Dødheimsgard, Dødsferd @ Temple, 06/12/24
Ισοπέδωση και υπέρβαση κάθε προσδοκίας σε μια συγκλονιστική βραδιά προορισμένη να γράψει εγχώρια συναυλιακή ιστορία
Καθώς οι μέρες πλησίαζαν την Παρασκευή, 6 Δεκεμβρίου, αδυνατούσα να πιστέψω πως όντως έφτανε η ώρα για την πολυπόθητη συναυλιακή επιστροφή των Dodheimsgard στα μέρη μας. Έπειτα από την αναβολή της προηγούμενης ημερομηνίας, με όλα τα παρελκόμενα, και την αλλαγή διοργάνωσης, το απωθημένο μερίδας του εγχώριου κοινού θα πραγματοποιούνταν περίτρανα έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία. Το σχήμα του Vicotnik, πλήρως επαναδραστηριοποιημένο, και με το συγκλονιστικό "Black Medium Current", δηλαδή τον κορυφαίο δίσκο του 2023, στις αποσκευές του, μας παρέδωσε μια εμφάνιση που μας την χρωστούσε καιρό, ξετυλίγοντας μπροστά στα αποσβολωμένα μας μάτια μια εμφάνιση προορισμένη να μείνει στην εγχώρια συναυλιακή ιστορία.
Με το πρόγραμμα να τηρείται, την βραδιά άνοιξαν οι εγχώριοι blacksters Dødsferd. Το αθηναϊκό σχήμα, επέστρεψε φέτος δισκογραφικά με το ποιοτικό "Wrath", το οποίο ξεδίπλωσε πιθανώς εντονότερα όσο ποτέ τον κοινωνικοπολιτικό τους σχολιασμό, αλλά η περίπου 50λεπτη εμφάνισή τους, γεγονός σπάνιο ομολογουμένως, βασίστηκε σε μια γενικότερη εποπτεία της πλούσιας δισκογραφίας τους. Η εκκίνηση με το αιχμηρό "Restoration Of Justice" μέσα από το άλμπουμ μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα. Ο ήχος συνέβαλε τα μέγιστα ώστε το, κατά βάση παλαιομοδίτικο, σκανδιναβικής κοπής, black metal των Dodsferd να πυροδοτήσει με ενέργεια το κατάμεστο Temple.
Με εντελώς old school σκηνική παρουσία και λιτή επικοινωνία με το κοινό, οι μακροσκελείς συνθέσεις των Dodsferd έδιναν και έπαιρναν. Παρά τις ευδιάκριτες επιρροές, από όλο το φάσμα του πατροπαράδοτου black metal, μέσα από τα κομμάτια των Dodsferd αναδυόταν και η προσωπική τους ταυτότητα κυρίως στα διάσπαρα hardcore/thrash κοψίματα και περάσματα, καθώς και η πιο ατμοσφαιρική τους, όταν εμβάθυναν στις πιο DSBM στιγμές τους. Το φινάλε, με το "Hypocritic Shitfuckers Still Breathing" μέσα από το "Cursing Your Will To Leave", μας είχε επιβεβαιώσει πως παρακολουθήσαμε μια μεστή μα ψυχωμένη εμφάνιση από ένα από τα καλύτερα εγχώρια black metal σχήματα.
Ήταν τέτοιο το φιάσκο της προηγούμενης εμφάνισης των Dødheimsgard στην Αθήνα, που στο κενό που μεσολαβούσε μέχρι την εμφάνισή τους, είχα αρχίσει να ενδίδω σε παρανοϊκά σενάρια. Βλέπετε, είναι τέτοια η αύρα και το καλλιτεχνικό αποτύπωμα των Νορβηγών avant-black metallers, που οι απαιτήσεις για μια συναυλία τους είναι δυσθεώρητες. Όταν τα μέλη της τρέχουσας σύνθεσης της μπάντας, ανέβηκαν στη σκηνή, όλα πλέον ήταν έτοιμα. Η στιγμή είχε φτάσει. Η εμβύθιση εκκινούσε. Όπως είχε ανακοινωθεί, σε μερίδα του σετ, η μπάντα θα πλαισιωνόταν από το ambient/ηλεκτρονικό σχήμα των Pulsar 1081, καθώς και από την Ειρήνη Παπαδοπούλου, φωνή των Absinthe Green. Έτσι, η εκκίνηση με το κολοσσιαίο "Et Smelter" μέσα από το "Black Medium Current", αποκάλυψε στο μέγιστο το όραμα του Vicotnik για την εν λόγω εμφάνιση.
Η σχέση των Dødheimsgard με την χώρα μας, είναι ένας μακροχρόνιος δεσμός αμφότερης λατρείας. Η εν λόγω εμφάνιση λοιπόν, σύντομα πήρε διαστάσεις ενός cult classic. Το σχήμα, και ιδίως ο Parvez, αποθεωνόταν με την παραμικρή ευκαιρία, αλλά και οι ίδιοι οι Νορβηγοί εμφανίστηκαν ισοπεδωτικοί στη σκηνή. Το δαιδαλώδες "Et Smelter" μας ξεκαθάρισε πως, και όμως, ο ήχος θα ήταν σεμιναριακός, παρά τις συνθήκες, και οι αυτοσχεδιασμοί του εγχώριου γκρουπ πάνω στα synths και ηλεκτρονικά μέρη της σύνθεσης, όπως και τα καίρια δεύτερα φωνητικά, εμπλούτισαν τη ζωντανή απόδοση και έτσι, οι συναισθηματικές και ηχητικές της μεταβάσεις, μας χτυπούσαν αλύπητα. Όταν ήρθε το κόψιμο και το σόλο δε, ανατριχίλες. Μάλλον στα επόμενα χρόνια θα μιλάμε για μια από τις πιο επιβλητικές ενάρξεις συναυλιών στα εγχώρια δεδομένα. Ή και όχι, δεν πειράζει. Όσα άτομα το έζησαν, ξέρουν.
Και ενώ το σοκ της εμφάνισης των DHG καλά κρατούσε, μας χτυπούν με "Sonar Bliss". Ναι, αυτό τον άθλο μέσα από το θρυλικό "666 International". Που τον βιώσαμε σε μια άριστη ζωντανή μεταφορά. Που επέφερε παροξυσμό στο κοινό. Που η μπάντα μας συντάραξε αποδίδοντας μέχρι και το μανιακό του outro. Κάπου εκεί, και το τελευταίο παρευρισκόμενο άτομο στο sold out Temple, είμαι βέβαιος πως αντιλήφθηκε πως ζούσε κάτι υπερβατικό. Προσωπικά μιλώντας, και ας έχω καταντήσει κουραστικός, μερικά εικοσιτετράωρα αργότερα, δεν έχω συνειδητοποιήσει πλήρως πως βίωσα, επιτέλους αυτά τα απαιτητικά και επιβλητικά κομμάτια αποδόθηκαν σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια, ζωντανά. Και κάπου εκεί, να σου και το "Interstellar Nexus", πιθανώς η κορυφαία στιγμή του "BMC".
Η σκηνή δεν τους χωρούσε, ο Vicotnik, που, έχοντας αναλάβει τα φωνητικά, μπορεί να μην ήταν Aldrahn, αλλά ήταν συγκλονιστικός, έπεφτε στα γόνατα, κυλιόταν, κατέβαινε στο κοινό, πείραζε τους άλλους μουσικούς, ήταν εκστατικός. Κυρίως όμως, δεδομένων των ηχητικών ακροβασιών του, σχεδόν δίωρου σετ, έφερε τα πάντα εις πέρας στα πολύ απαιτητικά φωνητικά. Η εναρκτήρια avant-garde τριάδα του σετ είχε θέσει τον πήχη δυσθεώρητα ψηλά, αλλά οι DHG αναμενόμενα θα βουτούσαν στο παρελθόν τους. Τα "Kronet Til Konge" και "Monumental Possession" εκπροσωπήθηκαν έντιμα, πυροδοτώντας moshpits και μας μετέφεραν από το φουτουριστικό μέλλον στο ωμό, underground παρελθόν. Δεν υπάρχουν DHG χωρίς αυτά τα άλμπουμ, και κάθε ζωντανή απόδοση του "Fluency" φερειπείν, θα υπενθυμίζει πως παίζεται αυτός ο ήχος.
Έκτοτε, η συναυλία πήρε την τροπή του κλασικού. Ο Vicotnik και ο, πολυοργανίστας αλλά στις συναυλίες των DHG ντράμερ, Camille Giraudeau (Dreams Of The Drowned , Void, Stagnant Waters), φέτος κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς υπό το όνομα των Doedsmaghird, το τιτάνιο "Omniverse Consciousness". Τίμησαν το εκπληκτικό ντεμπούτο του alter-ego της μπάντας αποδίδοντας ζωντανά το κολοσσιαίο "Death Of Time", που συνέδεσε το χωροχρονικό κενό ανάμεσα στη δισκογραφία των DHG. Ομολογώ, πως ο τρόπος που η σύνθεση «έδεσε» με το όλο σετ, και κυρίως το πώς η πειραματική και θεατρική της αύρα ισορρόπησε με τις εξάρσεις της και μεταδόθηκε στην εντέλεια, το κατέστησαν από τις κορυφές της βραδιάς.
Και κάπου εκεί, το πιανάκι του "Oneiroscope" φόρτισε την ατμόσφαιρα. Ήρθε η ώρα, κραυγές, δέος. Το "Satanic Art" ξεπρόβαλλε, και το θρυλικό "Traces Of Reality" έπεσε στα κεφάλια μας. Μια σύνθεση που προοικονόμησε την κρισιμότερη μεταστροφή που υπέστη το extreme metal, εκεί στα τέλη των ‘90ς. Μια σύνθεση, που μόνο αν την αφήσεις να σου τρυπήσει το μυαλό θα δεις καθαρά όλα ήταν είναι και θα είναι αυτή η μπάντα.
Επιστροφή στο "666 International". Ο Vicotnik δίνει το σήμα και εκκινεί το μανιφέστο του "Shiva-Interfere". Της καλύτερης σύνθεσης στην ιστορία των DHG. Ω, ναι. Ο κόσμος το τραγουδά λέξη προς λέξη. Και όμως. Ο ήχος, σεμιναριακός. Όλοι, ανεξαιρέτως, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Η θύμηση του με κάνει ακόμα να βουρκώνω. Η συναυλία πέρασε πλέον την εγχώρια συναυλιακή ιστορία.
Με τo Temple να είναι έτοιμο να εκραγεί, οι DHG παίρνουν την ενέργεια και την τεμαχίζουν εξαπολύοντας το "The Snuff Dreams Are Made Off", μέσα από το "Supervillain Outcast". Χάος. Εξαιρετική επιλογή. Μας ευχαριστούν για πολλοστή φορά, κερδίζουν το χειροκρότημα, και επιστρέφουν στο πρόσφατο παρελθόν με το υποβλητικό "It Does Not Follow". Ανελέητα, συνεχή, καλλιτεχνικά μεγαλεία. Οι δαιδαλώδεις ενορχηστρώσεις μεταδίδονται άψογα από μια τρομερά δεμένη και σοβαρή μπάντα, τα λόγια ωχριούν. Οι DHG μεγαλουργούν από την πιο περίτεχνη μπασογραμμή μέχρι το πιο ωμό δαιμονικό black metal riff. Έπειτα, ο μισός Ινδός, μισός Νορβηγός και μισός Έλληνας, Vicotnik, αφού παρουσίασε τα μέλη της μπάντας και αφού ευχαρίστησε τους εγχώριους μουσικούς που τον πλαισίωσαν, αποχωρεί από τη σκηνή. Προφανώς και θα είχε ανκόρ. Δεν ήταν αρκετό.
Η αυλαία έπεσε με το "Ion Storm" "Aphelion Void" μέσα από το "A Umbra Omega". Δεν ξέρω αν είχες βιώσει/αντιληφθεί/ό,τι το τι σηματοδότησε η μυθική πλέον, αυτή κυκλοφορία για την μπάντα και τους οπαδούς, αλλά και ολόκληρο τον ακραίο ήχο πριν περίπου μια δεκαετία, αλλά πάντα υπάρχει χρόνος. Τα δεκαπέντε λεπτα αυτού του αστρικού ταξιδιού, που κορυφώθηκαν σε αυτό το ρημάδι το "there’s a place called reality", ήταν ένας ιδανικός επίλογος - δήλωση. Ούτε αναμασήματα του παρελθόντος, μήδε ρομαντικοποίηση μιας επιβλητικής κληρονομιάς. Φινάλε με ένα κομμάτι που ορίζει το παρόν των Νορβηγών, που αποκαλύπτει την ιδιοφυία του δημιουργού του, αυτού του αρχιτέκτονα του σκότους.
Οι Dodheimsgard παραμένουν τεράστιοι ακριβώς επειδή εξακολουθούν να ορίζουν ακόμη την εμπροσθοφυλακή του υπερβατικού, πειραματικού, οργιαστικού και αχαλίνωτου ακραίου ήχου. Το καλλιτεχνικό τους αποτύπωμα, δεν μένει απλά ανεξίτηλο, αλλά διευρύνεται δίχως εκπτώσεις. Όσο για τον Vicotnik, τα έχουμε συζητήσει όλα στην περσινή μας συνέντευξη. Αυτή, ήταν μια συναυλία που (μας) την χρωστούσαν, αλλά και τους την χρωστούσαμε, ως κοινό. Η βραδιά της Παρασκευής μας άφησε μια γλυκιά ανάμνηση, μια ζωντανή φλέβα, την πλήρωση ενός ονείρου, ενός απωθημένου, μια αποκατάσταση. Μυθικοί Dodheimsgard σε μια εμφάνιση που συνέτριψε τις προσδοκίες και τις όποιες απαιτήσεις.
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
Et Smelter
Sonar Bliss
Interstellar Nexus
Midnattskogens Sorte Kjerne
Fluency
The Ultimate Reflection
Death Of Time (διασκευή Doedsmaghird)
Oneiroscope
Traces Of Reality
Shiva-Interfere
The Snuff Dreams Are Made Of
It Does Not Follow
Encore:
Aphelion Void