Machine Head

Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό, καταιγιστικό και απόλυτα επιτυχημένο "Of Kingdom And Crown" οι Machine Head επιστρέφουν με τον ενδέκατο δίσκο τους και μάλιστα χωρίς καμία διάθεση να μείνουν στάσιμοι ή να κάτσουν πάνω στη γνωστή και πετυχημένη συνταγή που έχουν τελειοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια. Κοιτάνε προς νέες κατευθύνσεις και αποφασίζουν να επέμβουν δραστικά στη δομή του ήχου τους μπαίνοντας σε νέες, φρέσκες φόρμες κρατώντας σταθερά μόνο κάποια σημεία αναφοράς. Ως εδώ όλο αυτό ακούγεται πολύ ενδιαφέρον και απόλυτα σεβαστό και τίμιο ως επιλογή. Το θέμα είναι όμως αν η εξέλιξη και η αλλαγή έρχεται με φυσικό τρόπο, αν ταιριάζει στα ποδάρια που τη στηρίζουν κι αν έχει βάθος σε ιδέες και καθαρή οπτική που αρχικά να τη δικαιολογούν κι εν τέλει να τη δικαιώνουν.

Θα μου πεις τώρα τί ανάγκη έχουν οι Machine Head να αποδείξουν οτιδήποτε, τριάντα χρόνια μπαντάρα που έχει επηρεάσει το σύγχρονο metal όσο λίγοι. Ναι, αλλά και όχι ταυτόχρονα, ή τουλάχιστον όχι ακριβώς. Βλέπεις οι Machine Head τη χρονιά που μας πέρασε, για διάφορους λόγους, έκαναν το βήμα προς τα πάνω που δεν είχαν βρει την ευκαιρία να κάνουν παλιότερα. Κατάφεραν να ανέβουν στην κορυφή των μεγάλων αρρένων της Ευρώπης, main headliners στο Hellfest και στο Graspop έχοντας μάλιστα το προνόμιο να κλείνουν το δεύτερο, τεράστιο show με pyros και ισοπεδωτική απόδοση, τεράστια περιοδεία σε όλο τον κόσμο. The hard part is keepin’ it, motherfucker είχε πει κάποιος άλλος και είχε απόλυτο δίκιο. Γιατί τώρα η ομάδα του Flynn έπρεπε να βγάλει αυτό το δίσκο που θα τους κρατήσει εκεί. Η εύκολη επιλογή εδώ ήταν να το παίξουν safe καταφεύγοντας στα υλικά που ξέρουν να χειρίζονται καλύτερα, όμως προτίμησαν το δρόμο του σήμερα, κι ο δρόμος του σήμερα έχει ονοματεπώνυμο - Jordan Fish.

Ο βασικός υπεύθυνος για τον ήχο των Bring Me The Horizon, και καθοριστικός παράγοντας στην εξωπραγματική επιτυχία τους, πλέον άτυπος ηγέτης των Architects και βασικός συνεργάτης της Poppy, επιστρατεύτηκε, όχι για πρώτη φορά, για να φέρει τους Machine Head στο 2025. Ο Fish είναι εγγύηση επιτυχίας, ξέρει να γράφει, ξέρει να κατευθύνει, έχει τον τρόπο να ακούει την αγορά και να κάνει την αγορά να τον ακούει. Αλλά έχει και συνθετικό ταλέντο, καλό είναι να μην το ξεχνάμε κι αυτό, γιατί οι δίσκοι που βγάζει, με οποιαδήποτε μπάντα, δεν είναι μόνο εμπορικοί, είναι και δισκάρες. Το θέμα είναι όμως ότι το μάτι του κοιτάει τους πιτσιρικάδες και οι φίλοι του τέτοιοι είναι. Οι Machine Head δεν είναι πιτσιρικάδες.

Έχει τύχει ποτέ να παρατηρήσετε έναν μεγάλο, πιο μεγάλο μωρέ, να κάθεται με τη νεολαία και να μιλάει μαζί της; Ναι συμφωνώ, δεν είναι καθόλου κακό αντίθετα είναι υγιές και όμορφο να μιλαν οι γενιές μεταξύ τους, και να μαθαίνουν η μία από την άλλη - ειδικά η προηγούμενη από την καινούργια. Το πρόβλημα είναι όταν ο, αυτός ο μεγάλος βρε παιδί μου, προσπαθεί να μιλήσει σαν τη νεολαία. Όταν λέει δηλαδή τα δικά του μπουμερίστικα και παλιακά αλλά κολλάει κι ένα bro μετά, ή ακόμα χειρότερα φοράει τα ρούχα του δεκαεξάχρονου γιου του. Ε, ναι τότε είναι που γίνεται κάπως… μέχρι cringe θα έλεγα.

Ωχ, τόσο χάλια είναι το καινούργιο Machine Head; Όχι τόσο, ή μάλλον δεν είναι τόσο χάλια όλο. Αλλά η προσπάθεια να γίνουν πολύ μικρότεροι σε ηλικία απ’ ότι είναι δεν πήγε και πολύ καλά. Ωραίες στιγμές υπάρχουν σε τραγούδια, ακόμα και ολόκληρες συνθέσεις που θα στέκονται αρκετά καλά στα live τους, αλλά αυτό το κάπως είναι εκεί να χαλάει την εικόνα. Το δυνατό σόλο στο "Atomic Revelations", το groovy riff του "Unbound" και κάποιες ωραίες καθαρές φωνητικές γραμμές με nu κιθάρες στο "Outsider", έχουν να αντιμετωπίσουν το κακό ρεφρέν και το ενοχλητικό ρεφρέν των δύο πρώτων αντίστοιχα και τα άσχημα κάφρικα φωνητικά του τρίτου. Προσπερνάμε το ανούσιο "Not Long For This World".

Το "These Scars Won't Define Us" είναι από αυτά που πιστεύω ότι δούλεψαν αρκετά καλά, η εναλλαγή ανάμεσα στα δικά τους στοιχεία και σε πιο metalcore φόρμες έγινε με τρόπο που μπορούν να υποστηρίξουν, που τους ταιριάζει. Ένα δίλεπτο ατμοσφαιρικό ιντερλούδιο που ακολουθεί δε με χάλασε, το βρήκα ας πούμε οκ ως μετάβαση. To "Bonescraper" ξεκινάει με ωραία φωνητικά, καθαρά πάλι, και το groovy nu metal riff με έψησε, αλλά κι εδώ δε μου άρεσαν τα κάφρικα του Rob, δεν μπορεί να φέρει βόλτα αυτό που προσπαθεί να κάνει. Παρά το ότι το ρεφρέν είναι καλό μάλιστα. Συνέχεια με τυπική ριφάρα στο "Addicted To Pain", το χεράκι του Fish βέβαια ξεκάθαρο πάλι, όπως και σε όλο το δίσκο. Εν γένει πάντως, θα το έλεγα ένα όχι κακό τραγούδι. Στο "Bleeding Me Dry" προσπαθούν να γίνουν πιο σημερινοί απότι μπορούν και πιο άγαρμπα απ’ ότι είναι οκ. Το κομμάτι ακούγεται Jordan Fish, all over the place, όπως ακούγεται και το επόμενο δηλαδή, "Shards Of Shattered Dreams". Το μόνο σημείο διαφοροποίησης εδώ είναι τα κάποια "Blackening" στοιχεία, που όταν μπαίνουν γενικά απογειώνονται όλα. Α, και μια μελωδία στο ρεφρέν που θύμισε λίγο… Woods Of Ypres. Κάπως έτσι φτάνουμε στο τελευταίο τραγούδι, μια ενδιαφέρουσα μπαλάντα, που για άλλη μια φορά θυμίζει κάποιες πολύ συγκεκριμένες πασίγνωστες μπάντες του σήμερα. Πάντως αυτό είναι ωραίο τραγούδι και το λέει καλά ο Flynn.

Συνολικά το άλμπουμ δεν είναι από τα καλά των Machine Head. Γλιτώνει τον πάτο γιατί έχουν βγάλει και πολύ κακές δουλειές στην πορεία τους, αλλά και γιατί η πολύ μικρή του διάρκεια δουλεύει ως ισχυρός σύμμαχος. Υπάρχουν κάποια ωραία τραγούδια, που live πιστεύω ότι θα δουλεύουν πολύ καλά, και υπάρχουν και ωραία σημεία, αλλά πάσχει πολύ στο ότι το όραμα δεν ταίριαζε σε αυτούς που έπρεπε να το υλοποιήσουν.