Amira Elfeky

Εδώ και κάνα χρόνο ασχολούμαστε με το όνομα Amira Elfeky. Εντυπωσιαστήκαμε στο πρώτο EP, ενθουσιαστήκαμε στα single που το ακολούθησαν, ακούσαμε αρκετά τη δεύτερη, μικρή κι αυτή σε διάρκεια, κυκλοφορία της και θα τη δούμε στο Graspop το καλοκαίρι που σχεδόν έφτασε, με μεγάλες προσδοκίες. Είναι το σήμερα που συμβαίνει τώρα και μεγαλώνει γρήγορα. Η συμμετοχή της στον τελευταίο δίσκο των Architects ήρθε να σφραγίσει το ότι ο κόσμος που δεν την ξέρει, θα τη μάθει.

Η μουσική της πρόταση τρέφεται από τη μεγάλη σχολή που έστησε η Amy Lee κι ο Ben Moody στα early zeros. Έχει αναφορές στο ύφος των Flyleaf μαζί με σύγχρονες επιρροές από τους Sleep Token και τη λατρεία που λέγεται Poppy. Η αισθητική που ντύνει την καινούργια της δουλειά, "Surrender", θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Victoria Francés και Corpse Bride που νομίζω ότι, δεν είναι άσχετη μεν, αλλά κόβει λίγο από την προσωπικότητα που έβγαζε τα δύο προηγούμενα χρόνια η Amira και θα μπορούσε ίσως να γίνει κάπως πιο προσεκτικά.

Τα τραγούδια είναι από καλά έως πολύ καλά. Τα "Take Me Under" και "Crossed The Line" δείχνουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τους Evanescence έχοντας ως αιχμή τις ερμηνείες, ειδικά στο δεύτερο, αλλά και τις μελωδίες στα πλήκτρα. Στο "Forever Overdose" η κατεύθυνση που έχει δώσει στη σύγχρονη σκληρή, ή και όχι, μουσική ο Vessel έχει τον πρώτο λόγο, από το μείγμα των σημείων εκκίνησης μέχρι τη δομή που έχει επιλέξει. Μιλήσαμε νωρίτερα και για την άλλη κυρία που μας έχει γοητεύσει τελευταία στο χώρο, την Poppy. Προφανώς δεν έγινε τυχαία. Τα στοιχεία αυτά εμφανίζονται στο "Fatal Attraction", όχι απαραίτητα μόνο από τον τελευταίο της δίσκο αλλά και από "I Disagree" εποχές. Το χορευτικό μέρος του κομματιού εδώ άρεσε αρκετά, αλλά το ξέσπασμα του δίνει μια επιπλέον διάσταση που προσωπικά εκτίμησα πολύ - κι ας είναι σύντομο.

Τα δύο κομμάτια που ξεχωρίζουν περισσότερο πάντως είναι το "Death Of Me" με το πολύ ωραίο ρεφρέν και το "Will You Love Me When I'm Dead" όπου το nu metal groove - και το πάθος που βγάζει - το φέρνουν στην κορυφή του EP. Αν έλειπε και το εφεδάκι στα φωνητικά του ρεφρέν του πρώτου ή είχε λίγο πιο ενδιαφέρον το κομμάτι στίχοι στο δεύτερο θα ήταν ακόμα καλύτερο το αποτέλεσμα.

Στο δεύτερο EP η Amira έχει επιλέξει μια μικρή στρέψη στον ήχο της, δίνοντας λιγότερη έμφαση στο dark nu groove αλλά κρατώντας τη sexy, σαγηνευτική ατμόσφαιρα στο ακέραιο. Τα Deftones στοιχεία έχουν μειωθεί και τα κομμάτια δεν είναι τόσο κολλητικά κι εθιστικά όσο στην περσινή δουλειά της, με εξαίρεση βασικά τα τρία καλύτερα. Παρόλα αυτά, είναι μια πολύ καλή κυκλοφορία που θα τη βοηθήσει να ανέβει μερικά ακόμα απ’ τα σκαλιά που έχει μπροστά της.