Whitechapel

Με τα δύο τελευταία άλμπουμ τους οι Whitechapel μας σύστησαν μια διαφορετική όψη της μουσικής τους, πιο μελωδική, σκοτεινή δίνοντας έμφαση στα καθαρά φωνητικά και τις διακυμάνσεις του ήχου. Το έκαναν πολύ καλά φτιάχνοντας τα "The Valley" και "Kin" που σε κάθε περίπτωση είχαν την ποιότητα και το συναίσθημα για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Φέτος έρχεται το "Hymns In Dissonance" να αλλάξει, και πάλι, πάρα πολύ την κατεύθυνση της μπάντας κυκλοφορώντας ένα από τα πιο βαριά και ακραία άλμπουμ της δισκογραφίας τους, μάλιστα με το αρχαίο logo στο εξώφυλλο.

Οι στίχοι προσωπικά μου έφεραν στο μυαλό πολύ έντονα τους Chaos Gods από Warhammer. Υπάρχει concept, γύρω από έναν cultist που διαδίδει τον ανίερο λόγο του και διευρύνει την επιρροή του, αλλά η αισθητική που το ακολουθεί παραπέμπει στους Khorne, Slaanesh, Tzeentch και τον μέγα ακάθαρτο, Nurgle. Ναι, νομίζω ότι μπορώ να υποθέσω ότι είτε ο κόσμος του 40K έχει βρεθεί στο τραπέζι των Whitechapel ή κάποιες από τις dark fiction νουβέλες του Dan Abnett στέκουν στη βιβλιοθήκη τους.

Μουσικά στο "Hymns In Dissonance" έχουμε μια επιστροφή στις βάσεις του deathcore παρελθόντος τους, στα πρώτα δύο κομμάτια κινούνται καταιγιστικά με κάποιες μελωδικές κιθάρες στο ομώνυμο να ακουμπάνε λίγο στους Hypocrisy εποχής "A Taste Of Extreme Divinity". Σε αυτές τις κιθάρες θα επιστρέψουμε και πάλι μάλιστα στην πορεία του δίσκου αλλά μόνο ως δευτερεύον χαρακτηριστικό, γιατί το main focus είναι στο βάρος. Καθαρά φωνητικά δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, ο ρομαντισμός έχει απαγορευτεί από τους τέσσερις του χάους, squeals, brutal και κάφρικα φωνητικά με κάθε διαφορετικό τρόπο, κολλημένες ταχύτητες στα τύμπανα και τρομαχτικά βαθιά breaks. Ενώ με κάποιο τρόπο όλο αυτό ακούγεται εντελώς αποθαρρυντικό για όσους ευχαριστήθηκαν τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, τα τρία πρώτα κομμάτια τελικά δουλεύουν. Αυτό οφείλεται κυρίως στις καλές, πορωτικες κιθάρες αλλά και σε κάποια πιο πομπώδη και ατμοσφαιρικά - χωρίς να θυσιάζουν ποτέ την επιθετικότητα - περάσματα.

Το οποίο πρόβλημα του δίσκου όμως, που υπάρχει, βρίσκεται και αυτό στο ίδιο ακριβώς στοιχείο. Η έλλειψη σημαντικών διακυμάνσεων οδηγεί στο να κουράσει λίγο κάπου στη μέση της πορείας του. Ειδικά αν κάποιο δεν είναι ταγμένο οπαδικά στο late zeros deathcore. Όσο κι αν οι αναφορές στις κιθάρες του Peter Tagtgren δίνουν σημεία διαφοροποίησης από τον αδιαπέραστο ηχητικό τοίχο που επικρατεί, προσφέροντας ανάσες ενδιαφέροντος, νομίζω ότι δε φτάνουν. Το "The Abysmal Gospel" λίγο ταράζει τα νερά με την πιο death metal προσέγγιση του αλλά όχι αρκετά. Στο "Bedlam" το old school deathcore, που αυτοί συνέβαλαν να αναπτυχθεί, συναντάει τους Meshuggah ενώ βάζει κι ένα πιο memorable ρεφρέν στο πακέτο αλλάζοντας ελαφρώς τη νόρμα. Νομίζω ότι στα δύο τελευταία τραγούδια, που υπάρχουν κάποιες σαφώς πιο μελωδικές ιδέες, χάνεται η ευκαιρία να δώσουν και κάτι επιπλέον σε επίπεδο ερεθισμάτων. Προσωπικά τελικά ξεχώρισα το ομώνυμο και το "Nothing Is Coming For Any Of Us" αλλά δεν ξέρω πόσες φορές στο μέλλον θα ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ, τέλος μέχρι αρχή (Tzeentch effect), χωρίς skips.

Το τεχνικό υπόβαθρο της μπάντας είναι πολύ, πολύ υψηλό. Ο ντράμερ είναι ένα ασταμάτητο χταπόδι, οι κιθαρίστες παίζουν απαιτητικά πράγματα σε όλη τη διάρκεια, δουλεύοντας μάλιστα αρκετά σε δύσκολους ρυθμούς και αποσυνδεδεμένα layers, ενώ ο Gabe Crisp καταφέρνει με το μπάσο του να τα κρατάει όλα δεμένα σφιχτά μεταξύ τους, πιστέψτε με φαίνεται πραγματικά δύσκολο task. Ο Phil Bozeman είναι απόλυτα εντυπωσιακός σε κάθε διαφορετικό στυλ ακραίων φωνητικών που χρησιμοποιεί στο άλμπουμ, δείχνοντας πως γίνεται σε μια νέα γενιά που διεκδικεί τα σκήπτρα.

Το καλοκαίρι θα είμαστε στο Βέλγιο να τους δούμε ζωντανά να αποδίδουν αυτό το τέρας που κυκλοφόρησαν. Μπορεί να μην είναι ακριβώς αυτό που ήθελα στα ακουστικά μου το 2025, αλλά πιστεύω ότι θα είναι ακριβώς αυτό που χρειάζομαι στο κέντρο του pit.