Avralize

Οι Avralize κυκλοφορούν το δεύτερο δίσκο τους ένα χρόνο μόλις μετά το "Freaks". Και έχουν κάνει ένα τρομαχτικό upgrade - step up σε Avralize 2.0! Πραγματικά άλλη μπάντα! Πιάνουν την ανάγκη του σημερινού κοινού να ξεσκάσει, να περάσει καλά, το δίνουν αβίαστα με όχημα το funk διαφόρων αποχρώσεων, τιθασεύσουν τις επιρροές από Polyphia και metalcore σκαρώνοντας τελικά ένα άλμπουμ απόλυτα εντυπωσιακό.

Οι Γερμανοί έχουν ένα από τα πιο τεχνικά team που έχω πετύχει στο core τελευταία. Ο κιθαρίστας είναι τρελός χεράς κάνοντας παπάδες που θα ζήλευαν οι κορυφαίοι fusionάδες εκεί έξω, το rhythm section είναι περίτεχνο και ζόρικο, ο μπασίστας ειδικά πετάει φωτιές, ενώ η παραγωγή που έχουν στήσει είναι καταπληκτική. Πεντακάθαρος ήχος, βαρύς όπου θέλουν, αλλά με ελάχιστη παραμόρφωση στο μεγαλύτερο μέρος και μια σύγχρονη, μοναδική ματιά που ξεχωρίζει από το σωρό.

Αρχίζει μια νέα τάση, μια νέα στόχευση και κατεύθυνση στο metalcore φέτος; Οι Vianova μαζί με τους Avralize δείχνουν έναν καινούργιο δρόμο για το μέλλον; Αν, από μακριά, προσθέσουμε και τους The Callous Daoboys ίσως βρισκόμαστε στα σπάργανα μιας καινούργιας σκηνής! Κάτι σαν fusioncore να γεννιέται! Η επιτυχία των Electric Callboy άνοιξε το δρόμο για απενοχοποιημένο dance με disco και techno στοιχεία, αυτό το ξέραμε. Τώρα όμως έχουμε ένα πιο ευρύ mash up ειδών, με μηδενική ανοχή στους περιορισμούς, χορευτική, κυρίως, διάθεση και ταυτόχρονα απίστευτες τεχνικές ικανότητες. Μπαίνουν στην εξίσωση πολλά περισσότερα πράγματα και ανοίγουν καινούργια μονοπάτια που δεν έχουμε ξαναδεί έτσι.

Ο τρόπος που περνάνε από το funk σε latin, σε breakdown, σε disco και πίσω σε τυπικά metalcore ρεφρέν, οι Avralize, είναι πολύ καινούργιος και ξεχωριστός. Αν δε χορεύεις στην, σχεδόν country, εισαγωγή του "Medicine", θα ρωτήσω: Γιατί; Μικρό ιντερλούδιο και πάμε πάλι στο "Wanderlust". Εκεί που ξεφαντώνεις πάντως, σταματάς κάθε τόσο για να πεις με απόγνωση: Ρε μαλάκες τί παίζει αυτός; Για τον Philip Tenkerben, τον κιθαρίστα, αρχικά, για όλους στη συνέχεια. Το μοναδικό βαρετό, στα αυτιά μου, τραγούδι του δίσκου είναι το πιο συμβατικό, "Close To You". Αλλά μην πτοείσαι γιατί ακριβώς μετά μπαίνει ένα από τα καλύτερα, το "Cyanide". Πολύ ωραία μελωδία, θύμισε λίγο το ύφος των Dead Poet Society, και ένα σόλο που έψαξα να δω αν έχει συμμετοχή του Tim Henson. Απίστευτα πράγματα.

Το επίπεδο δεν ξαναπέφτει στην πορεία του άλμπουμ, αλλά ξεχωρίζει το "Bite My Tongue" που είχε hints από Michael Jackson μέχρι latin, και το highlight, perfect fit για super hit, "Upside Down". Ακόμα και στα κομμάτια που δείχνουν πιο τυπικής διαμόρφωσης είναι τέτοια τα παιξίματα της κιθάρας που μόνο τυπικά δεν τα λες. Αλλά και το "Like A Boomerang" μου αρέσει πολύ. Φουλ χορευτικό κι αυτό, ιδανικό για live.

Οι Avralize δίνουν το δεύτερο καθαρό χτύπημα σε μια φρέσκια οπτική που μπαίνει στο metalcore. Ξεκινώντας από το σύγχρονο ήχο του, ξεφεύγουν εντελώς από όλα τα πλαίσια βάζοντας πολλά διαφορετικά σημεία αναφοράς σε φαινομενικά ασύμβατα μουσικά είδη. Η Arising Empire δείχνει να ακούει τη νέα αυτή φωνή που ανοίγεται, τη στηρίζει και βγαίνει μπροστά από τις εξελίξεις. Οι υπόλοιποι εμείς κρατάμε το 2025 ως τη χρονιά γέννησης του fusioncore(;) και βλέπουμε που θα πάει.