MGK

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και μεταξύ μας τώρα περιμένατε κάτι διαφορετικό; Και τι θα πει «ποια τριλογία;» Όχι, προφανώς ο MGK, γνωστός κι ως Machine Gun Kelly / κατά κόσμον Colson Baker, δεν έχει δώσει κανένα σημάδι ότι θα σταματήσει να ηχογραφεί στο άμεσο μέλλον. Ούτε ότι θα αλλάξει πλεύση, προς απογοήτευση του φιλοθεάμονος ροκ κοινού. Ναι, προφανώς το σερί κυκλοφοριών από το "Tickets To My Downfall" μέχρι το παρόν, αντιμετωπίζονται σαν μια οντότητα επειδή πολύ απλά βολεύει.

Η γραμμή γύρω από την οποία προχωρά η πορεία του Αμερικάνου δημιουργού μετά την επανεκκίνηση του 2020 μπορεί να μην είναι ακριβώς ευθεία, αναμφίβολα όμως δεν χάνει τη συνέχεια και διατηρεί στο απόλυτο τη σφραγίδα του. Στο προηγούμενο βήμα, στην κλασική pop-punk συνταγή είχαν προστεθεί μικρές πρέζες hip hop. Εδώ, αναπάντεχα αλλά όχι παράλογα, κάνουν την εμφάνισή τους ραδιοφωνικές αναφορές που λοξοκοιτάζουν στην αλλαγή της χιλιετίας. Τα "Outlaw Overture" και "Cliché" τις σερβίρουν στο πιάτο σε λιγότερα από οχτώ λεπτά.

Σε αυτό το σημείο γνωστοί-άγνωστοι σταυροφόροι θα τρέξουν να φωνάξουν κάτι σχετικά με την απόσταση από τους blink στους Backstreet, και όσο κάποιοι εδώ γύρω θα θέλαμε να δείξουμε την αντίστοιχη από το "My Friends Over You" στο "No Control", η σημείωσή τους δεν μπορεί παρά να γίνει δεκτή. Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι που μετράει και για ακόμα μια φορά ο Baker με την παρέα του τα καταφέρνουν ωραιότατα. Από τα χωρίς αιτία παλιομοδίτικα κοψίματα του "Don't Wait Run Fast" ως το υπέρ-κολλητικό "Vampire Diaries", τα χιτ πέφτουν βροχή.

Μετά από περιοδείες επί περιοδειών, το σχήμα έχει δέσει σε βαθμό που η μειωμένη παρουσία του Travis Barker μοιάζει φυσική. Το αυτό και για τους προσκεκλημένους, που μένουν αυστηρά στις σκιές. Με εξαίρεση μία αφήγηση του Bob Dylan, επειδή προφανώς. Προς έκπληξη κανενός, ο ήχος γυαλίζει στα όρια του δυνατού. Λιγότερο αναμενόμενα, δίπλα από τις αναφορές στην ποπ κουλτούρα και τα 'fuck you, three, four' μπορούν να βρεθούν στροφές που αφήνουν μία συγκριτικά πιο ώριμη αίσθηση. Προσοχή κυρίως σε "Miss Sunshine" και "Sweet Coraline". Έμφαση στο συγκριτικά.

Το "Lost Americana" δεν θα αλλάξει τη γνώμη σε όσες και όσους αντιπαθούν τον MGK. Με ρεαλιστικούς όρους, ένας τέτοιος δίσκος δεν θα υπάρξει ποτέ. Η περσόνα του μπροστάρη δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιες ανατροπές. Το γεγονός παραμένει πως εδώ μέσα υπάρχουν αρκετά τραγούδια που έχουν κάθε λόγο να μιλήσουν σε ευρύ ακροατήριο και να φέρουν μαζί κόσμο με ένα σκασμό διαφορετικά υπόβαθρα. Το κατά πόσο χωράει κάτω από τη μεγάλη rock ομπρέλα, εν τέλει μικρή σημασία έχει. Η μη συμπερίληψη του "Your Name Forever" πονάει, αλλά βγάζει νόημα.