Mammoth

Το ποιος είναι ο Wolfgang το έχουμε γράψει και ξαναγράψει σε τούτο εδώ το site. Κι αν οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ένα πράγμα στον Wolfie, είναι το γεγονός πως είναι ίσως το καλύτερο αντιπαράδειγμα νεποτισμού. Με σκληρή και αδιάκοπη δουλειά, και κυρίως με αγάπη στη μουσική και σε αυτό που κάνει, συνεχίζει στο δρόμο που ναι μεν μπορεί να του ανοίχτηκε πιο εύκολα, αλλά ακολουθεί με τα δικά του βήματα και με σεβασμό στη βαριά κληρονομιά που του άφησε ο πατέρας του.

Οι προηγούμενες δύο δουλειές του, έδειξαν μια σταθερή εξέλιξη, χωρίς ακόμη να φαίνεται ότι είχε βρεθεί η ιδανική συνταγή για τον ήχο του. Το "The End" φαίνεται να είναι η τρίτη και φαρμακερή προσπάθεια, όπου πλέον η ωριμότητα και η εμπειρία αυτών των χρόνων, έφερε και την απαραίτητη αυτοπεποίθηση. To κυριότερο όλων όμως, έφερε κομματάρες που σε κάνουν να θες να χορέψεις, να τραγουδήσεις με όλη σου τη δύναμη, και να ξεφαντώσεις.

"One Of A Kind" για ξεκίνημα με πυροτεχνήματα. Γκάζια στα τέρματα, μελωδίες που θα γέμιζαν στάδια. Είναι εντυπωσιακό πόση μουσικότητα κρύβεται πίσω από ένα φαινομενικά απλοϊκό rock κομμάτι. Ακόμη πιο εντυπωσιακό γίνεται όταν σκέφτεσαι πως όλο αυτό είναι δημιούργημα και εκτέλεση ενός ανθρώπου, από τα τύμπανα, τις κιθάρες, τα φωνητικά και το μπάσο.

Το ομότιτλο κομμάτι μπαίνει με ένα φόρο τιμής στον Eddie Van Halen, με ένα tapping μοτίβο και μια ανεβαστική γκρούβα, ενώ το κυρίως riff με το slapping παντρεύει τους Animals As Leaders με τον Billy Sheehan. Η ρεφραινάρα είναι τόσο κολλητική που πιάνεις τον εαυτό σου να σιγοτραγουδά τη μελωδία ξανά και ξανά. Ο ίδιος ο Wolfie ερμηνευτικά μοιάζει να πατά γερά στα πόδια του, και στηρίζει με εντυπωσιακό τρόπο πίσω από το μικρόφωνο.

Στα ίδια χνάρια πατάει και ο υπόλοιπος δίσκος. To "Same Old Song" φέρνει το μυαλό τις καλές στιγμές των Shinedown, το "The Spell" με πιο funky προσέγγιση και με καταιγισμό απο riffs αναδεικνύεται σε μια ξεχωριστή στιγμή για το άλμπουμ. Στο "I Really Wanna" γυρίζουμε σε πιο χορευτικές νόρμες, και οι κιθαριστικές δεξιότητες ξεδιπλώνονται τόσο όσο πρέπει.

Η αίσθηση ότι το άλμπουμ είναι ένα χωνευτήρι επιρροών με ιδιαίτερο χαρακτήρα συνεχίζεται και στο "Happy", όπου η φιγούρα του Kurt Cobain κρέμεται σε μια αφίσα στο πίσω μέρος. Το πιο radio-friendly "All in Good Time" κλείνει με μια αισιοδοξία, σαν μια καλοκαιρινή βόλτα με το αυτοκίνητο και το αεράκι να σε χτυπάει απαλά στο πρόσωπο.

Καμιά φορά χανόμαστε στην αναζήτηση του πρωτότυπου, του κάτι καινοτόμου. Σε δουλειές όπως το "The End" από την άλλη, εκτιμάμε μια αθωότητα που στις μέρες μας μοιάζει να χάνεται ολοένα και περισσότερο. Εδώ θα βρεις κομματάρες που θα θες να ακούσεις ξανά και ξανά. Μουσική γραμμένη με πάθος και αγάπη για την τέχνη, και περισσή μαεστρία. Κι αυτό είναι αρκετό για να μείνει σε σταθερό rotation στις λίστες μας.