Caliban

Οι Caliban είναι μία από αυτές τις μπάντες που ποτέ δεν κατάφερε να με κερδίσει ολόκληρος δίσκος της, ενώ μια συλλογή με τα καλύτερα κομμάτια τους είναι πάντα σούπερ. Είναι δηλαδή αυτό που λέω playlist band. Οι Γερμανοί έχουν πολλά χρόνια στην πλάτη τους, το φετινό "Back From Hell" είναι το δέκατο τέταρτο άλμπουμ τους ενώ το ντεμπούτο τους βγήκε περισσότερο από 25 χρόνια πριν. Με έναν σταθερό πυρήνα για πάρα πολλά χρόνια στη σύνθεση εμφανίζονται πλέον με νέο μπασίστα που αναλαμβάνει και τα καθαρά φωνητικά και ελπίζουμε αυτό να φέρει έναν αέρα ανανέωσης που μάλλον είχαν ανάγκη.

Ο δίσκος αρχίζει με μια εντελώς αχρείαστη και βαρετά μεγάλη εισαγωγή, μόνιμο skip σε κάθε επόμενη ακρόαση. Έχω να πω ότι αυτές οι ορχηστρικές, παντελώς ανούσιες, εισαγωγές πρέπει να παιθάνουν. Θες εισαγωγή, βεβαίως, πάρε όμως μαθήματα πρώτα από τον τρόπο που το έκαναν οι Linkin Park ή οι Bring Me The Horizon στους τελευταίους δίσκους, δεν τις κάνεις skip ποτέ. Με το που μπαίνει το πρώτο κομμάτι "Guilt Trip" δέχεσαι μια επίθεση από καταιγιστικά ριφ, και old school metalcore μελωδίες. Συνθετικά πολύ ενδιαφέρον, όπως και τα επόμενα δύο τραγούδια που ακολουθούν παρόμοιες φόρμες. Το πρόβλημα, γιατί ένας Caliban δίσκος πρέπει να έχει κάποιο πρόβλημα, βρίσκεται στην παραγωγή. Στον ήχο και τη μίξη. Η μπότα ακούγεται σαν τενεκές ξεγάνωτος, οι ρυθμικές κιθάρες έχουν έναν ψηφιακό θόρυβο που καλύπτει το χώρο και γενικά όλα είναι τόσο υπερβολικά κομπρεσαρισμένα και με τόση φασαρία που σχεδόν θάβονται οι ιδέες, που είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες. Στα θετικά ότι οι φωνές συνδυάζονται άψογα και δίνουν πολύ καλές ερμηνείες, και ειδικά στο "I Was A Happy Kid Once" έχουν και πολύ ωραίες γραμμές.

Εκεί λοιπόν που είμαι σε φάση κρίμα ρε φίλε και είχε καλές προοπτικές, μπαίνει το "Insomnia" και ψάχνω γύρω το σαγόνι μου. Βγαλμένο κατευθείαν από τα καλύτερα χρόνια των Architects, συναισθηματικό σκίσιμο, μαυρίλα και πόνος. Repeat, απανωτά και πολλά. Το "Dear Suffering" που ακολουθεί είναι συμπαθητικό κομμάτι και δουλεύει μια χαρά στη ροή του δίσκου, ειδικά με τα post στοιχεία που κρύβει στο βάθος του, όπως και το καταιγιστικό "Alte Seele" που διαθέτει και ωραιότατο ρεφρέν. Τα "Overdrive" και "Infection" κρατάνε το καλό επίπεδο, με το δεύτερο να είναι αρκετά διαφορετικό μάλιστα εισάγοντας ηλεκτρονικά στοιχεία και ατμοσφαιρική δομή με ανατολίτικο άρωμα. Το επόμενο όμως πραγματικό highlight είναι το "Solace In Suffer". Τρομερό τραγούδι που ανεβάζει πολύ το σύνολο, με δυνατή ερμηνεία και μελωδίες. Κι αυτό στο repeat, εξίσου με το "Insomnia". Στο "Till Death Do Us Part" υπάρχει σημείο που πραγματικά τραγούδησα αυθόρμητα το "Modern Misery" των Architects, και το "Echoes" που κλείνει το δίσκο μου έφερε αρκετά στο μπάσιμο το "Voice Of The Voiceless" των συμπατριωτών Heaven Shall Burn. Ωραίο κλείσιμο πάντως.

Γενικά το επίπεδο της μουσικής, της εκτέλεσης αλλά και των ερμηνειών είναι πολύ καλό. Δυνατό songwriting που θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα ένα δίσκο που θα πρότεινα ολόκληρο, και έτσι να έκαναν οι Caliban την ανατροπή. Είναι όμως η παραγωγή που κρατάει το αποτέλεσμα πιο κάτω από εκεί που θα μπορούσε να στέκεται. Κρίμα ρε.