Pendulum

Χαμηλός φωτισμός. Ένταση στο τέρμα, σε ηχοσύστημα που έχει περάσει προ πολλού τις χρυσές του ημέρες. Έντονα αρώματα. Αλκοόλ αμφιβόλου ποιότητας. Πιασάρικα θέματα. Μπάσα ικανά να κουνήσουν μέχρι και τα πιο δύστροπα ακίνητα αντικείμενα. Για ένα διάστημα στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και τις αρχές της επόμενης, το drum and bass ύφος είχε όλο το πακέτο και στεκόταν άκοπα σαν ένα από τα πιο φρέσκα πράγματα στο μεγάλο μουσικό σύμπαν. Ανάμεσα στο χάος από αυστηρά ηλεκτρονικούς ήχους, οι Pendulum ξεχώριζαν με χαρακτηριστική ευκολία.

Είτε χρεωθεί στην ικανότητά τους να γράφουν μεγάλες μελωδίες, είτε στο πόσο πετυχημένα συνδύαζαν εναλλακτικές και rock-adjacent επιρροές στην ψηφιακή τους παλέτα, το γεγονός παραμένει. Οι όποιες κακές γλώσσες θέλουν να το πετάξουν στη μόδα έχουν σβηστεί από την ίδια την ιστορία. Ακόμα περισσότερο, για όλες τις επιτυχίες, ο δρόμος δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Από τα πρώτα βήματα ως τις πλατίνες κι από εκεί στην παύση εργασιών του 2012, η πορεία έκρυβε μια σειρά από εμπόδια, μπροστά στα οποία άλλοι θα είχαν παραδώσει όπλα.

Με ψυχρούς όρους, τα δεκαπέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας σχηματίζουν μια στριφνά απόλυτη εικόνα. Πρακτικά, η επιστροφή έγινε πολύ πιο οργανικά· οι μεμονωμένες ζωντανές εμφανίσεις, ως μπάντα ή σε dj sets, έδωσαν τη θέση τους σε περιοδείες και τα τραγούδια σε δουλειές μικρού μήκους. Κάπως έτσι, τα περιεχόμενα του "Anima" και του προκατόχου του, παρουσιάζονται αυτούσια εδώ, με μοναδική αλλαγή τη θέση τους στη ροή του άλμπουμ. Κατά πόσο αυτό ήταν κάτι που υπήρχε εξαρχής στο μυαλό των δημιουργών του ή προέκυψε στην πορεία, μικρή σημασία έχει.

Το κουιντέτο βρίσκεται επισήμως πίσω στον κόσμο των ζωντανών και η πρότασή του παραμένει αναγνωρίσιμη και φρέσκια όσο ελάχιστες. Ήταν τόσο μπροστά. Σε περίπτωση που τα λουλούδια που είχαν πάρει όσο το όνομά τους καθόταν στον πάγο (ενδ. η αριστουργηματική σουίτα της Kaleidoscope Orchestra) δεν αρκούσαν, ένα πέρασμα στο νέο υλικό θα πείσει μέχρι και τις τελευταίες γραμμές. Τα ρυθμικά αστράφτουν. Η παραγωγή βροντάει. Ο Rob Swire τραγουδάει σα να μην έχει περάσει μέρα από τότε που το "Propane Nightmares" και το "Witchcraft" άναβαν φωτιές σε ανυποψίαστα κλαμπ.

Δεδομένου του πλαισίου, ο πήχης δικαιολογημένα μπήκε ψηλά. Η βασικότερη ένσταση που μπορεί να σταθεί στο ακέραιο είναι ότι το ξεδίπλωμα μέσω singles & EPs άφησε ελάχιστα για όσες κι όσους παρακολουθούσαν προσεκτικά. Πέραν αυτού, και παρά τις όποιες στιγμές χαλάρωσης, ακόμα και η υποψία της λέξης «απογοήτευση» φαντάζει τραβηγμένη. Από το σεμιναριακό 'bring it back' του "Driver" στα σκισίματα του "Save The Cat" κι από την πανηγυρική σύμπραξη με Wargasm του "Cannibal" στο σκάσιμο του "Napalm", το "Inertia" χτυπάει όλο ενέργεια και γούστο. Όπως τότε.