Three Days Grace

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, φίλες και φίλοι. Μια εικοσαετία και βάλε από τότε που το "I Hate Everything About You" νικούσε το ένα ραδιόφωνο μετά το άλλο και τραβούσε το ομότιτλο ντεμπούτο των Three Days Grace σε πλατινένια σαλόνια, έφτασε η στιγμή για την πρώτη ολοκληρωμένη αναφορά τους στις ψηφιακές σελίδες του ρόκινγκ. Μη ρωτήσετε πώς τα καταφέραμε έτσι, δεν υπάρχει σοβαρή απάντηση να δοθεί. Μην περιμένετε περαιτέρω συστάσεις, ξέρετε μια χαρά ποιοι είναι.

Κι αν σε αντίθεση με ορισμένα ανίερα τέρατα του post-grunge, που ανοίχτηκαν στο ευρύ ακροατήριο κι έμειναν εκεί, οι Καναδοί δεν ξέκοψαν από τον μικρόκοσμο του σκληρού ήχου, η πορεία τους έχει πολλά να θυμίσει από την ιστορία του πάλαι ποτέ κραταιού ύφους. Προσγειωμένα αλλά καλοζυγισμένα πρώτα βήματα. Υλικό ικανό να μιλήσει σε υποψιασμένους και περαστικούς. Εκτόξευση. Γιγάντωση σε τρομακτικό ρυθμό. Φυσικός κορεσμός. Απότομη πτώση. Σχίσμα κι αναλαμπές. Ανάκαμψη.

Οι φωνές που αχνοακούγονται σε αυτό το σημείο λογικά είναι για τον χαρακτηρισμό «αναλαμπές» και το "Human", και παρά το δίκαιο που κουβαλάνε, έχουν την πιο δύσκολη συγκυρία απέναντί τους· το κενό μετά τη φυγή του Adam Gontier ήταν απλά τόσο μεγάλο. Η όποια σύγκριση με το LP που είχε προηγηθεί στην πραγματικότητα δεν έχει πολλά να πει. Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή του μπροστάρη στο σχήμα που τον ανέδειξε, αρκεί για να γειώσει την όποια κουβέντα περί κατεύθυνσης.

Το "Alienation" ακούγεται ακριβώς όπως θα περίμεναν εκείνες κι εκείνοι που κάποτε έλιωναν σε discman/αμφιβόλου ποιότητας mp3 το "One-X" ή/και το περασμένο φθινόπωρο έδωσαν ένα από τα τελειότερα αθηναϊκά between sets sing along. Τα γέλια, το κιθαριστικό θέμα και το 'here we fuckin' go!' του "Dominate" θέτουν τις βάσεις σε δέκα δεύτερα. Οι μικροφωνικές πάσες του Gontier με τον Matt Walst είναι μετρημένες στην εντέλεια. Τα ρυθμικά χτυπάνε σωστά. Τα ρεφραίν κολλάνε άκοπα.

Η επιλογή του "Mayday" ως πρόγευση ήταν δίκαιη κι εν τέλει, στα όρια του δυνατού, αντιπροσωπευτική. Το βλέμμα γυρίζει σαφώς προς το παρελθόν, το σώμα όμως δεν εγκαταλείπει ποτέ το παρόν. Το χαρακτηριστικό γλυκόπικρο συναίσθημα βρίσκεται ακόμα εδώ. Τα στιχάκια διατηρούν τις απλοϊκά γκρίζες αποχρώσεις. Η παραγωγή σε στιγμές παρατραβάει, αλλά ας όψονται οι επιταγές του σήμερα. Τα δυνητικά singles περιμένουν στην ουρά. Καλώς επιστρέψατε στον κόσμο των ζωντανών, κύριοι.