Bleed From Within

Που σκατά έχουν εξαφανιστεί όλα τα riff στο metalcore; Όχι σοβαρά τώρα, τα τελευταία χρόνια έχουμε γεμίσει μπλιμπλίκια, industrial παραγωγές και groove κιθάρες που ο ρόλος τους είναι περισσότερο στη διαμόρφωση του ήχου παρά στη δομή της μουσικής. Πάλι καλά να λέμε που έχουμε και breakdowns. Δηλαδή ακούς το καινούργιο Architects κι ενώ τα σπάει άσχημα, ψάχνεις να βρεις ριφ και δε βρίσκεις τίποτα. Ίδια κατάσταση και με τους Bring Me στα τελευταία τους, ακόμα κι οι ριφομηχανές των While She Sleeps έχουν κάνουν παύση, όσο κι αν το Sleeps Society παίρνει μόνο αγάπη απ' την πάρτη μου. Αν βγάλουμε έξω Middleton και Heafy, λίγα γράφουν ακόμα κιθάρες με νόημα.

Λέγοντας αυτά λοιπόν βάζεις να ακούσεις το καινούργιο Bleed From Within και σου σκάει η σφαλιάρα από την Σκωτία τόσο εκκωφαντικά που ψάχνεις να βρεις πως θα σταθείς στα πόδια σου. Σε κάθε περίπτωση όποιο θέλει να χορτάσει κιθάρες με ιδέες και ουσία ας πιάσει το έβδομο άλμπουμ της μπαντάρας και δε θα χάσει. Υπάρχουν όλα τα στοιχεία που τους κάνουν ξεχωριστούς μαζί με επιπλέον καινούργια, από γκάιντα και συμφωνικές ατμόσφαιρες, το δεύτερο όχι για πρώτη φορά, αυστραλέζικα ρυθμικά που ξεσηκώνουν, μέχρι κι αμερικάνικα κοψίματα. Η πολυπλοκότητα είναι σε υψηλά επίπεδα με μπόλικα layers σε κάθε σύνθεση, ενώ ταυτόχρονα έχουν επενδύσει αρκετά σε πιο σκοτεινά μονοπάτια που περπατάνε αυτές τις γειτονιές που ζούνε πλέον οι Machine Head.

Ένα σημείο που σταθερά διαφοροποιεί το πακέτο των Bleed From Within από πολλούς του σημερινού metalcore, είναι οι σολάρες που παίζουν απογειώνοντας τα κομμάτια. Ευτυχώς δεν έχουν βγει καθόλου από την εξίσωση ούτε εδώ, και παρέα μάλιστα με τα καλύτερα, πιο καλοτοποθετημένα φωνητικά τους ever βάζουν σφραγίδα προσωπικότητας και χαρακτήρα. Οι αναφορές σε πιο μοντέρνες τάσεις του metalcore υπάρχουν, βεβαίως βεβαίως, αλλά δεν εκτοπίζουν σε καμία περίπτωση τις κιθάρες που παραμένουν η ραχοκοκαλιά των συνθέσεων. Με λίγα λόγια το "Zenith" μπορεί χωρίς κανένα άγχος να μπει στη συζήτηση για καλύτερο άλμπουμ τους μέχρι σήμερα, τώρα πόσο η απάντηση είναι ναι ή όχι εξαρτάται ξεχωριστά από κάθε οπαδό ή περαστικό από τη μουσική τους.

Αν ανάμεσα στα έντεκα κομμάτια κάποια ξεχωρίζουν θα πρέπει να είναι το ισοπεδωτικό "In Place Of Your Halo", το μοντέρνα μελωδικό "A Hope In Hell" και τα δύο που κλείνουν φανταστικά το άλμπουμ, "Hands Of Sin" - με τη συμμετοχή του τεράστιου Josh Middleton - και το ανατριχιαστικό "Edge Of Infinity" όπου η μελαγχολία κερδίζει, αφήνοντας τη μαυρίλα να κυριαρχήσει τελικά παντού. Κάθε τραγούδι πάντως έχει κάτι να προσφέρει στη ροή του άλμπουμ και δεν κάνεις skip πουθενά. Υπάρχουν αρκετές διακυμάνσεις ώστε να μη βαρεθείς στην πορεία, αλλά ταυτόχρονα είναι σφιχτοδεμένο κρατώντας την ενιαία δομή του δίσκου. Τα σημεία που θα σε κολλήσουν στον τοίχο είναι πολλά με αποτέλεσμα να μην ξεχνάς καθόλου τι παίζει στα ηχεία σου και εύκολα να επιστρέφεις ξανά και ξανά.

Η κατεύθυνση που έχουν πάρει εδώ και χρόνια οι Bleed From Within τους κάνει όλο και πιο ενδιαφέροντες και οδηγεί με μικρά αλλά σταθερά βήματα κάθε φορά προς τα πάνω. Δε νομίζω ότι η προσέγγιση τους στο metalcore θα φέρει ποτέ headline θέσεις σε μεγάλες αρένες, αλλά προτεραιότητα για αυτούς είναι η μουσική κι αυτό φαίνεται.