Whitechapel

Οι Whitechapel με το "The Valley" κέρδισαν με την αξία τους το δικαίωμα να πειραματιστούν περαιτέρω, ακόμη και αν αυτό οδηγήσει στην αποτυχία. H τεράστια, για τα δεδομένα τους, επιτυχία του προηγούμενου δίσκου, άνοιξε νέους μουσικούς ορίζοντες για την αμερικανική (πρώην) deathcore μπάντα. Σε σημείο να ακροβατούν στο μεταίχμιο του ιδιώματος που τους υπηρέτησαν πιστά τόσα χρόνια, με το ρίσκο να χάσουν τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς να είναι μεγάλος. Αντίστοιχα μεγάλο, ωστόσο, είναι και το ενδεχόμενο να κερδίσουν νέους οπαδούς με πιο μελωδικά ακούσματα.

Το "Kin", λοιπόν, δεν είναι ένας αναμενόμενος δίσκος από τους Whitechapel. Ή μάλλον καλύτερα, είναι η πιο αναμενόμενη κίνηση των Αμερικανών μετά το "The Valley". Η (mainstream) αποδοχή του προπέρσινου άλμπουμ, έδειξε τον δρόμο στο συγκρότημα από το Knoxville.

Ο δίσκος ξεκινάει ανορθόδοξα με το southern ακουστικό intro του "I Will Find You", ωστόσο, η κανονικότητα επιστρέφει γρήγορα. Όχι για πολύ, αφού το κομμάτι παίρνει μια στροφή προς alternative metal με το μελωδικό solo, τις χωρίς παραμόρφωση κιθάρες και τα καθαρά φωνητικά του Bozeman. Είναι μια σαφής ένδειξη της κατεύθυνσης της φετινής κυκλοφορίας. Φαντάζει λίγο δύσκολο να φανταστείς πως πίσω από το μικρόφωνο τόσο στο ντεμπούτο "The Somatic Defilement" όσο και στο "Kin" βρίσκεται το ίδιο άτομο. Θα μου πεις πως δεν είναι η πρώτη φορά που ένας τραγουδιστής του ακραίου ήχου περνάει από τα growls στα μελωδικά φωνητικά. Το αξιοθαύμαστο είναι ότι το κάνει με μια ευκολία που φαντάζει απολύτως φυσικό.

Αν ψάχνεις για deathcore, με το ζόρι θα βρεις ολόκληρη σύνθεση στο ύφος αυτό. Αυτό περιορίζεται στα "A Bloodsoaked Symphony", "The Ones That Made Us", άντε βαριά και το "To The Wolves" - μια από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ, και σε διάσπαρτα σημεία από δω και από κει. Ωστόσο, εκεί που θριαμβεύουν οι Whitechapel είναι στα υπόλοιπα 8 τραγούδια. Σε αυτά λοιπόν τρυπώνουν επιρροές από πιο ατμοσφαιρικά ακούσματα , όπως οι Antimatter, οι Katatonia ("History Is Silent") και οι Riverside ("Lost Boy","Without Us"), ενώ η υπέροχη καθαρή φωνή του Bozeman αγγίζει και πιο alternative στοιχεία, με τον τρόπο που κάνουν και οι Stone Sour ("Anticure","Orphan").

Μετά από επτά άλμπουμ, οι Whitechapel αποφάσισαν να σπάσουν τα στεγανά και να εξελίξουν την ταυτότητα τους, ενισχύοντας τα «καθαρά» και μελωδικά τους σημεία. Πολλοί θα πουν ότι το συγκρότημα ξεπουλήθηκε και θα τους διαγράψουν, αλλά νομίζω ότι οι Αμερικανοί είχαν προϋπολογίσει την απώλεια αυτή όταν έγραφαν το "Kin". Ο διορατικός οπαδός, ωστόσο, όφειλε να μην κλείσει τα αυτιά στην εξέλιξη της μπάντας που διαγραφόταν ήδη από το "The Valley". Μη σου πω από το "Bring Me Home" του "Mark Of The Blade".

Με το "Kin" οι Whitechapel τοποθετούνται στο πλάι των Slipknot, αφού ο συνδυασμός του ακραίου παρελθόντος με το πιο μελωδικό μέλλον τους, οδηγεί σε μια ακόμα ποιοτική και - αυτήν τη φορά - ποικιλόμορφη δουλειά. Καταλυτικό παράγοντα σε αυτήν τη σύγκριση παίζει και η παρουσία ενός κορυφαίου τραγουδιστή (Bozeman), όπου ιδιαίτερα στο ομώνυμο κομμάτι του "Kin", φανερώνει την αδυναμία του για τον χαρισματικό frontman από την Iowa.Έτσι, μετά το "The Valley", οι Αμερικανοί συνεχίζουν το καλό σερί τους, προσφέροντας έναν ακόμα απολαυστικό δείγμα γραφής, αποδεικνύοντας πως ο όρος deathcore αδυνατεί να τους καλύψει. Έστω και αν με στην πορεία χρειαστεί να δυσαρεστήσουν αρκετούς από τους μη ανεκτικούς οπαδούς τους.