Architects

Κάθε κυκλοφορία των Architects είναι πλέον σημαντικό γεγονός για τον μοντέρνο, σκληρό ήχο. Με την τριπλέτα των "Lost Forever // Lost Together", "All Our Gods Have Abandoned Us" και "Holy Hell" στιγμάτισαν τις ψυχές μας και έδωσαν το έναυσμα για την αναζωπύρωση της metalcore σκηνής στην πιο μοντέρνα εκδοχή της, εμπνέοντας στο μεταξύ ένα σκασμό από νεοσύστατες (και μη) μπάντες. Κι αν το "For Those That Wish To Exist" έφερε μια αλλαγή σελίδας με τον ήχο να οδεύει προς πιο εμπορικά μονοπάτια με εξαιρετική επιτυχία, το "Classic Symptoms Of A Broken Spirit" προβλημάτισε επί της ουσίας για την κατεύθυνση της μπάντας, που έμοιαζε κάπως θαμπωμένη από τα φώτα της μεγάλης σκηνής, χάνοντας μέρος της ταυτότητάς της.

Κάπως έτσι φτάνουμε τέσσερα χρόνια αργότερα στο "The Sky, The Earth, & All Between". Με τον Josh Middleton (aka. riff machine) να έχει αποχωρήσει, αλλά και την κριτική για τον προκάτοχο του άλμπουμ να δείχνει μέσα από τις συνεντεύξεις της μπάντας να έχει εισακουστεί, αν μη τι άλλο η περιέργεια ήταν έντονη. Η προσθήκη του Jordan Fish στην εξίσωση έδειξε δυο πράγματα. Πρώτον, ότι η ανάγκη για βοήθεια στο συνθετικό και παραγωγικό κομμάτι υπήρξε όντως, και ίσως υπήρχε και νωρίτερα. Δεύτερον, ότι το χέρι του μεταλκορικού μίδα Jordan είναι περιζήτητο και (συνήθως) φέρνει και τα ανάλογα αποτελέσματα, όπως έδειξε η μακροσκελής του πορεία στους Bring Me The Horizon αλλά και στο εκπληκτικό "Negative Spaces" της Poppy.

Στο μεταξύ, η μόδα της μοντέρνας διάσπασης προσοχής που θέλει κάθε τρεις και λίγο ένα νέο ερέθισμα να έρχεται για να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μας οδήγησε ουσιαστικά να έχουμε ακούσει το μισό δίσκο πριν κυκλοφορήσει, μέσα από τα διάφορα singles. Τρομερό αν σκεφτεί κανείς οτι το "Seeing Red" βγήκε πριν δυο χρόνια σχεδόν, και σαρκαστικά επανέφερε όλα τα κλισέ του ήχου σαν ένα "fuck you" προς τους ακούραστους επικριτές του διαδικτύου. Το "Curse" έφερε την σφραγίδα του Fish και (επιτέλους) είχε λίγο περισσότερη προσοχή στα riffs. Το "Whiplash" πάντρεψε τη βαρύτητα με το τεράστιο ρεφραιν, ενώ το ρομποτικό "everything is going to be fine" έκλεισε έντονα το μάτι στους Bring Me The Horizon.

Στο "Blackhole" τα διπέταλα πήραν φωτιά, το βιντεοκλιπ-υπερπαραγωγή ζήλεψε κάτι από τους Falling In Reverse. Το κιθαριστικό σόλο θύμισε ότι υπάρχει και ο Adam στη μπάντα. Το "Everything Ends" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, με το upbeat tempo και το κολλητικό του ρεφραιν και την groovy ενορχήστρωση του. Στο "Brain Dead" οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν, με την hardcore-punk προσέγγιση να ξαφνιάζει και να φέρνει στο μυαλό εποχές "Hollow Crown". Μέχρι εδώ όλα καλά. Το υπόλοιπο άλμπουμ;

Το άνοιγμα του "Elegy" είναι μια ηχηρή σφαλιάρα, και μια υπενθύμιση ότι ακόμη και λαβωμένοι, οι Architects όταν θέλουν μπορούν να μεγαλουργήσουν. Ένα συγκλονιστικό κομμάτι που συγκεράζει τις δυο διακριτές εποχές της μπάντας. Στο "Evil Eyes" έχουμε κάτι πιο πειραματικό, αντλώντας έμπνευση και από Deftones (και τολμώ να πω και Spiritbox). To Landmines έρχεται με ορμή και μπόλικα ηλεκτρονικά στοιχεία να κολλήσει στο μυαλό. Και πάλι η επιρροή του Fish είναι αισθητή αλλά και καλοδεχούμενη δεδομένου του αποτελέσματος.

Από την άλλη, το Judgement Day με την ανερχομενη (και φοβερή) Amira Elfeky περπατάει σε πιο industrial μονοπάτια, που όμως συνδυάζονται με μια ατμοσφαιρική επένδυση και φτιάχνουν κάτι ιδιαίτερο και αναμφίβολα πρωτότυπο για τη μπάντα.

Η προσωπική αδυναμία στο "Broken Mirror" πηγάζει ξεκάθαρα από συναίσθημα και μόνο. Μια φαινομενικά απλή μπαλαντοειδής σύνθεση, είναι τόσο διαβολεμένα συγκινητική και βγάζει μια μελαγχολία που μόνο αυτή η μπάντα ξέρει να εκφράζει. Το κλείσιμο με το "Chandelier" έχει την πρόθεση να φέρει μια μοντέρνα νότα, ντυμένο κυρίως με ηλεκτρονικούς ήχους και φωνητικές μελωδίες που γλυκοκοιτάζουν την σύγχρονη pop. Το έντονο autotune κλωτσάει αλλά η κλιμάκωση στο τέλος έρχεται να αφήσει μια αίσθηση ολοκλήρωσης.

Υπάρχει μια κατάρα στη μουσική αλλά και κάθε μορφής δημιουργία. Όταν πιάνεις απάτητες κορυφές, και το κάνεις πάνω από μια φορά, ο πήχης έχει τεθεί δυσθεώρητα ψηλά. Στο μεταξύ οι συνθήκες, οι άνθρωποι, ο κόσμος ο ίδιος αλλάζει γύρω σου. Αυτή η κατάρα κάνει και τους Architects να προσπαθούν να ικανοποιήσουν το προσωπικό τους όραμα αλλά ταυτόχρονα το κοινό που εκ προοιμίου τους κρίνει με τεράστια αυστηρότητα. Το "The Sky, The Earth & All Between" δεν πιάνει τις κορυφές του παρελθόντος. Φέρνει όμως τους Architects στο σήμερα, μέσα από τρομερές συνθέσεις, υπολογισμένο πειραματισμό και ένα καλοδεχούμενο πείσμα που μας κάνει να πατάμε χωρίς πολλά πολλά το repeat, ξανά και ξανά.