Maggie Lindemann

Ανάμεσα στις λέξεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν την πορεία της Maggie Lindemann στο σύγχρονο μουσικό σύμπαν, η δυάδα «προβλέψιμη» και «βαρετή» έχει δικαιωματικά θέση στη λίστα με τις πιο άστοχες. Στο δεύτερο μισό της περασμένης δεκαετίας, όταν κυκλοφορούσε τα πρώτα τραγούδια και το όνομά της πλασαριζόταν ανάμεσα στα πιο υποσχόμενα της pop σκηνής, φαντάζει επιεικώς εκτός πραγματικότητας να υπήρξαν έστω μετρημένοι στα δάχτυλα άνθρωποι που να πόνταραν σε rock-adjacent στροφή. Όχι ότι δεν έχουμε δει αντίστοιχες τρέλες να συμβαίνουν, αλλά και πάλι.

Πίσω στο παρόν, έχοντας δώσει δείγματα μοντέρνας γραφής με το "Suckerpunch" συν τα δύο EP πριν και μετά από αυτό, το παράλογο θα ήταν να περιμένει κανείς από τη Maggie να επιστρέψει στο ανάλαφρο, τσιχλοφουσκί ύφος που μια φορά κι ένα καιρό υπηρέτησε. Κάπου εδώ οι γεροπαράξενοι και οι πολλά βαρείς θα φωνάξουν τα δικά τους, και παρότι σε ψυχρό πλαίσιο ίσως να μην έχουν τελείως άδικο, μία ματιά στον έξω κόσμο τους βγάζει λάθος με συνοπτικές. Οι μελωδίες είναι άμεσες, οι δομές περισσότερο, η παραγωγή γυαλίζει, το τελικό πακέτο όμως απέχει αισθητά από τις απαιτήσεις του σημερινού mainstream.

Από το άνοιγμα με το απολαυστικό σκάσιμο των μπάσων του "Fang" μέχρι το φορτισμένο σβήσιμο του ομώνυμου, ηχητικά ο δίσκος συνεχίζει ακριβώς από εκεί που είχε αφήσει πέρσι το "Headsplit". Τριγυρίζει ένα σκασμό διαφορετικά ιδιώματα, χωρίς να προσπαθεί να μπει σε κάποιο καλούπι. Το φίλτρο της δημιουργού του ξεχωρίζει από μακριά. Οι αφηγήσεις παραμένουν αυστηρά πρωτοπρόσωπες. Η διάθεση αλλάζει στο λεπτό από γλυκιά μελαγχολία σε φανταχτερό πάρτι κι από νεανικούς προβληματισμούς σε ήπια-μόνο-στην-επιφάνεια ξεσπάσματα με τον πιο αβίαστο τρόπο. Η ζυγαριά της χρωματικής παλέτας κλίνει στη σκοτεινή πλευρά.

Ο άγραφος κανόνας του δεύτερου άλμπουμ θέλει το 'bigger and better' χαρτί να κατεβαίνει ανεξαρτήτως περιεχομένου. Κόντρα στα απαισιόδοξα προγνωστικά, το "I Feel Everything" μπορεί να το υποστηρίξει και στην πράξη. Σαν σωστή ντίβα, η Lindemann δεν δείχνει διατεθειμένη να ρίξει τους τόνους. Η τριάδα "Joyride" / "Suburbs" / "Let Me Burn" κοιτάζει στα ίσια οποιαδήποτε από τις κορυφαίες του παρελθόντος. Το "Split" έχει όλο το πακέτο για να μπει σφήνα σε ανυποψίαστες λίστες χωρισμού. Τα περάσματα από The Warning, Julia Wolf και Max Fry δίνουν το κάτι παραπάνω σε ένα έτσι κι αλλιώς δυνατό σύνολο.