Biffy Clyro

Μου είναι κάπως σοκαριστικό το ότι έχουν περάσει 30 χρόνια από όταν ο Simon Neil με τα αδέρφια Johnston ξεκίνησαν να παίζουν παρέα, φτιάχνοντας στην πορεία τους Biffy Clyro, με τους οποίους κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ τους πριν 23 χρόνια. Μισό λεπτό. Έχουν περάσει δεκαέξι από το "Only Revolutions" για το οποίο (δικαίως) είχε κάνει άνω-κάτω το site ο Βενιαμίν μας τότε Ιάσωνας Τσιμπλάκος; Μα ο Ιάσωνας αποκλείεται να είναι πάνω από 25 χρονών και δεν μου βγαίνουν τα μαθηματικά. Γίνεται το τότε μέλλον του site να έχει γίνει «αντίκα»; From future to antique... "Futique"... See what I did there?

Το έφερα λίγο περίεργα, η αλήθεια είναι, για να μιλήσω για το δέκατο άλμπουμ των αγαπητών Σκοτσέζων, για τους οποίους νιώθω λίγο γέρος για να γράψω, παρόλο που είμαστε σχεδόν συνομήλικοι και τους παρακολουθώ περίπου είκοσι χρόνια. Για να είμαι ειλικρινής, μετά από εκείνη την φανταστική τριάδα των "Puzzle", "Only Revolutions" και "Opposites" κάπου χαθήκαμε και δεν είμαι σίγουρος ποιος φταίει περισσότερο από τους δυο μας. Σε κάθε περίπτωση μου έχουν μείνει ελάχιστα ως τίποτα από άλμπουμ, όπως το "Ellipsis", το "A Celebration Of Endings" και το "The Myth Of The Happily Ever After", και θεωρούσα πως δύσκολα οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν ξανά. Να, όπως, που μετά από δώδεκα χρόνια ξαναβρισκόμαστε.

Για κάποιο λόγο νιώθω πως ο Simon για πρώτη φορά ένιωσε τριγμούς στις σχέσεις του με τα αδέρφια Johnston και δη στο οικοδόμημα των Biffy Clyro κι αυτό με κάποιο τρόπο έχει περάσει στην ατμόσφαιρα του άλμπουμ. Αν είναι κρίση μέσης ηλικίας ή κάτι άλλο δεν μπορώ να είμαι βέβαιος, καθώς οι στίχοι του παραμένουν αινιγματικοί τις περισσότερες φορές, αφήνοντάς σε με μια αμφιβολία αν έχεις όντως καταλάβει τι θέλει να πει. Αυτή τη φορά όμως περιφέρεται μια γενικότερη ιδέα γύρω από την σκέψη πως αυτό που σήμερα θεωρούμε κάτι μελλοντικό, κάποια στιγμή θα ανήκει στο παρελθόν, πριν το εκτιμήσουμε όπως του αξίζει. Οπότε ας αξιοποιήσουμε αυτό που έχουμε σήμερα. Εξ’ ου κι ο τίτλος του άλμπουμ...

Αντίστοιχα, και η μουσική του άλμπουμ μοιάζει κάπως πιο κατασταλαγμένη, λιγότερο «περίεργη», «εξερευνητική» και «νευρική» σε σχέση με το παρελθόν. Παραμένει, όμως, ιδιαίτερη και απόλυτα ταυτόσημη με τον μοναδικό χαρακτήρα της μπάντας, μιας και δεν μπορείς να μπερδέψεις τον Simon με οποιονδήποτε άλλο. Θα έλεγα δε ότι καλώς μοιάζουν να βαδίζουν προς αυτή την πιο ώριμη κατεύθυνση, καθώς οι πιο δυναμικές (βλέπε punk καταβολές) στιγμές τους είναι μάλλον και οι λιγότερο ενδιαφέρουσες του άλμπουμ, με τραγούδια όπως "Friendshipping" και "It’s Chemical" να οδεύουν ταχέως για skip σε μελλοντικές ακροάσεις. Πιο συμπαθητικά στέκονται σίγουρα τα δυο πρώτα singles, το πιο up-tempo "Hunting Season" και κυρίως το μελωδικά πιασάρικο "A Little Love", αμφότερα ευχάριστα αν μη τι άλλο.

Κι αν το πιο πειραματικό "Woe Is Me, Wow Is You" με έχει αφήσει ελαφρώς μπερδεμένο κι αναποφάσιστο για το αν μου αρέσει, για όλα τα υπόλοιπα τραγούδια έχω κάτι (πολύ) καλό να βρω και να πω. Δεν ξέρω πως γίνεται να αρέσουν σε κάποιον οι Biffy Clyro και να μην ευχαριστηθεί τα "Shot One" και "True Believer" που είναι τόσο διαολεμένα πιασάρικα και όμορφα, ενώ το "Goodbye" είναι φτιαγμένο για να σπάσει καρδιές όπως έκαναν κάποτε το "Folding Stars", το "Machines" ή το "Opposite". Μόνο που εδώ ο Simon είναι κυνικά πιο ευθύς, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι το μυαλό έχει πάει σε περίεργες κι επικίνδυνες ατραπούς...

Όχι πως το "A Thousand And One" είναι λιγότερο φορτισμένο και στενάχωρο δηλαδή, αλλά είναι επίσης πανέμορφο με τον τρόπο του, πριν το "Dearest Amygdala" φέρει 80s σύνθια στην εξίσωση και στην πραγματικότητα θυμίσει έντονα τους Foo Fighters του "Medicine At Midnight" - κι αυτό το λέω για καλό. Άσε που στο τέλος του τραγουδιού σπεύδουν να διορθώσουν και τον λάθος τονισμό στο «αμύγδαλα», σε μια τελείως Biffy στιγμή. Το δε τελείωμα του "Two People In Love" φέρνει το πιάνο στο προσκήνιο και υπενθυμίζει πως αυτή τη μπάντα την εκτιμήσαμε ακόμα περισσότερο για τον περιπετειώδη χαρακτήρα της και συνθέσεις σας αυτή.

Και κάπως έτσι απρόσμενα, οι δρόμοι μας με τους Biffy Clyro συναντήθηκαν ξανά, με το "Futique" να μην αγγίζει τα μεγαλεία της περιόδου 2007-2013, αλλά να θυμίζει εκείνη την μπάντα που όλοι μας εδώ σε αυτό το site τότε συμπεριλαμβάναμε στις σημαντικότερες και καλύτερες rock μπάντες της εποχής. Άσε που πλέον με σχεδόν 30 χρόνια ύπαρξης και δέκα στούντιο άλμπουμ μπορεί να ωρίμασαν οι συνθήκες να τους δούμε ζωντανά στη χώρα μας. Ιάσωνα, τι πιστεύεις;