Sonisphere Festival @ TerraVibe Park, 24/06/10

Από τους Γιάννη Κοτζιά, Ιάσονα Τσιμπλάκο, Πάνο Παπάζογλου, Παναγιώτη Λουκά, Χρήστο Καραδημήτρη, Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 25/06/2010 @ 10:54
Οι Τέσσερις Μεγάλοι του thrash metal ήρθαν τελικά από τα μέρη μας και τους είδαμε, έστω και με κάποια χρόνια καθυστέρησης. Οι προσδοκίες μεγάλες, η αναμονή ακόμα μεγαλύτερη, όπως και η περιέργειά μας για τη λειτουργικότητα της καινούργιας θέσης της δεύτερης -μικρής- σκηνής στο Θεματικό Πάρκο του Terra Vibe στη Μαλακάσα. Κι από εκπληρώσεις πώς τα πήγαμε; Διόλου άσχημα, αν εξαιρέσει κανείς τις ατέλειωτες ουρές στα ταμεία και τη βροχή που ξεκίνησε με voodoo ο Mustaine αμέσως μετά το τέλος της εμφάνισης των Megadeth και λίγο πριν βγουν στη σκηνή οι Metallica, μόνο που το νυχτερινό βροχερό σκηνικό υπό τους ήχους των "Harvester Of Sorrow" και "Fade To Black" αποδείχθηκε εν τέλει κάτι παραπάνω από ιδανικό. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...

...καθώς την πρώτη μεγάλη εντύπωση έκανε ο αριθμός των οπαδών της metal-ικής μουσικής που είχε καταφθάσει στο συναυλιακό χώρο από πολύ νωρίς το πρωί και έδωσε το πρώτο χαρμόσυνο μήνυμα της ημέρας. Ναι, οι Suicidal Angels θα έπαιζαν με κόσμο από κάτω (βλ. Rockwave 2008), όπως και έγινε, καθώς γύρω στις 12:25 που εμφανίστηκαν οι Έλληνες thrashers υπήρχε ήδη αρκετή και συσσωρευμένη όρεξη για ξύλο μετά μουσικής.

Άλλο που δεν ήθελε και η μπάντα και μπήκε φουριόζα, έτοιμη να αρπάξει από τα μαλλιά την ευκαιρία που της δόθηκε, όντας στη σύνθεση ενός τόσο σημαντικού φεστιβάλ. Ξεσηκωτικοί κι ενίοτε καταιγιστικοί, έδωσαν το άτυπο έναυσμα για το πρώτο Wall Of Death της ημέρας, με συνθέσεις από τις δύο δισκογραφικές τους δουλειές, αλλά και με μιά γεύση ("Dead Again", "Final Dawn") από το νέο, επερχόμενο φθινοπωρινό τους δίσκο. Η εμφάνισή τους έκλεισε με τον τρόπο που της άξιζε ("Apokathilosis"), αφού είχε προηγηθεί και το Wall Of Death Pt. II υπό τις ευλογίες του τραγουδιστή τους.



Άξιοι...

Setlist:
Mourning Of The Cursed
Dark Abyss (Your Fate Is Colored Black)
Bloodthirsty
Dead Again
The Prophecy
Evil Attack
The Pestilence Of Saints
Inquisition
Final Dawn
Apokathilosis

Γιώργος Ζαρκαδούλας

Άλλη μία μπάντα από τη λίστα του «δεν - περίμενα - ποτέ - να - σκάσουν - Ελλάδα» ήρθε λοιπόν να με διαψεύσει. Με τον τρίτο δίσκο "Fever" στις αποσκευές τους, οι Ουαλοί Bullet For My Valentine ήρθαν να αποδείξουν στο ελληνικό κοινό πως έχουν τη στόφα να κάνουν support σε μία τέτοια ιστορική συναυλία.



Aν και ο περισσότερος κόσμος δεν είχε ακόμα καταφτάσει, η δεύτερη σκηνή, Saturn Stange, είχε καταληφθεί από τους, νεαρούς κατά κύριο λόγο, θαυμαστές του κουαρτέτο από την Ουαλία. Το σετ άρχισε με το "Your Betrayal", ένα από τα πιο δυνατά και «συναυλιακά» κομμάτια του "Fever". O ήχος ήταν απρόσμενα καλός, όπως και η φωνή του frontman της μπάντας, Matt Tuck. Αδιαμφισβήτητος αρχηγός του σχήματος, η παρουσία του Tuck επισκίαζε κάπως τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, με τον επιβλητικό όμως μπασίστα, που έχει πλέον αναλάβει τα brutal φωνητικά, να παίζει έξυπνα με το κοινό.

"Waking The Demon" και "Tears Don't Fall", από τους δύο προηγούμενους δίσκους, τραγουδήθηκαν από το -αρκετά φανατικό- κοινό, ενώ έπρεπε να φτάσει η ώρα του "Scream, Aim, Fire" για να ανάψουν τα αίματα για τα καλά. Όπως ήταν λογικό, το "Fever" είχε την τιμητική του, με πάνω από το μίσο setlist να είναι αφιερωμένο σ' αυτό, αλλά ήταν εντυπωσιακό το πόσοι ήταν ήδη γνώριμοι με το υλικό του.

Με μία τυπική υπόσχεση να μας ξαναδούν σύντομα, οι Bullet For My Valentine έκλεισαν το σετ τους με το "Alone", άλλο ένα άκρως συναυλιακό κομμάτι,
κερδίζοντας επάξια το σεβασμό όσων αμφισβητόυσαν την ποιότητα της μουσικής τους.

Setlist:
Your Betrayal
Fever
Waking The Demon
Tears Don't Fall
Pleasure And Pain
4 Words (To Choke Upon)
Last Fight
Scream, Aim, Fire
Begging For Mercy
Hand Of Blood
Alone

Ιάσονας Τσιμπλάκος

Χρειάστηκε να περιμένουμε τρία χρόνια επιπλέον ώστε να απολαύσουμε στη χώρα μας τους Stone Sour. To ραντεβού είχε δοθεί για το Rockwave Festival του 2007, αλλά τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, καθώς η εμφάνιση των Αμερικανών είχε ακυρωθεί. Ο Corey Taylor βεβαίως, όπως και ο κιθαρίστας Jim Root, είχαν ξαναεπισκεφθεί την Ελλάδα εις διπλούν, όντας όμως μασκοφόροι...



Το ολοκαίνουριο "Mission Statement" σήμανε την εκκίνηση στο set των Stone Sour, δίνοντας μας παράλληλα και μια γεύση για το πώς θα ηχεί το επερχόμενό τους album, "Audio Secrecy", το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο. Γκαζωμένο, στο γνώριμο ύφος των Stone Sour, όπως και τα άλλα δύο καινούρια κομμάτια που ακούσαμε ("The Bitter End", "Digital").

Πάρα πολύ ευδιάθετος έδειχνε χθες ο Corey Taylor, εάν λάβουμε υπ' όψιν τη θλίψη του για το χαμό του μπασίστα των Slipknot, Paul Gray, την οποία και άφησε να φανεί προσφάτως στο Download Festival. Αρκετά ομιλητικός, με τα (ανούσια ώρες-ώρες) αστειάκια του και τα κλισέ του για το «to know us better» της υπόθεσης, απέδειξε και σε αυτήν του την εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους γιατί θεωρείται από τους καλύτερους τραγουδιστές στον σκληρό ήχο, με τα υπερφυσικά ξελαρυγγιάσματά του. Φυσικά και η υπόλοιπη μπάντα δεν υστερούσε σε ποιότητα και όρεξη, παρά το ότι είχε έρθει από τη Σόφια, όπου εμφανίστηκε την προηγούμενη μέρα, χωρίς να προλάβει να ξεκουραστεί. Ιδιαίτερη αναφορά στον μπασίστα Shawn Ekonomaki έκανε ο Taylor για τις ελληνικές του ρίζες και ο «πατριώτης» γνώρισε την αποθέωση.

Η εμφάνιση των Stone Sour, πέρα από τα προαναφερθέντα ολοκαίνουρια τραγούδια, βασίστηκε κυρίως στο "Come What(ever) May". Κομμάτια από το συγκεκριμένο album, όπως το "Reborn", το ομώνυμο "Come What(ever) May" και "Made Of Scars", από μόνα τους έχουν τη δυναμική να ξεσηκώσουν ένα live, πόσο μάλλον όταν είναι συνεπικουρούμενα και από δύο από τις καλύτερες στιγμές του πρώτου album των Stone Sour, όπως το "Get Inside" και το "Blotter".

Mε το εκρηκτικό "30/30-150" το συγκρότημα έκλεισε την ώρα που του αναλογούσε στο billing του Sonisphere και έδωσε την καλύτερη πάσα στην «Αγία Τετράδα» να «παίξει μπάλα» στην αλάνα του Terra Vibe. Έλειψε κάτι; Έχοντας κατά νου τα σχόλια στα «πηγαδάκια» που στήθηκαν μετά το πέρας της εμφάνισης των Stone Sour, τότε ναι, το ραδιοφωνικό χιτάκι "Through Glass" ακόμα αναζητείται για "sing-along" κάπου στην ευρύτερη περιοχή της Μαλακάσας. Μας πείραξε; Μάλλον όχι ιδιαιτέρως...

Setlist:
Mission Statement
Reborn
Made Of Scars
The Bitter End
Blotter
Your God
Idle Hands
Digital
Come What(ever) May
Get Inside
Hell & Consequences
30/30-150

Γιάννης Κοτζιάς

Ακριβώς στις 17:00, τηρώντας κατά γράμμα το πρόγραμμα, η πεντάδα των Anthrax ανέβηκε στη μικρή σκηνή. Ταυτόχρονα σηματοδοτήθηκε η έναρξη της εμφάνισης της «Αγίας Τετράδας» του αμερικανικού thrash στην χώρα μας, που έμελλε για πολλούς λόγους να μείνει ιστορική και αξέχαστη. Οι Anthrax δε συνάντησαν κανένα πρόβλημα στο ρόλο του opening act και το απέδειξαν με τις πρώτες κιόλας νότες του "Caught In A Mosh". Ο κόσμος ζεσταινόταν όλο και περισσότερο, με απανωτά κλασικά κομμάτια, όπως τα "Got The Time", "Madhouse" και "Antisocial".



Ο αεικίνητος Frank Bello αλώνιζε πάνω-κάτω τη σκηνή με το μπάσο του, ενώ ο Rob Caggiano ήταν ήρεμος αλλά άψογος στα κιθαριστικά του καθήκοντα. Ο Scott Ian είχε -όπως πάντα- το προσωπικό του μερίδιο στο ξεσήκωμα του κοινού και ο Charlie Benante παρέδιδε μαθήματα πίσω απ' τα ντραμς του, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά γιατί συγκαταλέγεται στους κορυφαίους του είδους εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Για τον αγέραστο Joey Belladonna τί να πει κανείς; Κεφάτος, επικοινωνιακός, μα πάνω απ' όλα με μία αξιοθαύμαστη φωνή, που έδινε την εντύπωση ότι ο χρόνος δεν την έχει αγγίξει.

Στη μέση του "Indians", μία στροφή κι ένα ρεφρέν από το "Heaven And Hell" είναι αρκετά για να εισπράξουν την καθολική συμμετοχή του κόσμου και να καταστήσουν τη στιγμή σα μία από τις καλύτερες της ημέρας. Στα αρνητικά στοιχεία της εμφάνισης των Anthrax ήταν ο μέτριος ήχος, που όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο υποφερτός, τα σύννεφα της σκόνης, που αποτελούσαν το μόνιμο πρόβλημα της μικρής σκηνής, και η νωχελική βροχή κατά το ήμισυ της διάρκειάς τους, αν και τελικά δεν ήταν τίποτα μπροστά σ' αυτό που θα επακολουθούσε.

Ο οπαδός τους, πάντως, σίγουρα έμεινε ευχαριστημένος, και πώς να μη μείνει άλλωστε, όταν σε setlist μίας μόλις ώρας συνυπάρχουν τα "Medusa", "Be All, End All" και "Only"; Μετά από ακριβώς μία ώρα, και υπόσχεση (δια στόματος Belladonna) για ένα νέο δίσκο το συντομότερο δυνατόν, οι Anthrax μάς αποχαιρέτησαν, παραχωρώντας τη θέση τους σε ένα από τα έτερα μεγαθήρια...

Setlist:
Caught In A Mosh
Got The Time
Madhouse
Be All, End All
Antisocial
Indians / Heaven And Hell
Medusa
Only
Metal Thrashing Mad
I Am The Law

Βαγγέλης Ευαγγελάτος

Οι Anthrax κατάφεραν με μερικά κλασικά τους κομμάτια να προετοιμάσουν κατάλληλα το κοινό για την επερχόμενη εμφάνιση των μεγάλων Slayer, η οποία, ακολουθώντας το πρόγραμμα, ξεκίνησε κατά τις 18:30, όταν και ο μεγάλος όγκος του πλήθους είχε ήδη συσσωρευτεί στο χώρο για να παρακολουθήσει την τέταρτη εμφάνιση της μπάντας στη χώρα μας. Έχοντας να προμοτάρουν και ένα καινούριο άλμπουμ, βέβαια, το "World Painted Blood", οι Slayer αναμενόμενα έπαιξαν 3 κομμάτια του, τα οποία έδεσαν υπέροχα με το σύνολο του set τους. Ένα set χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, αλλά άκρως αντιπροσωπευτικό της μεγαλειώδους δισκογραφικής τους πορείας και αναλογικά με το χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους, απέδωσαν παθιασμένα, όπως άλλωστε κάνουν πάντα, τις κλασικές κομματάρες τους.



Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, η μπάντα το διασκέδαζε και φυσικά το φαινόμενο Lombardo έλαμψε ακόμα μια φορά, παίζοντας όπως πάντα. Δηλαδή εκπληκτικά, αποδεικνύοντας και στον πιο αδαή πόσο μεγάλος drummer είναι. Και έχει πλάκα να παίζει το "Raining Blood" σχεδόν ατσαλάκωτος. Οι κιθάρες των Hanneman / King στα γνωστά επίπεδα της Slayer riffο-μηχανής, απέδωσαν το γνήσιο, παραδοσιακό thrash τους, κερδίζοντας εξαρχής τον κόσμο, από το πρώτο εισαγωγικό riff του ομώνυμου "World Painted Blood". Η ιαχή «SLAYEEEEEEEER» δόνησε, όπως αναμενόταν, την ατμόσφαιρα και όταν ο Araya προλόγιζε κομμάτια σαν το "Chemical Warfare", οι αντιδράσεις ήταν και οι προβλεπόμενες.



Όταν έχεις να παρακολουθήσεις τους Slayer, λίγο πολύ ξέρεις τι να περιμένεις από ένα τέτοιο show. Βέβαια, συνήθως το να προηγούνται των Megadeth και των Metallica και να διαδέχονται τους Anthrax αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά όπως και να 'χει, σε μια εμφάνιση των Slayer επί σκηνής, όταν ιδίως είναι και στη μέρα τους, είναι ικανοί να σβήσουν οποιαδήποτε μπάντα έχει ως καύχημα τον ακραίο της ήχο. Άλλο επίπεδο από μόνοι τους και ακόμα και αν τα χρόνια έχουν περάσει και τα αριστουργήματά τους μοιάζουν μακρινά, όταν αποφασίζουν να επαναδραστηριοποιηθούν και να επανέλθουν στο προσκήνιο, αυτό από μόνο του αρκεί για να... συνεχίσουν την παράδοση. Πόσο μάλλον, όταν έχουν να παρουσιάσουν και ένα πάρα πολύ καλό, νέο άλμπουμ. Και το οποίο, εκτός από το ομώνυμο κομμάτι, εκπροσωπήθηκε από τα "Hate Worldwide" και "Beauty Through Order". Και όταν οι γκαρίλες του Araya, σε συνδυασμό με το ασταμάτητο κοπάνημα του κιθαριστικού διδύμου και το «λες και είσαι σε κάποιο drum clinic» drumming του Lombardo, δημιουργούν εικόνες σαν τότε που άκουσες πρώτη φορά του "Decade Of Aggression", τότε ξέρεις ότι οι Slayer αποτελούν ένα πολύ ξεχωριστό μέρος στη μουσική που ακούς. Όταν έχεις μπροστά σου αυτή την τετράδα, να εκτελεί με μανία το "War Ensenble" φερ' ειπείν, με την ίδια μανία εκείνης της εποχής, ταυτόχρονα σε πιάνει μια νοσταλγία. Και ας το έχεις ακούσει αμέτρητες φορές. Είναι οι Slayer.

Η μεγαλύτερη ακραία μπάντα που διακρίθηκε στο χώρο του metal, και με τα κλασικότατα "South Of Heaven" και "Raining Blood", αποχωρεί έπειτα από μια ώρα περίπου, δίνοντας τη σκυτάλη στον Mustaine και την παρέα του.

Setlist:
World Painted Blood
Jihad
War Ensemble
Hate Worldwide
Seasons In The Abyss
Angel Of Death
Beauty Through Order
Disciple
Mandatory Suicide
Chemical Warfare
South Of Heaven
Raining Blood

Πάνος Παπάζογλου

Τελικά το Sonisphere Festival ήταν οι Metallica + τα άλλα συγκροτήματα; Αυτή την άποψη είχα ακούσει αρκετές ημέρες πριν από το φεστιβάλ, αλλά μετά την εμφάνιση των Megadeth αυτό που πίστευα επιβεβαιώθηκε πλήρως.

Η τέταρτη εμφάνιση των Megadeth (σημειωτέον ότι και οι τέσσερις πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια φεστιβάλ) ξεκίνησε στις 20:00 με το "Holy Wars" και εκεί σταμάτησε κάθε ομοιότητα με την εκπληκτική τους εμφάνιση στο Rockwave του 1997. Το βασικό πρόβλημα ήταν ο ήχος. Και θα το πω, γνωρίζοντας ότι θα διαφωνήσουν αρκετοί: είναι ο συνήθης ήχος που έχουν τα  group που παίζουν σε μικρότερη σκηνή. Είχε καμιά σχέση ο ήχος των Slayer με τον ήχο των Megadeth; Η διαφορά τους ήταν ότι έπαιξαν σε διαφορετικές σκηνές. Στη μεγάλη, οι Slayer, στη μικρή οι Megadeth. Όλοι γνωρίζουμε ότι τα φωνητικά του Mustaine δεν είναι το μεγάλο του προσόν, αλλά αυτό που ακούγαμε στα πρώτα ειδικά κομμάτια είναι δύσκολο να περιγραφεί.



Από εκεί και πέρα γνωρίζαμε ότι οι Megadeth έχουν δύο διαφορετικά set list, ολόκληρο το "Rust In Peace" μαζί με 2-3 ακόμα ή ένα best of. Όπως μας είχαν ενημερώσει και νωρίτερα, στο meet and greet του Rocking.gr, στην Ελλάδα θα έπαιζαν το δεύτερο set list. Ακόμα και για αυτό υπάρχουν ενστάσεις. Καλά και άγια τα "Skin O' My Teeth", "Hook In Mouth", "Sweating Bullets" που ακούσαμε, αλλά για βάλτε στη θέση τους τραγούδια τα οποία παίζουν στα (άλλα) Sonisphere, όπως το "Wake Up Dead" ή το αγαπημένο "Tornado Of Souls", και μπορείτε από μόνοι σας να καταλάβετε τη διαφορά.

Ο ήχος, όσο περνούσε ή ώρα, βελτιωνόταν σταδιακά, με τον Mustaine σε καλή διάθεση, να είναι περισσότερο επικοινωνιακός από ό,τι θα τον περιμέναμε και με τη μπάντα, η οποία με την έλευση του Ellefson ξαναβρήκε ένα κομμάτι από τη χημεία που της έλειπε, να φτάνει σε υψηλά επίπεδα απόδοσης.



Ο κόσμος στο μεγαλύτερο ποσοστό κρατούσε δυνάμεις για τους Metallica, αλλά στα "Symphony Of Destruction" και "Peace Sells" έγινε ο αναμενόμενος χαμός. Η εμφάνιση τους ολοκληρώθηκε με τα τελευταία λεπτά του "Holy Wars" και αφού ο Mustaine παρουσίασε τη μπάντα του, μας ευχαρίστησε και η σύντομη εμφάνιση έλαβε τέλος.

Δεν κρύβω ότι από όλα τα συγκροτήματα περίμενα περισσότερο να δω  τους Megadeth. Ούτε απογοητεύτηκα, ούτε ενθουσιάστηκα, καθώς η διάρκεια της εμφάνισης τους και ο ήχος δε συντέλεσαν στο να τους απολαύσω όπως θα ήθελα. Εάν θέλεις να είσαι δίκαιος, βάλε και τους 4 στη μεγάλη σκηνή, εξασφάλισε το ότι θα έχουν τον ίδιο ήχο, δώσε τους την ευκαιρία να παίξουν την ίδια ώρα και το Sonisphere θα έχει τελειώσει πριν καλά-καλά ξεκινήσει.

Setlist:
Holy Wars
Hangar 18
Headcrusher
In My Darkest Hour  
Skin O' My Teeth  
A Tout Le Monde
Hook In Mouth
Τrust
Sweating Bullets
Symphony Of Destruction
Peace Sells
Holy Wars... Reprise

Παναγιώτης Λουκάς

Ό,τι έχει προηγηθεί στην πρώτη διοργάνωση του Sonisphere στη χώρα μας είναι από πολύ καλό ως εξαιρετικό σε μουσικό επίπεδο. Έχοντας παρακολουθήσει όλες τις μπάντες, καμία δεν απογοήτευσε, ενώ άλλες ξεπέρασαν και τις όποιες προσδοκίες. Οι Megadeth μόλις έχουν τελειώσει το best-of set τους και χωρίς χρονοτριβές όλος ο κόσμος πάει στη μεγάλη σκηνή να πιάσει μια καλή θέση για τους Metallica. Εγώ έχω προαποφασίσει να δεχθώ το τίμημα που θα πληρώσω, αρκεί να πάω όσο πιο μπροστά μπορώ και τελικά βρίσκομαι σε μια καλή απόσταση από τη σκηνή. Τα λεπτά κυλούν βασανιστικά, ειδικά όταν η ώρα φτάνει 21:30 (προγραμματισμένη ώρα εμφάνισης) και αντί για τους Metallica παρουσιάζεται βροχή, η οποία σταδιακά δυναμώνει. Κανείς δεν πτοείται και η ανυπομονησία είναι έκδηλη στα πρόσωπα όλων γύρω. Με 10 περίπου λεπτά καθυστέρηση, οι εικόνες από το κλασσικό πλέον "The Good, The Bad And The Ugly" εμφανίζονται στις πλαϊνές οθόνες, παρέα με την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση.



Ο χρόνος παγώνει και μέσα σε δευτερόλεπτα καταλαβαίνεις ότι ΟΛΑ έχουν αλλάξει επίπεδο σε σχέση με ό,τι έχουμε δει ως τώρα. Τα πάντα είναι μεγαλύτερα, δυνατότερα και καλύτερα. Το "Creeping Death" ξεκινάει το διαχωρισμό των απλών θνητών συγκροτημάτων από τους Metallica. Καπνογόνα ανάβουν δίπλα μου, αλλά η βροχή δεν τα καθιστά αποπνικτικά, τα πόδια μου δεν πατάνε στο έδαφος, αλλά αυτό το ήθελα κατά βάθος. Ήθελα να δω αν μπορούν οι Metallica να με συνεπάρουν, να θυμηθώ το feeling του να βλέπεις τους μουσικούς ήρωες σου ζωντανά στην εφηβεία και τους χρειάστηκαν ελάχιστα μόνο δευτερόλεπτα για να τα καταφέρουν. Η τεράστια οθόνη στο πίσω μέρος της σκηνής έδινε άλλη διάσταση στο οπτικοακουστικό θέαμα, ενώ δικαιολογίες του τύπου «ο ήχος ήταν μέτριος στην αρχή, αλλά έφτιαξε στην πορεία» είναι για άλλους. Οι Metallica ξεκίνησαν και τελείωσαν με τέλειο ήχο.

Η βροχή έχει δυναμώσει και το "For Whom The Bell Tolls" έρχεται να τεστάρει την αντοχή μας. Κοιτώντας τον ουρανό, αυτό πρέπει να είναι το συναίσθημα του στρατιώτη για τον οποίο μιλάει το τραγούδι. Ηρεμία δεν έχει επέλθει σε κανένα επίπεδο και το "Ride The Lightning" προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο πανικό. Ακόμα περισσότερα καπνογόνα, τραγούδι και η βροχή να πέφτει ακόμα πιο δυνατή, ενώ όλοι περιμέναμε και τον πραγματικό κεραυνό. Μέχρι τώρα φαίνεται ότι ο βασιλιάς της σκηνής είναι ο James, ενώ οι υπόλοιποι στέκονται όπως πρέπει, καθώς ο ευσεβής πόθος που λέγεται "Harvester Of Sorrow" αποδίδεται με όλο το μεγαλείο και τη παράνοια της ερμηνείας που του αρμόζει. «My life suffocates, planting seeds of hate» και το μάτι γυαλίζει. Μια μικρή εισαγωγή από τον Hammett δίνει την ευκαιρία στον Hetfield να ανέβει ψηλά στην τοποθετημένη ακουστική κιθάρα και να ξεκινήσει το "Fade To Black", στη μέση του οποίου σταματάει η βροχή ή απλά δεν τη νιώθω πλέον.



Μετά τους ύμνους από το παρελθόν, με μια εισαγωγή σχεδόν αφιερωμένη "Ride The Lightning", ήρθε  η ώρα να περάσουμε στη πιο σύγχρονη εποχή τους και στο "Death Magnetic", στα πλαίσια του οποίου ακόμα περιοδεύουν ουσιαστικά οι Metallica.  Τα "That Was Just Your Life" και "The End Of The Line" αποδεικνύουν το ότι αντέχουν στο χρόνο και τη σύγκριση, αλλά όπως είναι λογικό δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τα προηγούμενα. Λίγος χρόνος να πάει ο Ulrich backstage και ο Hetfield βρίσκει χρόνο να αναφερθεί στους Big Four και να αφιερώσει στις υπόλοιπες μπάντες το "Sad But True", έναν πραγματικό ύμνο που -για να πω την αλήθεια- μου τον χάλασαν λίγο τα αψυχολόγητα (και συνήθως εκτός χρόνου) γυρίσματα του Ulrich στα drums. Η εισαγωγή και μόνο του "Welcome Home (Sanitarium)" επαναφέρει την τάξη, όντας το πρώτο τραγούδι από τον κατά πολλούς καλύτερο δίσκο στην ιστορία του heavy metal, ενώ τα κόλπα του Ulrich θα στοιχίσουν ένα εκτός τόπου και χρόνου κόψιμο στο "Broken, Beat And Scarred", που θα αναγκάσει τον Hetfield στο τέλος του να πει χαριτολογώντας ότι δεν το έχουν προβάρει. Το τραγούδι αυτό αναφέρεται στο δεσμό των Metallica με τους οπαδούς τους και στο video βλέπουμε μόνο τον κόσμο να το τραγουδάει.

Τα φώτα σβήνουν και οι πολεμικοί ήχοι μας προμηνύουν ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, το "One". Τα βεγγαλικά και το ασπρόμαυρο στο video wall, βοηθούν να βιώσει κανείς την ατμόσφαιρά του και, ενώ δεν προλαβαίνει να τελειώσει, το εισαγωγικό riff του "Master Of Puppets" προκαλεί παροξυσμό. Έχω την εντύπωση ότι το παίζουν λίγο πιο γρήγορα από το κανονικό και το ξύλο που πέφτει δεν περιγράφεται, το κοινό τραγουδάει το refrain με όλη του τη δύναμη και το μεσαίο μέρος είναι κλασσικό sing along κομμάτι πλέον. Η μπάντα μας έχει στα σχοινιά, αλλά δε φαίνεται διατεθειμένη να δείξει έλεος και έτσι μας προσφέρει στα καπάκια ένα "Blackened". Πάντα θεωρούσα πως αν πρέπει να δώσεις ένα παράδειγμα σε κάποιον για το πώς ακούγεται το heavy metal, αυτό θα ήταν το "...And Justice For All" που ξεκινάει με το "Blackened". Το έδαφος έχει χαθεί ξανά από τα πόδια μου και οι φωτιές με κάθε «Fire» του James μας ζεσταίνουν και μας θυμίζουν τη βροχή που φάγαμε νωρίτερα. Λίγος ακόμα χώρος στον Hammett να ασχοληθεί με την Les Paul του και να ξεκινήσει το "Nothing Else Matters", τραγούδι με τη δική του ιστορία, που ο κόσμος τίμησε δεόντως τραγουδώντας κάθε στίχο. Όπως είθισται τελευταία, ο Hetfield μετά το solo γονατιστός ξεκινάει του riff του "Enter Sandman" ή αλλιώς του πρώτου καθαρά heavy metal τραγουδιού που μπήκε σε όλα τα σαλόνια, με το οποίο έκλεισαν πανηγυρικά το κανονικό set, μετά από μια ώρα και πενήντα λεπτά.



Είναι γνωστό ότι οι Metallica θα επιλέξουν μια διασκευή από το "Garage Days" για να επανέλθουν στη σκηνή, η οποία στην προκειμένη περίπτωση είναι το "Breadfan", για να ακολουθήσει το μόνο τραγούδι που δεν έχει στα credits του το όνομα του Lars Ulrich, το "Motorbreath". Όντας το πρώτο τραγούδι από το "Kill 'Em All", καταφέρνει να δημιουργήσει έναν ακόμα μικρό πανικό από mosh pits και εγώ απορώ που βρίσκει την αντοχή ο κόσμος μετά από τόσες ώρες και τόσα συγκροτήματα. Το κλείσιμο είναι αναμενόμενα μεγαλειώδες με το "Seek And Destroy", δύο ώρες και πέντε λεπτά περίπου μετά την έναρξη της συναυλίας. Οι Metallica για πέντε περίπου λεπτά χαιρετάνε τον κόσμο και υπόσχονται πως δε θα κάνουν τρία χρόνια για να ξανάρθουν, ενώ ο κόσμος ανταποδίδει, τραγουδώντας ρυθμικά το όνομα του συγκροτήματος.

Βίωσα τη συναυλία μέσα από τον πυρήνα της, αλλά δε μπορώ να μη μεταφέρω τον προβληματισμό πολλών φίλων που την παρακολούθησαν από μια ορισμένη απόσταση και διέκριναν ένα χλιαρό κοινό, που δεν άρμοζε στην απόδοση των Metallica. Οφείλω να ομολογήσω πως από τη δική μου οπτική γωνία δεν αντιλήφθηκα κάτι τέτοιο, αλλά αντίθετα διέκρινα ένα ιδιαίτερα ένθερμο κοινό, που τίμησε με την ανταπόκρισή του την απόδοση της μπάντας, ένα κοινό που ήξερε όλους τους στίχους από κάθε τραγούδι που παίχτηκε.

Συνοψίζοντας, οι Metallica επί σκηνής απέδειξαν ότι είναι πολύ μεγαλύτεροι από τους υπόλοιπους του Big Four. Στην πραγματικότητα, οι άλλοι τρεις είναι συγκρίσιμοι μεταξύ τους, αλλά όχι με τους Metallica, οι οποίοι παίζουν σε άλλο επίπεδο. Ο Hetfield είναι η γνωστή ηγεμονική φυσιογνωμία και η φωνή του έχει επανέλθει σε παλιά εξαιρετικά επίπεδα. Ο Hammett είναι ο μόνος κιθαρίστας του οποίου τα solo μπορείς να απομνημονεύσεις με τόση ευκολία, ο Trujillo, πέρα από πολύ καλός παίκτης, έχει δέσει τρομερά με τη μπάντα και ο Ulrich είναι ο ιθύνων νους, παρόλο που φαίνεται να κρεμάει τους υπόλοιπους μερικές φορές με το παίξιμό του.

Σε μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει, οι Metallica πιστοποίησαν ότι δικαίως βρίσκονται στην κορυφή. Φεύγοντας από το χώρο της συναυλίας το μόνο που ευχόμουν είναι να είχα την ευκαιρία να τους δω άμεσα, ακόμα και την επόμενη μέρα, ακόμα και με το ίδιο setlist. Δε βρίσκω άλλο τρόπο να εκφράσω το χαμόγελο και τη χαζοχαρούμενη φάτσα στο πρόσωπο που ξέρω ότι θα έχω τις επόμενες μέρες, όταν συναντώντας γνωστούς και φίλους θα τους μιλάω για τη συναυλία των Metallica. Οι Big Four ήταν ο James, ο Lars, ο Kirk και ο Robert.

Setlist:
Ecstasy Of Gold (intro)
Creeping Death
For Whom The Bell Tolls
Ride The Lightning
Harvester Of Sorrow
Fade To Black
That Was Just Your Life
The End Of The Line
Sad But True
Welcome Home (Sanitarium)
Broken, Beat And Scarred
One
Master Of Puppets
Blackened
Nothing Else Matters
Enter Sandman
----------------------
Breadfan
Motorbreath
Seek And Destroy

Χρήστος Καραδημήτρης

Φωτογραφικό υλικό:

Metallica

Metallica

Metallica

Metallica

Metallica

Metallica

Metallica

Metallica

Megadeth

Megadeth

Megadeth

Megadeth

Megadeth

Anthrax

Anthrax

Anthrax

Anthrax

Anthrax

Stone Sour

Stone Sour

Stone Sour

Stone Sour

Stone Sour

Bullet For My Valentine

Bullet For My Valentine

Bullet For My Valentine

Bullet For My Valentine

Bullet For My Valentine
  • SHARE
  • TWEET