Killswitch Engage

Στη Μασαχουσέτη υπάρχει η λαϊκή ρήση 'reject modernity, embrace tradition'. Τοποθετώντας το πλαίσιο στον μικρόκοσμο της σκληρής μουσικής, οι Killswitch Engage μπορούν πια περήφανα να βάλουν την υπογραφή τους δίπλα σε ονόματα που στήνουν τη βάση τους πάνω σε ήχους που άνθισαν μισό αιώνα πίσω, και να τυπώσουν μπλουζάκια με το σλόγκαν. Στην ένδοξη δεκαετία του 2000, και σε μέρος της επόμενης, η σκέψη μόνο θα προκαλούσε γέλιο σε μερικούς κι οργή σε κάποιους άλλους. Το ημερολόγιο σήμερα λέει μία διαφορετική αλήθεια. Τα πρώτα μέτρα του "Abandon Us" την επιβεβαιώνουν περίτρανα.

Το κουιντέτο ήταν εκεί πριν το metalcore ως όρος ξεμυτίσει από τα κυριολεκτικά υπόγεια. Υπερβολή; Μόνο οριακά. Τα εικοσιπέντε και κάτι χρόνια αδιάλειπτης πορείας από μόνα τους στέκουν σαν επίτευγμα. Χωρίς καν να μπουν στην εξίσωση η επιρροή, τα κατορθώματά τους ή το γεγονός ότι το νεότερο μέλος της σύνθεσης ηχογράφησε με το σχήμα για πρώτη φορά στο τιτάνιο "The End Of Heartache", ενώ οι υπόλοιποι τέσσερις είναι εκείνοι που έφτιαξαν το "Alive Or Just Breathing". Αν για να χτιστεί η σκηνή χρειάστηκαν πολλές πλάτες και πολύς ιδρώτας, αυτοί εδώ έβαλαν κι έριξαν όσο γινόταν και περισσότερο.

Κι αν εν έτει 2025 το ύφος διανύει μια δεύτερη νιότη, χάρη σε ορισμένα γενναία μαθητούδια που με τον τρόπο του το καθένα τραβά τις καθιερωμένες αρχές προς νέες κατευθύνσεις, οι Dutkiewicz, Leach & Co. δεν δείχνουν απολύτως καμία όρεξη να αφήσουν τη θέση τους πίσω από την έδρα για να ακολουθήσουν τις τάσεις των καιρών. Είτε ειδωθεί σαν ξεροκεφαλιά, είτε σαν πίστη στην τέχνη τους, είτε σαν οτιδήποτε, το αποτέλεσμα παραμένει. Τραγούδια σαν τα "Discordant Nation" και "Aftermath" θα μπορούσαν άκοπα να περάσουν για χαμένα διαμάντια από τότε που στο οβάλ γραφείο καθόταν ο Τζωρτζ ο Μπους ο νεότερος.

Ηχητικά και στιχουργικά, η γραμμή που ενώνει το παρελθόν με το παρόν της μπάντας είναι παραπάνω από εμφανής. Για καλό ή για κακό, το εκσυγχρονισμένο γυάλισμα της παραγωγής και οι διακριτικές πινελιές ανανέωσης στα γνώριμα κάδρα δεν αρκούν για να ανατρέψουν τη συνολική εικόνα. Έχοντας σημειώσει αυτά, ο τρόπος που, στο "I Believe" για παράδειγμα, κεντάνε στην ισορροπία μεταξύ του όγκου και της μελωδίας είναι τόσο δικός τους και τόσο μα τόσο στο στόχο, που δεν γίνεται να μη κάνει κάθε ψυχούλα που κάποτε έλιωνε με "Rose Of Sharyn" και "My Curse" να χαμογελάσει με την καρδιά της, έστω για λίγο.

Το "This Consequence" παίζει σαν ωραιότατο στιγμιότυπο ενός συγκροτήματος που δεν έχει τίποτα να αποδείξει. Ο μεμονωμένος κράχτης απουσιάζει εκκωφαντικά. Η διασκευή που όποια μεγάλη δισκογραφική θα «σύστηνε», παρομοίως. Πίσω από τον παλαιάς κοπής αέρα, κάποια αναπάντεχα χαμηλά γρυλίσματα, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι κάτι νέο, προσθέτουν επιπλέον πόντους. Ένα ντουέτο αλά "The Signal Fire" θα τους υπερδιπλασίαζε, ακριβώς όπως στο "Atonement". Για κείνο το παιδί που θα πεταχτεί στο θρανίο του με μάτια να λάμπουν, ακούγοντας το σιδηροδρομικό μπάσιμο στο "The Fall Of Us", χαλάλι τους.