τελειώνει στο φετινό "Breach". Μπορεί τα συναισθήματα να είναι μεικτά για τις διάφορες εκφάνσεις αυτού του τεράστιου έργου μέσω κυκλοφοριών, το "Breach" όμως στέκεται κοντά στις συναισθηματικές κορυφές τους. Προτείνεται να κάνετε επανάληψη και στα προηγούμενα (το "Trench" θα είναι πάντα το καλύτερο).

Mammoth

Η κληρονομιά ενός τέτοιου ονόματος σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις καταφέρνει να λυγίσει τον φέροντα. Ο Wolfgang, γιος του Eddie Van Halen, στο τρίτο του βήμα ως Mammoth με τίτλο "The End" φαίνεται ότι καταφέρνει να βρει μια φαινομενικά απλή αλλά στην πραγματικότητα δύσκολη συνταγή. Καταφέρνει να φτιάξει δικά του άρτια και παθιασμένα rock τραγούδια, ντυμένα με τη φωνή του και να μας κάνει να τα τραγουδάμε μετά από λίγες μόνο ακροάσεις. Καλό bonus το διασκεδαστικό ντύσιμο της μουσικής με τα κατάλληλα video clips για όσους είμαστε και οπτικοί τύποι, εκτός από ακουστικοί.

Creeper

Μπορεί οι Creeper να μας τίναξαν τα μυαλά στον αέρα με το πρώτο "Sanguivore", το δεύτερο ωστόσο έρχεται και μας βρίσκει με υπερβολικά πολλές απαιτήσεις που μοιάζουν να μην ικανοποιούνται στο πλήρες τους, ίσως όμως οι Creeper να αδικούνται στο "The Mistress Of Death" λόγω της προσμονής. Μια πληθώρα επιρροών που αυτή τη φορά περιορίζονται στο γοτθικό σκοτάδι χωρίς να αντλούν το ίδιο από άλλες rock και metal σκηνές, διαμορφώνει την αισθητική αυτού του δίσκου ωχ ένα απαραίτητο αξεσουάρ για το χαλογουίν. Ξεχωρίζει το σχεδόν μέσα από μιούζικαλ "Blood Magick (It’s A Ritual)".

Nova Twins

Το ντουέτο έχει ήδη καταφέρει να σμιλεύσει έναν προσωπικό ήχο με τους δύο πρώτους του δίσκους κι ο τρίτος, "Parasites And Butterflies", έρχεται να «πατήσει» πάνω σε αυτόν. Μια ειδοποιός διαφορά είναι πως τα φετινά κομμάτια είναι λίγο πιο φανταχτερά και εξωστρεφή, φτιαγμένα ίσως περισσότερο για τη σκηνή. Ο δίσκος είναι μάλλον πιο ενεργητικός απ’ τον προκάτοχό του και έχει σαφώς ωραία τραγούδια και ορισμένα riffs που σφύζουν από ενέργεια και τσαμπουκά. Το έχουν πάει καλά ως τώρα, αλλά η επόμενη πίστα τους είναι το να καταφέρουν να προκαλέσουν την εφευρετικότητά τους.

MGK

Πέντε χρόνια και δύο δίσκους μετά τη μπλοκμπαστερικών διαστάσεων επανεκκίνηση της καριέρας του, ο Machine Gun Kelly συνεχίζει ακάθεκτος να βασανίζει κιθάρες και παλαιών αρχών ροκάδες. Στο "Lost Americana" οι ξεφωνημένες πάνκικες αναφορές δεν έχουν χαθεί. Όχι ότι θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό, μετά τις πλατίνες και τα χρυσάφια των προκατόχων του. Το υλικό συνεχίζει να κουβαλάει κάτι από τα ραδιόφωνα και τον γενικότερο αέρα των αρχών της χιλιετιάς. Η στόχευση αλλάζει από τα τούπα-τούπα προς μία πιο ανοιχτή pop-rock κατεύθυνση. Με εντελώς κυριολεκτική έννοια, ειδικά στο πρώτο συνθετικό.

Maggie Lindemann

Οι παγίδες του δεύτερου βήματος είναι γνωστές από αρχαιοτάτων χρόνων. Ως ντίβα που σέβεται τον εαυτό της, η Lindemann κατεβαίνει σωστά προετοιμασμένη, έχοντας ήδη αποφύγει μερικές από αυτές στη μικρού μήκους κυκλοφορία-σφήνα μετά το ντεμπούτο. Με σίγουρο βήμα πια, το "I Feel Everything" καθιερώνει τη δημιουργό του στην ελίτ των σύγχρονων sad queens της ευρύτερης σκληρής σκηνής, βρίσκοντας τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο εσωτερικό γκρίζο, το μαύρο του έξω κόσμου και τις κρυμμένες-μεν-υπαρκτές-δε φωτεινές αχτίδες, πάντα με απροκάλυπτα σπασμένο χαμόγελο για σερβίρισμα.

Check also: Πάντα πρωτότυπος και εντυπωσιακός, ο Grandson μας βρίσκει φέτος με το "Inertia", μπλέκοντας τη rock μουσική με ήχους που εκκινούν από dubstep, ηλεκτρονική μουσική διαφόρων πηγών αλλά και R&B στοιχείων. Για περισσότερο punk rock διαθέσεις και pop χορευτικά ξεσπάσματα που κλείνουν το μάτι στην Avril Lavigne, οι Hot Milk ξεσηκώνουν με το ενεργητικό "Corporation P.O.P.".

Chevelle

Έκλεισαν τους δέκα δίσκους οι Chevelle αισίως. Ένα συγκρότημα που οι οπαδοί του εναλλακτικού metal σίγουρα θα θυμόμαστε από τα μικράτα μας, οι Αμερικάνοι είχαν μια πολύπαθη πορεία τα τελευταία χρόνια, η οποία όμως τους έντυσε με ακόμη πιο έντονες progressive επιρροές. Στο "Bright As Blasphemy" οι Chevelle επιστρέφουν αξιοπρεπώς με τα πέντε πρώτα κομμάτια του δίσκου να ανεβάζουν βλασφημικούς πυρετούς που φλερτάρουν μέχρι και με την progressive ανασκόπηση μας, μακάρι η ίδια αίσθηση να συνεχιζόταν και στο δεύτερο μισό του δίσκου με το ίδιο πάθος. Μπορεί να έμειναν δύο, αλλά ακόμη επιζούν μουσικά χωρίς δυσκολία.

Biffy Clyro

Για να λέμε αλήθειες, οι Biffy Clyro είχαν μπει σε ένα ηχητικό τέλμα τα τελευταία αρκετά χρόνια. Το "Futique" δείχνει να είναι ένα γερό και αποφασιστικό άλμα για να ξεκολλήσουν από εκεί. Η μουσική του δίσκου μοιάζει πιο κατασταλαγμένη και λιγότερο εξερευνητική σε σχέση με το παρελθόν, παραμένοντας όμως ιδιαίτερη και συνδεδεμένη με τον μοναδικό χαρακτήρα της μπάντας. Ουσιώδες κομμάτι αυτού του χαρακτήρα αποτελούν όμως και οι περιπετειώδεις στιγμές για τις οποίες τους αγαπήσαμε αρχικά και που υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Επιτέλους, mon the biff και πάλι!

Danko Jones

Το "Leo Rising" είναι ο δωδέκατος δίσκος των Danko Jones και κινείται στα επιτυχημένα χνάρια του παρελθόντος τους. Το καναδικό power trio που έχει βαφτιστεί από τον ηγέτη του μπορεί να μην πρωτοτυπεί με το όνομά του, αλλά πρωτοτυπεί με τη σταθερότητα που επιδεικνύει στην ποιότητα. Το μοντέρνο, υψηλής ενέργειας hard rock του έχει μια χαρακτηριστική αμεσότητα που χωρίς πολλές φλυαρίες μιλάει συνήθως εύστοχα. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ, με κομμάτια όπως το "What You Need" ή το "I Love It Louder" να το επιβεβαιώνουν από τις πρώτες κιόλας νότες τους.

The Rasmus

Οι Φινλανδοί μοιάζουν να μην έχουν ημερομηνία λήξης. Το ψύχος της βόρειας Ευρώπης ίσως να είναι το μυστικό συστατικό του επιτυχημένου επί σειρά δεκαετιών pop-metal των Rasmus. Με το "Weirdo", τα παράξενα παιδιά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το ένδοξο παρελθόν τους ενώ η πρόσφατη προσθήκη της Emilia 'Emppu' Suhonen στις κιθάρες δείχνει να ανανέωσε το συγκρότημα δεόντως. Είναι και η τεράστια περιοδεία για το δίσκο που πέρασε μετά από αιώνες από τη χώρα μας που έκανε την εμπειρία αυτού του δίσκου ακόμη πιο αγαπημένη μας. Η παρέα των Rasmus, καλωσορίζει όλα τα παράξενα παιδιά του κόσμου και τους θυμίζει πως η μουσική αυτή, είναι σπίτι τους.

Sick Puppies

Εννιά χρόνια δεν είναι λίγα ως κενό από τον προηγούμενο δίσκο. Τόσο πήρε στους Αυστραλούς για να κυκλοφορήσουν τον διάδοχο του "Fury" με τίτλο "Wave The Bull". Το εναλλακτικό post-grunge που παίζουν έχει ως προϋπόθεση τους ανεβασμένους ρυθμούς και τον καθαρό έως και καλογυαλισμένο ήχο, που υπάρχουν σε υπερθετικό βαθμό εδώ. Το πρώτο μισό του δίσκου κερδίζει τις εντυπώσεις πολύ περισσότερο από το δεύτερο, όπου η πτώση είναι εμφανής. Λίγο σκουριασμένοι φάνηκαν φέτος οι Sick Puppies. Ο δίσκος τους έχει τις στιγμές του, αλλά έχουν παίξει σίγουρα και καλύτερα στο παρελθόν.

Check also: Οι Βρετανοί Bush του Gavin Rossdale με το "I Beat Loneliness" βάζουν ακόμα ένα λιθαράκι - ή και λίθο - στην τρέχουσα, δεύτερη ζωή τους που έχει αρκετό ενδιαφέρον να ακουστεί. Τουλάχιστον παρομοίως αξιοπρεπής αλλά και ιδιαίτερα διασκεδαστική και η φετινή δουλειά των The Darkness με τίτλο "Dreams On Toast".

Architects

Έχεις χτίσει το όνομά σου. Έχεις εξελίξει τον ήχο σου, ξανά και ξανά. Έχεις τελειοποιήσει μία σειρά από υφολογικές φόρμουλες που, χωρίς να είναι ούτε κατά διάνοια εύκολες, έχουν καθιερωθεί. Έχεις ανέβει στο ψηλότερο επίπεδο της σκηνής που κάποτε σε ανέδειξε, κρατώντας το όνομά σου ζεστό όσο ελάχιστα. Τι κάνεις μετά; Για τους Searle, Carter & Co. η απάντηση είναι ξεκάθαρα «του κεφαλιού σου». Στο "The Sky, The Earth & All Between" τα πάντα ακούγονται τεράστια, χωρίς να κόβουν ολοκληρωτικά τη σύνδεση με το παρελθόν του συγκροτήματος. Όχι το πολύ μακρινό, προφανώς. Μην τους ζητάτε τα αδύνατα. We happy now.

Babymetal

Όσο περίεργο ή υπερβολικό κι αν μπορεί να φαίνεται, οι Babymetal αποτελούν πλέον σοβαρό εξαγώγιμο καλλιτεχνικό προϊόν της Ιαπωνίας. Το "Metal Forth" είναι ο πέμπτος τους δίσκος, είναι τίγκα στις συμμετοχές (Electric Callboy, Spiritbox, Poppy, Tom Morello μεταξύ άλλων), έχει πλέον μεγάλο label από πίσω του (και πολύ άργησε) και κολλητικά, μοντέρνα κομμάτια μέσα του. Η Su-metal, η Moametal και η Momometal (δεν υπάρχει monometal), η Kami Band τους και ο μέντοράς τους ο κύριος Kobayashi ή Kobametal, συνεχίζουν με ακάθεκτους ρυθμούς να αυξάνουν τη δημοφιλία των Babymetal και μαζί του kawaii metal. Συνηθίστε το!

Volbeat

Η Δανία δεν είναι και ο πιο αναμενόμενος προορισμός όταν ψάχνεις ποιοτική metal μουσική – αυτό ίσχυε προφανώς μέχρι πριν την εμφάνιση των Volbeat στο μουσικό χάρτη, οι οποίοι δημιουργούν ακάθεκτα διασκεδαστικό metal. Το "God Of Angels Trust" δεν είναι σε καμία περίπτωση η πιο συγκλονιστική κυκλοφορία της καριέρας τους, αλλά είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις να ακούσεις από τους Volbeat: ματζόρε κιθάρες, ελπιδοφόρα μα σκοτεινά μοτίβα, η υπέροχη φωνή του Michael Poulsen, λίγη americana να συνοδεύει τα κομμάτια σε κομβικά σημεία. Και φυσικά πολλές δόσεις θρησκευτικής σημειολογίας και σατανά. Γουάτς νοτ του λαβ, που λένε και στο χωριό μας;

Spiritbox

Μέχρι εδώ, οι Spiritbox ήταν η μπάντα των singles. Πολλά καλά τραγούδια, αλλά δεν υπήρχε η ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά που να λειτουργήσει σαν μια αδιαμφισβήτητη δήλωση ταυτότητας. Το "Tsunami Sea", είναι πολύ κοντά σε αυτό που περιγράφει και ο τίτλος του. Ένα ισοπεδωτικό δημιούργημα, σκοτεινό και μεγαλεπήβολο. Η Courtney LaPlante όπως πάντα πρωταγωνιστεί, αγγίζοντας κάθε πιθανή πτυχή που μπορεί να έχει η ανθρώπινη φωνή. Τα riffs είναι μανιασμένα και ογκώδη. Η prog πτυχή ξεδιπλώνεται σε στιγμές όπως το "A Haven With Two Faces", και οι Spiribox ανοίγουν τους ορίζοντές τους και πέρα από τον ήχο που αποτελεί το σήμα κατατεθέν τους. Το αποτέλεσμα, αριστουργηματικό. 

Lorna Shore

Η Lorna προχωρά με σταθερά βήματα προς την κορυφή του ακραίου ήχου. Αν δεν είναι ήδη εκεί. Στο "I Feel The Everblack Festering Within Me" φαίνεται να βρίσκει ισορροπία ανάμεσα στα εκφραστικά της μέσα, που είναι σπάνια, και τις συνθετικές αρετές, που πλέον ξεδιπλώνονται στην ολότητά τους. Το φετινό σκοτάδι που ένιωσε είναι το πιο ολοκληρωμένο, σαφές και ξεκάθαρα δομημένο της άλμπουμ. Κομμάτια που συνδυάζουν ηχηρές μελωδίες, όλη τη metal κληρονομιά από τα 90s ως το σήμερα, τεράστια παραγωγή, ασύλληπτα παιξίματα και ισοπεδωτικές ταχύτητες. Οι μεγάλες αρένες έπεσαν κι εμείς περιμένουμε τη μέρα που θα ‘ρθουν να πετάξουν ένα 'can we go back' και να τελειώσει η ζωή.

Lacuna Coil

Ε τι να περιμένεις μωρέ από τους Lacuna Coil εν έτει 2025, τα έχουν πει αυτά που ήθελαν και είναι δύσκολο να ξαναφτάσουν το ένδοξο παρελθόν. Γελώ με όποιον δεν διαβάσει ολόκληρο το κείμενο καθώς η παραπάνω πρόταση είναι μεγάλο ψέμα. Το "Sleepless Empire" είναι ένας υπέροχος δίσκος γεμάτος καλοδουλεμένα και κολλητικά κομμάτια (βλέπε "Oxygen" και το μεγαλεπήβολο "Hosting The Shadow" με τη συμμετοχή του Randy Blythe). Περίπτωση κυκλοφορίας που αποδεικνύει πως ένα συγκρότημα με γαλόνια και τεράστια δημοτικότητα δεν σταματά πάση θυσία να επαναδημιουργεί τον εαυτό του και να βγαίνει νικητήριο με σαμπάνιες και δάφνες. Και φυσικά, με ατράνταχτη ζωντανή απόδειξη.

Tremonti

Ο Mark Tremonti, αυτός ο ακούραστος riff-maker, για άλλη μια φορά μας κάνει να απορούμε με την αστείρευτη έμπνευσή του. 90’s έμπνευση με μοντέρνα αισθητική. Κιθάρες όπως πάντα για σεμινάριο, με πιο σκοτεινό προσανατολισμό και μια μελαγχολική χροιά. Φεύγοντας για λίγο από την thrashy προσέγγιση των προκατόχων του, το songwriting παραμένει στο επίκεντρο, ενώ και ερμηνευτικά ο Mark μοιάζει να είναι ένα σκαλί παραπάνω. Γλυκοκοιτάζοντας και τις χρυσές εποχές του grunge, το "The End Will Show Us How" είναι πιθανότατα ο πιο πλήρης προσωπικός δίσκος του Tremonti, που για άλλη μια φορά μας συγκινεί και μας κάνει να σιγοτραγουδάμε τις μελωδίες του. 

Killswitch Engage

Οι Killswitch Engage, οι βασιλιάδες του μελωδικού metalcore, συνεχίζουν την ακλόνητη πορεία τους. Το "This Consequence" δεν έχει σκοπό να επαναπροσδιορίσει τον ήχο τους, άλλωστε η μπάντα ποτέ δεν προσπάθησε για κάτι τέτοιο. Με τον Jesse Leach να έχει πλέον εδραιωθεί απόλυτα στη θέση του, ο δίσκος προσφέρει εγγυημένα hits: εκρηκτικά breakdowns, ουρλιαχτά που σκίζουν και τα μεγαλύτερα και πιο λυτρωτικά metal ρεφρέν που μπορείς να φανταστείς. Είναι ένα απολύτως ασφαλές άλμπουμ, με την καλή έννοια: ξέρεις τι θα πάρεις, και αυτό είναι ένα μείγμα ενέργειας και συναισθήματος που θα σε κάνει και πάλι να κοπανηθείς και να τραγουδήσεις μαζί τους.

Jinjer

Οι Jinjer δεν εφησυχάζονται ούτε λεπτό. Το "Duél" είναι ένας δίσκος που κινείται σε τεχνικά και ρυθμικά μονοπάτια, με τους ρυθμούς να είναι ακόμα πιο σπασμένοι και τα breakdowns να ακούγονται πιο δυσοίωνα από ποτέ. Η Tatiana Shmayluk είναι, ως συνήθως, ασυναγώνιστη, περνώντας από το πιο χαμηλό pitch σε ραπ-εκφορές και αμέσως μετά σε βίαια screams. Το "Duél" είναι μοντέρνο metal στο πιο απαιτητικό του, ένα έργο που δείχνει ότι η μπάντα αρνείται να μείνει στάσιμη και συνεχίζει να εξερευνά τα όρια του είδους της. Η δυσκολία του εγχειρήματος μοιάζει σε στιγμές αποτρεπτική, αλλά η επιμονή των Jinjer παραμένει αξιοθαύμαστη. 

Soulfly

Ο Max και τίποτα άλλο να μην έβγαζε στη ζωή του, μας έχει δώσει υλικό για γενιές ολόκληρες. Με το όχημα των Soulfly είχε χάσει λίγο τη φόρμα του εδώ και κάποιον καιρό, όμως αυτό φέτος φαίνεται να μεταστρέφεται. Αρκετά επηρεασμένο από industrial και ακραίο ήχο μέχρι sludge, το "Chama" περνάει από ποικίλες επιλογές σκληρής μουσικής και καταλήγει σε στιγμές που αν τους δώσεις τον χρόνο που χρειάζεται, τελικά σε κερδίζουν. Το πιο εμφανές ψεγάδι σε αυτόν τον δίσκο είναι η παραγωγή του, η οποία μπορεί κάποια στιγμή να αποτρέψει την ακρόαση.

Check also: Προχωρώντας στη δεύτερη ζωή τους, μετά από τρεις μικρού μήκους δουλειές, οι Attack Attack! έδωσαν το πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα γραφής με το ανανεωμένο τους line-up. Το "II" παρότι εξαρχής καταδικασμένο σε όποια πιθανή σύγκριση με το μακρινό παρελθόν, έχει αρκετές edm εκλάμψεις για να σώσει τα προσχήματα. Πιστοί στο ραντεβού τους, οι Of Mice & Men επέστρεψαν με το τέταρτο άλμπουμ τους στα τελευταία έξι χρόνια, βγάζοντας αισθητά περισσότερο νεύρο και ρίχνοντας μερικές καλοδεχούμενες λοξές ματιές στο παρελθόν με το "Another Miracle".

Stray From The Path

Οι Stray From The Path είναι εδώ για να φωνάξουν για όσα μας ενοχλούν. Το "Clockwork" είναι metalcore-hardcore με μια ξεκάθαρα πολιτική ατζέντα. Ο ήχος τους παραμένει βαρύς, άμεσος και εξοργισμένος, με κοψίματα και δύναμη που δεν μαζεύεται. Είναι ένας δίσκος χωρίς φίλτρα και χωρίς εκπτώσεις, μια γροθιά στο κατεστημένο που ξέρει να χρησιμοποιεί τα καλύτερα εργαλεία του σκληρού ήχου για να περάσει το μήνυμά του. Κι αν είναι όντως το κύκνειο άσμα τους όπως προανήγγειλαν, τουλάχιστον φεύγουν με το κεφάλι ψηλά. 

Bleed From Within

Οι Σκωτσέζοι Bleed From Within, μια μπάντα που δουλεύει αθόρυβα αλλά σταθερά, έρχονται να διεκδικήσουν μια θέση στην πρώτη γραμμή του σύγχρονου metal. Το "Zenith" είναι ο πιο μεστός και επιθετικός τους δίσκος, με την εμπειρία πλέον να φαίνεται και να αποτυπώνεται έμπρακτα στα κομμάτια του. Τα riffs είναι τσεκούρια και η αδυσώπητη ενέργεια που εκπέμπει ο δίσκος είναι πραγματικά αξιοζήλευτη. Εκεί που οι άλλοι επαναπαύονται στο να χαμηλοκουρδίζουν τις κιθάρες τους ολοένα και περισσότερο, οι Βleed διδάσκουν τι σημαίνει να γράφεις όντως riffs και πως να ξεσηκώσεις τον ακροατή σε κάθε τραγούδι. Bonus πόντοι για την ευφυή χρήση γκάιντας.

Malevolence

Είναι τελείως μουρλοί οι Βρετανοί. Οι Malevolence είναι το συγκρότημα που απλά τα τελευταία χρόνια δείχνει πως γίνεται η φάση στα πλαίσια του μελωδικού metalcore. Τρεις πρότεροι δίσκοι με μηδέν ατοπήματα, και το "Where Only The Truth Is Spoken" έρχεται να προστεθεί σε αυτή την ανίκητη κούρσα. Οι Malevolence τα έχουν όλα – χιτάρες (βλ. "If It’s All The Same To You"), ρεφρενάρες, τρελές κιθάρες που είναι αδιανόητο να μην μπορεί να εκτιμήσει ένας παραδοσιακός μεταλλάς, καλή καρδία, εκρηκτικά live που μας ήρθαν και από το πουθενά στη γειτονιά μας φέτος. Ένα συγκρότημα που κρατά το μέλλον της μουσικής μας στα χέρια του.

Heaven Shall Burn

Οι Γερμανοί έχουν υπάρξει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά συγκροτήματα που συνδυάσανε το metal με το core, υπηρετώντας διαχρονικά με συνέπειατο είδος που επέλεξαν να παίξουν. Στο φετινό "Heimat" δεν ακούμε μεν καινούργια πράγματα, αλλά ακούμε τα περισσότερα από τα κλασικά εκείνα στοιχεία που μας έχουν κάνει κάποτε να τους αγαπήσουμε. Η ποιότητα είναι σταθερά παρούσα, η πρωτοτυπία υπήρξε κάποτε αλλά σήμερα απουσιάζει και οι Heaven Shall Burn μας δίνουν έναν δίσκο πάνω-κάτω αναμενόμενο και σταθερά καλό, όπως άλλωστε και οι περισσότερες από τις δουλειές τους.

Thus Spoke Zarathustra

Ακροβατώντας ανάμεσα στις τυπικές zeroes metalcore κιθάρες (αυτές που φωνάζουν σουηδία ντε) και το, πάλι zeroes, original deathcore, το "I'm Done With Self Care, It's Time For Others' Harm" είναι ο πληρέστερος φετινός old school δίσκος. Riff που θα χτυπήσουν στα νιάτα του χώρου και τα χρόνια που κάναμε κοπάνες από εξεταστικές. Περάσματα με καταιγιστικές ταχύτητες που κάνουν τα κομπρεσέρ να νιώθουν funeral doom, βαθιά βόθρικα φωνητικά, pig squeals, breakdown και σπουδές πάνω στο "The Poison", τους Killswitch αλλά και Bring Me - Suicide Silence των πρώτων δίσκων. Lamb Of God; Αμέ! Το μόνο που λείπει είναι καθαρά ρεφρέν, δεν πειράζει όμως καθόλου, δε λείπουν τέτοια σήμερα.

Check also: Οι All That Remains στο "AntiFragile" δίνουν τον καλύτερο δίσκο τους εδώ και χρόνια, επιστρέφοντας πλήρως πια στις φόρμες που τους καθιέρωσαν, ενώ οι Caliban χάνουν στις λεπτομέρειες (λέγε με παραγωγή) την ευκαιρία να πουν ότι κυκλοφόρησαν την ποιοτικότερη και πιο ολοκληρωμένη δουλειά τους, γιατί η μουσική είναι εκεί στο "Back From Hell". Οι Your Spirit Dies στο ντεμπούτο τους, "My Gnawing Pains Will Never Rest", δίνουν ορθόδοξο zeroes metalcore με πολύ καλές κιθάρες που τιμούν το σουηδικό legacy, ενώ τέλος οι Bury Tomorrow έβαλαν πιο μπροστά τις μελωδίες φτιάχνοντας στο "Will You Haunt Me..." ένα εμπορικότερο σύνολο που αν και ενθουσίασε λιγότερο από ότι περιμέναμε, είναι αρκετά καλό για να τους κρατήσει σε ανοδική πορεία.

Adept

Η επιστροφή των Adept ήρθε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το "Blood Covenant" είναι η χρυσή τομή ανάμεσα στο metalcore του χθες και του σήμερα. Γεμάτο riff και κιθάρες που δε μένουν μόνο στο να παρέχουν ήχο, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα μοντέρνο με εμπορικό προσανατολισμό, κολλητικές pop μελωδίες και ρεφρενάρες με πλήκτρα και ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια. Η μία κομματάρα διαδέχεται την άλλη σε ένα σύνολο που στέκεται ανάμεσα στα καλύτερα, για το χώρο, άλμπουμ της χρονιάς. Η απάντηση για το αν και το πώς, μπορεί το σύγχρονο metalcore να ακουστεί ακόμα unique είναι εδώ.

I Prevail

Οι I Prevail συνεχίζουν να κεφαλαιοποιούν την επιτυχία τους, με έναν δίσκο που επιβεβαιώνει τη θέση τους ως μεγάλο όνομα του modern metalcore. Το "Violent Nature" ισορροπεί ανάμεσα στο πιασάρικο ραδιοφωνικό rock και το βαρύ, breakdown-οδηγούμενο metalcore. Οι εναλλαγές ανάμεσα στα δύο φωνητικά είναι το κλειδί της επιτυχίας τους, προσφέροντας τόσο την εμπορική όσο και την σκληρή πλευρά του είδους. Ένας δίσκος που είναι σίγουρο hit, ιδανικός για όσους θέλουν το metalcore τους μεγάλο, συναισθηματικό και άρτια παραγόμενο. Δυο επιλογές εδώ: αν σου αρέσει η φόρμουλα, θα το λατρέψεις. Αν όχι, προσπερνάς.

Landmvrks

Ένα από τα πιο φρέσκα metalcore άλμπουμ της χρονιάς ήρθε φέτος από τη Γαλλία και τους Landmvrks. Με πιο γεμάτο και βαρύ ήχο από κάθε προηγούμενη δουλειά, χτίζουν πάνω στο - επίσης εξαιρετικό – "Lost In The Waves" κάνοντας το επόμενο βήμα. Στο "The Darkest Place I've Ever Been" παραδίδουν ένα μείγμα από επιθετικές κιθάρες, Linkin Park ρεφρέν, In Flames επιρροές και γαλλικό ραπάρισμα, όλα ισορροπημένα άψογα μεταξύ τους χωρίς καθόλου κενά στη ροή. Μεγάλο ατού φυσικά, το songwriting που στέκεται στο υψηλότατο επίπεδο, παράγοντας ένα σκασμό τραγουδάρες ικανές να κατεδαφίσουν κάθε σκηνή που συναντούν.

Employed To Serve

Με σεβασμό στους παλιούς μεγάλους, με τα πόδια στο εδώ και το τώρα, με τα μάτια στο αύριο. Οι mathcore λεπτομέρειες που κυριαρχούσαν στις πρώτες μέρες του εγγλέζικου κουιντέτου μένουν ολοκληρωτικά στο βάθος. Το "Fallen Star" παίζει με τρόπο που αχρηστεύει κάθε ταμπελίτσα υπό-ιδιώματος. Τα κοψίματα στις κιθάρες χτυπάνε με το νεύρο που μια φορά κι ένα καιρό έκανε ανυποψίαστα μέταλλα να βουτήξουν σε πιτς. Η νοοτροπία είναι ανοιχτόμυαλη μέχρι εκεί που δεν πάει. Οι συνεργασίες με Will Ramos, Jesse Leach και Serena Cherry δίνουν με τον τρόπο τους αντιπροσωπευτική εικόνα της όλης κατεύθυνσης.

House Of Protection

Μια νέα δύναμη στο χώρο του σύγχρονου hard & heavy. Οι House Of Protection δείχνουν με το "Outrun You All" ότι έχουν έρθει για να μείνουν. Με ένα μοντέρνο και εκλεπτυσμένο ήχο, ο δίσκος συνδυάζει στοιχεία από Deftones, Royal Blood και μια νέα, πιο groovy προσέγγιση στο alternative metal. Οι σπόροι για κάτι μεγάλο υπάρχουν εδώ, αλλά ακόμη δεν έχουν φυτρώσει. Η (όποια) έκθεση και μέσα από τη συνεργασία με τους Architects τους δίνει μια ώθηση, μένει να γίνει το μεγάλο βήμα στο μέλλον. Μέχρι τότε, κρατάμε την υπόσχεση. 

Check also: Οι Dayseeker στο "Creature In A Black Night" κυκλοφορούν ένα άλμπουμ γεμάτο χιτάρες, με τις μελωδίες και τις pop ανησυχίες σε πρώτο ρόλο και τις κιθάρες... απλά να υπάρχουν, ενώ οι Annisokay ακόμα και μόνο "Calamity" να έγραφαν, θα ήταν αδύνατο να προσπεράσουμε - πόσο μάλλον από τη στιγμή που έχει κι άλλες κορυφές το "Abyss - The Final Chapter" . Οι Novelists στο "Coda" συνεχίζουν να κινούνται πολύ ποιοτικά, αξιοποιώντας τους εξαιρετικούς κιθαρίστες αλλά και την game changer προσθήκη της Camille στα φωνητικά. Τέλος οι Caskets με το "The Only Heaven You'll Know" συντηρούν το τεράστιο hype που τους ακολουθεί, κυκλοφορώντας ένα τρίτο άλμπουμ που ξεκάθαρα θα τους καθιερώσει ανάμεσα στις εμπορικές κορυφές του metalcore, κι ας είναι κάπως flat στη ροή του.

Vianova

Το πιο περίεργο και βλαμμένο metalcore για το 2025! Οι Vianova στο πρώτο τους άλμπουμ καταφέρνουν να προκαλέσουν σοκ, να γεμίσουν τα dance floors με κοράδες και να δείξουν το δρόμο προς το αύριο του ήχου. Ποιου ήχου δηλαδή, των ήχων. Γιατί στο "Hit It!" θα πετύχεις ένα σκασμό από διαφορετικές αναφορές σε χώρους, ήδη και διαθέσεις. Παιχταράδες απίστευτοι που ταυτόχρονα έχουν για σύμμαχο μια κορυφαία φωνή που μπορεί να κάνει παπάδες ότι και να κατεβάσει η κεφάλα τους. Το τρίπτυχο Vianova - The Callous Daoboys - Avralize φέρνει το μέλλον στο σήμερα. Και το fusioncore μόλις γεννήθηκε.

The Callous Daoboys

Κάποιες φορές η τρέλα δεν πάει στα βουνά. Αντ’ αυτού, βρίσκει έξι βλαμμένα παιδιά που αποφασίζουν με ένα λογοπαίγνιο ονόματος αθλητικής ομάδας να ονομάσουν τη μπάντα τους η οποία γράφει ένα συνονθύλευμα pop, metal, jazz, mathrock, γενικά ωτισκατά συμβαίνει σε έναν δίσκο The Callous Daoboys; Ούτε εμείς έχουμε καταλάβει ακόμη, το χάος τους όμως είναι πλήρως οργανωμένο και καλαίσθητο, θυμίζει την ειρωνεία αλλά ταλέντο των Protest The Hero, και βγαίνει από την καρδιά – αν δεις σε τι σκοπούς επιλέγουν να αφιερώσουν τα κέρδη τους. Τα "Lemon" και "Two-Headed Trout", άμεσα κολλήματα. Μπορεί το "I Don’t Want To See You In Heaven" να παριστάνει πως είναι ένας δίσκος που ανακαλύφθηκε στο μέλλον ως αρχαίο εύρημα, σίγουρα όμως πετυχαίνει πως ακόμη δεν εκτιμούνται οι Callous Daoboys όσο τους αξίζει.

Greyhaven

Ο εντυπωσιακός (φαινομενικός) αχταρμάς των Greyhaven είχε ήδη ανακαλυφθεί από το πρότερο "The Bright And Beautiful World" και απ’ ότι φαίνεται, το σχήμα δεν έχει απολύτως καμία πρόθεση να βάλει φρένο στον ποιοτικό του ειρμό. Παρά το όνομα του, το "Keep It Quiet" δεν διατηρεί καμία σιωπή. Αντιθέτως ουρλιάζει κόντρα σε κάθε προκατάληψη και σε κάθε επίπλαστη υπόνοια τάξης. Το "Where The Light Leaves Us" μπορεί να σε εισάγει ελαφρά πιο ήπια στη μαγεία αυτού του δίσκου, ενώ το "Burn A Miracle" αγριεύει λίγο περισσότερο. Το διακύβευμα είναι πως οι Greyhaven σε φέρνουν αντιμέτωπο με πολλές αλήθειες, στιβαρά, φωναχτά, απροκάλυπτα. Και η φετινή τους κυκλοφορία είναι πραγματικά ένας δίσκος που χρειάζεσαι στη ζωή σου.

Avralize

Άλλη μια μπάντα στο τρελό παρεάκι που στήνει ένα αλλόκοτο και θεοπάλαβο αύριο για τους κοράδες. Οι Avralize θέλουν ισόποσα να χορέψουμε και να στραμπουλίξουμε τον εγκέφαλο μας. Κάθε λίγο και λιγάκι φεύγουν επιφωνήματα από ανυποψίαστα και υποψιασμένα για τα όργια που κάνουν κιθάρες/μπάσο/τύμπανα. Σημεία που αναρωτιέσαι αν ακούς κάποιο περίεργο project των Polyphia και άλλα που κάνουν περήφανους τους Electric Callboy με το fun της μουσικής τους. Καθόλου τυχαίο ότι βγαίνουν στο δρόμο μαζί με Vianova. Στο δεύτερο άλμπουμ, "Liminal", αυτοί οι πιτσιρικάδες κρατούν με το ένα χέρι το σήμερα και με το άλλο δείχνουν το χάος του μέλλοντος.

Orthodox

Κόντρα στο όνομά τους, μόνο ορθόδοξο metalcore δεν το λες αυτό που παίζουν τα αμερικανάκια από το Nashville. Ενέργεια στο έντεκα, nu-metal σπασίματα, groove, riff και riff ΚΑΙ RIFF! Δύσκολες κιθάρες, τρελά γεμίσματα στα τύμπανα κι ένας τραγουδιστής που μονίμως φοβάσαι ότι θα φτύσει τα συκώτια του. Μέσα σε όλα, στο "A Door Left Open" έχουν πετύχει και μια παραγωγή τρομερή, γεμάτη όγκο με έναν θεόξερο ήχο που σπρώχνει το ξύλο στο κέντρο του εγκεφάλου. Η early Slipknotίλα των "Sacred Place", "Searching For A Pulse" και η σκατένια ατμόσφαιρα του "One Less Body", με τη συμμετοχή του Brann Dailor, πείθουν γρήγορα και εύκολα.

Check also: Οι Catsclaw στο "Perfect Death" παρουσιάζουν ένα βαρύ, σκοτεινό και δύστροπο thall-metalcore, κερδίζοντας τελικά με την ατμόσφαιρα που χτίζει. Όπως και οι Aviana που στην τέταρτη δουλειά τους, "Void", επενδύουν ακόμα περισσότερο στη νέα πιο σκληρή-σινεματική, επηρεασμένη κι από Sleep Token, ταυτότητα. Αν και λείπουν τα σημεία που θα ξεχωρίσουν, το σύνολο είναι ενδιαφέρον. Το "Venetian Dark" των Pridian από την άλλη, έχει τη ροή, την ατμόσφαιρα, τις progressive ιδέες αλλά και τις κορυφές ώστε να βρίσκεται στα καλύτερα core ντεμπούτα της χρονιάς. Τελευταίοι στο πάρτι, χρονικά, φτάνουν κι οι Abbie Falls που στο "Life Is Just A Temporary Plan" φτιάχνουν ένα πολύπλευρο, καταιγιστικό και τέρμα ενδιαφέρον μείγμα.

Whitechapel

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι σε πρώτη φάση δεν μας ενθουσίασε το φετινό Whitechapel. Ίσως δεν περιμέναμε την αλλαγή-επιστροφή στην προϊστορική βαρβαρότητα, ενώ μας άρεσε κι ο τρόπος που είχαν ωριμάσει στις προηγούμενες δουλειές τους. Όμως η αλήθεια του χρόνου έδειξε ότι σε όλη την πορεία της χρονιάς δε σταμάτησε καθόλου να παίζει το "Hymns In Dissonance". Δεν έχει προσφέρει τίποτα καινούργιο με τον επιπλέον καιρό, αλλά η ωμή καφρίλα του είναι που τελικά τραβάει σταθερά επιστροφές. Έχει κάποια κορυφαία κομμάτια, ήχο ισοπεδωτικό (τρεις κιθάρες που γκρεμίζουνε πλανήτες), breakdown που μπαίνουν στα καλύτερα χρονιάς και Phil να παραδίδει μαθήματα σε κάθε επίδοξο πιτσιρίκι που νομίζει ότι καφρίζει. Φτάνουν; Φτάνουν!

Killing Of A Sacred Deer

Myspace deathcore revival στο peak της δημιουργικότητάς του. Όλα δείχνουν ότι ανοίγονται δύο μονοπάτια που θα αποτελέσουν τις βασικές τάσεις τα επόμενα χρόνια στο χώρο. Από τη μία το commercial, symphonic or not, κύμα με μπροστάρηδες τη Lorna και τους Shadow Of Intent κι από την άλλη το πιο ξερό deathcore που παίρνει τη σκυτάλη από τους πρώτους θρύλους του. Εδώ θα βρεις Killing Of A Sacred Deer, με την τεράστια δισκάρα που έβγαλαν φέτος ("A Visage Of A Mangled Body", διάρκεια: 17 λεπτά), Psycho-Frame με τρομερό ντεμπούτο και Without A Face που έρχονται. Στο Λανθιμικό γκρουπ, όλη η δουλειά γίνεται από τις τρομερές κιθάρες και τα απίστευτα τύμπανα. Η Bloodborne θεματική είναι το bonus!

Shadow Of Intent

Η δεύτερη πολύ μεγάλη μπάντα στο συμφωνικό deathcore. Με αιχμές του δόρατος αυτούς και τη Lorna ο ήχος δείχνει να κατακτά το χώρο που είχε χάσει τα προηγούμενα αρκετά χρόνια. Το "Imperium Delirium" ίσως αντικείμενα να είναι και το καλύτερό τους, αν και θα μας επιτρέψετε να μην μπορούμε να ξεπεράσουμε εύκολα το αδυσώπητο "Melancholy". Εδώ που τα λέμε όμως το σερί που τρέχουν από το "Reclaimer" μέχρι και σήμερα οι Αμερικάνοι είναι φοβερό. Καταιγιστικοί ρυθμοί, μεγάλες κινηματογραφικής υπόστασης ατμόσφαιρες, υπέρ-υπέρ-τεχνικά παιξίματα κι ένα αδίστακτο λαρύγγι του Ben Duerr που τρομάζει δαίμονες. Δεν αργεί η μέρα που θα πιάσουν κι αυτοί τεράστιο στάτους.

The Acacia Strain

Είκοσι τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους οι pioneers του deathcore (χαχα Vincent), συνεχίζουν να είναι ογκόλιθοι του χώρου και της εξέλιξης του. Έχοντας παντρέψει τον ήχο του deathcore με το sludge προχωρούν το δικό τους δρόμο. Το φετινό έχει καταφέρει μάλιστα να συζητιέται από πολλούς ως κορυφαίο καριέρας, ιδιαίτερα ασυνήθιστο επίτευγμα για ιστορική μπάντα με δεκατρείς δίσκους. Βασικά στο σερί απ’ το "It Comes In Waves" δεν υπάρχει αδύναμη κυκλοφορία. Το "You Are Safe From God Here" είναι χωρισμένο σε δύο μέρη: έντεκα κομμάτια πολύ μικρής διάρκειας και ένα τελευταίο δεκατετράλεπτο κύτος, πιάνοντας έτσι με εξαιρετικό τρόπο, και τις δύο ταυτότητες που παρουσίασαν, ξεχωριστά, στις δυο προπέρσινες δουλειές τους.

Down In Sulphur

Σύγχρονο, μελωδικό, καταιγιστικό, metallic deathcore. Αυτό με τις γραμμές που κολλάνε στο μυαλό ισορροπημένες με μετωπικές επιθέσεις ακραίας καφρίλας. Μεγάλα σινεματικά μέρη που οδηγούν σε αβυσσαλέα breakdown, θριλερική αισθητική, που όμως δεν κρύβει με τα σκοτάδια της το groove κι ένα πακέτο από κιθαριστικά lead που ξέρουν πώς να ανεβάζουν τα κομμάτια. Πλήρης φωνητική γκάμα, που φτάνει μέχρι και τα καθαρά, στοιχεία σύνδεσης με το melodeath, ακόμα και σκόρπιες pop ανησυχίες. Για όσα ψάχνουν σημεία στήριξης ότι το εμπορικό deathcore μετά τη Lorna μεγαλώνει, ότι αποκτά καινούργια παιδιά κι απλώνεται, στο "Vengeance" θα βρουν τις αποδείξεις που ζητούν.

Check also: Οι Angelmaker προσθέτουν με το "This Used To Be Heaven" τον δίσκο εκείνο που ενώνει το σήμερα με το legacy του deathcore, πιάνοντας τα καλύτερα στοιχεία κι από τους δύο κόσμους. Οι Spite κυκλοφορούν τριάντα λεπτά βρωμόξυλου στο "New World Killer" βάζοντας σκοπό να σμπαραλιάσουν ό,τι club σταθεί μπροστά τους και οι Despised Icon με το "Shadow Work" συνεχίζουν να φτιάχνουν ατόφιο χάος είκοσι χρόνια μετά το πρώτο τους τέρας. Οι Sold Soul στο "Just Like That, I Disappear Entirely" παρουσιάζουν ένα πολύ ξεχωριστό deathcore, αργόσυρτο, με μεγάλη δόση post ατμόσφαιρας, καθαρά φωνητικά και σκοτεινές μελωδίες που αναπτύσσονται κι απλώνονται υπέροχα.

Thornhill

Αισίως στον τρίτο δίσκο τους, οι Thornhill φτάνουν επιτέλους στο σημείο του breakthrough. Με απόλυτο φόρο τιμής στο μουσικό αποτύπωμα των Deftones, οι Thornhill παίρνουν την ατμόσφαιρα του ερωτικού nu-metal και την ενισχύουν με περισσότερο hardcore χαρακτηριστικά. Τα μπλιμπλίκια έχουν κι αυτά την αμετανόητη θέση τους στη σκηνογραφία. Το "Bodies" είναι δίσκος που θα συμμετείχε στο soundtrack του "Queen Of The Damned" αν είχε χρονολογικά την ευκαιρία, ακόμη όμως και στις μέρες του δεν είναι κάποια παρωχημένη παρελθοντολαγνεία. Αντίθετα απ’ ότι ίσως προτείνει ο τίτλος του "Obsession". Μια δοκιμή θα σας πείσει για να αρχίσετε να χορεύετε στο δωμάτιο σε ρόλο ταλαιπωρημένου εναλλακτικού εφήβου σαν σε μονόπλανο σε 00s ταινία.

Bloodywood

Έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, λοιπόν. Το σχήμα από την Ινδία είχε ήδη βάλει γερά τις βάσεις του ήχου του από το ντεμπούτο. Η αποδοχή και η επιτυχία που το συνόδευσαν ήταν αναπάντεχες αλλά όχι παράλογες. Οι όποιες απαιτήσεις για πειραματισμούς ή αλλαγή πλεύσης κρίνονται ως επιεικώς εκτός πραγματικότητας. Στο "Nu Delhi" το πράγμα συνεχίζει ακριβώς από εκεί που είχε αφήσει ο προκάτοχός του, τραβώντας τα άκρα τόσο ώστε το σύνολο να παραμείνει φρέσκο. Το ότι το αποτέλεσμα στέκεται αντάξιο των προσδοκιών δεν είναι καθόλου μικρό επίτευγμα.

My Ticket Home

Το αδιαμφισβήτητο nu comeback της χρονιάς. Η τετράδα από το Ohio πρακτικά δεν διαλύθηκε ποτέ, απλά αρνήθηκε να μπει στο πανηγύρι της βιομηχανίας κι επέλεξε να χαράξει μόνη το δρόμο της. Μετά από οχτώ χρόνια απουσίας, το "Pure To A Fault" έρχεται σαν καθαρότατη νίκη που επιβεβαιώνει το υπέρ-υποτιμημένο στάτους των δημιουργών του, προς έκπληξη κανενός διαβασμένου. Ο ήχος δεν χάνει ούτε λίγο την αιχμηρότητα του. Οι εμπορικές ευκολίες λάμπουν δια της απουσίας τους. Τα ριφφ είναι κομμένα και ραμμένα για πάνω-κάτω. Οι ερμηνείες ξεχειλίζουν νεύρο. Τα ήπια περάσματα διατηρούνται στο ελάχιστο. Ένα σωστό διαμαντάκι του είδους.

Tetrarch

Οι Αμερικανοί στη μικρή μέχρι σήμερα καριέρα τους έχουν υπάρξει αρκετά αυστηρά προσηλωμένοι στο nu-metal και ο ίδιο συμβαίνει και στην τρίτη τους δουλειά με τίτλο "The Ugly Side Of Me".Η πρώτη ύλη τους έχει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά για να τους κάνει να ξεχωρίσουν, αλλά παράλληλα δίνεται και η αίσθηση μιας υπερβολικής προσήλωσης στα στεγανά του ήχου τους. Ο φετινός δίσκος έχει πράγματα να δώσει, έχει όμως και κάποια χαρακτηριστικά που ίσως κρατάνε λίγο πίσω το συγκρότημα. Νέοι είναι ακόμα, θα έχουμε την ευκαιρία να τους ακούσουμε και να τους ξανακούσουμε.

Fox Lake

Κλασική περίπτωση nu-metalcore. Από τη μία μεριά χαμηλοκουρδισμένα κοψίματα, scratches και καλοζυγισμένη παραγωγή. Από την άλλη μικροφωνικά φτυσίματα, τσιτωμένα ξεσπάσματα και χύμα νοοτροπία. Στη μέση αφιλτράριστη οργή, φαρδιές βερμούδες και τόνοι ιδρώτα. Επειδή κάποια πράγματα είναι οικουμενικά. Το "New World Heat" δεν ανακαλύπτει κανέναν τροχό ούτε σπάει κανένα ταβάνι. Δεν είναι αυτός ο στόχος του, έτσι κι αλλιώς. Όσα θέλει να πει, σου τα ουρλιάζει στο πρόσωπο, χωρίς ευγένειες ή πληθυντικούς. Η ενέργεια και η ένταση ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα.

Check also: Οι εξ Ελβετίας ορμώμενοι Paleface Swiss έχουν αφήσει τις αυστηρά deathcore ημέρες τους στο παρελθόν και στο "Cursed" ρίχνουν ένα σκασμό από διαφορετικά υλικά στο στιλιστικό καζάνι τους, με τρόπο που θα έχει κάθε λόγο να κεράσει χαμόγελα τους φίλους και τους πιστούς της Iowa. Σε παρόμοιο κλίμα, οι Tallah κάνουν ένα ευχάριστο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση στο "Primeval: Obsession // Detachment", παραξενεύοντας την πρότασή τους και βγαίνοντας από τις σκιές των ειδώλων τους.

Igorrr

Τρε ζολί! – θα έλεγαν στα μέρη του Igorrr οι συντοπίτες του αν η μουσική που γράφει δεν έπαιζε με τα όρια της αισθητικής. Το σχήμα του Gautier Serre μπορεί να προσπαθεί συνεχώς να παίξει με αυτά τα όρια, η προσπάθεια όμως για το απόκοσμο και το γκροτέσκο, οδηγεί τελικά τον Igorrr σε κάτι πραγματικά ιδιοφυές. Από τις ανατολίτικες επιρροές του ιδιοφυούς "Blastbeat Falafel" μέχρι τα ταλαιπωρημένα μέτρα του φαινομενικά αηδιαστικού "Mustard Mucous" (με τη συμμετοχή του Scott Ian), o Igorrr καταπατά νόρμες και άλλες τέτοιες αηδίες για να κάνει ακριβώς αυτό που θα κατέβει στο μαγικό κεφάλι του και να δημιουργήσει πάλι συνθέσεις εξωκοσμικές, βίαιες, παράξενες, σκληρές. Κι εμείς ζούμε για κάθε στιγμή του "Amen".

Pendulum

Μια μπάντα που δεν απαιτεί συστάσεις, πέραν από άτομα που έχουν υπάρξει ερημίτες για τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι Pendulum από το μακρινό Perth μας ταλαιπώρησαν εμάς που τους αγαπάμε, διαλύθηκαν, χάθηκαν, όμως γύρισαν, με κάποιες συναυλίες, έπειτα όμως με το φοβερό "Inertia" αλλά και μια συναυλία εντός έδρας (δικής μας). Η συνταγή γνωστή – dubstep rock για αγρίους με τα "Come Alive" και "Nothing For Free" να θυμίζουν αθώες εποχές μουσικών τηλεοπτικών καναλιών μετά το σχολείο, ενώ οι συνεργασίες με τους Bullet For My Valentine και Wargasm, απογειώνουν το δίσκο με αυτό το μοναδικό τρόπο των Pendulum να δουλεύουν με άλλους μα οι ταυτότητες και των δύο να λάμπουν.

Vukovi

Αν στη μέχρι τώρα πορεία τους οι Janine Shilstone & Hamish Reilly είχαν ρίξει προειδοποιητικές βολές, με κάμποσες από αυτές εν τέλει να πετυχαίνουν στο ψαχνό, στο "My God Has Got A Gun" τα πράγματα σοβαρεύουν με κάθε επισημότητα. Το μπαστάρδεμα των διαφορετικών ηχοχρωμάτων έχει γίνει απόλυτα κτήμα τους. Η μείξη από ηλεκτρικές και ψηφιακά γίνεται με τον πιο φυσικό τρόπο. Τα ρυθμικά δεν χάνουν. Ακόμα και η υποψία της λέξης «νέρωμα» φαντάζει υπερβολική. Τα charts μπορούν να περιμένουν. Όπως λέει η γνωστή σκωτσέζικη παροιμία, τα καλύτερα πάρτι γίνονται σε κλαμπάκια.

Health

Εντελώς βλαμμένα και τελείως συνειδητά, οι Health κυκλοφορούν τους δίσκους τους πάντα λίγο μετά τη δημιουργία συντακτικών λιστών. Δεν τις έχουν άλλωστε ανάγκη για να αναδειχτούν, αφού η συνταγή είναι γνωστή. Ηλεκτρονικός ήχος με metal όργανα και αισθησιακά καθαρά φωνητικά. Από αυτά που μπορείς να χορέψεις με βρώμικες σκέψεις. Cum metal, όπως οι ίδιοι το αποκαλούν. Οι Health όχι απλά δεν χάνουν τη ροή τους, όχι απλά δεν επαναλαμβάνονται, μα βρίσκουν τη συνταγή τους και με τα δώδεκα κομμάτια του "Conflict DLC" εμπλουτίζουν τον ολοένα και επεκτεινόμενο κατάλογο τραγουδιών τους με αξιομνημόνευτα hits, τα οποία υποστηρίζουν και με ασταμάτητες περιοδείες ανά τον κόσμο. Δεν υπάρχει καλύτερη ένοχη απόλαυση από το να χαθείς στους λάγνους ρυθμούς τους.

Ho99o9

Τρίτος δίσκος για το ντουέτο από το New Jersey και το "Tomorrow We Escape" είναι κι αυτό ένα χωνευτήρι μέσα στο οποίο πέφτουν αλεσμένα rap, nu, industrial και electronica, με μια εσάνς από hardcore punk. Η έκπληξη έχει να κάνει με το ότι το μείγμα έχει από πάνω και κερασάκια, δηλαδή συμμετοχές όπως αυτές του Greg Puciato, της Chelsea Wolfe ή τις Nova Twins. Όσο παράταιρα κι αν ακούγονται τα συστατικά που ανακατεύουν ο theOGM και ο Eaddy, η μουσική που φτιάχνουν δίνει την αίσθηση ότι τα συνδυάζει αρμονικά. Ενδιαφέρον άκουσμα.

Sleep Theory

Με το ντεμπούτο τους οι Sleep Theory μας ξάφνιασαν κάπως. Όχι γιατί μας ήρθαν από το πουθενά, όχι, τους παρακολουθούμε στενά από την αρχή, αλλά γιατί δείξανε περισσότερη αγάπη προς το χορευτικό metalcore απ’ ότι περιμέναμε. Προφανώς το αμερικανοθρεμμένο ραδιοφωνικό ροκ παραμένει κυρίαρχο, και καλά κάνει - εκεί λάμπουν, έχουν όμως αρκετά core περάσματα. Ζούσαμε και χωρίς αυτά, ή έστω με λιγότερα. Το πόσο γρήγορα κατέκτησαν την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού είναι θέμα μελέτης. Για την από δω έχουμε ακόμα. Κάθε ρεφρέν του "Afterglow" που σκάει δεν ξαναφεύγει από τους νευρώνες του εγκεφάλου, από κιθάρες αντίθετα θυμάσαι μόνο τον χαμηλοκοθρδισμένο ήχο. Καθαρά ατού της μπάντας: γράφουν καλά και έχουν πολύ δυνατό τραγουδιστή.

Luna Kills

Κουμπωμένα ακουστικά. Χαμηλός φωτισμός. Τσιτωμένη ένταση. Ανεμιστηράκια σε πλήρη δράση. Τα πάντα είναι έτοιμα για να ξεκινήσει το παιχνίδι. Ποιος χρειάζεται καινοτομίες στο gaming του τέλος πάντων; Το "Deathmatch" κάνει ακριβώς αυτό που αφήνει σαν υπόσχεση ο τίτλος του· μπαίνει με το πόδι κολλημένο στο γκάζι, παίρνει παραμάζωμα ό,τι βρεθεί στο διάβα του κι αφήνει πίσω συντρίμμια. Ο συνδυασμός των ηλεκτρονικών με τα heavy στοιχεία δεδομένα θα φέρει συνειρμούς, στην πράξη ωστόσο γίνεται με τέτοια φρεσκάδα που αστράφτει. Οι αλλαγές από καθαρά σε σκισμένα φωνητικά είναι μόνο γούστα. Τα hooks παραμονεύουν στις γωνίες. Suomi modern perkele.

Split Chain

Μια βαθιά ναϊντίλα διακατέχει όλη την ύπαρξη των Split Chain, που πραγματικά εντυπωσιάζουν με την πρώτη τους κυκλοφορία. Αρκετές αναφορές σε shoegaze και κιθαριστική βρωμία, ακόμη περισσότερες σε nu-metal πατεράδες, και λίγα grunge καρό πουκάμισα να αχνοφαίνονται στο βάθος, συνιστούν την μουσική τους ταυτότητα. Το "Motionblur" είναι από αυτούς τους σύγχρονους, μετακαραντινικούς δίσκους που μπασταρδεύουν ταλαντούχα πολλά αγαπημένα μουσικά είδη με σημείο εκκίνησης ή κορυφής τη δεκαετία του ενενήντα, επιμένοντας όμως να φέρνουν τις μουσικές αυτές στο σήμερα. 'I’m not dying to be here' μας λένε και στο hit τους, πλαισιώνοντας την παραίτηση της εποχής εντός μιας κοινωνίας που μοιάζει μάταιη και συνεπώς η μελαγχολία των 90s πραγματική και όχι απλά ένα πυρετώδες όνειρο.

Bleed

Μερικές φορές το εξώφυλλο λέει όλη την αλήθεια για το βιβλίο, ή έστω ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό της αλήθειας για να περάσει ως εξαίρεση στον κανόνα. Από το φωτεινό γαλάζιο και τη σιλουέτα μέχρι το λογότυπο του συγκροτήματος, τα πάντα στο "Bleed" ουρλιάζουν Υ2Κ και το περιεχόμενο του άλμπουμ ανταποκρίνεται στο μέγιστο. Άμεσες δομές. Υποκλίσεις όλο σεβασμό στους nu-metal ήρωες του τότε. Απροβλημάτιστα πιασάρικες γραμμές. Φανταστική, φανταστική όμως, παραγωγή. Με μία πληρωμένη διασκευή ή ένα super single, το σύμπαν πιθανότατα θα είχε ήδη αρχίσει να πέφτει. Στο επόμενο.

GG Magree

Έντονα χρώματα, μπάσα, ασταμάτητος χορός και προκλητικά βγαλμένη γλώσσα προς κάθε σεμνότυφη κατεύθυνση. Παίρνοντας ως δεδομένη την διόλου ευκαταφρόνητη προϋπηρεσία της στην ηλεκτρονική σκηνή, κυρίως με το ρόλο της παραγωγού, η Αυστραλή δεν περνάει ακριβώς ως πρωτοεμφανιζόμενο όνομα. Στην πράξη, το "Spit Love" είναι η πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία της, και η πρώτη φορά που τα μπλιμπλίκια αφήνουν χώρο σε κιθάρες και φυσικά ντραμς, γέρνοντας την πλάστιγγα στην πιο σκληρή πλευρά του σύγχρονου γίγνεσθαι. Σημεία των καιρών; Το σπάσιμο του "Run" αδιαφορεί επιδεικτικά κι εκμηδενίζει την απόσταση από το dance pit στο mosh pit.

Check also: Η Violent Vira κυκλοφορεί ίσως το πιο hyped ντεμπούτο της χρονιάς και το δικαιώνει 100% και μετά λίγο ακόμα. Πιάνοντας έναν ήχο που μας πάει στα πολύ καλά χρόνια των Flyleaf και των Deftones το "Lover Of A Ghost" έρχεται στο σήμερα με τρομερό attitude, songwriting και φωνή που ξεχωρίζει. Η Royale Lynn κάνει σοβαρό ντόρο με το, γεμάτο super hits, "Black Magic", αλλά εμείς θα σταθούμε στο καταιγιστικό ντεμπούτο των Psycho-Frame, "Salvation Laughs In The Face Of A Grieving Mother", που έρχεται να κατεδαφίσει το σύμπαν όλο με το απίστευτα ωμό κι αβυσσαλέο deathcore που παρουσιάζει. Σημειώνουμε το αύριο του χώρου και περιμένουμε να το επιβεβαιώσουν. Αν και το κάνουν ήδη.

Grim Love

Αν κάποιος άκουγε το "Mataora" χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα, θα είχε κάθε δίκιο να ποντάρει στο να είναι δημιούργημα μιας μπάντας από την Αθήνα των Ηνωμένων Πολιτειών, παρά από την εδώ. Δεν είναι μόνο το στήσιμο των τραγουδιών που φέρνει αβίαστα στο μυαλό την πέρα μεριά του Ατλαντικού, ούτε η εκφορά των στίχων ή οι γκρούβες που δεν βγάζουν απευθείας Ελλάδα. Είναι ο συνδυασμός των παραπάνω, με επιπλέον θαυμαστικό λόγω των παραδοσιακά όχι ιδιαίτερα θερμών σχέσεων του τόπου με τον εκεί ήχο. Σε κάθε περίπτωση το ντεμπούτο της τετράδας παίζει δυνατά και κεφαλαιώνει τις εμπειρίες των μουσικών πίσω από αυτό.

Herta

Οι Herta συστήνονται με το "Crossing The Illusion", ένα ντεμπούτο που ισορροπεί δεξιοτεχνικά ανάμεσα στο progressive groove metal και μια εσωτερική, σκοτεινή ατμόσφαιρα. Το σχήμα παραδίδει συνθέσεις όπου τα ογκώδη riff και τα πολυρυθμικά ξεσπάσματα σκεπάζονται από ένα ατμοσφαιρικό πέπλο. Από την ωμή επιθετικότητα του "Control" μέχρι το μελαγχολικό κλείσιμο του "My Demise", ο δίσκος διατηρεί μια στιβαρή ταυτότητα. Ένα εξαιρετικό δείγμα μοντέρνου σκληρού ήχου, όπου η τεχνική αποτελεί εργαλείο κι όχι αυτοσκοπό. 

Telma

Σε ένα άλλο τέλμα από το doom που είχες γνωρίσει πέρυσι, οι Λαρισαίοι Telma επιστρέφουν με τη δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά. Εντελώς ταιριαστός, ο τίτλος "Awakening". Το γκρουβάτο, μοντέρνο metal των Telma επαναπροσεγγίζει τις ρίζες του με κιθάρες ευχάριστα επιθετικές και με παραγωγή που κάνει τη συνολική εμπειρία της δουλειάς τους να μοιάζει προσεγμένη και άκρως επαγγελματική. Το γρέζι επί των κατά τα άλλα καθαρών φωνητικών ξεχωρίζει και δημιουργεί ενδιαφέρουσες φωνητικές μελωδίες, ενώ η μουσική παράλληλα έχει παντού δυνατά σημεία – μπάσο, κιθάρες και τύμπανα συνυπάρχουν χωρίς κανένα να προσπαθεί δόλια να κλέψει την παράσταση. Την τελευταία, κλέβει σίγουρα η κομματάρα "Belly Of The Beast".

Deus Culpa

Οι Deus Culpa μπορεί να μην υπάρχουν τόσα πολλά χρόνια εκεί έξω, αλλά η δουλειά τους μιλά από μόνη της. Ήδη κινήσεις για εμφανίσεις στο εξωτερικό, και το "Precarious", ο πρώτος τους ολοκληρωμένος δίσκος δίνει ένα πολύ ενδιαφέρον στίγμα για τις πολύμορφες επιρροές τους. Ενώ σίγουρα ο ήχος τους παραπέμπει σε ιδιαίτερα σύγχρονο, εναλλακτικό metalάκουσμα, οι επιρροές από το παραδοσιακό heavy metal και το hard rock είναι εμφανείς, με αποτέλεσμα οι Deus Culpa να στέκονται περήφανα κάπου στη μέση, φέρνοντας το τότε στο σήμερα. Πράξη που συνομολογεί την συνέπειά τους στο σήμερα είναι και το γεγονός πως έχουν προσέξει να κυκλοφορήσουν remastered εκδόσεις των κομματιών που είχαν πρότερα δει το φως της δημοσιότητας στο πρώτο τους EP.

Oceandvst

Τι κι αν τα δείγματα είχαν δοθεί από καιρό; Η επιβεβαίωση παραμένει ηχηρή. Το pop-punk δεν ζει πια εδώ. Το φάντασμά του μπορεί να πλανιέται στο πίσω μέρος των κάδρων του EP, αλλά μέχρι εκεί. Μια εύκολη επανάληψη του ντεμπούτου δεν θα έβγαζε λογική για την τριάδα από τη Θεσσαλονίκη. Στο "Death Is An Open Door" οι ταχύτητες μετριάζονται και οι κιθάρες αποκτούν μια πιο μοντερνοροκάδικη υφή, ενώ οι ερμηνείες και οι emo-adjacent θεματολογίες συνεχίζουν τη γραμμή που ενώνει το παρελθόν με το παρόν. Οι μελωδίες κολλάνε άκοπα. Το στοίχημα ήταν αδύνατο να χαθεί.

Check also: Άλλο ένα ντεμπούτο απασχόλησε την εγχώρια metal σκηνή βαμμένο στα πράσινα, προερχόμενο από τους Absinthe Green – το "Of Love And Pain" συνδυάζει πολλές διαφορετικές προσλαμβάνουσες του σύγχρονου rock και metal –από τις εναλλακτικές του νότες μέχρι παραδοσιακή americana σε ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Στη metalcore μερά, οι Nonlinear ντεμπουτάρουν με το "The Longing Light" EP που έχει δοκιμαστεί ζωντανά και σπάει κόκκαλα χωρίς πρόθεση. Σε παράλληλη ζωή, οι Soothe με το "Is This Soothe Enough?" αποτελούμενοι από γνώριμα πρόσωπα της σκηνής εντυπωσιάζουν με το σταράτο μιξάρισμα deathcore, nu και σκληροπυρηνικού hardcore, λες και ετοιμάζουν κάτι πολύ μεγάλο.

President

Η one man band του... ανώνυμου μοναδικού μέλους είχε δημιουργήσει ένα μικρό buzz με τα πρώτα της singles. Στην πρώτη της λίγο μεγαλύτερης διάρκειας κυκλοφορία με τίτλο "King Of Terrors", οι President εξακολουθούν να παντρεύουν το metalcore με τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Σε αυτή την κυκλοφορία τους μπορεί κάποιος να βρει ωραίες στιγμές και στοιχεία που θα μπορούσαν μελλοντικά να οδηγήσουν σε κάτι ακόμα καλύτερο. Αν ξεγυμνώσει κανείς το υλικό από την υπέρ-επεξεργασμένη φωνή και τα επιτηδευμένα breakdowns, μπορεί να εντοπίσει μια ουσιώδη και ελπιδοφόρα μελωδική προσέγγιση.

Trivium

Μάλλον πρέπει και οι τελευταίοι μισητές των Trivium να ρίξουν τα οχυρά τους και να παραδεχτούν ότι αυτή η μπάντα έχει σπάσει τα στεγανά, μια για πάντα. Το συγκρότημα που αγαπήθηκε από οπαδούς παραδοσιακού metal και metalcore αμφότερους, δεν μοιάζει να βάζει κανένα γαμημένο (sic) φρένο στην τραγουδογραφία του. Μέχρι και με ένα απόλυτα περιεκτικό EP τριών κομματιών, οι Trivium διδάσκουν που γράφεται μοντέρνο metal, τέτοιο που πατά στην παράδοση μα αφουγκράζεται την τάση. Το "Struck Dead", είναι μια γεύση κατά πάσα πιθανότητα για το τι θα έπρεπε να μας περιμένει στο μέλλον από τους μάστορες της μουσικής που αγαπάμε. "Bury Me With My Screams", κομμάτι για ασταμάτητες επαναλήψεις.

Invent Animate & Silent Planet

Δυο από τις πλέον ανερχόμενες και ενδιαφέρουσες μπάντες του μοντέρνου σκληρού ήχου, σε μια μοναδική σύμπραξη. Το "Bloom In Heaven" είναι μια συνεργασία όπου τα στοιχεία της κάθε μπάντας διεκδικούν χώρο στο σύνολο, και το πετυχαίνουν με αξιοπρόσεκτη ισορροπία. Σε μόλις τρία κομμάτια, περνάμε από τον όλεθρο στην ευαλωτότητα, ενώ η ατμόσφαιρα που χτίζεται είναι σχεδόν αδιαπέραστη. Στο "All The Light Is Gone" λυγίζουν σίδερα, και ο κόσμος που έφτιαξαν οι δυο μπάντες φαντάζει σκοτεινός και θελκτικός ταυτόχρονα. Κι αν έρθει ο αρμαγεδδών, τον κοιτάνε κατάματα. 

Amira Elfeky

Η Amira Elfeky φέρνει έναν πρωτόγνωρο αέρα στο metal σκηνικό. Αντλώντας σαφή έμπνευση απο τους Sleep Token, τους Evanescence, τους Flyleaf αλλά και την σύχρονή της Poppy, προτάσσει μια πιο αισθησιακή ερμηνεία, και προσπαθεί να γοητεύσει το κοινό με τη μυστηριώδη παρουσία της. Στο "Surrender", το υπόβαθρο υπάρχει, όπως επίσης υπάρχουν και κάμποσα πολύ όμορφα κομμάτια. Παίρνοντας μέρος της λάμψης των Architects από τη συνεργασία τους, με μεθοδικές κινήσεις και έμφαση στο songwriting που μοιάζει αρκετά προσανατολισμένο στο συναισθηματισμό, δείχνει να έχει βάλει στόχο τα μεγάλα σαλόνια. Μένει να δούμε και αν θα τα καταφέρει. 

Gore.

Οι Gore. είναι μια αξιοθαύμαστη περίπτωση μπάντας που ξεχωρίζει. Πετυχαίνουν πολύ γρήγορα να ανέβουν τα σκαλιά της επιτυχίας - ακόμα δεν έχουν βγάλει πρώτο δίσκο και ήδη ακούγονται παντού, δεν έχουν μισό μέτριο τραγούδι στα EP τους - όλα από καλά και πάνω, έχουν φωνάρα για frontwoman - που τα σπάει και ταυτόχρονα είναι καταξιωμένη επιστήμονας-engineer στη NASA παρακαλώ! Στέκονται και γράφουν μουσική ακριβώς στο σημείο συνάντησης των Evanescence και Sleep Token (προφανώς και υπάρχει), με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το "If You Do Not Fear Me..." είναι μια πολύ καλή δεύτερη γεύση, που με κομματάρες όπως το "Like You Meant It", αφήνει μηδέν αμφιβολίες για το μέλλον.

 Machine Head

Με το "Unatoned" οι Machine Head επιχείρησαν ένα ολικό λίφτινγκ στον ήχο τους με σκοπό να τον εκμοντερνίσουν, αλλά το αποτέλεσμα δεν τους δικαίωσε και ιδιαιτέρως. Με την καθοδήγηση του Jordan Fish, ο Robb Flynn και οι τωρινοί συνοδοιπόροι του μπήκανε σε χωράφια που φάνηκε εκ του αποτελέσματος ότι δεν τους ταιριάζανε και πάρα πολύ. Υπάρχουν κάποια καλά κομμάτια και υπάρχουν και ωραία σημεία, αλλά ο δίσκος πάσχει στο ότι το όραμά του δεν ταίριαζε σε αυτούς που κλήθηκαν να το υλοποιήσουν. Έχουμε δει και χειρότερα από αυτούς, αλλά και το φετινό δυστυχώς χωλαίνει.

Daron Malakian And Scars On Broadway

Το προσωπικό σχήμα του αγαπημένου Daron Malakian των μεγάλων SOAD βγήκε μετά από μιάμιση δεκαετία από τον πάγο. Με ένα τόσο καλό ντεμπούτο όπως το ομότιτλο, κάθε επόμενο βήμα κρίνεται ίσως πιο αυστηρά απ’ όσο του αξίζει. Στο "Addicted To The Violence" πάντως όσο κι αν εξαντλήσει κανείς την επιείκειά του, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει κάτι να τον «κρατήσει». Αν με αυτό το υλικό είχε ασχοληθεί και ο έτερος πόλος των SOAD, υπήρχε η δυναμική για να απολαύσουμε ένα καλό αποτέλεσμα. Τώρα δυστυχώς ο νέος δίσκος του Malakian είναι απλώς μια ευκαιρία που πήγε χαμένη.

Underøath

Κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει με τον τελευταίο δίσκο των Underøath. Βαριά λόγια μιας που αποτελούν ένα σχήμα που έχει συνοδεύσει δύσκολες στιγμές της εφηβείας μας, ωστόσο η μουσική του πλέον ακούγεται ελαφρά προϊόν ψυγείου. Το "The Place After This One" μοιάζει οριακά να προσπαθεί να είναι σκληρό χωρίς λόγο, με χαμένη συνοχή στα πιο γλυκά του σημεία, και τραγούδια που δεν ξεχωρίζουν τόσο έντονα μεταξύ τους. Αυτό που τους δίνουμε είναι ότι μέχρι ενός σημείου διατηρούν την ταυτότητά τους μιας που τα ηλεκτρονικά δεν χάνουν τη θέση τους στον ήχο τους. Η νέα δουλειά των Underøath δεν είναι σε καμία περίπτωση κακή ή αντιαισθητική, απλά πεζή σε σχέση ειδικά, με το τι μας έχουν συνηθίσει. Με λίγο καλύτερα τραγούδια, θα το έχουν σίγουρα, ξανά.

We Came As Romans

Μετά την απώλεια του Kyle Pavone, οι We Came As Romans συνεχίζουν το ταξίδι τους με έναν δίσκο που είναι βαθιά συναισθηματικός και ταυτόχρονα γεμάτος ενέργεια. Το "All Is Beautiful... Because We're Doomed" είναι metalcore πλημμυρισμένο από ελπίδα και θλίψη. Η μπάντα συνεχίζει την πορεία της, με ταυτότητα που ίσως να φαίνεται λίγο αμφισβητούμενη, αλλά σίγουρα προσαρμοζόμενη στις επιταγές (και τις μόδες) της κάθε εποχής. Παραμένει ενδιαφέρουσα, αλλά δεν μπορεί να κερδίζει τις εντυπώσεις στο βαθμό που θα την κάνει πρωταγωνιστική δύναμη στο μοντέρνο γίγνεσθαι. 

Dorothy

Με το όνομά της να έχει κλεισμένη μια θέση ψηλά στη λίστα με τις δυνατότερες ροκ φωνές της τελευταίας δεκαετίας πέρα από κάθε αμφισβήτηση, η Καλιφορνέζα συνεχίζει να γυρίζει όλο στυλ σε γνώριμους, ηλιόλουστους ανοιχτούς δρόμους. Μετά το σύντομο και ομολογουμένως διακριτικό προ διετίας φλερτ με μια πιο μοντέρνα προσέγγιση, στο "The Way" τα πράγματα επανέρχονται σε πιο προβλέψιμα μονοπάτια. Ίσως πολύ προβλέψιμα για να εντυπωσιάσουν, αλλά και πάλι. Οι γραμμές και τα παιξίματα αφήνουν μια κλασική αίσθηση. Τα ανοιχτά χρώματα καθαρίζουν τα μάτια. Οι χαρακτηριστικές ερμηνείες στέκονται πάνω από όλα.

Check also (ή και όχι): Απογοήτευση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι απογοήτευση; Με δέκα LP στο όνομά τους, οι Avatar συνεχίζουν την ημίτρελη πορεία τους στο "Don't Go In The Forest" όπου παρά τις όποιες ποιοτικές εκλάμψεις, το κολλάζ τους στέκει αρκετά άνισο για να μην κλέψει τις εντυπώσεις. Στην απέναντι μεριά, οι Slaughter To Prevail σαν να το παράκαναν στην προσπάθεια να μεγαλώσουν τον ήχο τους, με αποτέλεσμα το "Grizzly" να μοιάζει περισσότερο φιλόδοξο παρά ουσιώδες.