Igorrr

Ο Igorrr έχει καταφέρει να τραβήξει πολύ την προσοχή του ακραίου, ίσως και όχι μόνο, metal κοινού τα τελευταία χρόνια. Μας συστήθηκε με αυτό το όνομα πίσω στο 2010, αλλά καθιερώθηκε ως σημαντικός εξελικτικός παράγοντας με τα "Savage Sinusoid" και "Spirituality And Distortion". Ο ήχος του ήταν πάντα τόσο ιδιαίτερος που όσο εύκολα υποκλίνεται ένα σε αυτόν, σιχτιρίζει κάποιο άλλο. Ακραία ριφ, καταιγιστικά και υπερτεχνικά τύμπανα, κάφρικα φωνητικά και σοπράνο, ανατολίτικα μέρη, ηλεκτρονικά, εφέ, οκτάμπιτα midi, τσιγγάνικα βιολιά, όλα σε μια απρόσμενη και καθόλου προβλέψιμη μίξη που ζητά πολύ ανοιχτά μυαλά για να γίνει αποδεκτή. Η πραγματικότητα δείχνει ότι υπάρχουν. Προς μεγάλη μου έκπληξη πριν δυο χρόνια στο Graspop έκλεινε την Metal Dome με τον κόσμο να είναι τόσο πολύς που δε χωρούσε!

Το "Amen" είναι το πέμπτο του άλμπουμ και θα ξεκινήσω γράφοντας ότι στα αυτιά μου είναι και το καλύτερο. Σε σχέση με τον προκάτοχό του, "Spirituality And Distortion", έχει κάνει κάποια μικρά αλλά σημαντικά βήματα μπροστά που το ανεβάζουν επίπεδο. Πρώτα πρώτα, έχει μαζέψει τη διάρκεια. Τα δέκα λεπτά λιγότερα μπορεί να μην ακούγονται τόσο σημαντικά, το "Amen" κλείνει στα σαράντα πέντε, αλλά σε ένα τόσο σύνθετο και όχι-οικείο μουσικό πλαίσιο είναι. Το δεύτερο έρχεται γρήγορα. Η παραγωγή είναι πολύ καλύτερη. Δεν πικάρει καθόλου και δίνει στις κοφτές metal κιθάρες τον όγκο που χρειάζονται για να σμιλεύσουν τον ήχο με πολύ εντυπωσιακό τρόπο. Βγαίνει έτσι ένα πιο majestic αποτέλεσμα που ενσωματώνει πιο φυσικά τις φωνητικές αντιθέσεις ανάμεσα στον Le Bail και την Alexandre.

Στα διαφορετικά στοιχεία που επιστρατεύει έχει μειωθεί η βαλκανική επιρροή αλλά και τα μονόλεπτα, ακραία θορυβώδη ή αντισυμβατικά ηλεκτρονικά σφινάκια. Η ανάπτυξη των διαφορετικών πλευρών γίνεται με περισσότερη υπομονή και έχει μπει φρένο στο μέχρι που φτάνουν. Για παράδειγμα δε θα νιώσεις πουθενά ότι ακούς soundtrack από old school arcade game ουφάδικου. Ακόμα και στο πιο ηλεκτρονικά διασπαστικό "ADHD" καταφέρνει να μαζευτεί πριν ξεφύγει τελείως, αποκτώντας μια πιο καθαρή δομή. Ουσιαστικά έχει μικρύνει λίγο η ηχητική παλέτα, κρατόντας περισσότερο την προσοχή στο songwriting και δίνοντας ένα πιο streamlined αλλά ποιοτικό σύνολο. Εκεί τώρα βρίσκεται και το σημαντικότερο πλεονέκτημα του "Amen". Στις πάρα πολύ καλές συνθέσεις του. Τα δύο πρώτα, "Daemoni" και "Headbutt" είναι ταυτόχρονα μεγαλειώδη, ατμοσφαιρικά, αγχωτικά αλλά και πορωτικά. Κάθε διαφορετικό στυλ που χρησιμοποιεί εδώ εξυπηρετεί τα κομμάτια και όχι την έκπληξη για την έκπληξη. Η πρωτοτυπία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο.

Το "Limbo" είναι ακραία εγκλωβιστικό, με πολύ δυνατές μελωδικές γραμμές είτε από το πιάνο, τις ακουστικές κιθάρες, τις φωνές, τα black metal ξεσπάσματα. Η dark cinema αισθητική του επιβάλλεται στο χώρο ολοκληρωτικά. Κι αν το "Blastbeat Falafel" κινείται σε βαθιά ανατολικά μονοπάτια που σε σημεία θα τα έλεγες και τσιφτετέλι, τελικά τα παντρεύει με ακραία παιξίματα και φωνητικά έτσι που ακούγονται ιδανικά. Ο θρίαμβος του "Amen" βρίσκεται ακριβώς στο ότι κάθε στοιχείο του δεν ακούγεται ξεκάρφωτο, τίποτα δεν κλωτσάει στη ροή. Αν κάποιο προσέξει αρκετά τί ακούει μάλιστα θα βρει μεγάλη αξία και στις κιθάρες που ώρες ώρες φωνάζουν Faith No More και Mr. Bungle, βλέπε για παράδειγμα το "Mustard Mucous". Δε μας σοκάρει φυσικά, αφού στις κιθάρες εκτός από τον Clemente έχει βάλει τα χέρια του και το δίδυμο Trey Spruance - Scott Ian.

Η τριάδα "Infestis", "Ancient Sun" και "Pure Disproportionate Black And White Nihilism" επενδύει ακόμα περισσότερο στην σινεματική soundtrack πλευρά, με μεγαλεπήβολες ενορχηστρώσεις και συναισθηματικά ξεσπάσματα. Στο "Ancient Sun" υπάρχουν σημεία που θα ταίριαζαν μέχρι και στο κινηματογραφικό κρεσέντο του Arizona Dream, ακολουθούμενα από αραβικές νύχτες που μυρίζουν περίεργα μπαχάρια και ξόρκια βγαλμένα από μυστηριακές εικόνες. Από την άλλη το "Pure Disproportionate Black And White Nihilism" είναι μια ταινία τρόμου σε μουσική υπόσταση, με τον Le Bail να είναι καταπληκτικός.

Το κλείσιμο με τα "Etude n°120" και "Silence" είναι υπέροχο. Ατμόσφαιρα, απλότητα στις υφές αλλά τεράστιες μελωδίες. Στο δεύτερο και τελευταίο η κλασική μουσική συναντά τη δυστοπική τεχνολογία, η μελαγχολία μιας σονάτας το μέγεθος της όπερας κι η ομορφιά παίρνει το μέγεθος που της αρμόζει.

Η πέμπτη δουλειά του Gautier Serre με το όνομα Igorrr είναι άριστη. Είναι υπέροχη, ουσιαστικά οριοθετημένη, καλλιτεχνικά πλούσια, μεγαλειωδώς ατμοσφαιρική και θριαμβευτικά δομημένη. Δικαίως θα τον δούμε να εκτοξεύεται με αυτή στα χέρια του. Και μακάρι να τον δούμε και ζωντανά με αυτή στα χέρια του.