Split Chain

Και δε φτάνει που μπαίνουν με τα μπούνια τα αμερικανάκια στην αναβίωση του ήχου, έχει περάσει πλέον και τον Ατλαντικό η στρατολόγηση. Οι Split Chain είναι Άγγλοι, από αυτή την αστείρευτη μήτρα του Μπρίστολ. Φρέσκοι, το 2023 στήθηκαν, με ξεκάθαρο προσανατολισμό στον ήχο που θέλουν να υπηρετήσουν. Η σχολή των Deftones κυριαρχεί, το nu metal αναμιγνύεται με το grunge των Nirvana και των Alice In Chains, το post-hardcore συναντά το shoegaze και τελικά σχηματίζουν ένα πολύ αξιόλογο πρώτο άλμπουμ.

Σε καμία περίπτωση δεν είναι άλλη μια μπάντα στο σωρό που ξεπηδά από έναν ήχο που έδειχνε να χάνεται αλλά τελικά γυρνά κάνοντας κι άλλη «φασαρία». Αυτήν τη φορά μάλιστα απενοχοποιημένα. Κανένα, ή σχεδόν, δεν κατηγορεί τον νου-μεταλά για έλλειψη αυθεντικότητας, ποιότητας κι ουσίας πλέον. Δεν είναι πια η κατσαρίδα του metal. Πρωταγωνιστεί και πάλι, αλλά πιο αποδεκτά. Οι Split Chain λοιπόν έχουν ιδέες που διαμορφώνουν ένα σύνολο έντεκα κομματιών, με την ιδανική για τον ήχο διάρκεια των τριάντα πέντε λεπτών.

Αν και είχαν κυκλοφορήσει μέσα σε ένα χρόνο κοντά εννιά single, αποφάσισαν να μην τα τοποθετήσουν στο ντεμπούτο τους, "motionblur". Γράψανε πάνω σε καθαρές κόλλες και, παρά το ότι δεν απομακρύνθηκαν από το ύφος που εξαρχής υιοθέτησαν, βγάζουν περισσότερη ωριμότητα στον τρόπο που συνθέτουν και μια ισορροπία ανάμεσα στα συναισθήματα που θρέφουν. Η στέγη της Epitaph δείχνει να έχει βοηθήσει στην παραγωγή του δίσκου, ο ήχος υπηρετεί σωστά τη μουσική αυτών των nu-πιτσιρικάδων. Κρατάει μια γνώριμη χροιά από τα zeros, αλλά με σύγχρονο τρόπο. Δε θα μπερδευτείς, το ντεμπούτο των Split Chain βγήκε φέτος αλλά ο πυρήνας του πάει πάνω από είκοσι χρόνια πίσω.

Τα διαφορετικά tempo που χρησιμοποιεί το άλμπουμ στην πορεία κρατούν σωστά το αυτί στη θέση του, χωρίς πουθενά όμως να διαταράσσεται ο ενιαίος χαρακτήρας της μουσικής. Το σκοτεινό groove του "Under The Wire", με το Seattle του "bored.tired.torn.", το ψυχοφθόρο "I'm Not Dying To Be Here", το σάπιο "My Mistake…" και τα uptempo, περίπου emo, "Who Am I?", "The Space In Between", δεν μάχονται μεταξύ τους για τη μία θέση πάνω απ’ τ’ άλλα, μα δένουν σε ένα καλό-συντονισμένο σύνολο. Ένα, ένα τα τραγούδια λειτουργούν σωστά είτε από την αρχή ως το τέλος είτε σα ξέχωρες οντότητες.

Θα ήταν μισά όμως αυτά που θα ‘χαμε πει για τους Split Chain αν δεν μπαίναμε και στον τομέα video clip. Η αισθητική εδώ είναι ενιαία σε ασυνήθιστα μεγάλο βαθμό, αλλά είναι μια αισθητική που προσωπικά μου άρεσε τόσο πολύ που ξετρελάθηκα. Σίγουρα εδώ παίζει ρόλο ότι ενεργοποιούν μνήμες απ’ τα νιάτα μου, αλλά αυτό το - κορυφαίο και ως κομμάτι βασικά - "Subside" αρκεί για να συμπαθήσεις την μπάντα. Σκοτεινό γαλαζογκρί χρώμα, αστικό σκηνικό, εγκαταλελειμμένο κτήριο, Skate, ποδαράκι που πετάει πίσω, αρνητικά πλάνα. Τί άλλο να σου πω;

Οι Split Chain κάνουν αυτό που θέλω, το κάνουν πολύ καλά και με την κατάλληλη αισθητική σε ήχο - εικόνα. Λίγο πρέπει να περπατήσουν πιο μακριά από τα είδωλα που τους μεγάλωσαν, μουσικά, για να βγουν απ' τη βαριά σκιά τους και να ψηλώσουν.