Heaven Shall Burn

Δέκατος δίσκος για τους Γερμανούς που πάντρεψαν το metal με το core καλύτερα ίσως από κάθε άλλη μπάντα. Οι Heaven Shall Burn έχουν έναν κατάλογο που περιλαμβάνει μερικούς κορυφαίους δίσκους που κινήθηκαν ανάμεσα στους δύο χώρους. "Antigone", "Deaf To Our Prayers", "Iconoclast" είναι άλμπουμ που νομίζω ότι πλέον πρέπει να θεωρούνται κλασικά. Από την άλλη βέβαια μετά το πολύ δυνατό "Veto" δεν ξαναέπιασαν τα επίπεδα αυτά. Καλά τραγούδια υπήρχαν στα δύο τελευταία άλμπουμ αλλά ήταν μέσα σε ένα πλαίσιο που τα έπνιγε από τις στιγμές μετριότητας και τελικά σα σύνολο υποβαθμίζονταν. Με λίγα λόγια δε στεκόντουσαν στο ύψος του ενδόξου παρελθόντος. Αλλά ρε συ δυο άλμπουμ ήταν, δεν είχε τριτώσει το κακό, και δε θα τριτώσει τώρα. Ή μήπως;

Καταρχήν ξεκινάμε με δύο λεπτά εισαγωγή, για να μπούμε μετά στο πρώτο τραγούδι που έχει τη δική του… εισαγωγή. Δε θα σταθώ στο ακατανόητο αυτής της υποβολής πολύ και θα περάσω κατευθείαν στην ουσία του "War Is The Father Of All". Πιο συμφωνικό απ’ ότι θα ήθελα αρχικά περνάει με αργούς ρυθμούς στα main riff που φωνάζουν Machine Head, ή ακόμα και Pantera. Πάνω που λες λοιπόν it's ok, μπαίνει το πρώτο lead της κιθάρας και πανυγηρίζεις χοροπηδώντας. Γρήγορα περνάνε και κομματάρες του παρελθόντος από το μυαλό. Με χαρά για την τροπή του παίρνει στο ξεκίνημα ο δίσκος πας στο δεύτερο, "My Revocation Of Compliance". Το σουηδικό melodeath υπόβαθρο ήταν πάντα ισχυρό σε αυτούς εδώ τους Γερμανούς, οπότε καθόλου δε μας εκπλήσσει μια τέτοια χροιά που υπάρχει εδώ. Παρόλα αυτά δε θα το έβαζα στα κομμάτια που ξεχώρισαν στο δίσκο.

Αντίθετα όταν συναντούν τους συμπατριώτες και πατέρες τους Kreator, στα πιο groovy τους, το "Confounder" δείχνει πολύ καλύτερο. Πάντα σε ισορροπία με τα δικά τους χαρακτηριστικά που, ειδικά στα lead, φωνάζουν οικειότητα - η κακιά η γλώσσα θα έλεγε ασφάλεια - φτιάχνουν ένα κομμάτι που ξεχωρίζει. Η καλύτερη σύνθεση του δίσκου βέβαια είναι το επόμενο "Empowerment". Εισαγωγικό riff που θύμισε Danzig για να περάσουμε σε ένα Parkway Drive meets Veto τραγούδι που θεωρώ ότι live θα είναι ισοπεδωτικό. Μέχρι εδώ πάμε αρκετά καλά.

Το "A Whisper From Above" βασίζεται σε τυπικά metalcore στοιχεία του είκοσι χρόνια πριν. Του τότε που ξεπατήκωνε σχεδόν κάθε μπάντα ότι riff έχουν γράψει οι At The Gates και το όποιο μελωδικό lead στη δισκογραφία των In Flames. Ε και, θα μου πεις. Ρε συ παρα-είναι. Είναι κακό; Όχι, απλά το έχω ξανά ακούσει και από αυτούς και από τους πρωτότυπους. Δεν πειράζει στο επόμενο θα το ξαναβρούμε.

Ρε σατανάδες! Ρε, κομμάτι "Imminence" ρε; Τί crossover episode ήταν αυτό ρε! Μετά το "Heaven Shall Burn" στον τελευταίο δίσκο των Imminence, γυρίσατε τον κύκλο πάνω τους; Και μάλιστα με βιολιά (σήμα κατατεθέν των Imminence)! Μπράβο ρε, σας το δίνω.

Το "Those Left Behind" είναι το πιο τυπικό κομμάτι του ύφους τους. Ωραίο, θα ανοίξει εύκολα pit αλλά έχει αυτό το κακό - ότι μόλις τελειώσει θέλω να βάλω το "Voice Ov De Voiceless". Δεν ξέρω πόσο επιτυχία είναι για ένα τραγούδι να σε βγάζει από το δίσκο του και να σε πηγαίνει αλλού. Η συνέχεια μας φέρνει πάλι σε πιο τυπικές Σουηδικές φόρμες, πάντα υπό το πρίσμα των Γερμανών, αλλά εντάξει. Έτσι είναι και το κομμάτι… εντάξει. Κάπου εδώ είναι η ώρα της διασκευής. "Numbered Days" από το ανυπέρβλητο δεύτερο άλμπουμ των Killswitch Engage, με τη συμμετοχή μάλιστα του Leach στα φωνητικά. Κομματάρα, μια χαρά διασκευή αλλά η λογική που είχαν κάποτε - παίρνω ένας έπος και το κάνω δικό μου, εδώ δε γίνεται να δουλέψει.

Το "Dora" κινείται ανάμεσα σε mid tempo και γρήγορα μέρη ενώ το "A Silent Guard" είναι το πιο μελωδικό και ταυτόχρονα βαρύ του δίσκου. Παραμένουν και αυτά σε τυπικά Heaven Shall Burn μονοπάτια, αν και τα πιο ατμοσφαιρικά σημεία του δεύτερου έδωσαν μια λίγο διαφορετική χροιά. Το κλείσιμο έρχεται με outro, κοντά στα 50 λεπτά μετά το play.

Όλα τα τυπικά στοιχεία που αγαπάει όποιο στους Heaven Shall Burn είναι εδώ. Πολύ ωραία lead, κλασικά Γερμανο-σουηδικά - ή αν προτιμάτε Σουηδό-γερμανικά - riff, ο Marcus εξαιρετικός, όπως πάντα, στη δουλειά του και rhythm section αψεγάδιαστο. Η παραγωγή είναι προσεγμένη από όλες τις πλευρές με το αποτέλεσμα να δικαιώνει ότι την ανέλαβαν οι ίδιοι. Ομοίως πολύ σωστή η δουλειά του Tue Madsen στο μιξάρισμα και το mastering. Από την άλλη τα καινούργια πράγματα είναι από ελάχιστα έως κανένα, αλλά υποθέτω το περίμενες αυτό εδώ που τα λέμε. Το πρώτο μέρος με κέρδισε παραπάνω γιατί απλά μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον, συνολικά όμως μιλάμε για μια ακόμα σχετικά καλή κυκλοφορία που δε θα ξεχωρίσει πάντως στη δισκογραφία της μπάντας. Στο δικό μου σύστημα αξιολόγησης είναι λίγο καλύτερο από τα δύο προηγούμενα, αλλά ως εκεί, ξεκάθαρα.