Bleed

Μεταξύ μας το nu metal βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε μια φάση αναβίωσης τελευταία. Ένας σκασμός από μπάντες έχουν βγει μπροστά επαναφέροντας τον ήχο ή μπολιάζοντας το δικό τους με τέτοια χαρακτηριστικά. Οι Thrown, οι Thornhill, Landmvrks, Wargasm, Vended μαζί με την επιστροφή των Linkin Park, την ανασύνταξη των Slipknot - με μπροστάρη το ομώνυμο άλμπουμ τους, την πρώτη περιοδεία των System Of A Down μετά από χρόνια και τους Korn να ξαναγίνονται οι headliners από μιαν άλλην εποχή. Διάολε μέχρι και οι Snot έχουν βγει στο δρόμο και παραλίγο να βγουν και οι Mudvayne!

Σε αυτό το κλίμα δεν εκπλήσσει κανένα που μπάντες με βασικές επιρροές τους Deftones και τους Korn βρίσκουν αρκετά πιο εύκολα βήμα για να μεταφέρουν τη μουσική τους. Οι Bleed, από το μακρινό Ντάλας, πέρα από τη θάλασσα, έχουν σπουδάσει τη μεγάλη των Static-X, του Head και των Fear Factory σχολή - αλλά ταυτόχρονα διαβάζουν και τα sos από το grunge των ‘90s, με περίσσιο ζήλο μάλιστα. Κάπως έτσι δημιούργησαν ένα old school μείγμα που φέρνει χαμόγελα υπερηφάνειας στα χείλη του Chino Moreno, στοχεύοντας ταυτόχρονα στο αδιάσπαστο groove και τα μελαγχολικά, αποστασιοποιημένα φωνητικά. Όταν δε ο τραγουδιστής αποφασίζει να μπει στο κέντρο της μουσικής, αντί γύρω της, το αποτέλεσμα σπάει σβέρκους και σκίζει λαρύγγια. Εκεί βρίσκεται και το βασικό μου παράπονο από το άλμπουμ, θα ήθελα πιο συχνά τον τραγουδιστή σε κεντρική θέση και λιγότερο σε αφαιρετικό ρόλο. Τα σκισμένα φωνητικά είναι ελάχιστα, αλλά είναι κρίμα γιατί αν είχαν περισσότερο χρόνο θα έδιναν ένταση και αντιθέσεις στις ερμηνείες και στο ύφος, βάζοντας τελικά χρήσιμη ποικιλία.

Η παραγωγή του δίσκου από την άλλη είναι μεγάλο asset. Δε χάνει την αυθεντικότητα του ήχου της μεγάλης εποχής του είδους, ενώ ταυτόχρονα σε σημεία παίζει με τη μίξη και τον όγκο αριστοτεχνικά - υποθέτω για να ισορροπήσει με το συναίσθημα της φωνής. Σωστή επιλογή για τη στόχευση της μουσικής τους και συμβάλλει καθοριστικά στο να περάσουν το ύφος που θέλουν. Τα τύμπανα είναι αξιοσημείωτα πιστά στις αρχαίες διδαχές των Αμερικανών προγόνων τους και συμβάλλουν στο κλίμα που σε τραβάει όλο και πιο πίσω, αλλά το μπάσο είναι σχετικά λιτό. Δεν είναι ανύπαρκτο, όμως σε αυτά τα ακούσματα έχουμε συνηθίσει μπασίστες που τα σπάνε όλα με τα παιξίματά τους κι εδώ αυτό δεν υπάρχει. Τα ριφ, από την άλλη, είναι όλα ακριβώς όπως πρέπει, τόσο nu όσο nu. Μόνο zero's ρε.

Στην τελική το "Bleed" είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πρώτο άλμπουμ από μία μπάντα που έρχεται να προστεθεί σε αυτή τη νέα στρατιά του nu metal που σχηματίζεται. Θέλουν, για τα δικά μου γούστα, κάποιες παρεμβάσεις στην πορεία - και λίγο πιο κολλητικά ρεφρέν - για να μπορέσουν να απογειωθούν, αλλά δείχνουν να έχουν τα μουσικά αποθέματα για να το κάνουν. Άντε να δούμε που θα πάει όλο αυτό το κύμα, γιατί μεγαλώσαμε με το nu και μας έλειπε.