Thornhill

Έξι χρόνια μετά το εξαιρετικό "The Dark Pool" οι Thornhill επιστρέφουν με τον τρίτο τους δίσκο. Το modern metalcore με τα αυστραλέζικα progressive χαρακτηριστικά έχει πλέον δώσει τη θέση του σε μια μοντέρνα, βαριά αλλά ταυτόχρονα σκοτεινή εκδοχή του nu metal. Με οδηγό την αισθητική του Chino Moreno, παράγουν έναν ήχο φρέσκο που είναι ταυτόχρονα γεμάτος αναφορές αλλά και απολαυστικά δικός τους.

Δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω από αυτό το δίσκο, είχα ακούσει μόνο το ένα από τα single, "nerv", το οποίο δε με είχε ενθουσιάσει. Τελικά είναι μάλλον από τα λιγότερο καλά, και μάλιστα κι αυτό δουλεύει πιο σωστά μέσα στη ροή του δίσκου απ' ότι μόνο. Το ξεκίνημα με το "Diesel" είναι πολύ καλό και οι πρώτες κιθάρες μου έδωσαν την αίσθηση ότι το αυστραλέζικο progressive είναι εδώ. Στην πραγματικότητα είναι λίγα και μεμονωμένα αυτά τα σημεία, αν και υπαρκτά και σημαντικά στη διαμόρφωση της ιδιαίτερης προσωπικότητας του άλμπουμ και της μπάντας. Το "Revolver" πάει σε πιο groovy nu metal φόρμες που φτάνουν μέχρι τις ρίζες του ιδιώματος και με την προσθήκη του μελωδικού ρεφρέν που διαθέτει, το μείγμα είναι πετυχημένο. Ο δίσκος είναι αρκετά σκοτεινός αλλά με μια ρομαντική darkίλα βγαλμένη από άλλες εποχές που λείπει. Η τρομερή παραγωγή του, τον βάζει στο σήμερα και το "Silver Swarm" καταφέρνει να πετύχει μια τέλεια σύνδεση ανάμεσα στο κάποτε και στο τώρα. Οι "Queen Of The Damned" στιγμές ισορροπούν με τις Leprous (ναι αμέ, έχει και Leprous) αλλά και τις Bring Me The Horizon συνθέτοντας ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου.

Οι μεταβάσεις από το ένα τραγούδι στο επόμενο γίνονται με έναν πολύ ομαλό τρόπο που εξασφαλίζει μια αδιάκοπα φυσική ροή. Οι prog κιθάρες επανέρχονται στο "Only Ever You" που έχει κάτι κι από Karnivool (τί θα γίνει θα βγάλει κάνα δίσκο αυτή η υπερμπαντάρα επιτέλους;). Ένα ατμοσφαιρικό πέρασμα λίγο πάνω από λεπτό δημιουργεί μια ηρεμία πριν την επίθεση των ρυθμικών κιθάρων του "Tongues". Εκτός από τις zeros metal μπάντες με τις cargo βερμούδες το κομμάτι ακούμπησε λίγο και στους Turnstile, όχι πολύ, τόσο όσο. Το γνωστό "nerv" ακολουθεί, που ναι μεν δεν ενθουσιάζει, αλλά τελικά δεν προβληματίζει όσο τότε που έστεκε αυτόνομα, ως single-προπομπός του άλμπουμ. Το επόμενο κομμάτι, "Obsession", στηρίζεται σε πιο απλές κιθάρες αλλά αφήνει αρκετό χώρο στον Charlton να αναπτύξει τις επιρροές του, που νομίζω ότι περιλαμβάνουν πολλές μπάντες εκτός των προαναφερθέντων, μέχρι και τους Muse θα έλεγα. Το full pop "Crush" είναι από τα αγαπημένα μου στο δίσκο. Έχουν δουλέψει πολύ καλά πάνω στα ηλεκτρονικά στοιχεία και στο beat εδώ οι Thornhill. Hello from the Linkin Park goes darker universe, το "Under The Knife" δουλεύει άψογα σαν προτελευταίο τραγούδι ενώ το "For Now" είναι ξεκάθαρα γραμμένο για να κλείνει δίσκο, οπότε η θέση που έχει του δίνει εύκολα έξτρα πόντους. Είναι πολύ σημαντικό να είναι σωστή η πορεία και η κλιμάκωση μιας κυκλοφορίας, οπότε η επιτυχημένη σειρά των τραγουδιών παίζει μεγάλο ρόλο στην τελική αίσθηση που αφήνει το σύνολο. Ε, οι Thornhill έχουν πάρει άριστα σε αυτό τον τομέα.

Το "Bodies" λοιπόν που λέτε, είναι ένα ενδιαφέρον άλμπουμ που έχει πολύ καλοσχεδιασμένη ροή. Χωρίς να κρύβει τις επιρροές του, καταφέρνει να τις χειρίζεται με τέτοιο τρόπο που τελικά φτάνει σε ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Θέλει περισσότερες από δύο, τρεις ακροάσεις για να ξεδιπλώσει τις αρετές του, αλλά σίγουρα έχει νόημα να τις δώσει όποιο γουστάρει τις μουσικές αφετηρίες του.