The Callous Daoboys

Η πολυτάλαντη εξάδα ανθρώπων - ναι εξάδα - από την Αμερική που αποτελούν τους The Callous Daoboys, τη μπάντα με το όνομα - αξιολάτρευτο λογοπαίγνιο επί της ομάδας Dallas Cowboys με τους οποίους δεν έχουν απολύτως καμία σχέση, μπήκε από πολύ νωρίς για φέτος στο ραντάρ μου για έναν απλούστατο λόγο. Παρά την πρότερη δουλειά τους που την μονοπωλούσε ένα ιδιαίτερα παρανοϊκό mathcore, τα singles που κυκλοφόρησαν ενόψει της κυκλοφορίας του τρίτου τους δίσκου, "I Don’t Want To See You In Heaven", ήταν ένα προς ένα τέλεια και με πολύ έντονα pop χρώματα, σε βαθμό που οι Callous Daoboys σε άφηναν να αναρωτιέσαι που το πάνε πλέον.

Ξεκινάμε λοιπόν τη γνωριμία με το "I Don’t Want To See You In Heaven" από το κομμάτι "Two Headed Trout" που έρχεται να πει το προφανές - ξεχάστε αυτά που ξέρατε για αυτή τη μπάντα. Mathcore κιθάρες με pop ρεφρέν και καθαρά φωνητικά στο μεγαλύτερο μέρος του κομματιού, όπου αφήνουν τον τραγουδιστή τους Carson Pace να εξερευνήσει άλλες πτυχές με έναν ύμνο στη βαρεμάρα, προτού το κομμάτι ξεσπάσει στα πρότερα γνώριμα μονοπάτια του συγκροτήματος. Ένας πανέξυπνος ύμνος στη βαρεμάρα επίσης, αλλά για τα στιχουργικά τερτίπια των The Callous Daoboys θα αρκεστούμε να πούμε διαβάστε, γιατί χρειάζεται διατριβή ολόκληρη για την εξυπνάδα πολλών λεπτών σημείων. Μαζί του κυκλοφορεί και το "The Demon Of Unreality Limping Like A Dog", που αλλάζει πορεία από mathcore σε pop και σε χορευτικά κρουστά από το νέο τους μάστορα Matthew Hague. Δεν αργεί και η κυκλοφορία του με διαφορά αγαπημένου μου κομματιού για φέτος μέχρι τώρα, "Lemon" όπου είναι λες και οι The Dillinger Escape Plan κυκλοφόρησαν κομμάτι μαζί με τον Rob Thomas (ναι, αυτόν τον Rob Thomas) και βρήκαν το πιο catchy ρεφρέν στα πόδια τους, βάλε μέσα και τη στιχάρα "Your mother saw me waiting tables and she asked if I was doing that band thing still" και έχεις ό,τι χρειάζεσαι. Η τετράδα αγγελιαφόρων συμπληρώνεται από το "Distracted By The Mona Lisa"που ακολουθεί παρόμοιο μοτίβο πολλαπλών εναλλαγών μεταξύ σκληρότερου mathcore και απαλού pop Βάημπ (με κεφαλαίο).

Φτάνει λοιπόν και η πολυπόθητη μέρα κυκλοφορίας του "I Don’t Want To See You In Heaven" και όλα κάπως αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους. Το εισαγωγικό κομμάτι "I. Collection Of Forgotten Dreams", μας συστήνει μέσω ενός πρακτικά spoken part, στην ιδέα πίσω από το δίσκο. Μας προτείνει λοιπόν να τον αντιμετωπίσουμε ως μία συλλογή, τη νεότερη συλλογή μέσα στο Museum Of Failure που φιλοξενείται σε ένα δυστοπικό μουσειακό χώρο 300 χρόνια από τώρα στο μέλλον. Ο πλουραλισμός των δύο κομματιών που ακολουθούν, "Schizophrenia Legacy" και "Full Moon Guidance", δεν αφήνει περιθώρια για να αρχίσουμε να ψιλοκαταλαβαίνουμε τι έχει συμβεί - οι The Callous Daoboys έκαναν το πέρασμα στην αδιαφορία για το τι νομίζει ο καθένας και για τα όρια του αποδεκτού. Επέλεξαν να κάνουν αυτό που θέλουν, κι αυτό που θέλουν είναι μια ηχητική παράνοια που μεταπηδά από ήχο σε ήχο από τους προαναφερθέντες κι άλλους τόσους ανά τα διαφορετικά σημεία του κάθε τους τραγουδιού. Θυμίζουν λίγο τη μελωδική μούρλα των Protest The Hero στο "Scurrilous". Γίνονται ακόμη πιο σκληροί με παράλληλα hardcore και nu metal περάσματα αλλά και λίγο από art pop στο υπέροχο "Idiot Temptation Force". Χορεύουν λάτιν πριν μπουν σε crowdkilling moshpit στο "Douchebag Safari".

Φιλοξενούν επίσης, πολλούς συνεργάτες δίνοντας κάποια μοναδικά αποτελέσματα. Από τη μία βλέπουμε το "Tears On Lambo Leather" με τους Orthodox και τον Adam Easterling που ενώ ξεκινά με κλωτσοπατινάδες καταλήγει σε ένα ηλεκτρονικό chill beat που παραπέμπει σε drum and bass, με το πραγματικό τέλος να περιλαμβάνει djent bass drops. Λίγο αργότερα, το "Body Horror For Birds" μαζί με τον 1^ST Vows ρίχνει τις ταχύτητες με μία jazz αισθητική με χαρακτηριστικές ατμόσφαιρες που δεν θα συναντήσουμε αλλού στο δίσκο ενώ χρησιμοποιείται λίγο περισσότερο το στοιχείο του σαξόφωνου. Το καλύτερο όμως μένει για το τέλος. Κλείνοντας τον κύκλο της εισαγωγής, το "II. Opt Out", ξαναεισάγει το spoken part στοιχείο για να μας προειδοποιήσει: κανονικά το τέλος για την περιήγηση μας στην έκθεση "I Don’t Want To See You In Heaven" του Museum Of Failure είναι κάπου εδώ, αλλά για όσους αντέχουν και επιθυμούν να δουν το πραγματικό τέλος, μένει κάτι ακόμη.

Αυτό είναι το δωδεκάλεπτο "III: Country Song In Reverse" σε συνεργασία με τους Low Before The Breeze, όπου θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε μόνο με την ατάκα «συμβαίνουν πράγματα εδώ». Μια blues / jazz έναρξη, φτάνει σε ένα hardcore σημείο με αίσθηση απελπισίας που παραπέμπει σε Amenra, για να φτάσουμε σε nu metal κουπλέ που παραπέμπουν σε Deftones, να προχωρήσουμε σε mathcore ανταλλαγές τσιρίδας μεταξύ των τραγουδιστών, να ακούσουμε ένα tribute στην Bjork όπου τραγουδιέται a capella και σε hardcore διασκευή το κλείσιμο του "Pagan Poetry" που μας βάζει στο πιο σκληρό και δύσκολο σε μέτρα σημείο του δίσκου, ώστε να φτάσουμε σε μια dream pop / neo post-punk σύνθεση που εμένα μου θύμισε και λίγο τον πρώτο δίσκο των Black Country New Road, "For The First Time" και με τρώει να πιστέψω πως και το εξώφυλλο του "I Don’t Want To See You In Heaven" είναι χαλαρή αναφορά στο προαναφερθέν.

Ο νέος τρίτος δίσκος των The Callous Daoboys είναι μια κυκλοφορία που άλλους θα ξενίσει και άλλους θα τους ξεναγήσει, όπως αποσκοπεί, σε μία διαφορετικού είδους μαγεία. Με κάποιο μαγικό τρόπο, οι συνεχείς εναλλαγές ιδιωμάτων μεταξύ αλλά και εντός των κομματιών δουλεύουν πολύ υπέρ τους. Κάτι φρέσκο και τολμηρό διαγράφεται στον τρόπο που αποφάσισαν πλέον να γράψουν μουσική, και παρά τη δυσκολία του προσβάσιμο λόγω των θεαματικά καλογραμμένων ρεφρέν του. Ίσως κάποιοι που τους προτιμούσαν στο μουρλό mathcore underground να μην δουν που πάει αυτή η κίνηση, ίσως κάποιοι άλλοι να θεωρήσουν τη μανία για αλλαγές υπερβολική ή κουραστική. Προσωπικά ξέρω πως έχω καταλήξει να μην χορταίνω αυτό το δίσκο ούτε στο ελάχιστο και να πιστεύω πως είναι το σκαλί του να στείλει τους The Callous Daoboys να γράψουν ένα πραγματικό αριστούργημα εάν κάτσουν και δουλέψουν ακόμη περισσότερο αυτή τη νεόφερτη "I don’t give a fuck" στάση τους και την πληθώρα μουσικών ειδών που με μαεστρία καταπιάνονται. Το σίγουρο είναι πως εδώ, θα περάσεις καλά.

Bandcamp | Spotify