Trivium

Αν περιμένατε ότι οι Trivium θα βγάλουν κάτι μέτριο, μάλλον περιμένατε λάθος Trivium. Ναι μωρέ, υπήρξε και τέτοια εποχή, αλλά ήταν μικρής διάρκειας και έχει πάει τόσο πίσω πια που ούτε καν τη θυμόμαστε. Άλλωστε σιγά, τί, δυο δίσκοι ήταν όλοι κι όλοι. Αγαπημένο Trivium; Μμμμ, δύσκολα βάζεις! Καλά, "In Waves". Ή το τελευταίο, "In The Court Of The Dragon". Αλλά δέχομαι ως ολόσωστες απαντήσεις πολλές ακόμα.

Α, ρε μπαντάρα! Πάμε όμως στα τωρινά. Λοιπόν η παρέα του Heafy διανύει περίοδο τρελής φόρμας. Τα τρία τελευταία άλμπουμ πήγαν από το σπουδαίο στο σπουδαιότερο, και η τετράδα δείχνει να έχει βρει την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στα διαφορετικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν την ταυτότητά της. Εντάξει, η μεταγραφή του Alex Bent μπορεί να μην κατέβασε κόσμο σε αεροδρόμια, αλλά τελικά έκανε παπάδες για την ανανέωση της μπάντας. Και τώρα έφυγε… Μας άφησε μια τελευταία δουλειά, μικρή σχετικά, να τον θυμόμαστε και ξεκίνησε για καινούργια μονοπάτια. Η ιστορία θα δείξει, αλλά θα μείνουμε αισιόδοξοι πως δε θα καταφύγουμε σε ατάκες τύπου «Bent θα λέτε και θα κλαίτε!»

Το "Struck Dead" ξεκινάει με το "Bury Me With My Screams". Ωραιότατο κομμάτι. Κοφτερές thrash-ίζουσες κιθάρες με riff που χτυπάνε σε ύφος κάπου ανάμεσα στις τελευταίες δουλειές και το πολύ βαθύ παρελθόν. Η αίσθηση ότι η μεγάλη "Ascendancy" περιοδεία άφησε κάτι δεν προσπερνιέται. Ρεφρέν τόσο μελωδικό, όσο Trivium, σχεδόν core - σχεδόν breakdown σημεία, και εμβατηριακή αλλαγή τύπου Joey Jordison. Ναι, είναι ωραιότατο.

Τα δύο επόμενα βέβαια είναι κάτι παραπάνω από ωραιότατα. Το πρώτο riff του ομώνυμου βούτηξε στην εποχή "In Waves" και το κομμάτι άργησε να φύγει από εκεί. Me likes, πολύ! Το γρήγορο μέρος είναι για άγριο pit και βασικά όσο προχωράει πάει για πολύ βρωμόξυλο. Στη μέση πετάει ένα Fuck και μπαίνει σε κοψίματα φανταστικά! Τρομερό τραγούδι είναι. Αλλά όσο τρομερό κι αν είναι αυτό, το τελευταίο, επτάλεπτο έπος, είναι το καλύτερο του EP. Εισαγωγή που θύμισε αντίστοιχες από τα υπέροχα melodic metalcore των zeros, πολλές ιδέες που βγήκαν απ' τα "The Sin And The Sentence" και "What The Dead Men Say", αλλαγές και διακλαδώσεις, Maiden επιρροές, κλιμάκωση που έφερε στο μυαλό εποχές "Shogun", ΤΟΥΜΠΑΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙ!

Ο Matt είναι, και πάλι, εξαιρετικός σε ότι κάνει σε αυτό το EP. Και κάνει ότι περιμένεις και θέλεις να κάνει. Οι Corey και Paolo εγγύηση σταθερά, ενώ ο Bent είναι τόσο γαμάτος που καθώς το EP τελειώνει μια κραυγή απόγνωσης «Πού πας; Μη φεύγεις!» ξεφεύγει αναπόφευκτα.

Οκ, τρομεροί και φοβεροί οι Trivium και πάλι, αλλά ποιό χέστηκε! Ένα και μόνο ένα πράγμα είναι που μετράει. Ελάτε στην Ελλάδα μωρέ να παίξετε μια φορά και να τη ρίξετε όλη. Άι στο διάλο πια, πέρασαν είκοσι χρόνια!