Landmvrks

Μια δεκαετία περπατούν τους δρόμους της σύγχρονης σκληρής μουσικής οι Landmvrks και αν μας κατηγορήσεις ότι αργήσαμε κάπως να μιλήσουμε για αυτούς, ίσως και να έχεις δίκιο. Πριν από τέσσερα χρόνια, και ξανά ένα χρόνο μετά, κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο "Lost In The Waves" και ανέβασαν κατακόρυφα το επίπεδο και τη δημοτικότητά τους. Ειδικά η δεύτερη μορφή του, που κυκλοφόρησε μια χρονιά μετά, και περιείχε τρία επιπλέον κομμάτια στην αρχή ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα. Οι Landmvrks θεωρητικά είναι metalcore, στην πραγματικότητα όμως πιάνουν πολλές διαφορετικές μουσικές αφετηρίες και βρίσκουν εκείνα τα σημεία που μπορούν να συναντηθούν δημιουργώντας ένα ευρύ πεδίο δημιουργίας περιλαμβάνοντας από το nu metal των Linkin Park, των Korn και των Slipknot, γαλλικό hip hop (καθαρό όχι απλά σε επίπεδο beat ή ρυθμού), core (από πολλές σχολές του), punk, mid-late In Flames, ακόμα και djent στοιχεία. Φέτος έρχονται με τον τέταρτο δίσκο τους και να ξεκαθαρίσουμε γρήγορα γρήγορα πως είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει. Παίζει σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο ποιότητας από όλες τις προηγούμενες δουλειές τους.

Το άλμπουμ ξεκινάει με μια εισαγωγή που θα μπορούσε να είναι σε κάποιο post τραγούδι των Solstafir μέχρι που σκάει η επιθετική καταιγίδα από το πουθενά και οδηγεί σε ένα ισοπεδωτικό κομμάτι βγαλμένο από δίσκο Architects της προηγούμενης δεκαετίας. Το δεύτερο "Creature" είναι από τα κορυφαία του δίσκου, ξεκινάει με γαλλικό ραπάριαμα και περνάει σε σύγχρονο nu metal. Γρήγορα κάποιο θα παρατηρήσει πόσο μεγάλη επιρροή έχει ο Chester Bennington στον τρόπο που τραγουδάει ο Florent Salfati. Στο τρίτο "A Line In The Dust" η μουσική των Linkin Park συναντιέται με τον Friden και τους In Flames. Τα breakdown υπάρχουν εδώ, αλλά είναι σε έξυπνα επιλεγμένα σημεία και φτιαγμένα έτσι που δίνουν μια αίσθηση πιο φρέσκου. Στο "Blood Red" επανέρχεται το hip hop, στη γαλλική γλώσσα, και βρίσκει σημεία επαφής με τους Bring Me The Horizon, σε ένα ακόμα τραγούδι που λάτρεψα. Οι πολύ γρήγορες φωνητικές γραμμές χωρίς ανάσα στη μέση του, απλά το απογειώνουν.

Είναι λίγο ιδιαίτερο ότι η εμφάνιση των επιρροών από Slipknot έρχεται στο κομμάτι που λέγεται "Sulfur", αλλά από την άλλη νιώθω ότι είναι κάτι αγνό, ειλικρινές και στην τελική γιατί όχι. Το ρεφρέν είναι σπαρακτικό γιατί ευρωπαϊκό metalcore. Μετά το, υπέροχα τοποθετημένο στη ροή του δίσκου, ενάμιση λεπτό καθαρού hip hop "Sombre 16", περνάμε στο 2001 ή 2024 με μια υπερκομματάρα που οι Linkin Park πρέπει να πληρώσουν άμεσα ώστε να τοποθετήσουν σε κάποιο άλμπουμ. Ναι, έχω σκοπό να εκθειάσω όλο το δίσκο, από την αρχή ως το τέλος του. Αλλά δε φταίω, βλέπεις και το επόμενο, με την γλυκόπικρη εισαγωγή που θυμίζει Amelie, είναι πάρα πολύ ωραίο και με πολλές αλλαγές σε ύφος και εντάσεις στην πορεία. Χαλαρά κομμάτι για αρένες.

Εδώ να πω ότι κυκλοφορεί πολύ η φήμη ότι οι Landmvrks είναι από τις καλύτερες μπάντες live που μπορείς να πετύχεις στον μοντέρνο ήχο. Έχω ακούσει και διαβάσει πολλές φορές σχόλια του τύπου μην τους χάσεις, αν έχεις την ευκαιρία, ακόμα και να μην είναι στο είδος σου. Θα δούμε. Υποθέτω ότι το "Deep Inferno" θα είναι από τα κομμάτια που ανοίγει ένα απ’ τα ασταμάτητα mosh pit που όσο πάει και μεγαλώνουν, και μεγαλώνουν. Είναι κι αυτός ο στίχος εκεί μέσα, no one can fix me anymore, γειά σας. Το "Requiem" είναι το τελευταίο επιθετικό τραγούδι του δίσκου και ταυτόχρονα το πιο βαρύ από όλα. Η καφρίλα φτάνει σε ακραία επίπεδα στο τέλος του, αφού όμως πρώτα περάσει από μερικές Rage Against The Machine στιγμές. Το κλείσιμο έρχεται με μια μπαλάντα που στηρίζεται στο πιάνο και λέγεται "Funeral", things will never be the same, I’ll meet you all at my funeral, τί σου κάναμε ρε φίλε και μας γαμάς έτσι;

Για όποιο δεν έπιασε το νόημα, το "The Darkest Place I've Been" είναι το βήμα προς τα πάνω που έπρεπε να κάνουν οι Landmvrks. Μόνο που αντί για βήμα αυτοί κάνανε άλμα, τι άλμα δηλαδή - οριακά το λες και πτήση. Τα λέμε στα pit, όταν έρθουν, αν έρθουν.