Aviana

Οι Aviana φτάνουν πλέον στον τέταρτο δίσκο, αν και για να είμαστε ειλικρινείς στη σημερινή φόρμα μπήκαν στον ακριβώς προηγούμενο, το "Corporation". Ακουμπώντας σε πιο βαρύ προσανατολισμό και ήχο, οι Σουηδοί από το Γκέτεμποργκ (και μόνο στην αναφορά της αυτή η λέξη δημιουργεί προσδοκίες όμως βρε παιδί μου), κατάφεραν να ανεβάσουν πολύ το όνομα τους και να φτάσουν να θεωρούνται από τα σημαντικά ονόματα του χώρου στην Ευρώπη πλέον. Σίγουρα η αλλαγή ολόκληρου του lineup, με εξαίρεση τον τραγουδιστή και frontman Joel Holmqvist, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο καινούργιο πρόσωπο της μπάντας, αλλά θεωρώ ότι είναι και στοχευμένη η αλλαγή πορείας γιατί δείχνει να ταιριάζει περισσότερο στην όλη παρουσία τους και δίνει πιο καθαρή θέση στον απέραντο σημερινό χάρτη του core.

Ακολουθώντας λοιπόν το δρόμο του προ τριετίας άλμπουμ, έχουμε και εδώ έναν πολύ συμπαγή αλλά και κομπρεσαριαμένο ήχο που ταιριάζει με σύγχρονες προσεγγίσεις. Υπάρχει η σκοτεινή και πιο σινεματική ατμόσφαιρα που περιμέναμε καθώς και τα πιο μυστηριακά, με σίγουρες επιρροές από Sleep Token, σημεία στα κομμάτια. Εκεί βρίσκεται σημαντικό μέρος της μουσικής των Aviana. Είναι σκοτεινοί, δε γίνονται pop ακόμα κι όταν εισάγουν αρκετά ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια. Έχουν βιολί, στη λογική των Imminence, και μια μελαγχολία που βγάζει κάτι εσωτερικό, κάτι που φέρνει σε κλεισούρα.

Σε κομμάτια όπως το "Father", συνυπάρχουν το dark electro με το industrial και το grandiose ευρωπαϊκό metalcore. Αποφεύγουν τις κολλητικής μελωδίες, σκέψου κάτι πιο κοντά στους Allt παρά στους Architects. Στα breakdown μάλιστα βαραίνουν κι άλλο πλησιάζοντας τα όρια του deathcore. Στο "Redroom" φτάνουν μισό βήμα από το djent και τους Meshuggah, πάντα όμως στο πλαίσιο που θέλουν πλέον να κινούνται. Υπάρχουν πιο επιθετικά κομμάτια όπως το "Delirium", όπου η επιρροή των Fear Factory είναι ξεκάθαρη αλλά έρχεται σε επαφή με την darkwave, ενώ στο "Storm Ablaze" κουμπώνει με πιο ατμοσφαιρικά dark ambient στοιχεία. Το κομμάτι που μου άρεσε εμένα περισσότερο είναι αυτό που κλείνει το άλμπουμ, το "Worlds Pulse", που διαφοροποιείται λίγο και είναι αυτό που μένει περισσότερο μετά από κάθε ολοκληρωμένη ακρόαση.

Γενικά οι Aviana επιμένουν πολύ στην ενιαία, αισθητικά, ροή του δίσκου. Την πετυχαίνουν μεν, αλλά ταυτόχρονα δεν καταφέρνουν να φτιάξουν σημεία που να ξεχωρίζουν και να σε τραβάνε ξανά και ξανά στο άλμπουμ. Σοβαρή και συμπαγής δουλειά, αλλά το songwriting δε μας δίνει κάτι που θα μείνει. Άντε με εξαίρεση το τελευταίο κομμάτι.